Πανό για 11η Ιούνη στη Λάρισα.
Από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
Tag Archives: June 11: International Day of Solidarity with Anarchist Prisoners
[Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης] για το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης σε αναρχικές/ούς κρατούμενους/ες
“Σχετικά με το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης σε αναρχικές/ούς κρατούμενους/ες στις 11 Ιούνη”
Η 11 Ιουνίου καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα αλληλεγγύης στις/ους αναρχικούς/ές κρατούμενες/ους πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια, όταν σύντροφος Jeff Luers καταδικάστηκε σε 22 χρόνια κάθειρξη σε δικαστήριο των ΗΠΑ για εμπρησμούς οχημάτων στο Oregon, στα πλαίσια της έμπρακτης εναντίωσης του στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Στα πλαίσια της 11η Ιούνη, γίνονται σε όλο τον κόσμο κινήσεις αλληλεγγύης, από δράσεις αντιπληροφόρησης, μέχρι διαδηλώσεις και επιθετικές ενέργειες. Χωρίς να περιμένουμε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους αναρχικούς/ές κρατούμενες/ους, θεωρούμε ότι καμπάνιες όπως αυτή έχουν ένα θετικό πρόσημο, καθώς συμβάλλουν με τη δική τους δράση στην όξυνση του αναρχικού αγώνα και στην ριζοσπαστική διατήρηση της συλλογικής μνήμης για τους νεκρούς/ές και τους φυλακισμένες/ους συντρόφους μας.
Είναι γεγονός, ότι βρισκόμαστε μπροστά στην όξυνση της καταστολής εναντίον των αναρχικών κρατουμένων. Η βασική διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια, είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της επικοινωνιακής διαχείρισης της από τους πολιτικούς προϊστάμενους των κατασταλτικών μεθοδεύσεων. Τα αυταρχικά “πραξικοπήματα” μέσα στις δικαστικές αίθουσες, οι βαριές καταδικαστικές αποφάσεις, οι αστυνομικές εισβολές των ΕΚΑΜ που συνοδεύτηκαν από ξυλοδαρμούς και βίαιες μεταγωγές, οι απορριπτικές αιτήσεις για άδειες σε όσους/ες τις δικαιούνται, αυτά και πολλά ακόμα αποτελούν το σιδερένιο πλέγμα των νόμων και της κρατικής επιβολής με το οποίο επιχειρούν να τυλίξουν την μαχητική θέληση των συντρόφων μας.
Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της καταστολής σιωπά για τα γεγονότα που η ίδια παράγει και παρέχει την ιδανικότερη πολιτική κάλυψη στις αυθαιρεσίες και την ασυδοσία μπάτσων και δικαστών. Ένοχα χαμόγελα δήθεν καλών προθέσεων και στημένα παζάρια που εμπορεύονται ανθρώπινα δικαιώματα και σωφρονιστικές πολιτικές κοινωνικής επανένταξης, αποκρύπτοντας μεθοδικά την κατασταλτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον των αναρχικών κρατουμένων. Όμως, ξέρουμε καλά ότι η καλύτερη απάντηση στην καταστολή είναι η διεύρυνση και η εντατικοποίηση του αγώνα εναντίον της κυριαρχίας. Σε αυτό τον αγώνα, η αλληλεγγύη στους/ις συντρόφους/ισες που πιάστηκαν αιχμάλωτες/οι στα χέρια του εχθρού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του απελευθερωτικού αγώνα, σπάζοντας ταυτόχρονα την απομόνωση που το κράτος προσπαθεί να επιβάλει στους/ις συντρόφους/ισές μας.
Η αλληλεγγύη δεν είναι κάποιο πολιτικό καθήκον ή απλώς μια διαδικασία ρουτίνας αλλά είναι εκείνη η αίσθηση συνενοχής που μοιράζονται τα υποκείμενα του ενιαίου και αδιαίρετου πολύμορφου αναρχικού αγώνα, από όποιο μετερίζι και αν αγωνίζεται η/ο καθένας/μία. Είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι στην θέση που βρίσκεται σήμερα κάποια/ος σύντροφος/ισα, αύριο μπορεί να βρίσκεται ο καθένας/μία μας και γι’ αυτό, καμία/νείς δεν πρέπει να εγκαταλείπεται μόνος/η της/ου στα χέρια του εχθρού σε συνθήκες αιχμαλωσίας.
Αυτή την στιγμή, στις ελληνικές φυλακές υπάρχουν δεκάδες αναρχικοί/ές κρατούμενοι που βρέθηκαν στην φυλακή γιατί ύψωσαν η/ο καθένας/μία με τον τρόπο του το ανάστημα τους ενάντια στα καθημερινά πραξικοπήματα που οργανώνει η εξουσία πάνω στις ζωές μας.
Το στοίχημα που τίθεται επιτακτικά από την δική μας πλευρά είναι το κατά πόσο όσοι/ες αντιστέκονται μπορούν να βάλουν ένα τέλος στις παθογένειες και την εσωτερική περιχαράκωση της αλληλεγγύης και να την ξαναμετατρέψουν σε αυτό που πραγματικά είναι. Ας απαλλοτριώσουμε την αλληλεγγύη από το επέκεινα και ας την κάνουμε βίωμά μας και όπλο που δεν σημαδεύει τα δικά μας πόδια αλλά το κεφάλι της εξουσίας.
Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλες/ους τους/ις αναρχικές/ούς κρατούμενους σε κάθε γωνιά του κόσμου!
Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση!
Υ.Γ.: Στα πλαίσια της διεθνούς μέρας αλληλεγγύης σε αναρχικές/ούς κρατούμενους/ες σηκώσαμε πανό σε Αθήνα, Μυτιλήνη, Βόλο και Λάρισα, καθώς επίσης πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στους δρόμους με σπρέι κατά την διάρκεια του Athens Pride όπου και πραγματοποιήθηκαν κάποια περιστατικά για τα οποία θα τοποθετηθούμε τις επόμενες μέρες.
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
Ιούνιος 2016
Greece: Statement from CCF comrade Christos Tsakalos for June 11th
June 11th is an international solidarity day. A day against oblivion. A day for all those who are missing from the streets.
For everyone of us that learned to count our steps within the prison yard and divide our day between locking after locking and our night in tallies.
At the same time, June 11th is a day of war. It’s a day of rebellion because law and order may rule but they do not reign.
The existence of anarchist prisoners reminds us of the existence of the anarchist war. A war that sometimes burns slowly and sometimes blinds the sky with its fires.
Every war has its losses. There are comrades that were lost to cop’s bullets or from a bomb that “was in a hurry” to explode…
Comrades that will not be beside us in the next conspiratorial rendzevous.
And then there are those who got caught in the enemy’s snare. An enemy that is baptized in democracy and takes revenge with prisons and courts.
A democracy that likes to carry its captives as trophies from prison to prison, in special conditions, charged with dozens of years of punishment…
Inside the cell, a question that slaps you often visits you…
– “Was it worth it?”
They say that if your enemy doesn’t chase you, you must be doing something wrong…
Transports, special courts, special conditions of solitary confinement, hunger strikes, prohibition of visits, arrests and imprisonment of relatives, new trials, attempted prison escapes..proof that we didn’t give up…
The prison may take away our freedom, but we carry the war against authority within us, in every prison transport, in every cell search, in every locking of the door.
And sometimes, when the prison walls seem to grow taller and every locking from the guard echoes inside your head, you know that you are not alone.
You know that it didn’t simply happen to you, it isn’t just bad luck that you were caught.
You know that you are the continuation of a thread, a story that began with the rebellion of Spartacus and even more before that…
You know that there are others like you within the cells of Chile, in custody in Mexico, in prisons in the USA, in FIES status in Spain, in vague detention in Germany, in supervision of thought in Switzerland, within special cell-blocks of isolation in Italy, in underground solitary confinement in Greece, in conditions of barbarism in Russia, in captivity in Poland…
And this gives you strength…you feel like an accomplice.
And all of us are connected with bonds of memory and perspective.
Memory for those who were imprisoned, tortured and executed before us in far more difficult times, and perspective for those who continue the thread of history walking against the hands of authority’s clock…
So…the answer to the question is…
– “YES, it was worth it and if I turned back time, I would do the exact same thing again, a thousand times.”
And if someone asks again..
– “But the prison, isn’t it a defeat?”
The answer is simple…
– “Victory is defined by the life you live…That’s why we are winners.”
Christos Tsakalos, Conspiracy of Cells of Fire / FAI-IRF
Underground Cell Block of Korydallos Prison
A contribution to June 11th from anarchist prisoner Nikos Romanos (Greece)
“A contribution to the International Day of Solidarity with Long-Term Anarchist Prisoners”
Many things have been stated about the value of solidarity, and everything has its importance because it contributes to the attempt of giving meaning to a sense that constitutes a vital ingredient for our plans and actions. I will try to state in my own way an existential aspect of solidarity obviously through my own experiences. Solidarity means first of all emotions. Beautiful, wild, but most of all authentic emotions. Emotions that constitute the driving force for the growth of anarchist dynamics, which are liberating and beloved sounds and senses in the city, by yelling slogans, building barricades and by throwing blazing bottles that target the servants of authority. Solidarity doesn’t mean identification, but complicity with everyone that chose to engrave liberating routes in the map of the anarchist insurrection. It’s a relationship and within this relationship experiences are being developed and common desires are being produced for the destruction of this world, not in a vague future, but first of all within ourselves and then around us. Destruction to the degenerated relationships that this world is producing, in its depictions, in its symbols, in its officials and in its loyal servants.
It’s been about 1.5 year since the time I was locked in a room-cell of a hospital with all the symbols of the state’s enforcement around me (armored cops, orders of district attorney regarding force feeding) that I was seeing and learning about dozens of wonderful actions of revolt and defiance that were unfolding in the streets. No matter the contradictions involved in such a conclusion, these days with all their roughness and difficulties were the ones that I was feeling my heart beating through a primitive feeling of joy and my mind was traveling far away, to blazing horizons without bars and iron fences. From the burned police cars in police departments of Athens and the incendiary attacks, to the cars of the MEP (members of the European Parliament) in Brussels to the solidarity gatherings of friends and comrades outside the hospitals, from the combative demonstrations and the barricades that behind them their enraged eyes were meeting beneath their hoods, to the occupations of city halls and universities that were transforming to spaces of struggle, by creating points of diversion in their operations and spaces of dispersion of anarchist ideas. The feeling that anarchy is able to find spaces and ways of vital development and stay alive and dangerous was one of the most beautiful and powerful emotions that I believe are reflecting the power of solidarity.
“That is how I want to see these years in prison, consider them as part of a conscious choice, a choice that in spite of the known and obvious limitations, allows a different perspective, not only concerning the anti-prison struggle but the anarchist struggle in general. In this respect I think that we imprisoned anarchists are not just ‘prisoners’; to reduce us solely to this definition would be like reducing our contribution and preventing us from continuing to participate in the struggle for total liberation in all its breadth and complexity”. – Francisco Solar
So, just as moments of struggle like the international day of solidarity with anarchist prisoners don’t constitute anything more than one more triggering event to sharpen the subversive remembrance and remind ourselves that the struggle against domination means at the same time a struggle against prisons. Because the offensive and destructive actions against the penal complex constitute moments where freedom seeps through our bodies and breaks the captivity status that they’re forcing on us. Till the human gestures between prisoners and free comrades acquire again the warmness of a hug, the fires and explosions will reflect our desire to meet again with our own conditions. Till all are free.
Strength and solidarity to all anarchist prisoners
Nikos Romanos
via 325.nostate.net
Message from the Conspiracy of Cells of Fire / FAI-IRF for June 11th (Greece)
“For June 11th, international day of solidarity and action for the anarchist prisoners throughout the world”
Prison has the terrifying ability to leave its own indelible imprints on the bodies and minds of its residents.
Imprints of sorrow, frustration, violence, asphyxia, enforcement. Doors that keep locking and unlocking everyday at the same time with exactly the same awful sound in a monotonous rhythm of a murderous routine that drips its poison of immobility and vanity slowly and painfully.
A brief description about the distillation of sepsis that is being produced by incarceration is enough to become understandable of the hate we feel towards prisons.
That’s why every time a prison break succeeds, every time that a penal officer is being paid an uninvited visit, every time that a prison director or police sergeant pays the price of his despicable choices, our hearts fill with a unique feeling of enjoyment and pleasure. Because revenge for the captivity can’t help but to find its incarnation over the constant assaults against the prison’s representatives.
If something is missing in our days, it isn’t the harmless babbling but the beautiful and courageous choices of comrades in order to create spots of organized offensive actions, to answer dynamically to the ashes that were left behind by oppression, to assert anarchy against its enemies. The passionate conversations are missing, for the necessary practices that we have to build, for the planning of deregulation, today, tomorrow and for as long as the world of authority surrounds us.
The desideratum now, for everyone that feels asphyxiated by the contemporary way of life remains common. To coordinate and strike the rambling tentacles of the state, capital, civilization, social apathy, to the everyday misery in the cities. Countless hostile depictions in a hostile pattern of life which in order to destroy we have to reverse their rhythm, movement and detestable pace.
The only way to set an attempt like this in motion begins from each and any of us individually, from the great choice to turn our personal hourglasses upside down in order for our lives to stop rolling in the rhythm that authority forces us, but instead to begin from the time we go on the offensive, from our desires to watch the world of order catching fire by our own hands and for solidarity to become the kindling for this fire.
Because solidarity is a momentum, it’s power. It’s the power that arises through the internal admission that we are all part of the anarchist clash against authority. The admission that we may end up in captivity tomorrow, in the place of someone in captivity today. An admission that constitutes essentially an indissoluble bond between all anarchists who are fighting authority, each one with the way he/she chooses. A bond that mustn’t break in spite of all the personal differences, in spite of the individual disagreements, this feeling of complicity is always there. It doesn’t fall back. It persists and takes different forms.
A banner, a poster, a fire during the night, a deafening sound of an explosion, a blast at some authoritative scum, an action of liberating prisoners. Because only this way, only then, solidarity is indeed our weapon.
Conspiracy of Cells of Fire / FAI-IRF
Michalis Nikolopoulos
George Nikolopoulos
Panagiotis Argirou
Damiano Bolano
Theofilos Mavropoulos
via 325.nostate.net
Letter from anarchist prisoner Grigoris Tsironis for June 11th (Greece)
A greeting for the international day of solidarity and action for the anarchist prisoners throughout the world
An international day when all prisoners from all corners of the earth, all those who are experiencing the obligatory status of incarceration in the penal prison camps of democracy, those who are being deprived of the most valuable good of freedom, are uniting their voices, their thoughts and feelings, in order to send a signal among them that no one is alone.
Despite the hundreds of kilometers that are separating us, despite that we don’t know each other, despite of all our differences, there is something that surpasses borders and achieves the elimination of all distances, something that can’t be imprisoned, that escapes out of the walls that loom up around us, something that is priceless within the hearts of those who feel it, express it, or receive it.
It is this strong feeling of solidarity that fills us with strength, it gives us courage, in order for us to not give up even in these very difficult circumstances that we are experiencing, but instead to keep on fighting with the same passion.
It is the powerful bond between those who perceive themselves as fellow travelers, among those who transmute theory to action, those who are developing a polymorphous action with the purpose of destroying the existent, those who struggle against every form of enforcement and limitation, who fight back against injustice and exploitation, those who with rage and consciousness follow a decent life choice.
It is solidarity that in our days, more than ever, has been targeted by authority, by repressing and criminalizing it. But it is our weapon as well, no matter how much they’ll try they’ll never succeed in disarming us. Because solidarity’s “bullets” are all these small or big gestures of support from all those who see in us a part of themselves, and those who can’t feel free when at the same time there are imprisoned comrades, hostages in the hands of the state.
SOLIDARITY TO ALL CAPTIVES
OF THE SOCIAL-CLASS STRUGGLE
TILL THE DESTRUCTION OF THE LAST PRISON
Grigoris Tsironis
Korydallos Prison
11-6-2016
via 325.nostate.net
Letter from Giannis Naxakis (Greece)
In prison, the sense of time has its own imprint. While days seem endless to me, at the same time the 3 years that have passed since our arrests in Nea Filadelphia seem like nothing. The environment of incarceration encourages rapid emotional swings and thus in a limited space, the sense of time is especially changeable because of the concentrated periods of emotional moods.
So, 3 years and a month with an intense experience of multifaceted disappointment and disgust. I could write infinite things about prison besides the usual, but it is all so fictitious now both inside and outside, that any extensive reference to anything seems meaningless to me. I will just say, continuing from older letters, that the prisoneresque stench is not a privilege of just one wing obviously, but a general phenomenon in prisons and that the reversal of meanings is something more than a rule in here, showing-off is a virtue and macho is dignity…
After 3 years and a bit therefore came the time for the appellate trial. On June 22nd begins the appellate trial for the robbery in Pirgetos for which I and G.Sarafoudis have been convicted. Obviously I am not making any sort of callout for a gathering since my stance of abstaining from this wretched procedure is known. This announcement of mine for the appellate trial is only a reminder to some few active comrades and is simply informative and open to interpretation. Also, it is intended for the unknown anarchists out there who have not been fooled by the political chameleonism, opportunism and patronizing which have flooded the “milieu” in the last years, and who think and act freely, independently, against ambition and, of course, on the offensive.
What follows is a short description I wrote about the case. After an operation by the antiterrorism agency on 30/4/2013 at a café and in a street in Nea Filadelphia, Athens, 5 of us are arrested. Two are wanted (A.Dalios, F.Harisis) therefore the 3 of us are accused of harbouring a criminal.
At GADA (Αthens police headquarters) they violently extract DNA samples from all of us and, amongst other things, they find that mine and Sarafoudis’ match DNA samples found on two different mobile objects after a robbery in Pirgetos, Larissa in 2011.
Accused of bank robbery now, we appear before the interrogator in Larissa who decides we should be detained in Koridallos prisons. Sarafoudis is also accused of one more robbery in Filota Florina based again on DNA samples.
A few months later we are summoned by the special appellate interrogator to upgrade our charges. The robbery becomes robbery in the frame of terrorism, so now we are also accused of participation in a terrorist organization (CCF).
In July 2014 the first instance trial takes place in the special court room in Koridallos prisons and we are convicted of all charges in a merged sentence of 16 years each. The appellate trial is set for 9/10/15, was then postponed to 10/11/15 and then indefinitely, to be finally set for 22/6/16.
Concluding, I would say that there is no way I would ever believe in justice as an institution or as a social value. There are no judicial scandals, the only scandal is human civilization and the only value I recognize is absolute freedom.
G.Naxakis, Koridallos Prison
via 325.nostate.net
Κείμενο του κρατούμενου Σπύρου Χριστοδούλου με αφορμή την 11η ιούνη, διεθνή ημέρα αλληλεγγύης
Κείμενο του Σπύρου Χριστοδούλου για την 11η Ιούνη
Αλληλεγγύη προς όλους τους κρατούμενους πολιτικούς και ποινικούς χωρίς κανένα διαχωρισμό που με την στάση τους και τα ιδανικά τους ονειρεύονται ένα δίκαιο τρόπο αντιμετώπισης προς το γενικό καλό. Άλλωστε η διαδρομή του κάθε ανθρώπου, οι πράξεις του όπως άλλωστε και η στάση του επί σειρά ετών διαγράφει και την προσωπικότητα του.
Πρέπει να δίνουμε μια τεράστια αγκαλιά για ανθρώπους συγκρατούμενους μας που πραγματικά την έχουν ανάγκη χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή. Πρέπει κατ’ εμένα να στηριζόμαστε στο αίσθημα ενότητας μεταξύ όσων μας συνδέουν κοινά συμφέροντα και κοινοί στόχοι. Όλοι οι κρατούμενοι συνδεόμαστε ο ένας με τον άλλον με διαφορετική κρίση των πραγματικών γεγονότων. Και ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες που διωκόμαστε από τους εχθρούς μας για τις ιδέες και το θάρρος μας πρέπει να στεκόμαστε όρθιοι και να χαρίζουμε την σκέψη μας και την βοήθεια μας σε όλους εκείνους που την έχουν ανάγκη.
Είναι σημαντικό να προβάλουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι κρατούμενοι. Άνθρωποι που έχουν δώσει την ψυχή τους για τον κοινό σκοπό. Να δώσουμε το σύνθημα μιας δράσης η οποία θα φέρει χειροπιαστά αποτελέσματα. Γιατί και του πιο αδύναμου η δύναμη διπλασιάζεται όταν ενώσει την λιγοστή του δύναμη με εκείνη των συντρόφων του.
Ο αγώνας για τα δικαιώματα μας σαν κρατούμενοι είναι ευγενικός και δίκαιος αγώνας. Αν ενωθούμε όλοι μαζί, αν θέλουμε πραγματικά να πετύχουμε στον κοινό αγώνα μας, πρώτα από όλα την ελευθερία μας όπως επίσης και την ποιοτική όσο μπορούμε ζωή στα κολαστήρια τους, αυτό εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμάς.
Για να μας στηρίζουν όμως και οι άλλοι πρέπει και εμείς να επιδεικνύουμε την ανάλογη ευαισθησία για τα προβλήματα των άλλων και να εκφράζουμε εμπράκτως την αλληλεγγύη μας προς αυτούς. Δεν θέλω να αναφερθώ ούτε σε καταστάσεις αλλά ούτε και σε παραδείγματα γιατί πιστεύω δεν έχουνε κανένα απολύτως νόημα στην παρούσα φάση.
Πιστεύω πως οι ταπεινοί και οι αλληλέγγυοι μαζί με κοινούς σκοπούς και κοινά οράματα πάντα κερδίζουν. Έχω ακούσει κατά καιρούς “αυτός είναι αναρχικός και αυτός είναι ποινικός”. Θα διαφωνήσω και θα πω ότι οι πράξεις μας κάνουν την διαφορά και όχι τα λεγόμενα μας.
Πράξεις που ωφελούν στην κοινή μαζικότητα όπως και σε ένα αύριο με χαμόγελα και όχι με πικρίες και σχόλια ανεπίτρεπτα που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στο θα… !
Η αλληλεγγύη είναι μια ανθρώπινη αξία που πρέπει να τη διατηρούμε και μέσα από αυτή δίνουμε ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μας στους άλλους. Με ελεύθερο πνεύμα και ελεύθερη καρδιά δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να δείχνεις την συμπαράσταση σου.
Νικητής είναι όποιος ζει και διαλέγει την ζωή που τον εκφράζει. Η αλληλεγγύη είναι η η γνησιότερη μορφή του ανθρωπισμού καθώς αποτελεί την απόδειξη της υλικής, ψυχικής και πνευματικής ενότητας, συνεργασίας και συμπαράστασης μεταξύ ανθρώπων πέρα από φυλετικές θρησκευτικές ή άλλες διαφορές.
Κάθε κίνηση αλληλεγγύης πρέπει να γίνεται αυθόρμητα, να πηγάζει από μέσα μας και να φέρει την σφραγίδα της δύναμης για το καλό όλων μας.
Όμως όταν κάποιος ζητάει την βοήθεια μας που πραγματικά την αξίζει και τον εγκαταλείπουμε κάθε άλλο παρά αλληλεγγύη ονομάζεται.
Ο αλληλέγγυος δεν πρέπει να επιδιώκει να επωφελείται σε καμία περίπτωση ενεργεί πάντα με απόλυτη εχεμύθεια και σεβασμό προς εκείνον που θέλει να σταθεί αλληλέγγυος χωρίς να πάψει να είναι αποφασιστικός και αποτελεσματικός στην δράση του.
Η φιλία αναπληρώνει την αδυναμία ενώ η αδερφοσύνη την εξαφανίζει.
Μαχαίρι στο κόκκαλο.
Κατά καιρούς έχουν γραφτεί πολλά για φυλακές και πάντα κάτι χαλάει στο με μαγικό τρόπο.
Πρέπει όλοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να καταλάβουν όλοι αυτοί που είναι απέναντι μας ότι δεν κερδίζουν παρά μόνο χάνουν. Πρέπει να δείξουμε με πράξεις την ύπαρξη μας και όχι με λόγια του αέρα που πέφτουν στο κενό.
Θα ήθελα από την μεριά μου να υπάρξει μια μαζική ενότητα όσων ασχολούνται γενικώς με τις φυλακές και αυτό έχει σημασία είναι να γίνει μια συλλογική δουλειά που απώτερος σκοπός της θα είναι και η πιο αξιοπρεπής διαβίωση μέσα στα κολαστήρια τους.
Όσοι συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να είναι δίκαιοι και ανά πάσα στιγμή να αντιδρούν στο άδικο και στην εκδικητικότητα των εχθρών μας.
Τέλος θέλω να κλείσω λέγοντας ότι όλοι ενωμένοι εμπράκτως μπορούμε να νικήσουμε.
Λευτεριά σε όλους τους αναρχικούς και πολιτικούς κρατούμενους και πάντα να είναι δυνατοί.
Λευτεριά και δύναμη σε όλους αυτούς τους ποινικούς που με την στάση τους χρόνια δείξανε και δείχνουνε ότι πολεμάνε τον εχθρό, την εξουσία με τον δικό τους τρόπο.
Λευτεριά σε όλες και όλους !
Μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής !
Σπύρος Χριστοδούλου
Κείμενο του αναρχικού Φώτη Τζιώτζη σχετικά με την 11η Ιούνη, διεθνή ημέρα αλληλεγγύης στους αιχμαλώτους όλου του κόσμου
Η 11η Ιουνίου είναι μία πολύ σημαντική ημέρα αλληλεγγύης για τους αναρχικούς πολιτικούς κρατούμενους σ’ ολόκληρο το κόσμο. Η αλληλεγγύη εκφράζεται στην καθημερινότητα και δεν γιορτάζεται με επετείους, αλλά είναι η ευκαιρία για το συντονισμό δράσεων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Λίγα λόγια για τις υποθέσεις μου και πως ξεκίνησε η όλη στοχοποίηση μου.
Βρίσκομαι κρατούμενος στις φυλακές Λάρισας με ποινή κάθειρξης 8 ετών, 10 μηνών και 1.000 ευρώ χρηματική ποινή, για υπόθεση που δικάστηκε στο μονομελές εφετείο κακουργημάτων Αθηνών, με συγκατηγορούμενο τον σύντροφο και φίλο μου Μιχαλάκογλου Παναγιώτη, όπου και ανέλαβα την ευθύνη για τον οπλισμό που βρέθηκε σε σπίτι στο Κολωνάκι και στο πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη.
Η στοχοποίηση μου ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2014 όταν και έγινε η πρώτη σύλληψη μου με άλλους συντρόφους, ανάμεσα τους και ο Παναγιώτης Μιχαλάκογλου, καθώς υπήρχαν ανώνυμες πληροφορίες ότι εμπλέκομαι σε τρομοκρατικές ενέργειες και χτυπήματα σε αξιωματούχους. Τα στοιχεία τότε δεν επαρκούσαν και αφέθηκα ελεύθερος με εγγύηση 3.000 ευρώ και τρία παρων το μήνα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την 24ωρη παρακολούθηση μου από την αντιτρομοκρατική.
Έτσι το Μάιο 2015, συνελήφθη για ληστεία στη Θεσσαλονίκη και απόπειρα ανθρωποκτονίας σε μπάτσους της ομάδας διας. Ρουφιάνος και αυτόπτες μάρτυρες με αναγνώρισαν ανεπιφύλακτα και με κατέδωσαν στους μπάτσους. Μετά από 3 μήνες, νέα ληστεία στη Κατερίνη βγαίνει στην επιφάνεια από ανύπαρκτα στοιχεία και εικασίες της αντιτρομοκρατικής και έχει ως αποτέλεσμα την εκ νέου προφυλάκιση τη δική μου και φιλικών προσώπων. Έπειτα από 4 μήνες σχηματίζεται δικογραφία για ληστεία σε τράπεζα Θεσσαλονίκης που φέρομαι ως δράστης. Ο ανακριτής σκοπίμως δεν με καλεί καθυστερώντας τη διαδικασία.
Ως αναρχικός της δράσης μεγάλη δύναμη για να συνεχίσω τον αγώνα μου δίνουν τα χτυπήματα που γίνονται σε κάθε σκουπίδι του κράτους. Η κάθε μορφή αλληλεγγύης είναι για μένα η ελπίδα και η δύναμη πως δεν είμαι μόνος στα πιστεύω μου.
Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από αυτούς. Αυτοί πρέπει να μας φοβούνται.
Είναι η ώρα για άμεση επίθεση τώρα που το κράτος προσπαθεί να επιβάλει ξανά την οικονομική χούντα. Επίθεση σε αρχιφύλακες, μπάτσους, πολιτικούς, εισαγγελείς και ανακριτές που νομίζουν ότι είναι στο απυρόβλητο.
Ο φόβος πρέπει να περάσει σ’αυτούς και στον άθλιο κύκλο τους, όχι σε εμάς.
ΜΕ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ, ΜΕ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΤΥΧΟΥΝ
Αλληλεγγύη και δύναμη σε όλους τους αμετανόητους αναρχικούς αιχμαλώτους που στέκονται με ψηλά το κεφάλι
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ‘ΡΘΟΥΝ
ΤΖΙΩΤΖΗΣ ΦΩΤΗΣ
ΦΥΛΑΚΕΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
Β ΠΤΕΡΥΓΑ
Κείμενο του αντιεξουσιαστή Γρηγόρη Τσιρώνη σχετικά με την 11η Ιούνη, διεθνή ημέρα αλληλεγγύης στους αιχμαλώτους όλου του κόσμου
Ένας χαιρετισμός για τη διεθνή ημέρα αλληλεγγύης και δράσης στους αναρχικούς αιχμαλώτους όλου του κόσμου.
Μια παγκόσμια ημέρα όπου οι απανταχού κρατούμενοι από όλες τις μεριές της γης, όλοι αυτοί που βιώνουν την καταναγκαστική συνθήκη εγκλεισμού στα σωφρονιστικά κάτεργα της δημοκρατίας, αυτοί που στερούνται το πολυτιμότερο αγαθό της ελευθερίας, ενώνουν τις φωνές, τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους, στέλνοντας ένα σινιάλο μεταξύ τους ότι κανείς δεν είναι μόνος του.
Παρόλο που μπορεί να μας χωρίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, να μην γνωριζόμαστε μεταξύ μας, να διαφέρουμε σε πολλά πράγματα μεταξύ μας, υπάρχει όμως και κάτι που δεν γνωρίζει σύνορα, που καταφέρνει να μηδενίζει τις αποστάσεις, που δεν φυλακίζεται, που δραπετεύει μέσα από τα τείχη που ορθώνονται τριγύρω μας, κάτι που έχει ανεκτίμητη αξία μέσα στις καρδιές αυτών που το νιώθουν, το εκδηλώνουν, είτε γίνονται αποδέκτες του.
Είναι, λοιπόν, αυτό το δυνατό συναίσθημα της αλληλεγγύης, που μας γεμίζει δύναμη, μας δίνει το κουράγιο, ώστε ακόμα και κάτω από τις ιδιαίτερα δύσκολα συνθήκες που βιώνουμε να μην παραιτούμαστε, αλλά να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε με το ίδιο ζήλο.
Είναι ο ισχυρός δεσμός μεταξύ αυτών που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας συνοδοιπόρους, μεταξύ αυτών που μετουσιώνουν την θεωρία σε πράξη, αυτών που αναπτύσσουν μια πολύμορφη δράση με σκοπό την καταστροφή του υπάρχοντος, αυτών που αγωνίζονται ενάντια σε κάθε είδους επιβολή και περιορισμό, που αντιμάχονται την αδικία και την εκμετάλλευση, που με λύσσα και συνείδηση ακολουθούν μια αξιοπρεπή στάση ζωής.
Είναι η αλληλεγγύη που στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ, έχει βρεθεί στο στόχαστρο της εξουσίας, με την καταστολή και την ποινικοποίηση της. Είναι, όμως, και το όπλο που όσο και αν προσπαθήσουν δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας αφοπλίσουν. Γιατί σφαίρες του αποτελούν όλες αυτές οι μικρές ή μεγάλες κινήσεις έμπρακτης συμπαράστασης όλων αυτών που βλέπουν ένα κομμάτι του εαυτού τους μέσα από εμάς, και οι οποίοι δεν μπορούν να αισθάνονται ούτε οι ίδιοι ελεύθεροι όσο υπάρχουν αιχμάλωτοι σύντροφοι, όμηροι στα χέρια του κράτους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ
ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΩΣ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Γρηγόρης Τσιρώνης
Φυλακές Κορυδαλλού
11-6-2016