(«Κύριοι, ο δράκος θα πετάξει» ήταν τα λόγια του κρατούμενου Τζωρτζ Τζάκσον στις 21 Αυγούστου του 1971, όταν κρατώντας ένα πιστόλι, άνοιξε όλα τα κελιά στην πτέρυγα του αιχμαλωτίζοντας τους δεσμοφύλακες. Ο Τζωρτζ Τζάκσον σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να αποδράσει…)

Στις 9 Σεπτέμβρη στις Η.Π.Α., οι κρατούμενοι πραγματοποιούν κάλεσμα εναντίον της σκλαβιάς.
Ένα πλήθος «αόρατων» σκλάβων (στις Η.Π.Α. υπάρχουν 2.500.000 κρατούμενοι) είναι καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα, είτε ως δεσμοφύλακες του εαυτού τους (εσωτερικές δουλειές στις φυλακές, καθάρισμα, επισκευές, τεχνικές εργασίες), είτε ως φθηνό κρέας σε εταιρείες μεγαθήρια (Honda, McDonalds, Wendys, Victoria Secret, Starbucks κ.α.).
Άλλωστε, η 13η τροπολογία του συντάγματος της Αμερικής, το λέει ξεκάθαρα: «Ούτε δουλεία, ούτε ακούσια υποδούλωση, μπορεί να υπάρχει, εντός των Η.Π.Α., ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΗΣ της περίπτωσης τιμωρίας για εγκλήματα που οι εναγόμενοι έχουν καταδικαστεί.»
Με λίγα λόγια, οι κρατούμενοι θεωρούνται σκλάβοι, ως μέρος της τιμωρίας τους.
Οι φυλακές στην Αμερική, κι όχι μόνο, δεν είναι απλά κάγκελα, τείχη, κάμερες, κλείδωμα. Είναι και μία τεράστια επικερδής επιχείρηση.
Είναι ένα βρώμικο αλισβερίσι, διαρκούς τροφοδοσίας ενός αλυσοδεμένου εργατικού δυναμικού, δίχως όνομα και δίχως φωνή. Είναι ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, με κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων που δεν τρέφει μόνο τις εταιρείες-επιστάτες, αλλά και την βιομηχανία των δικηγόρων, των δικαστών, των μπάτσων, των σωφρονιστικών, των ιδιωτικών φυλακών.
Πριν λίγο καιρό, αποκαλύφθηκε άλλο ένα δικαστικό σκάνδαλο, το «kids for cash» (παιδιά έναντι μετρητών) με τον δικαστή Mark Ciavarella, ο οποίος καταδίκαζε ανήλικους (από 10 εως 18 ετών) για το παραμικρό αδίκημα, λαμβάνοντας μίζες εκατομμυρίων δολαρίων, από τους ιδιοκτήτες της ιδιωτικής φυλακής Powell και Mericle, με σκοπό να τις τροφοδοτεί με χιλιάδες παιδιά-κρατούμενους σκλάβους.
Στην Ελλάδα, ο εγκλεισμός είναι πολύ πιο «βελούδινος», όμως δεν παύει να είναι εγκλεισμός. Οι ελληνικές φυλακές μπορεί να μην τροφοδοτούν πολυεθνικές εταιρείες με σκλάβους, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποτελούν μία καλά στημένη επιχείρηση.
Εκτός από το ότι χρηματοδοτούν έναν στρατό από βδέλλες (δικηγόρους, μπάτσους, σωφρονιστικούς, δικαστές), κλείνουν χρυσές δουλειές με κατασκευαστικές εταιρείες (υπερτιμολόγηση κατασκευαστικών έργων), με φαρμακοβιομηχανίες (οι ελληνικές φυλακές, μετά τα ελληνικά νοσοκομεία, είναι ο δεύτερος καλύτερος πελάτης των φαρμακοβιομηχανιών, αφού χορηγεί με τις χούφτες τα ψυχοφάρμακα στους κρατούμενους για να τους κρατά κοιμισμένους) και με μεγάλα super market (πάντα με ασύμφορη τιμολόγηση των κρατουμένων).
Στην Αμερική, λοιπόν, οι αθρόες συλλήψεις υπόπτων (με εξευτελισμούς, ξυλοδαρμούς και πισώπλατες δολοφονίες) δεν είναι απλά για «την αποκατάσταση του νόμου», αλλά αποτελούν ένα σύγχρονο κυνήγι σκλάβων προς εκμετάλλευση.
«Αφήστε τις σοδειές να σαπίσουν στις φυτείες» γράφουν οι κρατούμενοι στο κάλεσμά τους, ενάντια στην σκλαβιά, υπενθυμίζοντας την ιστορία των δούλων στην Αμερική. Γιατί πολλές φορές για να προχωρήσεις μπροστά, πρέπει να γυρίσεις πίσω στις ρίζες, στο παρελθόν. Για κάθε ιστορία δούλων, υπάρχει και μία ιστορία Σπάρτακου.
Οι κρατούμενοι δεν διάλεξαν τυχαία την ημερομηνία 9 Σεπτεμβρίου για να ξεκινήσουν τον αγώνα τους.
Πριν 45 χρόνια, στις 9 Σεπτέμβρη 1971, γράφτηκε μία ξεχωριστή μέρα στο ημερολόγιο της αξιοπρέπειας και του αγώνα. Ήταν η μέρα που 1000 μπάτσοι εισέβαλλαν στις εξεγερμένες φυλακές Άττικα και άφησαν πίσω τους 43 νεκρούς (33 κρατούμενους και 10 σωφρονιστικούς που είχαν κρατηθεί ως όμηροι) και 250 τραυματίες. Τότε οι κρατούμενοι ζητούσαν αμνηστία, απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων και τερματισμό των βασανιστηρίων. Τώρα ζητάνε να πάψουν να είναι σκλάβοι.
Η εξέγερση στις φυλακές Άττικα, δεν ήταν ένα πυροτέχνημα. Ήταν η κορύφωση της απόφασης που είχαν πάρει οι κρατούμενοι και εκφραζόταν μέσα από το σύνθημα: «Αν δεν μπορούμε να ζήσουμε σαν ανθρώπινα πλάσματα, τουλάχιστον να πεθάνουμε σαν άνθρωποι».
Είχε προηγηθεί μία παλίρροια γεγονότων και πράξεων που με το αίμα τους είχαν διαγράψει κάθε πιθανότητα επιστροφής της κανονικότητας στη φυλακή.
Στις 16 Γενάρη 1970, οι κρατούμενοι Τζωρτζ Τζάκσον, Φλήτα Ντρούμγκο και Τζον Κλούτσετ (γνωστοί ως «αδερφοί Σολεντάντ») κατηγορούνται για την εκτέλεση ενός δεσμοφύλακα στις φυλακές Σολεντάντ, ως αντίποινα για τη δολοφονία τριών συγκρατούμενών τους κατά τη διάρκεια συμπλοκής από σωφρονιστικούς.
Στις 7 Αυγούστου 1970, ο αδερφός του Τζωρτζ Τζάκσον, Τζόναθαν εισβάλλει οπλισμένος με κυνηγετικό όπλο και περίστροφα στο δικαστήριο στην κομητεία Μάριν, πιάνοντας μαζί με τους τρεις κρατούμενους που δικάζονταν εκεί, ομήρους τον δικαστή, τον δημόσιο κατήγορο και τρεις ενόρκους.
Οι Τζόναθαν και οι κρατούμενοι απαιτούν την απελευθέρωση των «αδερφών Σολεντάντ». Ακολουθεί ανταλλαγή πυροβολισμών με τους μπάτσους και τους δεσμοφύλακες που έχουν περικυκλώσει το δικαστήριο.
Οι τρεις κρατούμενοι, ο Τζόναθαν Τζάκσον καθώς και ο δικαστής που είχαν όμηρο, πέφτουν νεκροί.
Στις 21 Αυγούστου 1971, στις φυλακές Σαν Κουέντιν δολοφονείται από φρουρό ο Τζωρτζ Τζάκσον. Ο Τζάκσον είχε ένα πιστόλι και πήγε να αποδράσει. Είχε προηγηθεί ταραχή στη φυλακή κατά τη διάρκεια της οποίας εκτελέστηκαν τρεις δεσμοφύλακες και δύο κρατούμενοι-ρουφιάνοι.
Όλες αυτές οι ατομικές πράξεις εξέγερσης δεν ήταν ξεκομμένες απ’ τη συλλογική ισχύ που είχαν αρχίσει να αναπτύσσουν οι κρατούμενοι. Οι ενέργειες αυτές ξεπερνούσαν τα τείχη της φυλακής και τροφοδοτούσαν αλλά και τροφοδοτούνταν απ’ τις εξεγέρσεις των μαύρων ενάντια στον ρατσισμό και το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ εκείνη την εποχή.
Σήμερα, ο αγώνας των κρατουμένων στις Η.Π.Α. ενάντια στη σκλαβιά, συνδέεται με το κίνημα ενάντια στην αστυνομική βία και τις δολοφονίες των μαύρων.
Φυσικά τέτοιοι αγώνες είναι περισσότερο κοντά σε κινήματα διεκδίκησης δικαιωμάτων, παρά σε κινήματα συνολικής απελευθέρωσης. Βέβαια, οι ίδιοι οι κρατούμενοι δηλώνουν «δεν υποβάλλουμε αιτήματα, ούτε ζητάμε κάτι από αυτούς που μας κρατούν αιχμάλωτους/ες».
Παρόλα αυτά συχνά σε τέτοιους αγώνες, όπως και στις ελληνικές φυλακές, υπάρχει από μία μεγάλη μερίδα κρατουμένων η εμμονή στη μη βία και η λογική ενός «διαπραγματευτικού συνδικαλισμού» που καταλήγει σε παραγοντισμούς και αναδείξεις εκπροσώπων με προσωπικές φιλοδοξίες.
Δε θέλουμε, λοιπόν, να πλαστογραφήσουμε τα χαρακτηριστικά ενός ενδιάμεσου αγώνα, για να τον εμφανίσουμε ως αναρχικό.
Ο αναρχικός κρατούμενος Μάικλ Κιμπλ, που θεωρείται από τις αρχές ως ένας απ’ τους πρωτεργάτες της κινητοποίησης, ασκώντας κριτική στον πασιφισμό που παραμονεύει σε αυτές τις κινητοποιήσεις, γράφει: «Αγωνίζομαι εντός του F.A.M (Free Alabama Movement), όχι επειδή πιστεύω στο σύστημα,αλλά επειδή προκαλεί πονοκέφαλο στο κράτος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι το F.A.M. ή οποιαδήποτε άλλη απ’ τις αντίστοιχες κινήσεις κρατουμένων πρόκειται να ανατρέψουν το κράτος.»
Οι ενδιάμεσοι αγώνες, όταν περιορίζονται στα συντεχνιακά αιτήματά τους, ακρωτηριάζουν οποιαδήποτε προοπτική συνολικής απελευθέρωσης. Το ενδιαφέρον ενός αναρχικού για τους ενδιάμεσους αγώνες, είναι με την παρέμβασή του, να τους μετατρέψει σε επιταχυντή της εξέγερσης και της επανάστασης. Δεν είναι λίγες οι φορές, που στιγμές αγώνα μέσα στις φυλακές αλληλοτροφοδοτήθηκαν με ένοπλες εμπειρίες αντάρτικου πόλης. Στις Η.Π.Α. η οργάνωση Weather Underground επιτέθηκε σε δικαστήρια (δικαστήριο κομητείας Μαρίν, δικαστήρια Λονγκ Αίλαντ και σε γραφεία σωφρονιστικών) σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους των φυλακών. Στη Γερμανια η RAF είχε χτυπήσει αρκετούς δικαστικούς λειτουργούς και εισαγγελείς ως αντίποινα για την απομόνωση των φυλακισμένων συντρόφων τους, ενώ το 1993 ανατίναξε ολόκληρη τη φυλακή Βάϊτερστατ. Στην Ιταλία οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, οι ΝΑΡ (οργάνωση που δημοιουργήθηκε μέσα στη φυλακή), η Prima Linea και πολλοί ακόμα ένοπλοι πυρήνες οργάνωσαν αποδράσεις και απαγωγές για την απελευθέρωση των συντρόφων τους, εκτέλεσαν δικαστές, ενώ στις 2 Οκτώβρη 1979 οι πολιτικοί κρατούμενοι εξεγέρθηκαν και έκαψαν τις φυλακές Αζινάρα. Στην Ισπανία η οργάνωση Γκράπο στοχοποιούσε διευθυντές και γιατρούς φυλακών.
Στην Ελλάδα η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς ανατίναξε τα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, το πρωτοδικείο, χτύπησε τις φυλακές Κορυδαλλού (2010), ενώ σε συνεργασία με την FAI επιτέθηκε εναντίον ανακριτών, διευθυντών φυλακών και σωφρονιστικών υπαλλήλων.
Σε κάθε σημείο της γης, οι φυλακές είναι ένα μνημείο υποδούλωσης των ανθρώπων. Οι φυλακές είναι η πιο συμπυκνωμένη μορφή τυρρανίας. Είναι το πρόσωπο της εξουσίας, χωρίς μακιγιάζ, ο τιμωρητικός χαρακτήρας της δημοκρατίας, το εκδικητικό νόημα της δικαιοσύνης της. Κάθε επίθεση, κάθε πράξη ανταρσίας, κάθε κινητοποίηση που ταράσσει την λειτουργία των φυλακών, είναι ένα χτύπημα στα σωθικά της καταπίεσης. Είναι μία αμφισβήτηση της παντοδυναμίας της, μέσα στα ίδια της τα τείχη. Σίγουρα, η κινητοποίηση στις 9 Σεπτέμβρη ενάντια στη σκλαβιά στις φυλακές των Η.Π.Α., δεν είναι η αναρχική ουτοπία της ελευθερίας που επιθυμούμε, όμως ίσως είναι ένα βότσαλο στη λίμνη που δημιουργεί μικρούς παφλασμούς στο νερό. Παφλασμούς που συχνά προηγούνται, πριν ξεσπάσει μια μεγάλη παλίρροια…

Η επιστροφή
Εννιά μήνες πριν τους πυροβολισμούς της αστυνομίας,
οι γιατροί στις φυλακές Άττικα είπαν
σε άρρωστους Πορτορικανούς
που τα ισπανικά μονάχα μίλαγαν
«Μάθε πρώτα αγγλικά
Και μετά μπορείς να ξανάρθεις.
Είναι δύσκολο, όμως, να μάθεις αγγλικά
σαν είσαι νεκρός,
θα ξανάρθουν όμως σίγουρα…»

Έρικ Φρηντ (από ποίημα που γράφτηκε μετά τα γεγονότα στις φυλακές Άττικα)
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/ Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης
FAI/IRF

Τσάκαλος Γεράσιμος
Τσάκαλος Χρήστος
Πολύδωρος Γιώργος
Οικονομίδου Όλγα

9 Σεπτεμβρίου 2016
Φυλακές Κορυδαλλού

Το παρακάτω κείμενο είναι η απομαγνητοφώνηση, όσων ειπώθηκαν προφορικά στο δικαστήριο από τον Χρήστο Τσάκαλο εκ μέρους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης. Στις επόμενες μέρες θα ανέβει και το ηχητικό αρχείο..

Να ξεκινήσουμε λέγοντας πως δεν απολογούμαστε.
Η απολογία έχει έναν δουλικό χαρακτήρα.
Είναι σαν να αναγνωρίζεις κάποιον ανώτερο από εσένα.
Σαν να παραχωρείς, σε κάποιον την εξουσία να σε κρίνει και να αποφασίσει για σένα.
Προερχόμαστε απ’ την γενιά και την παράδοση εκείνων που αρνήθηκαν τις αλυσίδες της σκλαβιάς και δεν αναγνωρίζουμε ούτε θεούς, ούτε αφέντες, ούτε δικαστές…
Στεκόμαστε εδώ εκπροσωπώντας την οργάνωση Σ.Π.Φ – Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης. Δηλαδή εμένα και τους Συντρόφους Γ. Τσάκαλο Γ. Πολύδωρο Ο. Οικονομίδου.
Στεκόμαστε εδώ όχι για να απολογηθούμε αλλά για να σπάσουμε την σιωπή και τα ψέματα της εξουσίας.
Κατηγορούμαστε συνολικά ως οργάνωση Σ.Π.Φ. για τον εκρηκτικό μηχανισμό στην εφορία Κορυδαλλού, για το παγιδευμένο δέμα στο αστυνομικό τμήμα Ιτέας, για τον φάκελο, βόμβα στον ειδικό εφέτη ανακριτή, για απόπειρα απόδρασης, για κατοχή όπλων, εκρηκτικών ρουκετών με σκοπό την «διατάραξη» της κοινωνικής, οικονομικής πολιτικής ζωής της χώρας..
Για εμάς οι κατηγορίες αυτές είναι τίτλος τιμής… Είναι η απόδειξη ότι ακόμα και μέσα στην φυλακή δεν μάθαμε να ζούμε σαν σκλάβοι…
Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη για την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στην εφορία Κορυδαλλού.
Ναι σκοπός μας ήταν να ανατινάξουμε το κτίριο της εφορίας. Για τους νόμους σας αυτό είναι έγκλημα. Για την πραγματική ζωή αυτό είναι μια πράξη ελευθερίας.
Μας κατηγορείτε για τρομοκράτες… όμως τρομοκρατία είναι το ειδοποιητήριο της εφορίας, τρομοκρατία είναι η φοροληστρική καταιγίδα που σπρώχνει τους ανθρώπους σε κοινωνική γενοκτονία. Τρομοκρατία είναι οι ουρές έξω απ’ την εφορία που ο κόσμος πληρώνει ένα κράτος νταβατζή για να μην του πάρουν το σπίτι και τον κλείσουν φυλακή.
Επιλέξαμε να τοποθετηθεί ο εκρηκτικός μηχανισμός νύχτα αφού είχαν προηγηθεί 2 προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, το κτίριο ήταν άδειο και κανένας δεν θα κινδύνευε απ’ την γειτονιά. Όσο κι αν έγινε προσπάθεια εδώ απ’ τον εισαγγελέα να κατευθύνει τους μάρτυρες για να δημιουργήσει την αίσθηση ενός τυφλού χτυπήματος, την καλύτερη απάντηση την έδωσε ένας γείτονας που μένει απέναντι απ’ την εφορία και είχε έρθει ως μάρτυρας κατηγορίας. Όταν τον ρώτησα “πότε τρομοκρατηθήκατε περισσότερο απ’ την τοποθέτηση του εκρηκτικού μηχανισμού ή απ’ το ειδοποιητήριο της εφορίας;”χαμογέλασε και φεύγοντας απάντησε «απ’ την εφορία».
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την αποστολή παγιδευμένου δέματος βόμβα στο Α.Τ Ιτέας.
Ήταν τα αντίποινα για την οδύσσεια ενός αλβανού κρατούμενου, που αφού ξυλοκοπήθηκε στις φυλακές Μαλανδρίνου, βασανίστηκε στο Α.Τ Ιτέας, άφησε την τελευταία του πνοή στις φυλακές Νιγρίτας.
Η αποστολή του φακέλου βόμβα ήταν μια απόλυτα στοχευμένη πράξη, καθώς στην βία απαντάμε με βία…
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την αποστολή παγιδευμένου φακέλου στο σπίτι του ειδικού εφέτη ανακριτή Δ. Μόκκα.
Ήταν μια ελάχιστη επιστροφή της βίας που ασκείται καθημερινά στα δικαστήρια και στα ανακριτικά γραφεία που μοιράζουν τα χρόνια φυλακής σαν να είναι στραγάλια. Την ίδια στιγμή οι ίδιοι δικαστές απαλλάσσουν μεγαλοκαρχαρίες σαν τον Βγενόπουλο και τον Μπόμπολα, αποδεικνύοντας όχι μόνο πως η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, αλλά πως συμπεριφέρεται σαν πιστό σκυλί των αφεντικών τους. Επίσης ο Δ. Μόκκας είχε χειριστεί υποθέσεις της Σ.Π.Φ και μέσω δικαστικού πραξικοπήματος είχε επιμηκύνει την προφυλάκιση του αδερφού μου Γ. Τσάκαλου σε 40 μήνες από 18 μήνες που είναι το όριο.
Η οργάνωση ποτέ δεν ξεχνάει αυτούς που με απόφασεις γκιλοτίνα θέλησαν να την τελειώσουν. Το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε είναι πως η επιλογή να χτυπήσουμε συμβολικά τον συγκεκριμένο δικαστή με μικρή ποσότητα εκρηκτικής ύλης, σήμερα πλέον μπαίνει στην διαδικασία της αυτοκριτικής. Από εδώ και πέρα η οργάνωση εγκαταλείπει τα συμβολικά χτυπήματα και θα χτυπάει με όλη την δύναμη πυρός της την δικαστική εξουσία που στραγγαλίζει την ελευθερία μας.
Τα χτυπήματα μας δεν θα είναι πλέον συμβολικά, αλλά πραγματικά, όσο πραγματικά είναι και τα χρόνια των ποινών που ρίχνουν οι δικαστές.
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα όπλα τα εκρηκτικά και τις ρουκέτες που βρέθηκαν απ’ την αστυνομία.
Ο Malcom X είχε πει «όσοι μιλάνε για επανάσταση αλλά δεν χρησιμοποιούν βία, καλά θα κάνουν να διαγράψουν την λέξη επανάσταση από το λεξιλόγιο τους».
Γνωρίζουμε απ’ την πρώτη στιγμή ότι όλοι αυτοί που λεηλάτησαν την ζωή μας με τους νόμους, τις φυλακές, τα πλούτη τους δεν πρόκειται να μας χαρίσουν την ελευθέρια, επειδή απλά θα τους το ζητήσουμε ευγενικά. Όπως επέβαλαν την αδικία με την βία του στρατού και της αστυνομίας, ΜΟΝΟ με την αναρχική ένοπλη βία θα τους γκρεμίσουμε απ’ τους θρόνους τους.
Για όλους αυτούς που μας βλέπουν σαν τις ψείρες της γης, έχει έρθει η ώρα να μεταφέρουμε τον φόβο στις δίκες τους αυλές, στα δικά τους σπίτια.
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το σχέδιο απόδρασης απ’ τις φυλακές Κορυδαλλού.
Η απόδραση απ’ τις φυλακές είναι η πιο μεγάλη κατάφαση στην ομορφιά της ελευθερίας. Η ελευθερία που διεκδικούμε δεν χωράει στα καλούπια των νόμων.
Δεν μας ενδιαφέρει η ελευθερία των προσκυνημένων.
Η απόδραση μας συνδέεται με την συνέχεια του αναρχικού αντάρτικου πόλης και της δράσης της Σ.Π.Φ.
Γιατί η πραγματική ελευθερία υπάρχει μόνο μέσα απ’ τον αγώνα για ελευθερία.
Κανονικά θα σταματάγαμε εδώ αυτήν την δήλωση.
Όμως όπως είναι χρέος για έναν αναρχικό επαναστάτη να αναλαμβάνει την ευθύνη για τις πράξεις του και να υπερασπίζεται την οργάνωση του, έτσι είναι και υποχρέωση του να μην σιωπά ούτε να αδιαφορεί για την αδικία και το ψέμα που έχει στήσει χορό πάνω σε άλλους ανθρώπους. Σήμερα δικάζονται εδώ άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την Σ.Π.Φ. Αυτοί οι άνθρωποι πακεταρίστηκαν σε έναν φάκελο 187 Α με την ένδειξη «συμμετοχή και ένταξη στην Σ.Π.Φ με τις επιβαρυντικές διατάξεις».
Είναι ενδεικτικός ο τρόπος με τον οποίο στήθηκαν οι κατηγορίες εναντίον τους.
Αναφέρουμε ενδεικτικά απόσπασμα από το βούλευμα :
Το βούλευμα που κρατάει στην φυλακή αυτούς τους ανθρώπους με αυτές τις κατηγορίες.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΟΣ 1810/2015
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΦΕΤΩΝ
«Επίσης θα φτιάξουν ένα μεγάλο καλάθι (βόμβα) όπου θα βάλουν 2-3 πυροκροτητές. Κατά την διάρκεια της απόδρασης θα υπάρχουν 4 τηλέφωνα σε ανοιχτή επικοινωνία».
Στην συνέχεια το βούλευμα αναφέρεται στις ομάδες της Απόδρασης και πως θα είναι ανεπτυγμένες …. π.χ. «Εσωτερικές ομάδες (δηλαδή ομάδες των φυλακισμένων)».
Είναι η περιγραφή της κατανομής των φυλακισμένων μελών της Σ.Π.Φ. Στην παράγραφο για την ομάδα των κατηγορουμένων που χαρακτηρίζεται ως «ομάδα κιγκλίδων» γράφει ανάμεσα στα ονόματα μας «Μάνος» σημειώνοντας σε παρένθεση «ΓΙΟΣΠΑΣ» με κεφαλαία γράμματα.
Μια μικρή επισήμανση για το μέγεθος του δικαστικού πραξικοπήματος.
Η απόδραση θα γινόταν αρχές Γενάρη του 2015. Όντως τα ονόματα που αναφέρονται είμαστε οι σύντροφοι που θα κάναμε την απόδραση. Όντως είχαμε χωριστεί σε ομάδες. Με μια διαφορά. Ο Μάνος Γιόσπας ούτε ήταν ποτέ μέλος της Σ.Π.Φ ούτε είχε σχέση με την απόδραση, ΑΛΛΑ το κυριώτερο, είχε αποφυλακιστεί από το 2010!!!!
Το βούλευμα που στερεί την ελευθερία σε τόσους ανθρώπους, αναφέρεται σε άτομο που περιγράφει ως κρατούμενο το οποίο όχι μόνο δεν έχει σχέση με την οργάνωση ή την απόδραση ΑΛΛΑ ούτε καν ήταν στη φυλακή. (προφανώς για να αποφευχθεί η γελοιοποίση των αστυνομικών κ δικαστικών αρχών η υπόθεση αποσιωπήθηκε και φυσικά το όνομα που υπάρχει στο βούλευμα δεν συγκαταλέγεται στις διώξεις)
Με αυτήν την «σοβαρότητα» συντάχθηκε αυτό το βούλευμα. Ούτε καν διάβασαν τα ονόματα. Ούτε καν είδαν την πρόταση του εισαγγελέα που είχε προτείνει απαλλαγή για την Α. Τσάκαλου και την Ε. Στατήρη γράφοντας «δεν προκύπτουν στοιχεία».
Απλά κάποιοι έβαλαν τις υπογραφές τους, λες και πρόκειται για εμπορεύματα προς αποθήκευση. Όμως πρόκειται για ανθρώπους που βρίσκονται στην φυλακή..
Κοιτάμε δίπλα μας και βλέπουμε ανθρώπους που κατηγορούνται για την οργάνωση και τους μισούς ούτε που τους έχουμε ξαναδεί..
Κοιτάμε ανθρώπους που «εν αγνοία» τους παρέδωσαν κάτι νόμιμο (όπως ρούχα) ή έκαναν μια εξυπηρέτηση (να μεταφέρουν με το αυτοκίνητο ένα νόμιμο άτομο όπως ήταν τότε η συντρόφισσα Α. Σπυροπούλου ή να βάλουν μπροστά ένα όχημα) που σήμερα κατηγορούνται για ένταξη και συμμετοχή στους Πυρήνες της Φωτιάς.
Με τον κοινό νου ποιος πιστεύει ότι μια οργάνωση, όπως η Σ.Π.Φ που λειτουργεί με συνωμοτικούς κανόνες, θα αποκάλυπτε ποτέ τις προθέσεις της σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν.
Για ποιο λόγο να το κάνει αυτό ;
Ακόμα και σήμερα ένας πυρήνας της οργάνωσης αν χρειαστεί κάποιο όχημα ή μια διεύθυνση ενός στόχου, θεωρείτε ότι θα συστηθεί ως πυρήνας της Σ.Π.Φ;
Αυτή είναι η φύση μιας συνωμοτικής αντάρτικης οργάνωσης. Να κρατάει κρυφή την ταυτότητα της.
Όμως εκείνη την περίοδο που έγιναν οι συλλήψεις τα κανάλια διψούσαν για τρόμο και θέαμα. Χτίστηκε μια υπόθεση επικών διαστάσεων πάνω σε όπλα, αρκετά κιλά εκρηκτικά και ένα σχέδιο που δεν έγινε ποτέ… Μια υπόθεση που έπαιζε για 4 μήνες στα κεντρικά δελτία και στα πρωτοσέλιδα απαιτώντας περισσότερες ιστορίες αστυνομικού μυστηρίου και περισσότερες συλλήψεις προς ικανοποίηση της εξουσίας και του τηλεοπτικού κοινού…
Εμείς δεν είχαμε καν την δικογραφία κι όμως κομμάτια της και επιστολές μας είχαν ήδη πουληθεί και διαρρεύσει στα κανάλια, ενώ κάθε συλληφθέντας βαπτιζόταν ως δεξί χέρι της οργάνωσης.
Την ίδια στιγμή και ενώ το σενάριο έμπαζε από παντού, ήρθε το αποκορύφωμα με την σύλληψη της μητέρας μου Α. Τσάκαλου, της συζύγου του αδερφού μου Εύης Στατήρη και του αδερφού του συντρόφου Γ. Πολύδωρου, Χ. Πολύδωρου.
Να διευκρινίσω εδώ τα εξής :
Ναι είναι αλήθεια ότι όταν προέκυψε κάτι στο κρησφύγετο που διέμενε η συντρόφισσα Α. Σπυροπούλου ΕΓΩ της είπα να πάει προσωρινά στο σπίτι της μητέρας μου.
Ποτέ δεν θα πούλαγα τους συντρόφους μου αδιαφορώντας και εγκαταλείποντάς τους μόνους..Είμαι περήφανος για την μητέρα μου, που δεν μοιάζει με τον περισσότερο κόσμο. Που δεν κλειδώνεται μέσα στους φόβους και δεν οχυρώνεται μέσα στην αδιαφορία και στο κυρίαρχο δόγμα της εποχής μας « ο καθένας για την πάρτη του».
Είμαι περήφανος που άνοιξε την πόρτα της και φιλοξένησε την Αγγελική, όπως έκαναν παλιά στην γερμανική κατοχή οικογένειες που άνοιγαν τις πόρτες τους στους αντάρτες, ή στην πιο πρόσφατη ιστορία, στην χούντα που άνθρωποι απλοί, άνοιγαν τα διαμερίσματά τους και έκρυβαν φοιτητές μετά την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο.
Όπως είμαι περήφανος και για την Εύη Στατήρη που τόσα χρόνια στέκεται δίπλα στον αδερφό μου, χωρίς να λυγίσει ούτε μια στιγμή, ούτε ακόμα όταν την έκλεισαν στην φυλακή για αυτήν της την επιλογή.
Όπως είμαι περήφανος για τον Χρήστο Πολύδωρο για το σθένος που αντιμετώπισε την εκδίκηση της καταστολής, επειδή στέκεται δίπλα στον αδερφό του…
Από τον 12ο της Αντιτρομοκρατικής μέχρι τα ανακριτικά γραφεία της Λουκάρεως, οι εμπνευστές και σκηνοθέτες αυτής της παρωδίας ξέρουν την αλήθεια. Ξέρουν πως οι διώξεις των τριών συγγενών μας ήταν ένα κόλπο, ένας βρώμικος συναισθηματικός εκβιασμός εναντίον μας, για να καταθέσουμε τα όπλα. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκαν ότι αυτό δεν πετυχαίνει. Έστησαν μια υπόθεση που θυμίζει την υπόθεση του Τζέρυ Κόνλον στην Αγγλία, στην οποία είναι βασισμένη η ταινία «Στο όνομα του πατρός». Μετά από 2 βομβιστικές επιθέσεις του IRA εναντίον παμπ που σύχναζαν Άγγλοι στρατιώτες και τον θάνατο πέντε από αυτούς, η εξουσία ήθελε αίμα για αντίποινα. Συλλαμβάνεται μια παρέα Ιρλανδών ανάμεσά τους και ο Τζέρυ Κόνλον ως οι βομβιστές του IRA. Παράλληλα συλλαμβάνουν τον πατέρα του, την θεία του και τα ξαδέρφια του, κατηγορώντας τους όλους για συμμετοχή στον IRA. Καταδικάζονται σε ισόβια και μακροχρόνιες ποινές. Λίγο καιρό αργότερα συλλαμβάνονται μαχητές του IRA οι οποίοι αναλαμβάνουν την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση στις 2 παμπ. Παρόλα αυτά αποσιωπάται η κατάθεση των μελών του IRA. Μετά από 15 χρόνια φυλακής και ενώ έχει ήδη πεθάνει ο πατέρας του, έρχονται στο φως οι καταθέσεις των μαχητών του IRA και ο Τζον Κόνλον αποφυλακίζεται. Η υπόθεσή του θεωρείται το μεγαλύτερο δικαστικό φιάσκο στην ιστορία της Μ. Βρετανίας.
Έτσι και εδώ, ενώ οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές γνωρίζουν την αλήθεια για τους συγγενείς μας και τους υπόλοιπους κατηγορούμενους, δειλιάζουν να αποκαλύψουν το φιάσκο τους και ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλο.
Δεν περιμένω βέβαια τίποτα καλύτερο από ανθρώπους που σε αυτό το δικαστήριο όπως ο εισαγγελέας αναρωτιούνται «μα είναι δυνατόν να υπάρξει κόσμος χωρίς φυλακές?» συμπληρώνοντας με κυνισμό «είναι σαν να λέμε ότι μπορείς να φτιάξεις ομελέτα δίχως να σπάσεις αυγά!!!».
Την καλύτερη απάντηση σε τέτοιες φασιστικές απόψεις είχε φροντίσει να δώσει πριν αρκετά χρόνια ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ όταν ρωτήθηκε για την έννοια της δικαιοσύνης. « Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να θεμελιώνεται στον φόβο της τιμωρίας, στον φόβο της φυλακής. Η δικαιοσύνη είναι η κατάκτηση μιας συλλογικής συνείδησης και η ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Οι δικαστές και οι φυλακές δολοφονούν την δικαιοσύνη, δηλητηριάζοντάς την με τον φόβο. Η δικαιοσύνη θα υπάρξει μόνο σε έναν κόσμο χωρίς φυλακές και χωρίς δικαστές…»
Για έναν τέτοιο κόσμο αγωνιζόμαστε κι εμείς. Για έναν κόσμο χωρίς φυλακές, χωρίς δικαστές, χωρίς αστυνομία, χωρίς σύνορα…
Η εξουσία από την μεριά της με τις συλλήψεις και τις προφυλακίσεις των συγγενών μας αλλά και άλλων ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με την οργάνωση, θέλει να μας κάνει να υπογράψουμε την ληξιαρχική πράξη θανάτου του αγώνα μας. Έτσι κλείνει την μέγγενη του αντιτρομοκρατικού νόμου γύρω από αυτούς τους ανθρώπους για να σφίξει έναν γόρδιο δεσμό εκδίκησης εναντίον μας. Όμως οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται…κόβονται. Γνωρίζουμε ότι οι καταδίκες έχον παραγγελθεί ήδη πριν ξεκινήσει το δικαστήριο. Γνωρίζουμε πως για τους συγγενείς μας υπάρχουν ήδη έτοιμα κελιά στις φυλακές.
Και είναι αυτή η ώρα που έρχεσαι αντιμέτωπος με τις ενοχές σου… Γνωρίζεις πως εξαιτίας σου τα αγαπημένα σου πρόσωπα και άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την αντάρτικη δράση θα πληρώσουν το τίμημα. Θα καταδικαστούν σε χρόνια φυλακής για κάτι που δεν έκαναν.
Σε αυτές τις στιγμές μου έρχεται στο νου η ιστορία του καλόγερου Φρέι Μπέττο στην μακρινή Βραζιλία… Τέλη της δεκαετίας του ’60 ο Φρέι Μπεττο είχε δημιουργήσει ένα δίκτυο στήριξης αντάρτικου πόλης από άλλους μοναχούς. Οι υπόλοιποι μοναχοί δεν γνώριζαν ποιους βοηθάνε. Γνώριζαν όμως ότι ήταν κατατρεγμένοι άνθρωποι που είχαν ανάγκη από καταφύγιο και βοήθεια. Κάποια στιγμή η στρατιωτική αστυνομία ανακάλυψε το δίκτυο αυτό. Συνέλαβε, βασάνισε, φυλάκισε και εκτέλεσε αρκετούς από αυτούς τους μοναχούς. Τότε ο Φρει Μπέττο βρέθηκε μπροστά σε ένα φοβερό δίλλημα, όπως ο ίδιος διατυπώνει στο βιβλίο του… « ήταν σωστό αυτό που έκανα ή όχι?» για να δώσει ο ίδιος την απάντηση «θρηνούσα για την φυλάκιση και τον θάνατο των φίλων μου, που ενώ δεν ήξεραν τίποτα βρέθηκαν στην φυλακή κι άλλοι εκτελέστηκαν. Όμως δεν μπορώ να νιώσω τύψεις. Ούτε ενοχές. Δεν μπορώ να νιώσω τύψεις και ενοχές για την αδικία και την βαναυσότητα του κράτους και της εξουσίας. Μπορώ όμως να νιώσω θυμό… Μπορώ να νιώσω οργή. Και στην μνήμη όλων αυτών που φυλακίσθηκαν και βασανίστηκαν μπορώ να δεσμευθώ ότι θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μέχρι το τέλος».
Έτσι κι εμείς βλέποντας τόσους ανθρώπους να τους περιμένει η φυλακή για κάτι που δεν έκαναν νιώθουμε θλίψη, οργή και πόνο… Όμως δεσμευόμαστε ότι ούτε για μια στιγμή δεν θα εγκαταλείψουμε τον αγώνα, ούτε για μια στιγμή δεν θα προσκυνήσουμε το άδικο, ούτε για μια στιγμή δεν θα χαμηλώσουμε το κεφάλι… και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην αδικία, στην καταπίεση και στην εξουσία…
Μέχρι την ελευθερία…

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς / Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης
Τσάκαλος Χρήστος
Πολύδωρος Γιώργος
Οικονομίδου Όλγα
Τσάκαλος Γεράσιμος

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης – «Η μέρα μας θα έρθει»

Συνεισφορά μέσα απ’ τη φυλακή για την εκδήλωση στη Βραζιλία, στη βιβλιοθήκη KAOS για την παρουσίαση του βιβλίου «Η μέρα μας θα έρθει…»

«Ακόμα κι αν κόψεις όλα τα λουλούδια, δεν μπορείς να εμποδίσεις την άνοιξη να έρθει…»

Η αιχμαλωσία ενός αναρχικού στη φυλακή, είναι πρώτα απ’ όλα μία προσωπική αναμέτρηση. Είναι μία αναμέτρηση με τον φόβο, τις αντιφάσεις, την απώλεια, την ήττα…

Είναι μία αναμέτρηση με την ηχώ που αντηχεί σε κάθε γωνιά του κελιού και προσπαθεί να σε πείσει ότι χάσαμε… ότι όλα τελείωσαν…

Οι κλειδαριές, τα κάγκελα, οι κάμερες, τα συρματοπλέγματα, οι στολές, θέλουν να σου υπενθυμίσουν τον θρίαμβο του κράτους.

Όμως τίποτα δεν τελειώνει…

Μπορεί να ματώσαμε… αλλά δεν παραδοθήκαμε…

Και η μέρα μας θα έρθει…

Καλοκαίρι του 2013 μπαίνει σε κίνηση το διεθνές Σχέδιο Φοίνικας για την αναγέννηση απ’ τις στάχτες του αναρχικού αντάρτικου πόλης.

Ο «Φοίνικας» ταξιδεύει στο Μεξικό, στη Χιλή, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στην Ιταλία, στην Τσεχία, στη Ρωσία, στην Ινδονησία, στην Ελλάδα… ανατινάζοντας και πυρπολώντας οχήματα διευθυντών φυλακών, σπίτια ανακριτών, τράπεζες, σύμβολα του πλούτου κ.α.

Η αρχή έγινε…

Τα επόμενα 2 χρόνια, οργανώνεται το σχέδιο…

Πλεόν μέσα στη φυλακή δεν μετράμε τις μέρες μας για να λήξει η ποινή μας, μετράμε το μίσος μας για να ανταποδώσουμε το χτύπημα σε αυτούς που μας στέρησαν την ελευθερία…

Σκέψεις, κουβέντες, σχεδιασμοί… η απόφαση έχει παρθεί πριν καν το συνειδητοποιήσουμε… η Απόδραση είναι το δικό μας αποφυλακιστήριο… Στο Βασίλειο της δημοκρατίας, η ελευθερία είναι παράνομη και με παράνομα μέσα θα την αποκτήσουμε…

Ένας ψηλός τσιμεντένιος τοίχος μας χωρίζει, μερικές κιγκλίδες, συρματοπλέγματα και οι σκοποί στις φρουρές.

Δεν μπορεί το τσιμέντο να νικήσει την ελευθερία.

Το σχέδιο είναι έτοιμο… οι δοκιμές έχουν γίνει… ένα βαν φορτωμένο με 200 κιλά εκρηκτικά θα παρκαριστεί δίπλα στον τοίχο… και η ελευθερία θα ανθίσει απ’ τα χαλάσματα της φυλακής…

Και τότε…

Είναι η στιγμή, που η τύχη δεν διαλέγει να σταθεί στο πλευρό αυτών που τολμούν, αλλά ευνοεί τους δειλούς με τις στολές…

Συλλήψεις, έφοδοι της αστυνομίας σε κρυσφύγετα της οργάνωσης, εντοπισμός όπλων, ρουκετών, εκρηκτικών, οχημάτων, εντάλματα σύλληψης για όσους θα βοηθούσαν στο σχέδιο απόδρασης, έρευνες στα κελιά και μεταγωγή στην άδεια υπόγεια πτέρυγα υψίστης ασφαλείας.

Το πρώτο πράγμα που ακούς όταν βρεθείς στην υπόγεια πτέρυγα, είναι ο ήχος της σιωπής… της απόλυτης σιωπής που σου ψιθυρίζει για την ήττα που πρέπει να δεχτείς…

Το κράτος περνάει στην αντεπίθεση…

Μπάτσοι, δικαστές, δημοσιογράφοι παίρνουν ρεβάνς για την απόδραση που δεν προλάβαμε…

Οι τηλεοράσεις απ’ το πρωί ως το βράδυ ξερνάνε τη χολή τους και οργανώνουν τον πανικό… «Μακελειό ετοίμαζαν οι τρομοκράτες των Πυρήνων της Φωτιάς», «θα σκότωναν κόσμο…», «Μαζική απόδραση τρόμου ετοίμαζε η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», «σχέσεις Σ.Π.Φ. – μαφίας…», «τρόμος στις φυλακές…»

Τα κοράκια της εξουσίας, όμως διψάνε κι άλλο για αίμα…

Στήνοντας συντονισμένη επιχείρηση συλλαμβάνουν τη συντρόφισσα Αγγελική Σπυροπούλου, που είχε βγει καταζητούμενη για το σχέδιο απόδρασης…

Όμως, το ρεσιτάλ εκδίκησης δεν σταματάει εκεί…

Στήνεται ένας βρώμικος συναισθηματικός εκβιασμός και η Αντιτρομοκρατική συλλαμβάνει και οι ανακριτές φυλακίζουν τους συγγενείς μας, κατηγορώντας τους ως μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Λένε πως ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου, δεν φαίνεται απ’ το πως απολαμβάνει τις νίκες του, αλλά απ’ το πως σηκώνεται απ’ τις ήττες του…

Ξεκινάμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου, με αίτημα την αποφυλάκιση των συγγενών μας. Ένας αγώνας με την πικρή γεύση στο στόμα, βλέποντας τους συγγενείς μας πίσω απ’ τα κάγκελα… Θα κερδίσουμε μισή νίκη, καθώς αποφυλακίζεται η μητέρα των συντρόφων Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου, αλλά θα χρειαστεί άλλη μία απεργία πείνας απ’ τον Γεράσιμο Τσάκαλο και τη σύντροφό του Εύη Στατήρη για να αποφυλακιστεί και η τελευταία.

Θα ακολουθήσει άλλη μία προσπάθεια σε συνεργασία με τους συντρόφους του Επαναστατικού Αγώνα με ελικόπτερο να οργανώσουμε τη μέρα που θα απουσιάζουμε απ’ την καταμέτρηση της φυλακής.

Όμως, θα ακολουθήσει συμπλοκή στο ελικόπτερο και η πτήση ελευθερίας θα αναβληθεί…

Πολλές σκέψεις, θλίψη κι ακόμα περισσότερος θυμός…

Όμως, ένα σκυθρωπό πρόσωπο είναι το πρόσωπο της ήττας…

Κι εμείς δεν έχουμε σκοπό να χάσουμε…

Μπορεί να μας έθαψαν βαθιά στα υπόγεια κελιά των φυλακών τους, όμως ξέχασαν πως κάποιοι σπόροι φυτρώνουν ακόμα και στα πιο ανήλιαγα μέρη…

Ξέρουμε καλά πως η ελευθερία δεν κερδίζεται ούτε με προσευχές, ούτε με παρακάλια, αλλά με έναν πάταγο που σπάει την κατάρα της αιχμαλωσίας…

Σήμερα, λοιπόν, μετά από 5,5 χρόνια φυλακή γνωρίζουμε πως η πραγματικότητα που επιθυμούμε είναι τελείως διαφορετική από την πραγματικότητα που ζούμε…

Όμως, η απόσταση μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας είναι μονάχα… η τόλμη…

«Μια μέρα φυλακή. Δύο μέρες φυλακή. Τρεις μέρες φυλακή… Σήμερα η μέρα δεν περνάει με τίποτα… Άραγε τι να γίνεται έξω;.. θα με σκέφτονται; Τετρακόσιες εβδομήντα δύο μέρες φυλακή. Τετρακόσιες εβδομηντα τρεις μέρες φυλακή. Τετρακόσιες εβδομήντα… έχασα τον λογαριασμό. Δεν γαμιέται… καλύτερα… στη φυλακή δεν είναι καλό να μετράς.

Δεν με πιάνει ύπνος. Χθες έκλεισα τρία ημερολόγια φυλακής… Γκλανγκ γκλανγκ… το κλειδί στην πόρτα… ήρθαν νυχτιάτικα για έρευνα…

Χίλιες πεντακόσιες πενήντα δύο μέρες φυλακή… Ικανοποιημένοι «αγαπητοί» μου δικαστές… Ε ρε και βγω έξω…

Σήμερα ξέρασα την ψυχή μου… Ξέρασα κάγκελα, τοίχους, απογοητεύσεις, προδοσίες… Δεν θέλω να μετρήσω άλλο…

Σκέφτομαι όλα αυτά που μου κλείδωσαν… όλα αυτά που μου έκλεψαν… όλα αυτά που προσπαθούν να με κάνουν να ξεχάσω… ένα γέλιο, ένα βλέμμα που να μην σκοντάφτει σε κάγκελα, μια νύχτα που να μην τελειώνει με ένα κλείδωμα… Σταματάω να σκέφτομαι… Ανοίγω το χέρι μου… Κοιτάω τη λίμα που κρατάω… Τώρα ξέρω… Πάμε άλλη μια φορά… Η μέρα μας θα έρθει…»

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF
Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης

Οικονομίδου ΄Ολγα
Πολύδωρος Γιώργος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Τσάκαλος Χρήστος

pdf