Πανό για 11η Ιούνη στη Λάρισα.
Από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
Tag Archives: 11η Ιούνη: Ημέρα παγκόσμιας αλληλεγγύης σε αναρχικούς κρατούμενους
[Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης] για το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης σε αναρχικές/ούς κρατούμενους/ες
“Σχετικά με το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης σε αναρχικές/ούς κρατούμενους/ες στις 11 Ιούνη”
Η 11 Ιουνίου καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα αλληλεγγύης στις/ους αναρχικούς/ές κρατούμενες/ους πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια, όταν σύντροφος Jeff Luers καταδικάστηκε σε 22 χρόνια κάθειρξη σε δικαστήριο των ΗΠΑ για εμπρησμούς οχημάτων στο Oregon, στα πλαίσια της έμπρακτης εναντίωσης του στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Στα πλαίσια της 11η Ιούνη, γίνονται σε όλο τον κόσμο κινήσεις αλληλεγγύης, από δράσεις αντιπληροφόρησης, μέχρι διαδηλώσεις και επιθετικές ενέργειες. Χωρίς να περιμένουμε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους αναρχικούς/ές κρατούμενες/ους, θεωρούμε ότι καμπάνιες όπως αυτή έχουν ένα θετικό πρόσημο, καθώς συμβάλλουν με τη δική τους δράση στην όξυνση του αναρχικού αγώνα και στην ριζοσπαστική διατήρηση της συλλογικής μνήμης για τους νεκρούς/ές και τους φυλακισμένες/ους συντρόφους μας.
Είναι γεγονός, ότι βρισκόμαστε μπροστά στην όξυνση της καταστολής εναντίον των αναρχικών κρατουμένων. Η βασική διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια, είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της επικοινωνιακής διαχείρισης της από τους πολιτικούς προϊστάμενους των κατασταλτικών μεθοδεύσεων. Τα αυταρχικά “πραξικοπήματα” μέσα στις δικαστικές αίθουσες, οι βαριές καταδικαστικές αποφάσεις, οι αστυνομικές εισβολές των ΕΚΑΜ που συνοδεύτηκαν από ξυλοδαρμούς και βίαιες μεταγωγές, οι απορριπτικές αιτήσεις για άδειες σε όσους/ες τις δικαιούνται, αυτά και πολλά ακόμα αποτελούν το σιδερένιο πλέγμα των νόμων και της κρατικής επιβολής με το οποίο επιχειρούν να τυλίξουν την μαχητική θέληση των συντρόφων μας.
Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της καταστολής σιωπά για τα γεγονότα που η ίδια παράγει και παρέχει την ιδανικότερη πολιτική κάλυψη στις αυθαιρεσίες και την ασυδοσία μπάτσων και δικαστών. Ένοχα χαμόγελα δήθεν καλών προθέσεων και στημένα παζάρια που εμπορεύονται ανθρώπινα δικαιώματα και σωφρονιστικές πολιτικές κοινωνικής επανένταξης, αποκρύπτοντας μεθοδικά την κατασταλτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον των αναρχικών κρατουμένων. Όμως, ξέρουμε καλά ότι η καλύτερη απάντηση στην καταστολή είναι η διεύρυνση και η εντατικοποίηση του αγώνα εναντίον της κυριαρχίας. Σε αυτό τον αγώνα, η αλληλεγγύη στους/ις συντρόφους/ισες που πιάστηκαν αιχμάλωτες/οι στα χέρια του εχθρού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του απελευθερωτικού αγώνα, σπάζοντας ταυτόχρονα την απομόνωση που το κράτος προσπαθεί να επιβάλει στους/ις συντρόφους/ισές μας.
Η αλληλεγγύη δεν είναι κάποιο πολιτικό καθήκον ή απλώς μια διαδικασία ρουτίνας αλλά είναι εκείνη η αίσθηση συνενοχής που μοιράζονται τα υποκείμενα του ενιαίου και αδιαίρετου πολύμορφου αναρχικού αγώνα, από όποιο μετερίζι και αν αγωνίζεται η/ο καθένας/μία. Είναι η αναγνώριση του γεγονότος ότι στην θέση που βρίσκεται σήμερα κάποια/ος σύντροφος/ισα, αύριο μπορεί να βρίσκεται ο καθένας/μία μας και γι’ αυτό, καμία/νείς δεν πρέπει να εγκαταλείπεται μόνος/η της/ου στα χέρια του εχθρού σε συνθήκες αιχμαλωσίας.
Αυτή την στιγμή, στις ελληνικές φυλακές υπάρχουν δεκάδες αναρχικοί/ές κρατούμενοι που βρέθηκαν στην φυλακή γιατί ύψωσαν η/ο καθένας/μία με τον τρόπο του το ανάστημα τους ενάντια στα καθημερινά πραξικοπήματα που οργανώνει η εξουσία πάνω στις ζωές μας.
Το στοίχημα που τίθεται επιτακτικά από την δική μας πλευρά είναι το κατά πόσο όσοι/ες αντιστέκονται μπορούν να βάλουν ένα τέλος στις παθογένειες και την εσωτερική περιχαράκωση της αλληλεγγύης και να την ξαναμετατρέψουν σε αυτό που πραγματικά είναι. Ας απαλλοτριώσουμε την αλληλεγγύη από το επέκεινα και ας την κάνουμε βίωμά μας και όπλο που δεν σημαδεύει τα δικά μας πόδια αλλά το κεφάλι της εξουσίας.
Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλες/ους τους/ις αναρχικές/ούς κρατούμενους σε κάθε γωνιά του κόσμου!
Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση!
Υ.Γ.: Στα πλαίσια της διεθνούς μέρας αλληλεγγύης σε αναρχικές/ούς κρατούμενους/ες σηκώσαμε πανό σε Αθήνα, Μυτιλήνη, Βόλο και Λάρισα, καθώς επίσης πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στους δρόμους με σπρέι κατά την διάρκεια του Athens Pride όπου και πραγματοποιήθηκαν κάποια περιστατικά για τα οποία θα τοποθετηθούμε τις επόμενες μέρες.
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
Ιούνιος 2016
Κείμενο του κρατούμενου Σπύρου Χριστοδούλου με αφορμή την 11η ιούνη, διεθνή ημέρα αλληλεγγύης
Κείμενο του Σπύρου Χριστοδούλου για την 11η Ιούνη
Αλληλεγγύη προς όλους τους κρατούμενους πολιτικούς και ποινικούς χωρίς κανένα διαχωρισμό που με την στάση τους και τα ιδανικά τους ονειρεύονται ένα δίκαιο τρόπο αντιμετώπισης προς το γενικό καλό. Άλλωστε η διαδρομή του κάθε ανθρώπου, οι πράξεις του όπως άλλωστε και η στάση του επί σειρά ετών διαγράφει και την προσωπικότητα του.
Πρέπει να δίνουμε μια τεράστια αγκαλιά για ανθρώπους συγκρατούμενους μας που πραγματικά την έχουν ανάγκη χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή. Πρέπει κατ’ εμένα να στηριζόμαστε στο αίσθημα ενότητας μεταξύ όσων μας συνδέουν κοινά συμφέροντα και κοινοί στόχοι. Όλοι οι κρατούμενοι συνδεόμαστε ο ένας με τον άλλον με διαφορετική κρίση των πραγματικών γεγονότων. Και ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες που διωκόμαστε από τους εχθρούς μας για τις ιδέες και το θάρρος μας πρέπει να στεκόμαστε όρθιοι και να χαρίζουμε την σκέψη μας και την βοήθεια μας σε όλους εκείνους που την έχουν ανάγκη.
Είναι σημαντικό να προβάλουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι κρατούμενοι. Άνθρωποι που έχουν δώσει την ψυχή τους για τον κοινό σκοπό. Να δώσουμε το σύνθημα μιας δράσης η οποία θα φέρει χειροπιαστά αποτελέσματα. Γιατί και του πιο αδύναμου η δύναμη διπλασιάζεται όταν ενώσει την λιγοστή του δύναμη με εκείνη των συντρόφων του.
Ο αγώνας για τα δικαιώματα μας σαν κρατούμενοι είναι ευγενικός και δίκαιος αγώνας. Αν ενωθούμε όλοι μαζί, αν θέλουμε πραγματικά να πετύχουμε στον κοινό αγώνα μας, πρώτα από όλα την ελευθερία μας όπως επίσης και την ποιοτική όσο μπορούμε ζωή στα κολαστήρια τους, αυτό εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμάς.
Για να μας στηρίζουν όμως και οι άλλοι πρέπει και εμείς να επιδεικνύουμε την ανάλογη ευαισθησία για τα προβλήματα των άλλων και να εκφράζουμε εμπράκτως την αλληλεγγύη μας προς αυτούς. Δεν θέλω να αναφερθώ ούτε σε καταστάσεις αλλά ούτε και σε παραδείγματα γιατί πιστεύω δεν έχουνε κανένα απολύτως νόημα στην παρούσα φάση.
Πιστεύω πως οι ταπεινοί και οι αλληλέγγυοι μαζί με κοινούς σκοπούς και κοινά οράματα πάντα κερδίζουν. Έχω ακούσει κατά καιρούς “αυτός είναι αναρχικός και αυτός είναι ποινικός”. Θα διαφωνήσω και θα πω ότι οι πράξεις μας κάνουν την διαφορά και όχι τα λεγόμενα μας.
Πράξεις που ωφελούν στην κοινή μαζικότητα όπως και σε ένα αύριο με χαμόγελα και όχι με πικρίες και σχόλια ανεπίτρεπτα που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στο θα… !
Η αλληλεγγύη είναι μια ανθρώπινη αξία που πρέπει να τη διατηρούμε και μέσα από αυτή δίνουμε ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μας στους άλλους. Με ελεύθερο πνεύμα και ελεύθερη καρδιά δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να δείχνεις την συμπαράσταση σου.
Νικητής είναι όποιος ζει και διαλέγει την ζωή που τον εκφράζει. Η αλληλεγγύη είναι η η γνησιότερη μορφή του ανθρωπισμού καθώς αποτελεί την απόδειξη της υλικής, ψυχικής και πνευματικής ενότητας, συνεργασίας και συμπαράστασης μεταξύ ανθρώπων πέρα από φυλετικές θρησκευτικές ή άλλες διαφορές.
Κάθε κίνηση αλληλεγγύης πρέπει να γίνεται αυθόρμητα, να πηγάζει από μέσα μας και να φέρει την σφραγίδα της δύναμης για το καλό όλων μας.
Όμως όταν κάποιος ζητάει την βοήθεια μας που πραγματικά την αξίζει και τον εγκαταλείπουμε κάθε άλλο παρά αλληλεγγύη ονομάζεται.
Ο αλληλέγγυος δεν πρέπει να επιδιώκει να επωφελείται σε καμία περίπτωση ενεργεί πάντα με απόλυτη εχεμύθεια και σεβασμό προς εκείνον που θέλει να σταθεί αλληλέγγυος χωρίς να πάψει να είναι αποφασιστικός και αποτελεσματικός στην δράση του.
Η φιλία αναπληρώνει την αδυναμία ενώ η αδερφοσύνη την εξαφανίζει.
Μαχαίρι στο κόκκαλο.
Κατά καιρούς έχουν γραφτεί πολλά για φυλακές και πάντα κάτι χαλάει στο με μαγικό τρόπο.
Πρέπει όλοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να καταλάβουν όλοι αυτοί που είναι απέναντι μας ότι δεν κερδίζουν παρά μόνο χάνουν. Πρέπει να δείξουμε με πράξεις την ύπαρξη μας και όχι με λόγια του αέρα που πέφτουν στο κενό.
Θα ήθελα από την μεριά μου να υπάρξει μια μαζική ενότητα όσων ασχολούνται γενικώς με τις φυλακές και αυτό έχει σημασία είναι να γίνει μια συλλογική δουλειά που απώτερος σκοπός της θα είναι και η πιο αξιοπρεπής διαβίωση μέσα στα κολαστήρια τους.
Όσοι συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να είναι δίκαιοι και ανά πάσα στιγμή να αντιδρούν στο άδικο και στην εκδικητικότητα των εχθρών μας.
Τέλος θέλω να κλείσω λέγοντας ότι όλοι ενωμένοι εμπράκτως μπορούμε να νικήσουμε.
Λευτεριά σε όλους τους αναρχικούς και πολιτικούς κρατούμενους και πάντα να είναι δυνατοί.
Λευτεριά και δύναμη σε όλους αυτούς τους ποινικούς που με την στάση τους χρόνια δείξανε και δείχνουνε ότι πολεμάνε τον εχθρό, την εξουσία με τον δικό τους τρόπο.
Λευτεριά σε όλες και όλους !
Μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής !
Σπύρος Χριστοδούλου
Κείμενο του αναρχικού Φώτη Τζιώτζη σχετικά με την 11η Ιούνη, διεθνή ημέρα αλληλεγγύης στους αιχμαλώτους όλου του κόσμου
Η 11η Ιουνίου είναι μία πολύ σημαντική ημέρα αλληλεγγύης για τους αναρχικούς πολιτικούς κρατούμενους σ’ ολόκληρο το κόσμο. Η αλληλεγγύη εκφράζεται στην καθημερινότητα και δεν γιορτάζεται με επετείους, αλλά είναι η ευκαιρία για το συντονισμό δράσεων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Λίγα λόγια για τις υποθέσεις μου και πως ξεκίνησε η όλη στοχοποίηση μου.
Βρίσκομαι κρατούμενος στις φυλακές Λάρισας με ποινή κάθειρξης 8 ετών, 10 μηνών και 1.000 ευρώ χρηματική ποινή, για υπόθεση που δικάστηκε στο μονομελές εφετείο κακουργημάτων Αθηνών, με συγκατηγορούμενο τον σύντροφο και φίλο μου Μιχαλάκογλου Παναγιώτη, όπου και ανέλαβα την ευθύνη για τον οπλισμό που βρέθηκε σε σπίτι στο Κολωνάκι και στο πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη.
Η στοχοποίηση μου ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2014 όταν και έγινε η πρώτη σύλληψη μου με άλλους συντρόφους, ανάμεσα τους και ο Παναγιώτης Μιχαλάκογλου, καθώς υπήρχαν ανώνυμες πληροφορίες ότι εμπλέκομαι σε τρομοκρατικές ενέργειες και χτυπήματα σε αξιωματούχους. Τα στοιχεία τότε δεν επαρκούσαν και αφέθηκα ελεύθερος με εγγύηση 3.000 ευρώ και τρία παρων το μήνα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την 24ωρη παρακολούθηση μου από την αντιτρομοκρατική.
Έτσι το Μάιο 2015, συνελήφθη για ληστεία στη Θεσσαλονίκη και απόπειρα ανθρωποκτονίας σε μπάτσους της ομάδας διας. Ρουφιάνος και αυτόπτες μάρτυρες με αναγνώρισαν ανεπιφύλακτα και με κατέδωσαν στους μπάτσους. Μετά από 3 μήνες, νέα ληστεία στη Κατερίνη βγαίνει στην επιφάνεια από ανύπαρκτα στοιχεία και εικασίες της αντιτρομοκρατικής και έχει ως αποτέλεσμα την εκ νέου προφυλάκιση τη δική μου και φιλικών προσώπων. Έπειτα από 4 μήνες σχηματίζεται δικογραφία για ληστεία σε τράπεζα Θεσσαλονίκης που φέρομαι ως δράστης. Ο ανακριτής σκοπίμως δεν με καλεί καθυστερώντας τη διαδικασία.
Ως αναρχικός της δράσης μεγάλη δύναμη για να συνεχίσω τον αγώνα μου δίνουν τα χτυπήματα που γίνονται σε κάθε σκουπίδι του κράτους. Η κάθε μορφή αλληλεγγύης είναι για μένα η ελπίδα και η δύναμη πως δεν είμαι μόνος στα πιστεύω μου.
Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από αυτούς. Αυτοί πρέπει να μας φοβούνται.
Είναι η ώρα για άμεση επίθεση τώρα που το κράτος προσπαθεί να επιβάλει ξανά την οικονομική χούντα. Επίθεση σε αρχιφύλακες, μπάτσους, πολιτικούς, εισαγγελείς και ανακριτές που νομίζουν ότι είναι στο απυρόβλητο.
Ο φόβος πρέπει να περάσει σ’αυτούς και στον άθλιο κύκλο τους, όχι σε εμάς.
ΜΕ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ, ΜΕ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΤΥΧΟΥΝ
Αλληλεγγύη και δύναμη σε όλους τους αμετανόητους αναρχικούς αιχμαλώτους που στέκονται με ψηλά το κεφάλι
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ‘ΡΘΟΥΝ
ΤΖΙΩΤΖΗΣ ΦΩΤΗΣ
ΦΥΛΑΚΕΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
Β ΠΤΕΡΥΓΑ
Κείμενο του αντιεξουσιαστή Γρηγόρη Τσιρώνη σχετικά με την 11η Ιούνη, διεθνή ημέρα αλληλεγγύης στους αιχμαλώτους όλου του κόσμου
Ένας χαιρετισμός για τη διεθνή ημέρα αλληλεγγύης και δράσης στους αναρχικούς αιχμαλώτους όλου του κόσμου.
Μια παγκόσμια ημέρα όπου οι απανταχού κρατούμενοι από όλες τις μεριές της γης, όλοι αυτοί που βιώνουν την καταναγκαστική συνθήκη εγκλεισμού στα σωφρονιστικά κάτεργα της δημοκρατίας, αυτοί που στερούνται το πολυτιμότερο αγαθό της ελευθερίας, ενώνουν τις φωνές, τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους, στέλνοντας ένα σινιάλο μεταξύ τους ότι κανείς δεν είναι μόνος του.
Παρόλο που μπορεί να μας χωρίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, να μην γνωριζόμαστε μεταξύ μας, να διαφέρουμε σε πολλά πράγματα μεταξύ μας, υπάρχει όμως και κάτι που δεν γνωρίζει σύνορα, που καταφέρνει να μηδενίζει τις αποστάσεις, που δεν φυλακίζεται, που δραπετεύει μέσα από τα τείχη που ορθώνονται τριγύρω μας, κάτι που έχει ανεκτίμητη αξία μέσα στις καρδιές αυτών που το νιώθουν, το εκδηλώνουν, είτε γίνονται αποδέκτες του.
Είναι, λοιπόν, αυτό το δυνατό συναίσθημα της αλληλεγγύης, που μας γεμίζει δύναμη, μας δίνει το κουράγιο, ώστε ακόμα και κάτω από τις ιδιαίτερα δύσκολα συνθήκες που βιώνουμε να μην παραιτούμαστε, αλλά να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε με το ίδιο ζήλο.
Είναι ο ισχυρός δεσμός μεταξύ αυτών που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας συνοδοιπόρους, μεταξύ αυτών που μετουσιώνουν την θεωρία σε πράξη, αυτών που αναπτύσσουν μια πολύμορφη δράση με σκοπό την καταστροφή του υπάρχοντος, αυτών που αγωνίζονται ενάντια σε κάθε είδους επιβολή και περιορισμό, που αντιμάχονται την αδικία και την εκμετάλλευση, που με λύσσα και συνείδηση ακολουθούν μια αξιοπρεπή στάση ζωής.
Είναι η αλληλεγγύη που στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ, έχει βρεθεί στο στόχαστρο της εξουσίας, με την καταστολή και την ποινικοποίηση της. Είναι, όμως, και το όπλο που όσο και αν προσπαθήσουν δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας αφοπλίσουν. Γιατί σφαίρες του αποτελούν όλες αυτές οι μικρές ή μεγάλες κινήσεις έμπρακτης συμπαράστασης όλων αυτών που βλέπουν ένα κομμάτι του εαυτού τους μέσα από εμάς, και οι οποίοι δεν μπορούν να αισθάνονται ούτε οι ίδιοι ελεύθεροι όσο υπάρχουν αιχμάλωτοι σύντροφοι, όμηροι στα χέρια του κράτους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ
ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΩΣ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Γρηγόρης Τσιρώνης
Φυλακές Κορυδαλλού
11-6-2016
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς / FAI-IRF – Για την 11η Ιούνη
“Για την 11η Ιούνη, διεθνή ημέρα αλληλεγγύης και δράσης στους αναρχικούς αιχμαλώτους όλου του κόσμου.”
Η φυλακή έχει την τρομακτική ικανότητα να αφήνει τα δικά της ανεξίτηλα αποτυπώματα πάνω στα σώματα και τα μυαλά των κατοίκων της.
Αποτυπώματα θλίψης, απόγνωσης, απελπισίας, βίας, ασφυξίας, επιβολής. Πόρτες που κλειδώνουν και ξεκλειδώνουν κάθε μέρα ίδια ώρα με τον ίδιο ακριβώς απαίσιο θόρυβο σε έναν μονότονο ρυθμό μιας δολοφονικής καθημερινότητας που στάζει αργά και επίμονα το δηλητήριο της ακινησίας και της ματαιότητας.
Μια σύντομη περιγραφή για το απόσταγμα της σήψης που παράγει ο εγκλεισμός είναι αρκετή για να γίνει κατανοητό το μίσος που τρέφουμε για τις φυλακές.
Για αυτό και κάθε φορά που μια απόδραση πετυχαίνει, που κάποιος σωφρονιστικός δέχεται απρόσκλητη επίσκεψη, που κάποιος διευθυντής ή αρχιφύλακας πληρώνει το κόστος των άθλιων επιλογών του, οι καρδιές μας γεμίζουν με μια ξεχωριστή αίσθηση απόλαυσης και ευχαρίστησης. Γιατί η εκδίκηση για την αιχμαλωσία δεν μπορεί παρά να βρίσκει την ενσάρκωση της πάνω στην αδιάκοπη επίθεση στους αντιπρόσωπους των φυλακών.
Αν κάτι λείπει στις μέρες μας δεν είναι οι ακίνδυνες ακαδημαϊκές φλυαρίες αλλά οι όμορφες και θαρραλέες αποφάσεις συντρόφων να δημιουργήσουν εστίες οργανωμένης επιθετικής δράσης, να απαντήσουν δυναμικά στις στάχτες που έχει αφήσει πίσω της η καταστολή, να ορθώσουν το ανάστημα της αναρχίας απέναντι στους εχθρούς της.
Λείπουν οι παθιασμένες συζητήσεις για την αναγκαία πρακτική που πρέπει να οικοδομήσουμε, για τον σχεδιασμό της απορρύθμισης, σήμερα, αύριο και για όσο ο κόσμος της εξουσίας μας περιβάλλει.
Το ζητούμενο λοιπόν για όσους αισθάνονται την ασφυξία του σύγχρονου τρόπου ζωής να τους πνίγει παραμένει κοινό. Να συντονιστούμε και να χτυπήσουμε τα δαιδαλώδη πλοκάμια του κράτους, του κεφαλαίου, του πολιτισμού, της κοινωνικής απάθειας, της καθημερινής μιζέριας μέσα στις μητροπόλεις. Αναρίθμητες εχθρικές αναπαραστάσεις σε έναν εχθρικό μοτίβο ζωής το οποίο για να μπορέσουμε να καταστρέψουμε πρέπει να αντιστρέψουμε τον ρυθμό του, την κίνηση του, τον απεχθή βηματισμό του.
Ο μόνος τρόπος για να τεθεί μια τέτοια απόπειρα σε εφαρμογή ξεκινάει από τον καθένα ατομικά, από την μεγάλη απόφαση να γυρίσουμε τις εσωτερικές μας κλεψύδρες μας ώστε η ζωή μας να σταματήσει να κυλάει στους χρόνους που επιβάλει η εξουσία αλλά αντίθετα να αρχίζει στην στιγμή που θα περάσουμε στην επίθεση εναντίων της, από την επιθυμία μας να δούμε τον κόσμο της τάξης να παίρνει φωτιά μέσα από τα δικά μας χέρια και η αλληλεγγύη να γίνει το προσάναμμα για αυτή την φωτιά.
Γιατί η αλληλεγγύη είναι ορμή, είναι δύναμη. Είναι η δύναμη εκείνη που προκύπτει μέσα από την εσωτερικευμένη παραδοχή ότι όλοι είμαστε κομμάτι της αναρχικής σύγκρουσης με την εξουσία. Η παραδοχή ότι στην θέση αιχμαλωσίας που σήμερα βρίσκεται κάποιος άλλος αύριο ίσως βρισκόμαστε εμείς. Μια παραδοχή που αποτελεί στην ουσία έναν άρρηκτο δεσμό μεταξύ όλων των αναρχικών που μάχονται με όποιο τρόπο επιλέγει ο καθένας την εξουσία. Ένα δεσμό που δεν θα πρεπε να σπάει γιατί παρά τις όποιες προσωπικές διαφορές, παρά τις όποιες επιμέρους διαφωνίες αυτή η αίσθηση συνενοχής είναι πάντα εκεί. Δεν υποχωρεί. Επιμένει και παίρνει διάφορες μορφές.
Ένα πανό, μια αφίσα, μια φωτιά μέσα στην νύχτα, ένας εκκωφαντικός ήχος έκρηξης, μια ριπή ενάντια σε κάποιο εξουσιαστικό καθίκι, μια ενέργεια απελευθέρωσης κρατουμένων. Γιατί μόνο έτσι, μόνο τότε η αλληλεγγύη είναι πραγματικά το όπλο μας.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς / FAI-IRF
Μιχάλης Νικολόπουλος
Γιώργος Νικολόπουλος
Παναγιώτης Αργυρού
Δαμιανός Μπολάνο
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Χάρης Χατζημιχελάκης
Κείμενο του Νίκου Ρωμανού
“Μια συνεισφορά στην διεθνή ημέρα αλληλεγγύης για τους αναρχικούς κρατούμενους”
Πολλά έχουν ειπωθεί για την αξία της αλληλεγγύης και το καθένα έχει την σημασία του γιατί συμβάλει στην προσπάθεια νοηματοδότησης μιας έννοιας που αποτελεί βασικό συστατικό στους σχεδιασμούς και τις δράσεις μας.
Θα προσπαθήσω να αποτυπώσω με τον δικό μου τρόπο μια υπαρξιακή διάσταση της αλληλεγγύης καθαρά προσωπική. Αλληλεγγύη σημαίνει πρώτα από όλα συναισθήματα. Όμορφα, άγρια μα πάνω από όλα αυθεντικά. Συναισθήματα που αποτελούν την κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη της αναρχικής δυναμικής, που απελευθερώνουν αγαπημένους ήχους και αισθήσεις στην μητρόπολη, φωνάζοντας συνθήματα στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας φλεγόμενα μπουκάλια που στοχεύουν τους υπηρέτες της τάξης. Αλληλεγγύη δεν σημαίνει ταύτιση αλλά συνενοχή με όσους επέλεξαν να χαράξουν απελευθερωτικές πορείες στον χάρτη της αναρχικής εξέγερσης.
Είναι μια σχέση που μέσα τις αναπτύσσονται βιώματα και παράγονται κοινές επιθυμίες για την καταστροφή αυτού του κόσμου όχι σε ένα αόριστο μέλλον αλλά πρώτα από όλα μέσα μας και μετά γύρω μας. Στις εκφυλισμένες σχέσεις που παράγει, στις αναπαραστάσεις του, στα σύμβολα του, στους αξιωματούχους και τους πιστούς υπηρέτες τους.
Έχει περάσει περίπου 1.5 χρόνος από τότε που κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο – κελί ενός νοσοκομείου με όλους τους συμβολισμούς της κρατικής επιβολής γύρω μου (πάνοπλους μπάτσους, εισαγγελικές εντολές αναγκαστικής σίτισης) έβλεπα και μάθαινα για δεκάδες υπέροχες πράξεις ανταρσίας και ανυπακοής που ξετυλίγονταν έξω στους δρόμους.
Όση αντίφαση και αν εμπεριέχει ένα τέτοιο συμπέρασμα εκείνες οι μέρες με όλη την σκληρότητα και την δυσκολία τους ήταν από εκείνες που αισθανόμουνα την καρδιά μου να χτυπάει από ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ευτυχίας και το μυαλό μου να ταξιδεύει μακριά, σε φλεγόμενους ορίζοντες χωρίς κάγκελα και αγκαθωτά συρματοπλέγματα. Από τα καμένα περιπολικά σε αστυνομικά τμήματα της Αθήνα και τις φωτιές σε οχήματα ευρωβουλευτών στις Βρυξέλλες στις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης φίλων και συντρόφων έξω από τα νοσοκομεία, από τις μαχητικές διαδηλώσεις και τα οδοφράγματα πίσω από τα οποία οργισμένα βλέμματα συναντιόντουσαν μέσα από τις κουκούλες έως τις καταλήψεις δημαρχείων και πανεπιστημίων που μετατρεπόντουσαν σε χώρους αγώνα δημιουργώντας σημεία εκτροπής στην λειτουργία τους και χώρους διάχυσης των αναρχικών ιδεών. Το αίσθημα ότι η αναρχία βρίσκει τόπους και τρόπους ζωτικής ανάπτυξης της και παραμένει ζωντανή και επικίνδυνη ήταν ένα από τα πιο όμορφα και δυνατά συναισθήματα το οποίο πιστεύω αντικατοπτρίζει και την δύναμη της αλληλεγγύης.
“Έτσι θέλω να δω αυτά τα χρόνια στην φυλακή, τα θεωρώ μέρος μιας συνειδητής επιλογής, μιας επιλογής που παρ’ όλους τους γνωστούς και προφανείς περιορισμούς, επιτρέπει μια διαφορετική οπτική, όχι μόνο σχετικά με τον αγώνα ενάντια στις φυλακές, αλλά και τον αναρχικό αγώνα γενικότερα. Από αυτή την άποψη, εμείς, οι αναρχικοί κρατούμενοι δεν είμαστε απλά «φυλακισμένοι», το να μας περιορίσουν μόνο σε αυτό τον ορισμό θα ήταν σα να περιορίζουν την συνεισφορά μας, αποτρέποντας μας να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε στον αγώνα για την ολική απελευθέρωση σε κάθε της πλάτος και πολυπλοκότητα.” (Francisco Solar)
Έτσι στιγμές αγώνα όπως η διεθνής ημέρα αλληλεγγύης στους αναρχικούς κρατούμενους δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από μια ακόμα αφορμή να ακονίσουμε την ανατρεπτική μνήμη και να θυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι ο αγώνας ενάντια στην κυριαρχία σημαίνει ταυτόχρονα και αγώνας ενάντια στις φυλακές. Γιατί οι πράξεις επίθεσης και καταστροφής στο σωφρονιστικό σύμπλεγμα αποτελούν στιγμές που η ελευθερία διαπερνάει τα σώματα μας και σπάει το καθεστώς αιχμαλωσίας που μας επιβάλλουν. Μέχρι οι ανθρώπινες χειρονομίες μεταξύ των αιχμάλωτων και των ελεύθερων συντρόφων μας να αποκτήσουν ξανά την ζεστασιά μιας αγκαλιάς, οι φωτιές και οι εκρήξεις θα αντανακλούν την επιθυμία μας να ανταμώσουμε με τους δικούς μας όρους. Μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι…
Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλους τους αναρχικούς κρατούμενους
Νίκος Ρωμανός
Τσάκαλος Χρήστος (Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς) για την 11η Ιούνη
Η 11η Ιούνη είναι μία διεθνής μέρα αλληλεγγύης. Μία μέρα για να μην νικήσει η λησμονιά. Μία μέρα για όσους λείπουν πολλά χρόνια απ’ τον δρόμο.
Για όσους μάθαμε να μετράμε τα βήματά μας στο προαύλιο και να μοιράζουμε τη μέρα μας, ανάμεσα σε κλειδώματα και τη νύχτα μας σε καταμετρήσεις.
Παράλληλα, η 11η Ιούνη είναι μία μέρα πολέμου. Είναι μία μέρα ανταρσίας γιατί μπορεί ο νόμος και η τάξη να κυβερνούν αλλά δεν βασιλεύουν.
Η ύπαρξη αναρχικών κρατουμένων, υπενθυμίζει την ύπαρξη του αναρχικού πολέμου. Ενός πολέμου, που άλλοτε σιγοκαίει κι άλλοτε τυφλώνει τον ουρανό με τις φωτιές του.
Κάθε πόλεμος έχει απώλειες. Υπάρχουν σύντροφοι που χάθηκαν απ’τις σφαίρες των μπάτσων ή από μια βόμβα που «βιάστηκε» να εκραγεί…
Σύντροφοι που δεν θα ξαναβρεθούν πλάι μας στο επόμενο συνωμοτικό ραντεβού.
Και υπάρχουν και αυτοί που πιάστηκαν αιχμάλωτοι στο δόκανο του εχθρού. Ενός εχθρού, που βαφτίζεται δημοκρατία και εκδικείται με φυλακές και δικαστήρια.
Μία δημοκρατία που της αρέσει να περιφέρει, ως τρόπαια, τους αιχμαλώτους της από φυλακή σε φυλακή, σε ειδικές συνθήκες, φορτωμένους με δεκάδες χρόνια ποινής…
Μέσα στο κελί, συχνά σε επισκέπτεται μία ερώτηση που σε χαστουκίζει…
-«Άξιζε;»
Λένε πως αν δεν σε κυνηγάει ο εχθρός σου, τότε κάτι δεν κάνεις καλά…
Μεταγωγές, ειδικά δικαστήρια, ειδικές συνθήκες απομόνωσης, απεργίες πείνας, απαγορεύσεις επισκεπτηρίων, συλλήψεις και φυλακίσεις συγγενών, νέες υποδικίες, απόπειρες απόδρασης… αποδεικνύουν πως δεν τα παρατήσαμε…
Στην πύλη της φυλακής μπορεί να μας αφαίρεσαν την ελευθερία, όμως τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία τον κουβαλάμε μέσα μας, σε κάθε μεταγωγή, σε κάθε έρευνα, σε κάθε κλείδωμα της πόρτας.
Κι όταν καμιά φορά οι τοίχοι της φυλακής μοιάζουν ακόμα πιο ψηλοί και όταν το κάθε κλείδωμα του φύλακα αντηχεί μέσα στο κεφάλι σου, ξέρεις πως δεν είσαι μόνος…
Ξέρεις πως δεν έτυχε απλά σε εσένα… πως δεν είναι απλά ένα πούλημα της τύχης που σε έπιασαν…
Ξέρεις πως είσαι η συνέχεια ενός νήματος, μίας ιστορίας που ξεκινάει απ’ την ανταρσία του Σπάρτακου κι ακόμα πιο πριν.
Ξέρεις πως υπάρχουν κι άλλοι σαν εσένα, σε κελιά στη Χιλή, σε ομηρία στο Μεξικό, σε φυλακές στις Η.Π.Α., σε καθεστώς FIES στην Ισπανία, σε αόριστη κράτηση στη Γερμανία, σε επιτήρηση σκέψης στην Ελβετία, σε ειδική πτέρυγα στην Ιταλία, σε υπόγεια απομόνωση στην Ελλάδα, σε συνθήκες βαρβαρότητας στην Ρωσία, σε αιχμαλωσία στην Πολωνία…
Κι αυτό σου δίνει δύναμη… Νιώθεις συνένοχος…
Κι όλους εμάς μας ενώνουν δεσμοί μνήμης και προοπτικής.
Μνήμη για όσους φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν πριν από εμάς, σε πιο δύσκολες εποχές και προοπτική για όσους συνεχίσουν το νήμα της ιστορίας, βαδίζοντας ενάντια στους δείκτες του ρολογιού της εξουσίας…
Η απάντηση, λοιπόν, στην ερώτηση είναι…
-«ΝΑΙ, άξιζε και χίλιες φορές να γύρναγα το χρόνο πίσω, χίλιες φορές πάλι το ίδιο θα έκανα…»
Κι αν ρωτήσει κανείς πάλι…
-«Μα η φυλακή δεν είναι ήττα;»
Η απάντηση είναι απλή…
-«Η νίκη ορίζεται απ’ την ζωή που ζεις… Για αυτό είμαστε νικητές…»
Τσάκαλος Χρήστος, Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/ FAI – IRF
Υπόγεια πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού