“Χειρότερη κι απ’ την υποδούλωση είναι η συνήθεια της … ”
Η ζωή στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο είναι μια σύνθεση ψευδών αναπαραστάσεων, ψευδών σχημάτων, ψευδών τύπων. Τύπων που καθορίζουν την οικογενειακή μας διαπαιδαγώγηση, τη μόρϕωση μας, την επαγγελματική μας σταδιοδρομία, τις σχέσεις μας, τα συναισθήματα μας, τα χαμόγελα ή τα δάκρυα μας. Σχημάτων που ευνουχίζουν το εύρος της αντίληψης μας ώστε η σκέψη μας να κατευθύνεται σε ένα κυλιόμενο διάδρομο μονής κατεύθυνσης . Αναπαραστάσεων που μεταμϕιέζουν τις λειτουργίες και τις παθογένειες του συστήματος ώστε να βλέπουμε τη ζωή να εκτυλίσσεται μονάχα στο παλκοσένικο προκειμένου να μην αναρωτιόμαστε ποτέ τι κρύβεται στο παρασκήνιο. Έτσι λοιπόν οι χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων πιστωτών είναι μια ακόμα στατιστική των δυσάρεστων επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης, η εξαθλίωση του λεγόμενου τρίτου κόσμου ένα ατυχές γεγονός τις πληγές του οποίου επουλώνουν ϕιλανθρωπικές οργανώσεις, οι αμέτρητοι νεκροί των σύγχρονων σταυροϕοριών, τα άτυχα θύματα του παραλογισμού του πολέμου και οι σκλάβοι – κατάδικοι στις αμερικάνικες ϕυλακές είναι απλώς αντικοινωνικά στοιχεία που προσϕέρουν κοινωνικές υπηρεσίες στη Δημοκρατία.
Η ϕυλακή από μόνη της είναι εξορία από τη ζωή. Είναι μη – τόπος και μη – χρόνος που βρίσκεται πίσω από το παραβάν της καθώς πρέπει κοινωνίας για να μη ϕαίνεται παρά έξω μια ασχήμια που ενοχλεί τα μάτια των ευυπόληπτων πολιτών. Οι ϕυλακές είναι η απόδειξη της διεστραμμένης ευϕυΐας εξουσιαστικών μυαλών. Είναι χτισμένες πάνω σε τοίχους που αντηχούν κραυγές και αναϕιλητά χιλιάδων ανθρώπων που έμαθαν να πλαγιάζουν με την οδύνη και την απελπισία. Οι ϕυλακές είναι η χώρα της αιχμαλωσίας, η χώρα που μαθαίνεις να προσκυνάς το “απαγορεύεται”, μια χώρα χωματερή για ανθρώπους απορρίμματα, μια βιομηχανική λάσπη στην οποία ξεβράζονται τα χημικά απόβλητα της κοινωνικής μηχανής. Για τους περισσότερους όμως ανθρώπους, για όλους εκείνους που ποτέ τους δεν έμαθαν να αμϕιβάλλουν, να αμϕισβητούν, να αναζητούν πέρα από τα προϕανή, είναι ένα τοίχος ασϕάλειας απαραίτητο για την προστασία της ήσυχης και ήρεμης ζωής τους.
Αν είναι όμως μια ϕορά υποκριτικό για μια κοινωνία να πλασάρει με χυδαιότητα στις βιτρίνες τις την υπεροχή του Δημοκρατικού της πολιτισμού, τις ανθρωπιστικές της αξίες και τις κοινωνικές της ευαισθησίες την ίδια στιγμή που στοιβάζει σε αποθήκες ψυχών όσους κρίνονται ακατάλληλοι να υπάρξουν εντός της, είναι απείρως πιο υποκριτικό και ταυτόχρονα εξοργιστικό να μετατρέπει τις ϕυλακισμένες υπάρξεις αυτών των ζωντανών νεκρών σε εμπορεύσιμη αξία μέσω ενός σύγχρονου και εκλεπτυσμένου δουλεμπορίου.
Κι όμως αυτή είναι η πραγματικότητα για σχεδόν 2.500.000 κρατούμενους στις ϕυλακές των ΗΠΑ, τους οποίους η σύγχρονη Αυτοκρατορία έχει μετατρέψει σε σκλάβους. Αυτοί οι κρατούμενοι – σκλάβοι αποτελούν την χαμηλότερη κάστα του κοινωνικού περιθωρίου. Δε βιώνουν μόνο τη πληρότητα της αιχμαλωσίας αλλά έχουν καταδικαστεί να χάσουν την ανθρώπινη υπόσταση τους εντελώς. Να είναι σκλάβοι στις σύγχρονες γαλέρες των Αμερικάνικων κολαστηρίων ώστε να επωϕελούνται οικονομικά ιδιωτικές ϕυλακές και πολυεθνικές που με μέρος αυτών των λερωμένων χρημάτων στηρίζουν προεκλογικές εκστρατείες διαϕόρων πολιτικών οι οποίοι υπόσχονται τάξη και ασϕάλεια στους ψηϕοϕόρους τους, ενώ και αυτοί με την σειρά τους ως καθορισμένοι συντελεστές μιας στημένης εξίσωσης επιτελούν το ρόλο τους ώστε η λύση να είναι πάντοτε η υπακοή. Για αυτό ακριβώς και οι πιο ευτυχισμένοι σκλάβοι είναι οι πιο μεγάλοι εχθροί της ελευθερίας.
Όμως υπάρχουν και σκλάβοι που δεν είναι και τόσο ευτυχισμένοι. Είναι οι “έκπτωτοι” αυτής της κοινωνίας η εξουσιαστική διαστροϕή της οποίας τους μετατρέπει σε ανθρώπινα γρανάζια και που σιγά σιγά στρέϕονται εναντίον της. Απ’ άκρη σε άκρη, σε όλες τις ΗΠΑ και τις ϕυλακές στην επικράτεια τους, αρχίζει να απλώνεται ένας ψίθυρος που ολοένα και μεγαλώνει. Στις 9/9 ο ψίθυρος αυτός μεταμορϕώνεται σε μια οργισμένη κραυγή ελευθερίας που ουρλιάζει στο πρόσωπο του παντοδύναμου σωϕρονιστικού συστήματος την πανάρχαια κραυγή ανταρσίας: “Non Serviam – Δε θα σε υπηρετήσω”.
Η 9/9 είναι μια μέρα ορόσημο για τους κρατούμενους των Αμερικάνικων ϕυλακών καθώς 45 χρόνια πριν, στις 9/9/1971 οι ϕυλακές Attica, της Νέας Υόρκης πήραν ϕωτιά. Περίπου 1.500 κρατούμενοι εξεγέρθηκαν, πήραν ανθρωποϕύλακες ως ομήρους και διεκδίκησαν μια σειρά ριζοσπαστικών αιτημάτων. Η εξουσία απάντησε με μηδενική ανοχή και 4 μέρες μετά στις 13/9/1971 τα στρατεύματα της πολιτείας εισβάλλουν και ανακαταλαμβάνουν τη ϕυλακή αϕήνοντας πίσω τους έναν βαρύ απολογισμό αίματος: σχεδόν 40 νεκροί (περίπου 30 κρατούμενοι και 10 ϕύλακες) καθώς και 89 τραυματίες. Η 9/9 αποτελεί ορόσημο για αυτό ακριβώς το συμβολικό της χαρακτήρα και σε αυτή τη νέα συντονισμένη αγωνιστική κινητοποίηση των κρατουμένων.
Αγώνες σαν κι αυτόν, παρά τον ενδιάμεσο χαρακτήρα τους, είναι ποιοτικά αναβαθμισμένοι συγκριτικά με τη διεκδίκηση για παράδειγμα, στενά προσωπικών ή συντεχνιακών αιτημάτων. Διότι εδώ, το επίδικο, αφορά την απαίτηση για την κατάργηση συνολικά ενός θεσμού που αποτελεί ταυτόχρονα πυλώνα τόσο της καταστολής, όσο και της οικονομίας, του κοινωνικού ελέγχου και της πολιτικής του δόγματος ασϕάλειας. Επιπλέον, οι κρατούμενοι διεξάγουν έναν αγώνα κάτω από συνθήκες ακραίας και πολύπλευρης καταπίεσης, σε βαθμό τέτοιο, που χαρακτηρισμοί όπως αυτός του ενδιάμεσου αγώνα ξεθωριάζουν αισθητά. Διότι η καταναγκαστική εργασία στις φυλακές αποτελεί έναν θεσμό που υπηρετεί το σύστημα με πολλούς παράλληλους τρόπους. Πιο κρίσιμο όμως ακόμη, είναι ότι αυτός ακριβώς ο θεσμός οριοθετεί για κάποια εκατομμύρια ανθρώπων ένα καθεστώς γκρίζας ζωνης μέσα στην οποία ορίζονται ως σκλάβοι περιορισμένης ή και ισόβιας θητείας. Το γεγονός ότι πρόκειται για ανθρώπους που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έχουν χαρακτηριστεί εγκληματίες, νομιμοποιεί αυτή τη γκρίζα ζώνη στα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας που όχι μόνο δεν εκδηλώνει κάποια ηθική ή αξιακή ένσταση αλλά επωϕελείται μάλιστα από την ύπαρξη της. Ο αγώνας για την κατάργηση, και η αμφισβήτηση ενός τέτοιου θεσμού, που εμπεριέχει μάλιστα και μια μορϕή σαμποτάζ στα συμϕέροντα που εξυπηρετούνται από αυτόν, δεν είναι παρά ένα οδόϕραγμα της πιο στοιχειώδους αξιοπρέπειας απέναντι στο πιο σκληρό πρόσωπο της εξουσίας. Είναι σίγουρο πως από αυτό τον αγώνα και μόνο, δεν θα κριθεί η πολιτική της καταστολής που θα ακολουθήσει η κυριαρχία συνολικά. Ανεξάρτητα όμως από την έκβαση του, ο αγώνας αυτός θα έχει αποτελέσει ένα ϕάρο πολιτικής ανυπακοής απέναντι στο σύστημα και το γεγονός ότι αυτός ο ϕάρος θα χρωστάει τη δύναμη του σε όλους εκείνους τους καταραμένους, τους απόβλητους, τους κοινωνικά απόκληρους που στις μέρες μας δέχονται ακόμα και επαναστατικά αναθέματα, έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία.
Φυσικά δεν επιδιώκουμε να προβούμε σε καμία εξιδανίκευση ή εξωραϊσμό του συνόλου των κρατουμένων. Όντας και οι ίδιοι εξόριστοι στη χώρα της αιχμαλωσίας εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε πλέον γνωρίσει και από κοντά την σύνθεση του πληθυσμού των ϕυλακών και δεν τρέϕουμε καμία απολύτως ψευδαίσθηση πως αποτελούν νομοτελειακά κάποιου είδους επαναστατικά υποκείμενα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, μάλιστα, οι επιλογές τους, οι ζωές τους, οι αντιϕάσεις τους είναι τέτοιες που αξιακά μας χωρίζει άβυσσος. Παρόλα αυτά όντας αιχμάλωτοι και εμείς δε γίνεται να μη νοιώθουμε έστω και λίγο την αγωνία όλων αυτών των κρατουμένων των αμερικάνικων ϕυλακών.
Πέρα όμως κι από αυτό είναι και μια διαυγής πολιτική ψυχραιμία που μας επιτρέπει να παραμερίσουμε τις όποιες διαϕορές νοιώθουμε ότι έχουμε με το υποκείμενο των κρατουμένων καθώς οι διαϕορές αυτές δεν αρκούν για να μας κάνουν να σταθούμε αδιάϕοροι και ασυγκίνητοι μπροστά στο μέγεθος, την ηθική υπόσταση, το διακύβευμα, την ιστορική και πολιτική παρακαταθήκη ενός τέτοιου αγώνα. Για αυτό δεν είναι μόνο συναισθηματικά και βιωματικά τα κριτήρια που ενεργοποιούν τα αλληλέγγυα αντανακλαστικά μας άλλα έχουν και πολιτική υϕή. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν νοιώθουμε την ανάγκη να εκϕράσουμε τη στήριξη μας σε αυτήν την συντονισμένη εκστρατεία αγώνα που ξεκινάει μέσα από τις ίδιες τις ϕυλακές των ΗΠΑ από τις 9/9 και μετά, στη διάρκεια της οποίας οι κρατούμενοι θα αρνούνται το ρόλο του σκλάβου που τους έχει επιϕυλάξει η δημοκρατική κοινωνία δείχνοντας έμπρακτα απείθεια και ανυπακοή. Κι όπως έχει ειπωθεί “η ανυπακοή είναι το πραγματικό θεμέλιο της ελευθερίας”.
Η διεθνοποίηση του συγκεκριμένου αγώνα μέσα από τα καλέσματα των ίδιων των κρατουμένων για την στήριξη τους από κάθε αλληλέγγυα πρωτοβουλία έρχεται να ενισχύσει τη δυναμική της διεθνούς αλληλεγγύης συνολικά, αποτελώντας, έστω και συμπτωματικά, ένα ακόμα κομμάτι στο ψηϕιδωτό των Διεθνών καλεσμάτων αλληλεγγύης όπως η 11η Ιούνη και η Διεθνής Εβδομάδα Αλληλεγγύης. Το ζητούμενο ϕυσικά για εμάς δεν είναι να αποκτήσει η αλληλεγγύη ημερολογιακό χαρακτήρα αλλά να αναδειχθεί η ομορϕιά και η αυθεντικότητα του άτυπου αναρχικού συντονισμού. Για αυτό και χαιρετίζουμε την πρόταση του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού – Πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης για συντονισμό των αλληλέγγυων δυνάμεων σε μια Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης την 1η του Οκτώβρη, θεωρώντας ότι συμβάλλει στη κατεύθυνση αυτή.
Τέλος, θέλουμε να στείλουμε τους θερμούς μας χαιρετισμούς σε όλους τους αναρχικούς/ές καθώς και σε όλους τους πολιτικοποιημένους κρατούμενους που θα θελήσουν να είναι κομμάτι αυτού του αγώνα, για οποιονδήποτε λόγο κι αν το επιθυμεί ο καθένας τους.
Υ.Γ: Τα λόγια μερικές ϕορές δεν αρκούν για να αποτυπώσουν σε όλη τους την ένταση τα συναισθήματα που νοιώθει κανείς σε κάποιες περιστάσεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν υποδεχτήκαμε καθόλου καλά την είδηση πως τα σκουπίδια της ιταλικής αντιτρομοκρατικής (DIGOS) εξαπέλυσαν μια νέα αντιαναρχική επίθεση εναντίον συντρόϕων μας στη γειτονική χώρα με την ευϕάνταστη ονομασία “Scripta Manent” (τα γραπτά μένουν). Εισβολές σε σπίτια, κατ’οίκον έρευνες , διώξεις, ϕωτογραϕήσεις υπόπτων, συλλήψεις, προϕυλακίσεις…
Για ακόμα μια ϕορά στο στόχαστρο της καταστολής βρίσκεται η FAI, μόνο που τώρα θυμήθηκαν να ξεψαχνίσουν υποθέσεις του 2006 και του 2007 που αϕορούσαν τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών τότε. Έτσι οι Anna Beniamino, Marco Biseti, Emiliano Danilo Cremonese, Valentina Speziale και Alessandro Mercogliano περνούν το κατώϕλι των ϕυλακών ενώ παράλληλα εκδίδεται νέο ένταλμα κράτησης των αδελϕών μας Alfredo Cospito και Nicola Gai, μέλη της FAI – Πυρήνας Όλγα ( ο πυρήνας που ανέλαβε την ευθύνη για τον πυροβολισμό του διευθυντικού στελέχους της Ansalso Nucleare Roberto Adinolfi). Σε ξεχωριστές έρευνες στο σπίτι ενός ακόμα συντρόϕου, που δραστηριοποιείται στη Croce Nera Anarchica (Ιταλικός Αναρχικός Μαύρος Σταυρός) , του Daniele Corteli βρίσκονται ένα εγχειρίδιο ηλεκτρολογίας και μερικές μπαταρίες με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για κατοχή υλικών με τα οποία θα μπορούσαν ενδεχομένως να κατασκευαστούν εκρηκτικοί μηχανισμοί και να προφυλακιστεί και ο ίδιος. Όσο κι αν είναι κανείς εξοικειωμένος με την ιδέα της αιχμαλωσίας, ποτέ δεν θα μπορέσει να αποδεχθεί, δίχως ένα σϕίξιμο στη καρδιά, τα δυσάρεστα νέα της σύλληψης συντρόϕων, όσο μακριά κι αν βρίσκονται εκείνοι. Η σκέψη μας είναι μαζί τους, μαζί με τον καθένα και την καθεμία στη ζωή των οποίων άνοιξε απότομα ένα νέο κεϕάλαιο, ένα κεϕάλαιο ϕυλακής.
Τέλος, απευθύνουμε έναν ιδιαίτερα θερμό χαιρετισμό στον αδερϕό μας Alfredo Cospito που παραβλέποντας κάθε πιθανό κόστος και συνέπεια έσπασε στις 30 Αυγούστου το διαχωριστικό τζάμι των επισκεπτηρίων της πτέρυγας ασϕαλείας στις ϕυλακές της Φεράρα, ως ένδειξη αλληλεγγύης στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, με αϕορμή την καταδίκη σε 115 χρόνια φυλακης που πρόσφατα επιβλήθηκε σε όλα τα μέλη της.
Σύντροϕε, η πράξη σου ϕώτισε την καρδιά μας και μας γέμισε συγκίνηση. Τέτοιες αδερϕικές χειρονομίες αποδεικνύουν την πραγματική ομορϕιά της αυθεντικής αναρχικής αλληλεγγύης. Σου ευχόμαστε δύναμη σε ό,τι κι αν έρθει στη συνέχεια.
Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς
Χάρης Χατζημιχελάκης
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Δαμιανός Μπολάνο
Παναγιώτης Αργυρού
Γιώργος Νικολόπουλος
Μιχάλης Νικολόπουλος
