ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ INDYMEDIA

Πότε μπορούμε να πούμε ότι κάποιο γεγονός έχει ξεπεράσει κάποια όρια (ηθικά, πολιτικά, ασφαλείας κτλ.) και έχει μετατραπεί σε πρόβλημα; Ή πότε θεωρούμε πως μια θέση υπερβαίνει την κριτική διάσταση και μετασχηματίζεται σε ύπουλη συκοφαντία;
Η απάντηση είναι μια και ξεκάθαρη. Εφόσον στο σχηματισμό της εκάστοτε άποψης υπεισέρχεται με καθοριστική αμεσότητα ο υποκειμενισμός δεν μπορεί να υπάρξει κοινά αποδεκτό όριο για να καθορίσει τα παραπάνω.

Δημιουργείται λοιπόν μια άμεση ανάγκη για να επαναπροσδιοριστούν από όλους τους ενδιαφερόμενους οι όροι ύπαρξης και λειτουργίας της δημόσιας σφαίρας που αναπαράγει –ή και δημιουργεί πολλές φορές- τα γεγονότα.
Έτσι όταν τα σημεία που καταδεικνύουν μια προβληματική κατάσταση πληθαίνουν, η όσο το δυνατόν ταχύτερη επισήμανση της είναι πιθανόν να προλάβει την γιγάντωση της.

Εδώ και περίπου 15 χρόνια ο χώρος μας έχει συνυφανθεί με την ύπαρξη του Indymedia, κάτι που αδιαμφισβήτητα προώθησε σε μεγάλο βαθμό την ποιοτική και ποσοτική μας αναβάθμιση. Πιστεύουμε πως κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη Θεσσαλονίκη του ΄03, το Ε.Κ.Φ του ΄06, τα φοιτητικά του ΄07, ακόμη και την εξέγερση του ΄08 ή άλλα εξεγερτικά γεγονότα χωρίς την ύπαρξη του Indymedia. Όχι ότι όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν σε διαφορετική περίπτωση, όμως η διάδραση μεταξύ των δρώντων υποκειμένων τους και η γείωση τους σε μια ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα θα ήταν σίγουρα υποδεέστερη.

Ο λόγος και η παρέμβαση κάθε ομάδας που δρα σε οποιοδήποτε σημείο του ελλαδικού χώρου είναι πλέον προσιτά σε κάθε ενδιαφερόμενο, οι προκηρύξεις ομάδων άμεσης δράσης δεν χρειάζονται καθεστωτικούς διαύλους για να βγουν στην επιφάνεια, η ενημέρωση σε πρώτο χρόνο για γεγονότα που συμβαίνουν τώρα βελτιώνει την αμεσότητα και την αποτελεσματικότητα της αντίδρασης μας. Και φυσικά η αποδόμηση του κυρίαρχου λόγου με την διάχυση του δικού μας σε ένα διευρυμένο κοινωνικό πεδίο, είναι μια διαρκής ρωγμή στον κατά τα άλλα συμπαγή λόγο των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Αυτή η διαδικασία(μέσω της λειτουργίας του Indymedia) φαντάζει εδώ και χρόνια «αυτόματη», «τετριμμένη», ή τρόπων τινά «κεκτημένη», όμως μόνο τέτοια δεν είναι.

Χιλιάδες άνθρωποι που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο αποτελούν μέρος του αντικαθεστωτικού κινήματος συνεισφέρουν με το λόγο και τις πράξεις τους για να παραχθεί αυτό το αποτέλεσμα.

Το Indymedia λοιπόν πράγματι «είναι οι χρήστες του και επιστρέφει σε αυτούς» μέσω μιας ολόκληρης διαδικασίας στην οποία καίριο ρόλο κατέχει η διαχειριστική ομάδα, η οποία επιφορτίζεται με την ανάγνωση, το «φιλτράρισμα» και την ταξινόμηση ενός τεράστιου όγκου πληροφοριών έτσι ώστε να καταστούν αυτές οι πληροφορίες λειτουργικές.

Φυσικά για κάθε ανάρτηση φέρει πρωτίστως την ευθύνη ο/οι συντάκτης/ες της, είναι υποχρέωση όλων όσων χρησιμοποιούν το Indy να βουτάνε την γλώσσα στο μυαλό τους πριν εκφραστούν. Όμως, ως γνωστόν, το διαδίκτυο προσφέρει το καλύτερο καταφύγιο για όσους, οχυρωμένοι πίσω απ την ανωνυμία, διαδίδουν από άγνοια, ηλιθιότητα ή δόλο, ψεύδη και τοποθετήσεις που καλύπτουν με λάσπη ανθρώπους, συλλογικότητες και εγχειρήματα με τα οποία για διάφορους λόγους διαφωνούν.

Δεν είναι εφικτό φυσικά να ελεγχθεί η αξιοπιστία κάθε πληροφορίας που αναρτάται μέσω της διασταύρωσης της. Ακόμη κι αν ήταν εφικτό όμως δεν θα μπορούσαμε σαν αναρχικοί να αξιώνουμε την λογοκρισία όσων κειμένων δε συμφωνούμε, καθώς κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε το μέσο σε όχημα μικροπολιτικής των διαχειριστών του. Εδώ θα κάνουμε μια μικρή παρένθεση. Θέλουμε να πιστεύουμε πως τα πρόσφατα παραδείγματα τέτοιων περιστατικών δεν εκκινούνται από μια τέτοια αίσθηση «λογοκρισίας» με σκοπό να εξυπηρετήσουν την πολιτική ατζέντα της Δ.Ο. (αναφερόμαστε στο κάλεσμα για τις καταλήψεις «Fuck the Nation, Squat the world» και στην πρωτοφανή παρέμβαση της Δ.Ο. σε ανάληψη ευθύνης όπου αποκρύφτηκαν ονόματα ελεγκτών και διευθύνσεις).

Συνεχίζοντας λοιπόν είναι δεδομένο πως την τελική ευθύνη για τις αναρτήσεις κειμένων και σχολίων έχει η Δ.Ο. η οποία πιστώνεται την εικόνα που παρουσιάζει το μέσο και τα συμπεράσματα που εξάγονται, είτε αυτά συνεισφέρουν θετικά στη ζύμωση μεταξύ μας( και απελευθερωτικά στον πόλεμο που διεξάγουμε), είτε αρνητικά εντείνοντας τον κανιβαλισμό και την εσωστρέφεια.
Η τελευταία περίπτωση έχει παρατηρηθεί ιδιαίτερα έντονα εδώ και περίπου ένα τρίμηνο στη στήλη «συζητήσεις / απόψεις κτλ» όπου ένας οχετός λάσπης κυριαρχεί σε διάφορες συζητήσεις.

Η γενίκευση αποτελεί την αρχή της ισοπέδωσης και αν παραβλέψουμε το γεγονός πως η συγκεκριμένη στήλη αποτελεί πεδίο ζύμωσης με κάποιες ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις ανά τους καιρούς, θα εκμηδενίσουμε τη συνολική συνεισφορά της. Θεωρούμε πως η κατάργηση της θα έπληττε την ελευθερία του μέσου συνολικά.

Από την άλλη η ύπαρξη ανώνυμων συκοφαντικών σχολίων πλήττει εξίσου την ελευθερία του μέσου μεταφέροντας τα περίφημα «καφενειοδικεία» του χώρου στη διαδικτυακή σφαίρα και διασπείροντας καχυποψία, ερωτηματικά και ψεύδη μεταξύ των συντρόφων. Η μικροπολιτική αποτελεί –δυστυχώς- προνομιακό πεδίο «ενασχόλησης» μεγάλου μέρους του χώρου μας και ήδη έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα, ακόμη και χωρίς την διαδικτυακή αρένα.

Σε μια προσπάθεια να προστατέψουμε τον τρόπο με τον οποίο συζητάμε και ζυμωνόμαστε, πράγμα που αντανακλά και την προσωπική/πολιτική μας κουλτούρα, άρα και τον τρόπο που μας βλέπουν άλλα κοινωνικά κομμάτια, προτείνουμε την μη ανάρτηση ανώνυμων σχολίων τα οποία περιέχουν ασαφείς ή ανακριβείς πληροφορίες που δεν μπορούν να ελεγχθούν, εναντίον προσώπων, ομάδων ή συλλογικοτήτων.

Δύο μόνο παραδείγματα των τελευταίων εβδομάδων είναι ενδεικτικά του επιπέδου που κινούνται κάποιες συζητήσεις .
Σε συζήτηση σχετικά με την περιφρούρηση της πλατείας από πρεζέμπορους( περί κοινωνικού κανιβαλισμού ) παρουσιάστηκε κάποιος «ανώνυμος» ο οποίος μεταξύ άλλων ψευδών ανέφερε πως ο Λάμπρος Φούντας, τον οποίο σκότωσαν οι μπάτσοι σε προπαρασκευαστική ενέργεια του Ε.Α., εκτελέστηκε σε συμβόλαιο θανάτου. Σχόλιο που παρέμεινε εβδομάδες ακόμα και μετά την ανάρτηση του συντρόφου Κώστα Γουρνά, επίσης μέλος του Ε.Α., που διέψευσε την «εκτέλεση συμβολαίου».
Επίσης πιο πρόσφατα, σε συζήτηση σχετικά με τις φυλακές είδαμε να αναπαράγονται αναμασημένα δημοσιεύματα καθεστωτικών δημοσιογράφων για ορισμένους κρατούμενους. Έφτασε μάλιστα η συζήτηση σε τέτοιο σημείο ώστε να παραμείνουν για μέρες αναρτημένα σχόλια που ανέφεραν πως «μέλη του ΔΑΚ χτύπησαν ομοφυλόφιλο», «το ΔΑΚ αποτελείται από μαστροπούς και πρεζέμπορους» ακόμα και το κορυφαίο πως «το ΔΑΚ ετοιμάζεται να καταλάβει την πλατεία» ως άλλη μαφία.

Ως άνθρωποι με χιούμορ διασκεδάζουμε πολύ με τέτοιες αναρτήσεις, όμως το ζήτημα είναι πως ο ευτελισμός του μέσου οδηγεί στον πολιτικό εκφυλισμό.

Θεωρούμε πως η μη ανάρτηση παρόμοιων κειμένων αποτελεί ένα μικρό ανάχωμα στις προσπάθειες επίδοξων εξωτερικών(πχ. Μπάτσοι, φασίστες, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι κτλ) ή εσωτερικών («σύντροφοι») εχθρών να διασπείρουν αμφιβολίες και αβεβαιότητα γύρω και μέσα στον πολιτικό μας χώρο.

Στην ουσία δεν ζητάμε τίποτε παραπάνω πέρα απ την εφαρμογή της πολιτικής δημοσίευσης η οποία αναφέρει χαρακτηριστικά πως « δημοσιεύσεις που είναι υβριστικές, εμφανώς προσβλητικές, πρακτορολογικές, απειλητικές» ή «αποτελούν προσωπικές επιθέσεις», ή «είναι εμφανώς ψευδείς παραπλανητικές ή συκοφαντικές» ή ακόμη «αναδημοσιεύσεις από καθεστωτικά που έχουν πάρει σαφή θέση ενάντια στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες» θα κρύβονται.
Οι θέσεις περιέχουν και την ευθύνη να τις στηρίξεις. Τα ανώνυμα σχόλια τύπου «άκουσα κάπου», «μου είπε ο έτσι», «από έμπιστη πηγή» κτλ, απλώς οξύνουν το πρόβλημα.

Είναι καθήκον της Δ.Ο. να μην αφήνει έδαφος στη λασπολογία και τον κιτρινισμό. Αλλιώς καταντάει κατ’ όνομα «διαχειριστική» και κατ’ ουσία μια ομαδοποίηση ανθρώπων που προωθούν προσωπικές ατζέντες με όχημα την διαχείριση ενός κινηματικού μέσου.
Είναι καθήκον όλων μας να στηρίξουμε το μέσο το οποίο αποτελεί τη φωνή μας τόσα χρόνια.

Πρωτίστως με την ψυχραιμία και την σαφήνεια των αναρτήσεων μας και δευτερευόντως με συμμετοχή στη Δ.Ο. ώστε να ανανεώνονται τα πρόσωπα και να μοιράζεται το βάρος της διαχείρισης ενός τέτοιου μέσου.
Και φυσικά με τη συμμετοχή (ή τη δημιουργία αν δεν υπάρχει) στις ανοιχτές συνελεύσεις της Δ.Ο. σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Θεωρούμε πως οι προτάσεις και οι σκέψεις όσων συντρόφων/ισσών ή ομάδων πιστεύουν πως η αναπαραγωγή των παθογενειών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν έχει θέση σε ένα κινηματικό μέσο είναι απαραίτητη.

Υ.Γ.: Τοποθετούμαστε δημόσια καθώς έχει ανοίξει ήδη ένας κύκλος τοποθετήσεων. Όμως αυτές οι συζητήσεις σχετίζονται με εσωτερικά ζητήματα του χώρου και θεωρούμε πως είναι πιο ωφέλιμο να παραμένουν στην ενδοκινηματική σφαίρα και όχι δημόσια εκτεθειμένες.

Υ.Γ.2: Το κείμενο υπογράφεται ονομαστικά από συμμετέχοντες στο ΔΑΚ, γιατί θεωρούμε πως είναι ενα ζήτημα που δεν αναλογεί στο ΔΑΚ να τοποθετηθεί αλλά άπτεται αμιγώς του εσωτερικο του α/α χώρου οπότε και τοποθετούμαστε ως αναρχικοί.

Αντώνης Σταμπούλος, Γιώργος Καραγιαννίδης, Δημήτρης Πολίτης, Ανδρέας – Δημήτρης Μπουρζούκος

πηγή