“Από την οργανική κινηματική αντιπληροφόρηση στην κινηματική παραδημοσιογραφία”
Είναι γεγονός πως από την αρχή της λειτουργίας του το Athens Indymedia έχει αποτελέσει μια πραγματική όαση αντιπληροφόρησης από τα κάτω. Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά πάνω σε αυτό και την συνεισφορά του μέσου στην διάχυση της ανατρεπτικής προπαγάνδας, στην ενημέρωση και στην άμεση ανταπόκριση κατά την διάρκεια μεγάλων γεγονότων. Μάλιστα είχε κερδίσει και την εμπιστοσύνη των περισσότερων ομάδων άμεσης δράσης που ενώ παλιότερα επέλεγαν να στέλνουν τις αναλήψεις τους σε καθεστωτικά άλλαξαν τακτική στέλνοντας τες στο Indymedia. Δεν θα μακρηγορήσουμε λοιπόν για χιλιοειπωμένα πράγματα.
Αυτό που έχουμε να καταθέσουμε εμείς με την σειρά μας στο διάλογο που έχει ανοίξει τελευταία πάνω στις προβληματικές του μέσου είναι ότι παρατηρούμε εδώ και πολύ καιρό την εκδήλωση σοβαρών παθογενειών στο τρόπο λειτουργίας του. Παθογένειες που πλέον γίνονται ολοένα και περισσότερο αντιληπτές από ετερόκλητες κιόλας πολιτικές συνιστώσες και αγωνιστές του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Παθογένειες που αλλοιώνουν το χαρακτήρα του μέσου, μεταλλάσσοντας το σε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που υπήρξε κάποτε.
Παρατηρούμε τελευταία πως όλο και περισσότερο το μέσο διολισθαίνει σε επικίνδυνες λογικές. Με τη σημασία που έχει κατακτήσει πλέον το Indymedia ως το πιο αντιπροσωπευτικό κινηματικό μέσο αντιπληροφόρησης θα περίμενε κανείς και μια αντίστοιχη σοβαρότητα και υπευθυνότητα στην διαχείριση του. Όμως αντίθετα συμβαίνουν πράγματα που όχι μόνο ξεπερνούν την λογική της αντιπληροφόρησης αλλά που αγγίζουν ή ξεπερνούν κιόλας τα όρια ενός δημοσιογραφικού κιτρινισμού, μιας μεροληπτικής λογοκρισίας και μιας ανεύθυνης το λιγότερο, επόπτευσης των συζητήσεων του μέσου.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να επιτρέπεται στην ουσία η ανοιχτή κατασυκοφάντηση και λασπολογία εναντίων αγωνιστών, στεκιών, ομάδων ή ακόμα και κρατουμένων όπως πολύ πρόσφατα είδαμε να συμβαίνει με αφορμή την έρευνα των ΕΚΑΜ στις φυλακές Κορυδαλλού και την καταστολή που ακολούθησε εναντίων αναρχικών κρατουμένων για τους οποίους γράφτηκαν αίσχη. Ακόμα χειρότερο παράδειγμα της κατάπτωσης πλέον του υπόβαθρου του μέσου ήταν η εντελώς ανυπόστατη δήθεν διαρροή ότι ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα δολοφονήθηκε σε εκτέλεση συμβολαίου από την μαφία. Δεν είναι λίγες τέλος οι φορές που έχουν στοχοποιηθεί άτομα είτε επώνυμα είτε με τρόπο που να παραπέμπει ευθέως σε αυτά κάτι που προφανώς ενέχει κινδύνους. Φυσικά όλα αυτά μπορούν και συμβαίνουν διότι το ίδιο το μέσο παρέχει την δυνατότητα στον οποιονδήποτε ανώνυμο να μπορεί να σχολιάζει ανεξέλεγκτα. Αυτή η δικτατορία της ανωνυμίας στερεί όμως στο ίδιο το μέσο την δυνατότητα να αυτοπεριφρουρηθεί. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πλέον ποιος σχολιάζει και αν είναι μπάτσος, φασίστας ή απλά κακόβουλος. Έτσι αντί να προωθείται η αξία της αντιπληροφόρησης καλλιεργείται μια νοσηρή καχυποψία όλων εναντίων όλων ενώ ταυτόχρονα πέφτει λάσπη στον ανεμιστήρα και πάει παντού.
Όμως πέρα από αυτή την βαθειά παθογένεια του ανεύθυνου και ανώνυμου σχολιασμού υπάρχει και άλλη μια χειρότερη. Και δεν είναι άλλη από την παντελώς ανεξέλεγκτη παρεμβατικότητα της διαχειριστικής ομάδας του μέσου στον πολιτικό λόγο που προωθείται σε αυτό.
Έχουμε παρατηρήσει την τάση της διαχειριστικής ομάδας να παρεμβαίνει σε αναλήψεις ευθύνης αφαιρώντας πραξικοπηματικά περιεχόμενο (ονόματα και διευθύνσεις ελεγκτών) αλλοιώνοντας στην ουσία το χαρακτήρα ενεργειών για τις οποίες κάποιοι ρίσκαραν να συλληφθούν. Έχουμε παρατηρήσει επίσης ωμή παρέμβαση της Δ.Ο με λογοκρισία κειμένων σε πρόσφατο κεντρικό που αφορούσε στο κάλεσμα Fuck Nations / Squat the world από το οποίο στην αρχή αφαιρέθηκε κείμενο, για να εξαφανιστεί στην συνέχεια ολόκληρο το κεντρικό και να ανέβει ξανά μια βδομάδα πριν το πέρας του μήνα του καλέσματος λειψό χωρίς link που να παραπέμπουν σε κείμενα, δράσεις, εκδηλώσεις.
Αυτό που όμως ίσως είναι και το χειρότερο είναι ένα από τα βασικότερα εργαλεία προπαγάνδας του κινήματος έχει αποκτήσει έναν αυστηρά κλειστό χαρακτήρα. Σε αντίθεση με παλιότερα που ήταν γνωστό και ανακοινωμένο που και πότε έχει συνελεύσεις η διαχειριστική ομάδα, τώρα είναι άγνωστο το που, το πότε και το αν γίνονται στην τελική συνελεύσεις. Στην ουσία δηλαδή μιλάμε για μια αόρατη επιτροπή φάντασμα πίσω από το Indymedia με απόλυτη εξουσία πάνω στο μέσο που αποτελεί τον πληροφοριακό καθρέφτη ολόκληρου του κινήματος. Όλοι ξέρουμε πόσο επικίνδυνο είναι κάτι τέτοιο από την στιγμή που ξεκινάει να είναι καθεστώς. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι μια εντελώς κλειστή γκρούπα αποφασίζει με απόλυτα αδιαφανή τρόπο και από ότι φαίνεται με εντελώς προσωπικά κριτήρια, τι θα δημοσιεύεται και τι όχι και ποιες συκοφαντίες και στοχοποιήσεις θα παραμένουν ορατές μέσα στο μέσο. Και όλα αυτά στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης.
Φυσικά δεν έχουμε σκοπό να μείνουμε μόνο σε μια κριτική πάνω στις παθογένειες του μέσου αλλά θέλουμε μέσω συγκεκριμένων προτάσεων να συνεισφέρουμε σε μια προσπάθεια ώστε να επανέλθουν οι ισορροπίες στον τρόπο λειτουργίας του.
Προτείνουμε λοιπόν να αποκτήσει ξανά το Indymedia τον χαρακτήρα που είχε και παλιότερα. Να ξαναγίνει μια ανοιχτή συνέλευση με πρόσβαση στον καθένα και την δυνατότητα να συμμετέχει ο οποιοσδήποτε όπως εξάλλου αρμόζει και σε ένα μέσο αντιπληροφόρησης που προωθεί την πολυμορφία και την πολυτασικότητα. Είναι απαράδεκτο ένα μέσο που μιλάει μάλιστα στο όνομα του “εμείς” και του “συλλογικού” να αποτελεί πλέον έναν κλειστό θεσμό τέταρτης εξουσίας μέσα στο κίνημα. Είναι αναγκαιότητα ο χαρακτήρας του μέσου να είναι ανοικτός ώστε να εξασφαλίζεται ότι κανείς σε όποια τάση και αν συγκαταλέγεται να μην μπορεί να προωθεί ιδιοτελή προσωπικές ατζέντες και να μπορεί ο καθένας όπως και παλιά να συμμετέχει, να συνδιαμορφώνει και να στηρίζει έμπρακτα με την συνδρομή του το μέσο.
Επίσης προτείνουμε ανεπιφύλακτα την οριστική κατάργηση των θεματικών “συζητήσεις / ερωτήσεις / απόψεις” και “κρυμμένα” καθώς όπως αναλύσαμε διεξοδικά προηγουμένως η παθογένεια της ανωνυμίας πληγώνει την ίδια την ουσία της αντιπληροφόρησης μετατρέποντας το μέσο σε μια αρένα όπου διαδραματίζονται διαξιφισμοί μεταξύ ανώνυμων σχολιαστών με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα. Η συνεισφορά των θεματικών αυτών είναι συγκριτικά μηδαμινή σε σχέση με την ζημιά που προκαλούν. Είναι επιτακτικό να δοθεί ένα τέλος στον κιτρινισμό.
Μόνο έτσι θα αποκτήσει η ελεύθερη έκφραση μέσα στο μέσο την διάσταση που τις αξίζει.
Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς / FAI-IRF
Χάρης Χατζημιχελάκης
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Παναγιώτης Αργυρού
Μιχάλης Νικολόπουλος
Δαμιανός Μπολάνο
Γιώργος Νικολόπουλος