Ο αναρχικός Μάριος Σεϊσίδης, κατηγορούμενος για 6 ληστείες, τις οποίες ποτέ δεν αποδέχτηκε ο ίδιος και που αποτελούν ένα μιντιακό κατασκεύασμα με την τηλελεζάντα «οι ληστές με τα μαύρα», καταδικάστηκε από τις δικαστικές αρχές της Ελληνικής τρομοκρατίας, σε 16 χρόνια για τη ληστεία στην ΕΤΕ Σόλωνος το 2006, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε τραυματιστεί ο αναρχικός Γ. Δημητράκης, σε 12 χρόνια για την απόπειρα δολοφονίας ενός σεκιουριτά στην ίδια ληστεία και από 8 για καθένα από τους 2 μπάτσους που ενεπλάκησαν στην καταδίωξη, συνολικά 36 και κατά συγχώνευση 25 χρόνια κάθειρξη χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα, ενώ δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό.
Όσοι έχουμε ασχοληθεί με το δικαστικό τσίρκο έχουμε δει φόνους να καταλήγουν με ποινές κάθειρξης μερικών ετών ή και ημερών, γεγονός το οποίο αναφέρουμε όχι για να τονίσουμε κάποιου είδους παραβατική συμπεριφορά από την πλευρά των δικαστικών γραναζιών αλλά απεναντίας για να διασαφηνίσουμε για ακόμα μια φορά τα αυτονόητα. Η δικαιοσύνη τους δεν μετριέται σε ανθρώπινες αξίες και ιδανικά αλλά σε καθεστωτικά συμφέροντα. Εμπεριέχει πολλά μέτρα και σταθμά και εκσφενδονίζει το μένος της ανάλογα με τον δέκτη που στέκει στο εδώλιο. Προφανώς, η στάση του συντρόφου απέναντι στους δικαστές του καθώς και η ιδιότητα του, όντας υπερήφανος αναρχικός, έθεσαν έναν από τους ισχυρότερους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους σε θέση επίθεσης.
Δηλαδή την δικαστική αρχή, η οποία απέναντί της αντίκρισε όχι μόνο έναν, κατά τα λεγόμενά της, ληστή, αλλά και έναν αμετανόητο αρνητή αυτής, ο οποίος μέτρησε 11 χρόνια φυγοδικίας, παρά την επικήρυξη του με 600 χιλιάδες ευρώ, εξευτελίζοντας τις διωκτικές αρχές. Η εκδικητική στάση των δικαστών έχει ως εφαλτήριό της, από την μία την προάσπιση της ληστείας τραπεζών ως μία εκ των αξιοπρεπέστερων επιλογών για κάθε ελεύθερο άτομο και από την άλλη την ίδια την ύπαρξη και υπόσταση του συντρόφου Μάριου, που από μόνη της θέτει προς αμφισβήτηση, ως ύπαρξη, την κυριαρχία και την παντοδυναμία του κράτους πάνω στο σύνολο των υποκειμένων, που γενικά και αφηρημένα, δομούν το κοινωνικό σύνολο.
Προφανώς δεν αναμέναμε το καθεστώς να αντιμετωπίσει τον Μάριο όπως θα αντιμετώπιζε έναν οποιονδήποτε ενσωματωμένο στο κοινωνικό σύνολο πολίτη ή ένα ενδοσυστημικό τσιράκι του. Αλλά αυτό δεν συνεπάγεται πως η καταδίκη του συντρόφου μας θα μείνει αναπάντητη ή ότι θα επιλέξουμε μια ρίψασπη πορεία εναντίον του καθεστώτος.
Η επίθεση γεννάτε στο τώρα, η επιλογή υπάρχει στο πάντα και παντού. Φωτιά στα κελιά της κρατικής τρομοκρατίας, να μυρίσει φωτιά και μπαρούτι στα μέγαρα της δημοκρατίας.
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – πυρήνας έμπρακτης αλληλεγγύης
