Πανό αναρτήθηκε, προχθές το βράδυ, στην πλατεία Εξαρχείων για τους 7 συλληφθέντες στην Ιταλία που κατηγορούνται για συμμετοχή στην FAI/IRF.
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
Tag Archives: FAI/IRF
Οδοιπορικό μνήμης για τη δίκη του σχεδίου απόδρασης – Σ.Π.Φ. – Χρήστος Τσάκαλος (Β’ μέρος)
Οδοιπορικό μνήμης για τη δίκη του σχεδίου απόδρασης – Σ.Π.Φ. – Χρήστος Τσάκαλος (Β’ μέρος)
- i) Τα πάντα είναι ζήτημα…αισθητικής
Θα ξεκινήσω με έναν ανορθόδοξο τρόπο. Λένε πως τα πάντα είναι πολιτική. Εγώ θεωρω πως το αισθητικό κομμάτι έχει σαφώς πολιτικές προεκτάσεις. Η αισθητική αλλά και η γλώσσα του σώματος των δικαστών στη δίκη για το σχέδιο απόδρασης ήταν ενδεικτική. Η πρόεδρος του δικαστηρίου απ’ την πρώτη στιγμή έμοιαζε σαν να είχε φτύσει κάποιος δίπλα της κόντρα στον άνεμο, ο εκ δεξιών της εφέτης είχε μονίμως ένα παγωμένο, ανέκφραστο πρόσωπο γερμανικής πειθαρχίας, ενώ ο αναπληρωτής πρόεδρος τοποθετώντας το κεφάλι του μέσα στο παχύσαρκο προγούλι του κοιμόταν συνεχώς, με κίνδυνο να πέσει απ’ την καρέκλα.
Η δίκη αυτή διεκδίκησε πολλές πρωτοτυπίες. Καταρχάς η λέξη «στρατοδικείο» αδικήθηκε απ’ την συχνή της χρήση, στις προηγούμενες πολιτικές δίκες και δεν μπορούσε να αποδόσει, πλέον, το μέγεθος του φασισμού του συγκεκριμένου δικαστηρίου.
Απ’ την αρχή, η πρόεδρος έκανε γνωστές τις διαθέσεις της. Παρά την απεργία των δικηγόρων, απαίτησε η δίκη να προχωρήσει κανονικά. Μάλιστα κατήργησε τους δικηγόρους και διόρισε νέους που θεωρούσε ότι θα υπακούσουν στις εντολές της. Χρειάστηκε, μετά από απαίτησή μας, να γίνει παρέμβαση του δικηγορικού συλλόγου για να πάρει πίσω την απόφασή της, ώστε να μην εκτεθεί.
Σε όλα τα προηγούμενα δικαστήρια, οι δικαστές, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο φρόντιζαν να διατηρούν ένα «επίπεδο» που ταίριαζε στο προφίλ του «πολιτικού αντιπάλου». Η συγκεκριμένη πρόεδρος ήταν… ελαττωματική… Το ύφος της, η κουλτούρα και η νοοτροπία της, ταίριαζε πιο πολύ σε… ψηφοφόρο του ΛΑΟΣ, που τηλεκανιβαλίζεται και μέσα στο λεωφορείο ρίχνει ανάθεμα και κατάρες στους μετανάστες, παρά σε εφέτη. Δεν είχε την στοιχειώδη στρατηγική να κρατήσει τα προσχήματα. Οι φράσεις της «θα μας κράξουν τα κανάλια, άμα φύγει κανένα δεκαοχτάμηνο», «θα σας βγουν ξινά τα γέλια», «θα δείτε τι θα πάθετε…», «αυτά στη φιλενάδα σου», αποτυπώνουν κάποια στιγμιότυπα της δίκης…
Γίνεται αντιληπτό έτσι, ότι μπορεί οι δικαστικές αποφάσεις να συμμορφώνονται με τα κέντρα εξουσίας (π.χ. υποθέσεις Βγενόπουλου, Μπόμπολα, Μαρινάκη, Siemens, NOOR 1 κτλ) ΟΜΩΣ αποκτούν και τις εντάσεις του προσωπικού ταπεραμέντου του κάθε δικαστή. Αυτό επιβεβαιώνει ότι η δικαστική εξουσία διαθέτει τεράστια ισχύ, που κληρονόμησε από την ιερά εξέταση του μεσαίωνα.
Η αλαζονεία των δικαστών και η εξουσία που απολαμβάνουν ως μικροί θεοί απ’ τον θρόνο της έδρας οφείλει να απασχολήσει την στρατηγική του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
- ii) Κατάσταση ψυχολογικής πολιορκίας.
Ξαναγυρνώντας στη δίκη για το σχέδιο απόδρασης.
Θεωρούμε ότι ο βασικός πολιτικός σχεδιασμός είχε οργανωθεί στο ανακριτικό γραφείο του ειδικού εφέτη ανακριτή κατά της τρομοκρατίας Ε. Νικόπουλου. Το δικαστήριο, απλώς έπρεπε να επικυρώσει ότι είχε ήδη αποφασιστεί στο βούλευμα. Το μήνυμα ήταν σαφές. Ο φόβος έπρεπε να κυριαρχήσει.
Στην αρχή η αστυνομία δοκίμασε την τακτική της διαίρεσης. Την ίδια μέρα που αποκαλύφθηκε το σχέδιο απόδρασης, τα μεσάνυχτα πραγματοποιήθηκε έκτακτη μεταγωγή εμένα και του αδερφού μου Γεράσιμου Τσάκαλου, στα υπόγεια της ειδικής πτέρυγας. Έτσι θέλησαν να διασπάσουν την οργάνωση. Στη συνέχεια μας επιτέθηκαν με μία επικοινωνιακή ομίχλη, σμιλεμένη με ψέματα και φανταστικά σενάρια.
Τέσσερις μήνες πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, μέσα από επιστολές που βρέθηκαν κατασκεύαζαν ιστορίες ηγεμονίας στη φυλακή, μιλούσαν για συγκοινωνούντα δοχεία «τρομοκρατών» και «μαφιόζων» και κατήγγειλαν «πάρτυ τρομοκρατών στις φυλακές». Παράλληλα τρομοκρατούσαν, κάνοντας λόγο για «αιματοκύλισμα που απεφεύχθη τελευταία στιγμή» και για «μακελειό που ετοίμαζαν οι Πυρήνες της Φωτιάς».
Έτσι έκρυβαν την ουσία, την επιθυμία μας να αποκτήσουμε την ελευθερία μας και να συνεχίσουμε τον αγώνα.
Το Μάρτη του 2015 το καζάνι του ψέματος ξεχείλησε… Η αντιτρομοκρατική συνέλαβε τη συντρόφισσα Αγγελική Σπυροπούλου και παράλληλα προφυλάκισε τη μητέρα μου, τη σύζυγο του αδερφού μου ενώ ασκήθηκε δίωξη στον αδερφό του μέλους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Γιώργου Πολύδωρου.
Μια συνολικά ενορχηστρωμένη επίθεση απ’ τα αστυνομοδικαστικά κλιμάκια, που στόχευε να μας διασπάσει συντροφικά, να μας απαξιώσει πολιτικά και να μας τσακίσει συναισθηματικά.
Δημιουργήθηκε μια κατάσταση ψυχολογικής πολιορκίας. Οι δύο απεργίες πείνας που πέτυχαν την απελευθέρωση των συγγενών με πρωτοφανείς περιοριστικούς όρους (η Αθηνά Τσάκαλου «εξορίστηκε» στο νησί της Σαλαμίνας και απαγορευόταν να απομακρυνθεί από αυτό, ενώ η Εύη Στατήρη μπορούσε να μετακινηθεί μόνο 1 χλμ απ’ το σπίτι της ως ζώνη περιορισμένης «ελευθερίας»), δεν ισοφάρισαν την κατάσταση, απλά μας έδωσαν λίγο χρόνο, να σκεφτούμε για να οργανωθούμε…
Είναι φανερό πως το κράτος είχε προσωποποιήσει το μένος του σε κάποιους από εμάς. Όμως, αυτό ήταν και η παγίδα. Να θεωρήσουμε ότι ο πόλεμος της εξουσίας γίνεται μόνο με προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά. Όχι, η εξουσία, αδιαφορεί για τα ονόματα, αντίθετα επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στις επιλογές που παίρνουν τα πρόσωπα.
Επιλογές που όσοι δεχτήκαμε προσωπική επίθεση βλέποντας όμηρους τους συγγενείς μας, δεν ήμασταν διατεθειμένοι να προδώσουμε.
iii) Η Δίκη
Η δίκη ορίστηκε για τις 15 Φεβρουαρίου 2016, με 28 κατηγορούμενους, χιλιάδες σελίδες δικογραφίας (που ποτέ δεν λάβαμε στα χέρια μας), 21 μάρτυρες (απ’ τους 80 που αρχικά είχαν καλεστεί) και πολύ άγχος… Άγχος για όλους τους υπόλοιπους, εκτός από εμάς, που γνωρίζαμε ότι η εξουσία πάνω στις πλάτες τους θα παίξει τη δικιά της παρτίδα φόβου.
Ανάμεσα στους κατηγορούμενους βρίσκονταν άνθρωποι που, είτε δεν τους είχαμε ξαναδεί, είτε ήταν γνωστοί μας και από μία φιλική χειρονομία προς εμάς (π.χ. μεταφορά ενός σακβουαγιάζ με ρούχα) και κινδύνευαν να καταδικαστούν ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης».
Το παιχνίδι ήταν στημένο και το μήνυμα διαχρονικό…
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΧΤΕΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ, ΜΙΑ ΤΑΦΡΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΟΛΗΣ, ΠΟΥ ΟΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙ ΝΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ ΣΕ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΗ Η ΙΣΟΒΙΑ.
Αποδέκτες… οι αλληλέγγυοι, οι φίλοι και οι συγγενείς. Αυτό ήταν το στοίχημα του φόβου. Και αυτό είχαμε να αντιμετωπίσουμε…
Όλη η προηγούμενη κατάσταση, ο επικοινωνιακός πόλεμος των ΜΜΕ, οι προσωπικές αντιπάθειες, η απομόνωση των υπογείων, αρχικά αποσυνέδεσε πολιτικά αυτή τη δίκη, από όλες τις υπόλοιπες.
Στις 15 Φεβρουαρίου, κανείς δεν κάλεσε στα δικαστήρια. Αμηχανία, φόβος, αδιαφορία, συνήθεια… Στην αρχή η απουσία αλληλεγγύης ήταν εκκωφαντική…
Αυτή η κατάσταση βόλευε τους δικαστές, καθώς η βρωμοδουλειά τους θα γινόταν εν κρυπτώ. Παράλληλλα, ο συναισθηματικός εκβιασμός με την ομηρία των συγγενών μας και η διαρκής απειλή να μπουν ξανά φυλακή, τους έκανε να θεωρήσουν ότι δικάζουν χωρίς τον δικό μας αντίλογο. Πίστευαν ότι αυτός ο φόβος, θα μας ράψει τα στόματα.
Η ιστορία, όμως, δεν γράφτηκε έτσι…
- iv) Μία μικρή παρένθεση
Από τον Σεπτέμβρη του 2009, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων συνεχώς αυξανόταν. Είχε προηγηθεί η περίοδος 2008-2009 με το αναρχικό αντάρτικο πόλης να δοκιμάζει τη δική του έφοδο στον ουρανό, μέσα από δεκάδες εκρήξεις, πυροβολισμούς σε αστυνομικούς και δημοσιογραφικούς στόχους, εκτέλεση μπάτσου της αντιτρομοκρατικής κ.α.
Αρχικά το ενδιαφέρον του αναρχικού χώρου ήταν μεγάλο. Αναπτύχθηκε μία έντονη κινητικότητα αλληλεγγύης, με παρουσία στα δικαστήρια, αφίσες, εκδηλώσεις, συνελεύσεις και κάποιες επιθετικές ενέργειες…
Όμως, στη συνέχεια τα ονόματα των συλληφθέντων άρχισαν να προστίθενται σαν αριθμοί σε μια λίστα φυλακής, που έμοιαζε με τηλεφωνικό κατάλογο. Παράλληλα προέκυψε, ο διαχωρισμός αυτών που ανέλαβαν την ευθύνη και στήριξαν τις ένοπλες ενέργειες και όσων δήλωναν ότι δεν είχαν καμία σχέση με τις κατηγορίες. Επίσης, υπήρξαν «προστριβές» απ’ τη μεριά μας ως Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς με συγκεκριμένο κομμάτι του χώρου, που ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα, πολεμούσε και συκοφαντούσε την οργάνωσή μας, εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε υποκριτικά ως αλληλέγγυο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι εντάσεις μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων οξύνθηκαν, οι συνεχιζόμενες διώξεις που μας καταδιώκουν ακόμα και μέσα στη φυλακή δημιούργησαν ένα λαβύρινθο δικαστηρίων (οι περισσότεροι από την Σ.Π.Φ. έχουμε τουλάχιστον 5-6 δικαστήρια) και ο αλληλέγγυος κόσμος αραίωνε ακολουθώντας την κούραση και την ηττοπάθεια που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τον αναρχικό χώρο.
Το αποτέλεσμα… αίθουσες δικαστηρίων άδειες από αλληλέγγυους… γεμάτες από ασφαλίτες και αντιτρομοκρατικάριους…
Οι αιτίες πολλές και σίγουρα χρειάζονται γερές δόσεις κριτικής, αυτοκριτικής και πιο πολύ προτάσεις για την επανέναρξη όχι απλά της αλληλεγγύης αλλά της αναρχικής επίθεσης. Κλείνει η παρένθεση.
- v) «1+1 κάνει… όσο θέλουν οι δικαστές»
Απ’την πρώτη στιγμή οι δικαστές έδειξαν τα δόντια τους.
Η δίκη θα γιγόταν σε ρυθμούς fast track για να αποφευχθεί με κάθε τρόπο η πιθανή αποφυλάκιση κατηγορούμενου με 18μηνο. Δεν είναι εκτίμηση, ήταν τα ακριβή λόγια της προέδρου. Με το μοτίβο «άντε να τελειώνουμε» είχε συνταχθεί και η λίστα μαρτύρων κατηγορίας.
Ενώ κατηγορούμασταν για τέσσερις απόπειρες ανθρωποκτονίας των αστυνομικών του Α.Τ. Ιτέας, δεν κλήθηκε κανείς για αυτή την υπόθεση. Αφ’ ενός για να κερδηθεί χρόνος και αφ’ ετέρου για να μην αναδειχθεί μέσα απ’ τις ερωτήσεις μας προς τους μάρτυρες ο πολιτικός χαρακτήρας της ενέργειας (ήταν ως αντίποινα για τη δολοφονία του κρατουμένου στις φυλακές Νιγρίτας, που είχε βασανιστεί στο ενδιάμεσο και στο Α.Τ. Ιτέας). Φυσικά το δικαστήριο μας καταδίκασε και για τις τέσσερις απόπειρες ακολουθώντας το βούλευμα.
Εδώ πρέπει να πούμε δύο λόγια για το νομικό σκέλος της υπόθεσης. Αν και η νομική γλώσσα είναι εξαιρετικά βαρετή και εχθρική, είναι χρήσιμο να αποκωδικοποιούμε τις μεθόδους της εξουσίας.
Η υπόθεση αυτή στηρίχτηκε πάνω… σε προθέσεις απόδρασης…
Ήταν μία δίκη στην πλειοψηφία της χωρίς πραγματικά γεγονότα.
Υπήρχαν αρκετά όπλα, ακόμα πιο πολλά εκρηκτικά, δύο κρησφύγετα, μερικά κλεμμένα αυτοκίνητα και… ένα σχέδιο που, δυστυχώς, έμεινε στα χαρτιά…
Όλα αυτά κόστισαν 1500 χρόνια φυλακής.
Ολόκληρη η δικογραφία είναι γραμμένη σε χρόνο μέλλοντα… «θα ανατίναζαν», «θα χρησιμοποιούσαν», «θα διέφευγαν»… Λείπουν οι πράξεις, αλλά περισσεύουν οι προθέσεις.
Όλοι οι κατηγορούμενοι παραπέμφηκαν ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης», ώστε να γιγαντωθεί οποιαδήποτε πράξη τους.
Άνθρωπος κατηγορήθηκε ότι μετέφερε ένα σακβουαγιάζ με ρούχα και χρηματικό ποσό (5000 ευρώ) και αντιμετώπιζε ποινή είκοσι χρόνων, ως «μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς». Να, πως ανοίγεται ο δρόμος στο μέλλον για την ποινικοποίηση των κινηματικών υποδομών και των ταμείων αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Δικηγόρος κατηγορήθηκε ως «μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» επειδή είπε σε άλλο κατηγορούμενο «μην ξεχάσεις το ραντεβού με την Μαρία», που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν κάποιο συνθηματικό, αλλά ένα πραγματικό ραντεβού.
Οι συγγενείς μας παραπέμφηκαν ως «μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» με την κατηγορία του «ταχυδρόμου» για μηνύματα που μετέφεραν, την ίδια στιγμή που ήταν γνωστό πως όλα τα μηνύματα που ανταλλάσσαμε ήταν μέσω κρυπτογραφημένων e-mail και δεν υπήρχαν φυσικά πρόσωπα ως… «ταχυδρόμοι». Είναι πολλά τα παραδείγματα του νομικού ολοκληρωτισμού που αποτέλεσαν την ραχοκοκαλιά αυτής της δίκης.
Όλα αυτά αναφέρονται για να τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις.
Οι νόμοι τους είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους και δεν ντρέπονται στο ψέμα, ούτε τσιγκουνεύονται στην εκδίκηση. Οι νόμοι δεν ακολουθούν την αλήθεια των μαθηματικών «το 1+1 κάνει 2», αλλά το «1+1 κάνει όσο θέλουν οι δικαστές». Αυτό δεν είναι εκτροπή ή παρατυπία των νόμων. Είναι η πεμπτουσία τους…
Η ανάδειξη του δικαστικού πραξικοπήματος, μέσα στις δίκες δεν έχει να κάνει με καταγγελία αλλά με το να εκθέσουμε για άλλη μία φορά την ασχήμια της εξουσίας, θέτοντας το δίλημμα: « ή με τον κόσμο του νόμου και της τάξης ή με την επανάσταση και την αναρχία».
- vi) «Κι όμως… κινείται…»
Η αντίδρασή μας απέναντι στον φασισμό της έδρας, δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας. Δεν θα ήμασταν απλοί θεατές της καταδίκης μας. Αλλιώς ας μας έστελναν την απόφαση στα κελιά μας.
Επανειλημμένως συγκρουστήκαμε με την έδρα, τσαλακώσαμε την αλαζονεία της (οι δικαστές έχουν συνηθίσει να έχουν απέναντί τους κατηγορούμενους με σκυμμένα κεφάλια) και στο τέλος επιτεθήκαμε εκτοξεύοντας πράγματα στο κεφάλι της προέδρου, που πανικόβλητη έτρεξε να κρυφτεί.
Κάπου εδώ οι ισορροπίες άλλαξαν. Η προκλητική στάση της προέδρου και η αντίδρασή μας, ανέδειξαν την πολιτική αντιπαράθεση δύο κόσμων… της εξουσίας και της επανάστασης, με τον πιο εμφατικό τρόπο. Αποσύρθηκε η σκουριά της ακινησίας και ένα κομμάτι του αλληλέγγυου κόσμου, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά του σε Αθήνα και επαρχία. Έγιναν καλέσματα στο δικαστήριο, κρεμάστηκαν πανό, γράφτηκαν συνθήματα, πραγματοποιήθηκε κατάληψη ραδιοφωνικού σταθμού, υπήρχε διαρκής αντιπληροφόρηση στο διαδίκτυο για κάθε συνεδρία, έγιναν επιθέσεις σε νομικούς στόχους, τοποθετήθηκαν εμπρηστικοί μηχανισμοί, στάλθηκε πακέτο-βόμβα σε δικαστικό είχε απορρίψει αίτηση αποφυλάκισης συγγενή των συντρόφων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και φάνηκε ότι κάτι ξεκινά να κινείται…
Μεσά στο δικαστήριο, αρχικά αποβληθήκαμε απ’ την αίθουσα, για να ακολουθήσει και η απομάκρυνση του αλληλέγγυου κόσμου με την επέμβαση της αστυνομίας.
Παράλληλα, υπήρξε η αποχώρηση του Γ. Πετρακάκου σε ένδειξη αλληλεγγύης, που δικαζόταν απ’ την ίδια έδρα, για άλλη υπόθεση, με δημόσια δήλωσή του που έκανε λόγο για φασιστικές μεθοδεύσεις.
Η υπόθεση τώρα αποκτούσε δημοσιότητα και αναγκαστικά δεν μπορούσε να γίνει εν κρυπτώ, στα δικαστικά λαγούμια των έτοιμων αποφάσεων…
Παράλληλα, οι δικαστές, αισθάνθηκαν την απειλή αντιποίνων να πλανάται στον αέρα. Είχαν πλέον αντίπαλο και έξω απ’ την αίθουσα.
Ανακάλεσαν την αποβολή μας και αναγκάστηκαν με εξαιρετική δυσφορία να ακούνε τις πολιτικές τοποθετήσεις μας και κυρίως τις δηλώσεις (αφού αρνηθήκαμε να απολογηθούμε) που ήταν ένα χείμαρρος επίθεσης και αποδόμησης της δικαστικής μαφίας.
Επιπλέον, η παρουσία μαρτύρων υπεράσπισης από ένα ευρύτερο προοδευτικό, κοινωνικό φάσμα (συγγραφείς, ηθοποιοί, πανεπιστημιακοί), οι οποίοι δεν ήρθαν να καταθέσουν τα κλασικά «είναι καλοί άνθρωποι, μην τους βάλετε στη φυλακή…» αλλά δήλωσαν «συνένοχοι» λέγοντας «και εμείς τα ίδια θα κάναμε…», έδειχνε ότι η δίκη αποκτούσε προεκτάσεις που πήγαιναν πιο μακριά απ’ την αποκλειστική αντιπαράθεση με το αναρχικό αντάρτικο πόλης.
vii) Πισώπλατο χτύπημα
Βέβαια, οι δικαστές πήραν τη ρεβάνς, εξαντλώντας το μένος τους απέναντι τους «ποινικούς» κατηγορούμενους. Η αναδίπλωση τους μπροστά στην πολιτική μας παρουσία, μετατράπηκε σε εκδικητικότητα απέναντι στους υπόλοιπους κατηγορούμενους.
Η επιθετικότητα της προέδρου προς αυτούς προσπαθούσε να αναπληρώσει το χαμένο της μονόλογο… «Ελληνικά δεν ξέρεις;», «καλά εσύ είσαι αλβανός, πως έκανες παρέα με έλληνες;» σε συνδυασμό με μπόλικα ρατσιστικά σχόλια προς τους κατηγορούμενους που δεν ήταν έλληνες ήταν ο ασφαλής δρόμος για τους δικαστές να ξαναβρούν την χαμένη τους αλαζονεία.
Προφανώς, δεν καθίσαμε με σταυρωμένα τα χέρια και με κάθε τρόπο σταθήκαμε δίπλα στους υπόλοιπους κατηγορούμενους. Όμως, η απόφαση είχε βγει.
Η αναγκαστική οπισθοχώρηση της έδρας με την αθώωση (κατά πλειοψηφία) της μητέρας μου, της συζύγου του αδερφού μου και τη μη φυλάκιση του αδερφού του Γιώργου Πολύδωρου, έπρεπε να ισοφαριστεί με αιώνες φυλακής προς τους υπόλοιπους.
Οι στιγμές που οι δικαστές άθροιζαν τα χρόνια φυλακής των «ποινικών» κατηγορουμένων, ανάμεσα σε χαχανητά απ’ την μεριά τους, όταν γινόταν κάποιο λάθος στους υπολογισμούς και με σχόλια «για αυτό δεν έγινα μαθηματικός» ήταν ενδεικτικές της μεθυστικής αλαζονείας τους.
viii) Το στοίχημα
Το τέλος της δίκης άφησε μία γλυκόπικρη αίσθηση.
Ήταν μία δίκη, που επανενενεργοποίησε κάπως τα σκουριασμένα αντανακλαστικά της αλληλεγγύης και απέδειξε την σημασία τους. Χωρίς αλληλεγγύη δεν θα είχαμε καταφέρει να σπάσει το εκδικητικό καθεστώς της δίωξης των συγγενών μας.
Η δίκη αυτή ξαναέφερε κόσμο στο δικαστήριο και έσπασε την χειμερία νάρκη της συνήθειας που είχε απενεργοποιήσει τις περισσότερες πολιτικές δίκες και τις είχε υποβιβάσει σε μία διαδικασία ρουτίνας.
Ήταν, όμως και μία δίκη που πέρα απ’ τα 115 χρόνια που έριξε σε εμάς και τα 28 στην συντρόφισσα Αγγελική, έστειλε αρκετούς ανθρώπους για 25 χρόνια στη φυλακή. Ανθρώπους που καταδικάστηκαν, επειδή ήταν φίλοι ή γνωστοί μας. Μπορεί να μην ήταν αναρχικοί, αλλά αυτές είναι οι οδηγίες της καραντίνας… Όποιος πλησιάσει τους αναρχικούς αντάρτες πόλης, μπορεί να τους κάνει παρέα στο διπλανό κελί…
Από αυτό το σύντομο οδοιπορικό μνήμης στη δίκη πολλά είναι τα ζητήματα που προκύπτουν.
Ένας πρώτος απολογισμός έγινε. Είναι σαφείς οι εντολές του κράτους για την απομόνωση και την καραντίνα των πολιτικών εχθρών του (απομόνωση στα υπόγεια, επικοινωνιακή συκοφάντηση και πολιτική σπίλωση, διώξεις συγγενών και φίλων, μακροχρόνιες καταδίκες). Έτσι σχηματίζεται μία τάφρος ολόγυρά μας επιδιώκοντας να οριοθετήσει το αδιάβατο της επιλογής του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
Για όσους διαλέγουμε τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία ως στάση ζωής, είναι σημαντικό να ιχνηλατούμε τις διαδρομές των εντολών της εξουσίας.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτήν την δίκη, μπορεί να ανοίξει ένας πραγματικός διάλογος. Οι πολιτικές δίκες δεν είναι απλώς δίκες του Γιώργου, του Γεράσιμου, της Όλγας, της Αγγελικής. Είναι δίκες εναντίον μίας επιλογής… της επιλογής του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
Αυτές οι δίκες είναι ένα εργαστήριο, που η εξουσία πειραματίζεται για ολόκληρο το ποινικό της σύστημα. Μέσα από αυτές παράγεται το νέο «δίκαιο» του κράτους.
Η αντιδικαστική στάση με τις ερωτήσεις, παρεμβάσεις, τοποθετήσεις των πολιτικών κρατουμένων, χαλάει το μακιγιάζ της δημοκρατίας. Όπως, επίσης και η πλήρης απαξίωση του δικαστικού μηχανισμού με τους κατηγορούμενους να αρνούνται να παραστούν στη δίκη αποτελεί ιεροσυλία για την αλαζονεία των δικαστών. Επίσης, η παρουσία αλληλέγγυου κόσμου στα δικαστήρια δημιουργεί αντίβαρο, που δεν μπορεί εύκολα να αγνοήσει η δικαστική μαφία. Ενώ οι επιθετικές ενέργειες εμπρησμοί, σαμποτάζ, βόμβες, εκτελέσεις) λειτουργούν ως αντίποινα στις σαδιστικές ορέξεις του δικαστηρίου.
Το στοίχημα, λοιπόν, είναι να ανασυγκροτηθούμε, να μαζέψουμε τις στιγμές μας και να σχεδιάσουμε μία συνολική επίθεση, μετατρέποντας την αναρχία από μία ευκαιριακή ενασχόληση, σε μία πραγματικότητα πολέμου… εκεί, που όλα είναι δυνατά… μέχρι τη συνολική απελεύθερωση.
Μόνο έτσι θα δημιουργήσουμε τόπους και εποχές, που η ιστορία δεν θα συμβαίνει απλά, αλλά θα γράφεται από το δικό μας χέρι…
Τσάκαλος Χρήστος, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/ FAI–IRF – Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης.
Οδοιπορικό μνήμης στις δίκες ( υπόθεση «250 ενεργειών», σχέδιου απόδρασης) Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Χρήστος Τσάκαλος
Οδοιπορικό μνήμης στις δίκες ( υπόθεση «250 ενεργειών», σχέδιου απόδρασης) Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Χρήστος Τσάκαλος
(κι ένας πρώτος απολογισμός)
- Ποινές σε χρόνο μετά θάνατο
Συνήθως όταν τελειώνει κάτι, κοιτάμε μόνο τον λογαριασμό που κάναμε. Μετράμε το κέρδος και τις ζημιές.
Σπάνια γυρνάμε το χρόνο πίσω, για να αναλογιστούμε τη διαδρομή που έφερε το τελικό αποτέλεσμα. Και ακόμα πιο σπάνια κοιτάμε μπροστά για να δούμε ποιος είναι ο καινούργιος ορίζοντας που ξεπροβάλλει, όταν το σήμερα, γίνει χθες…
Πριν 2 εβδομάδες τελείωσαν δύο δικαστήρια εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Το ένα διήρκησε περίπου 3 χρόνια κι ήταν για την υπόθεση των 250 επιθέσεων της οργάνωσης και το άλλο κράτησε 5 επεισοδιακούς μήνες με διαρκείς εντάσεις με την πρόεδρο και ήταν για το σχέδιο απόδρασης.
Για όσους αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και υπερασπίσαμε την οργάνωση και τις ενέργειές της το πρώτο δικαστήριο μας καταδίκασε από 28 έως 21 χρόνια τον καθένα και το δεύτερο σε 115 χρόνια…
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι δικαστές πιστεύουν στη μεταθάνατο ζωή, καθώς για τις ποινές αυτές δεν φτάνει μία ανθρώπινη ζωή.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι, ότι η επιλογή του αντάρτικου πόλης και η ένοπλη αναρχική δράση εξακολουθεί να φοβίζει την εξουσία…
- Το σκηνικό της παράστασης.
Ας δούμε, όμως, πρώτα το σκηνικό που εξελίχθηκε η παράσταση. Γενικά δεν μου αρέσει η λογική της θυματοποίησης με την εξιστόρηση υπερβολών που απλά συντηρούν φοβικούς μύθους. Αν θέλουμε να νικήσουμε τον φόβο, θα πρέπει να τον κοιτάξουμε κατάματα κι όχι να τον μεγενθύνουμε… Ίσως η τραγικοποίηση των γεγονότων κάνει πιο ενδιαφέρουσα την αφήγηση, όμως απομακρύνει την αλήθεια.
Το δικαστήριο για τις 250 επιθέσεις της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς (ο ακριβής αριθμός είναι 148 ενέργειες, όμως η υπόθεση έμεινε γνωστή ως «υπόθεση των 250») χαρακτηριζόταν από μία σχετικά ήπια και μετριοπαθή στάση των δικαστών απέναντι μας, ως προς τη συμπεριφορά τους.
Κατά τη διάρκεια της δίκης, η σύνθεση του δικαστηρίου επέλεξε μία βελούδινη χαλαρότητα, ως προς κάποια τεχνικά ζητήματα (ώρα προσέλευσης, διακοπή της δίκης όταν συνέπεπτε χρονικά με την δίκη της Χ.Α. κ.α.)
Προφανώς, αυτό ήταν κυρίως αποτέλεσμα της στάσης που κρατήσαμε στο δικαστήριο. Όταν απ’ την πρώτη στιγμή στη δίκη, δηλώσαμε ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και αδιαφορούμε για το ποινικό κόστος, ουσιαστικά απενεργοποιήσαμε το βασικό τους φόβητρο.
Τους αφαιρέσαμε το πλεονέκτημα της άσκησης φόβου μέσω της τιμωρίας των ποινών. Αμήχανοι, πλέον, οι δικαστές ένιωθαν συχνά έξω απ’τα νερά τους.
Παράλληλα οι πολιτικές δηλώσεις που γίνονταν, οι τοποθετήσεις και οι ερωτήσεις στους μάρτυρες που αναδείκνυαν τα πολιτικά κίνητρα των πράξεών μας, απ’ τη μεριά μας, επιβεβαίωναν το γεγονός ότι πρόκειται για μία πολιτική δίκη παρόλο που οι δικαστές το αρνούνταν απ’ την πρώτη στιγμή.
- Πολιτικοί συμβολισμοί και ποινικοί παραδειγματισμοί.
Κάθε δίκη εναντίον μίας αναρχικής ένοπλης οργάνωσης παράγει έναν συμβολισμό και έναν παραδειγματισμό.
Έναν πολιτικό συμβολισμό, καθώς θέλει να αποπολιτικοποιήσει την υπόθεση και να την παρουσιάσει ως μία καθαρά ποινική αξιολόγηση γεγονότων. Και έναν ποινικό παραδειγματισμό, καθώς μέσα απ’ τις μακροχρόνιες ποινές που θα καταδικάσει επιδιώκει να φοβίσει νέους συντρόφους και να τους απομακρύνει από την επιλογή του αντάρτικου πόλης.
Τον πολιτικό συμβολισμό είναι στο χέρι μας να τον αντιστρέψουμε και να τον γυρίσουμε μπούμερανγκ εναντίον των ηθικών αυτουργών του.
Στη δίκη των «250 επιθέσεων», ενώ στην αρχή οι δικαστές αρνήθηκαν τον πολιτικό της χαρακτήρα, τελικά κατά τη διάρκεια της δίκης τόσο ο πρόεδρος, συχνά ανέφερε «εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κατηγορούμενους του «κοινού ποινικού εγκλήματος», όσο κι ο εισαγγελέας έκανε ιστορική αναδρομή στη γαλλική επανάσταση και μιλούσε για το φαινόμενο των ενόπλων ομάδων επαναστατικής βίας.
Καταφέραμε, λοιπόν, να μετατρέψουμε την αίθουσα του δικαστηρίου σε ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Απ’ την μια βρισκόμασταν εμείς ένα κομμάτι του κόσμου της αναρχίας και της επανάστασης κι απ’ την άλλη κάθονταν οι δικαστές εκπρόσωποι του νόμου και της τάξης.
Θα μπορούσε να πει κάποιος «σας ενδιαφέρει η γνώμη των δικαστών;». Προφανώς όχι, το να κερδίζεις όμως την αναγνώριση της πολιτικής σου ταυτότητας , το φόβο, αλλά ακόμα και το σεβασμό σε μερικές περιπτώσεις, του χειρότερου εχθρού σου, είναι μία μικρή νίκη…
Η εξουσία λυσσασμένα δεν αναγνωρίζει την έννοια του πολιτικού κρατούμενου, γιατί τότε θα ήταν αναγκασμένη να αναγνωρίσει την ύπαρξη του αναρχικού επαναστατικού πολέμου.
Σε αυτές τις δίκες, το πιο αρτηριοσκληρωτικό κομμάτι της εξουσίας, οι δικαστές αναγνωρίζουν όχι απλά ότι υπάρχει πόλεμος ενάντια στην εξουσία, αλλά ότι όλοι εμείς οι πολιτικοί κρατούμενοι, είμαστε αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου…
- Δίκη…χωρίς υπόθεση.
Οι δικαστές σε αυτήν την δίκη είχαν μία ακόμη δυσκολία… Δεν είχαν υπόθεση…
Είχαν απέναντί τους 18 κατηγορούμενους, 680 μάρτυρες, 148 επιθέσεις και ούτε ένα στοιχείο…
Οι μισοί απ’ τους κατηγορούμενους δήλωναν αναρχικοί, αλλά αρνούνταν τη συμμετοχή τους στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και οι άλλοι μισοί ως αναρχικοί αντάρτες πόλης, στηρίζαμε την οργάνωση και τις ενέργειές της, αλλά προφανώς δεν δίναμε ΚΑΝΕΝΑ στοιχείο στον εχθρό, για το που ήμασταν και ποιες ενέργειες έκανε ο καθένας προσωπικά.
Το τονίζω αυτό, γιατί συχνά, υπάρχει μια σύγχιση.
«Αναλαμβάνω την ευθύνη» της συμμετοχής σε μία αναρχική οργάνωση σημαίνει στηρίζω πολιτικά την ίδια και όλες τις ενέργειές της, ΑΛΛΑ σε καμία περίπτωση δεν μιλάω συγκεκριμένα για το που ήμουν και τι έκανα. Κάτι τέτοιο θα διευκόλυνε επιχειρησιακά τις αρχές, στο να κατανοήσουν το modus operandi μιας οργάνωσης. Αντίθετα, προστατεύουμε την συνωμοτικότητα της ομάδας για αυτό και στον ανακριτή δεν λέμε κουβέντα και δεν απολογούμαστε. Δεν μιλάμε, λοιπόν, με τον εχθρό, ας βρει μόνος του τα στοιχεία για να μας καταδικάσει…
- Η χρονομηχανή… του κατηγορητηρίου
Στη συγκεκριμένη υπόθεση, στοιχεία δεν υπήρχαν (ούτε δακτυλικά αποτυπώματα, ούτε DNA, ούτε αναγνωρίσεις, ούτε τίποτα – εκτός από μία επίθεση από τις 148, που όμως δεν μπορούσε να καλύψει τις υπόλοιπες 147!!!)
Ούτε μπορούσαν να εφευρεθούν…
Όμως, όταν η πραγματικότητα δεν βολεύει την εξουσία… τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…
Το Μάρτιο του 2011 μετά από έφοδο των ΕΚΑΜ σε κρησφύγετο στο Βόλο, κλείνει ο κύκλος συλλήψεων της πρώτης γενιάς της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Μετά από μερικούς μήνες συλλογικά ως οργάνωση εκδίδουμε την μπροσούρα «Ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει». Μία μπροσούρα που είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια. Στο ένα υπάρχει ένα πολιτικό κείμενο με τις υπογραφές μας, στο οποίο μιλάμε για την παρακαταθήκη, αλλά και για την προοπτική της συνέχισης της οργάνωσης. Στο άλλο υπάρχει ένα χρονολόγιο της δράσης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς απ’ τον Γενάρη του 2008 έως το 2011 που συντάχθηκε και επιμελήθηκε απ’ τους «αλληλέγγυους/ες στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» που υπογράφουν το κείμενο.
Αυτή η μπροσούρα ήταν το διαβιβαστικό της αντιτρομοκρατικής για να υπάρξει η «υπόθεση των 250 επιθέσεων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς».
Με αυτήν την μπροσούρα, καταδικαστήκαμε και οι 9 σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς (ο Θεόφιλος Μαυρόπουλος συμμετέχει στν οργάνωση από το 2012 και μετά…) συνολικά σε 300 χρόνια φυλακής όλοι μαζί.
Ο πρόεδρος του δικαστηρίου κατά την ανάγνωση της απόφασης ανέφερε: «Για κανέναν απ’ τους κατηγορούμενους δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να αποδεικνύει τη φυσική συμμετοχή σε οποιαδήποτε ενέργεια. Όμως, οι κατηγορούμενοι που υπέγραψαν το «ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει…» παρείχαν μέσω του κειμένου τους ψυχική συνδρομή στους άγνωστους φυσικούς αυτουργούς που τέλεσαν όλες τις πράξεις της οργάνωσης»…
Έτσι καταδικαστήκαμε για εκρήξεις, προμήθεια, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών κατά συναυτουργία και κατ’ εξακολούθηση με άλλους άγνωστους δράστες.
Ξεπερνώντας το γεγονός ότι η δημοκρατία καταδικάζει με βάση πολιτικά κείμενα, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο γκρεμό της λογικής…
Πως είναι δυνατόν να υπάρχει ψυχική συνδρομή μέσου κειμένου σε προγενέστερες πράξεις;;;
Ακόμα κι αν δεχτούμε την λογική των δικαστών, πως γίνεται ένα κείμενο το οποίο κυκλοφόρησε το 2011 να προτρέπει ψυχικά σε πράξεις που πραγματοποιήθηκαν το 2008!!
Μόνο μέσω χρονομηχανής θα μπορούσε να έχει συμβεί αυτό…
- «Και για όσα ξέχασα… ένοχοι» (φράση του εισαγγελέα κατά την αγόρευση στην πρώτη δίκη της 17Ν.)
Για να μην χάσουμε την ουσία…
Προφανώς, κάθε ενέργεια της οργάνωσης ήταν δικιά μας. Όχι με την έννοια της ιδιοκτησίας, αλλά με την έννοια της συμμετοχής. Ήταν το δικό μας χτυποκάρδι, η δικιά μας αγωνία, οι ατελείωτες ώρες σχεδιασμού, οι εναλλακτικές διαδρομές, οι πρόβες, τα κοιτάγματα του στόχου, οι τελευταίες λεπτομέρειες στη συνδεσμολογία του εκρηκτικού μηχανισμού και η απίστευτη χαρά που μας πλημμύριζε, όταν στο φευγιό μας ακουγόταν η έκρηξη που δεν σεβόταν τον ήσυχο ύπνο του κοινωνικού νεκροταφείου. Το πιο σημαντικό ήταν πως η επιλογή του αντάρτικου πόλης ήταν και είναι ο δικός μας τρόπος για να επιταχύνουμε την αναρχική επανάσταση στο εδώ και τώρα. Να μεταφέρουμε το μήνυμα ότι η εξουσία δεν είναι άτρωτη κι ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ελεύθερη ζωή.
Δεν υπάρχουν ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί. Υπάρχουν αναρχικοί αντάρτες πόλης και οι πράξεις τους. Αυτό είμαστε.
Όμως, θα ήταν έλλειψη να μην αναδείξουμε την αλαζονεία που μεθά τις δικαστικές αποφάσεις. Μπορεί να μην μας ενδιαφέρει το ποινικό κόστος της καταδίκης απ’τα δικαστήρια του εχθρού, για αυτό εμείς δεν ζητάμε ελαφρυντικά, μας ενδιαφέρει όμως να αντιληφθούμε τη στρατηγική του αντιπάλου.
Γιατί όταν δείχνεις την ασχήμια και την υποκρισία του, φανερώνεις και τα τρωτά του σημεία.
Το δικαστήριο αυτό ήταν ένα δικαστήριο τεχνικής.
Η δικογραφία των «250 επιθέσεων» μπήκε σφήνα για να δημιουργήσει υποδικία και να μπλοκάρει 18μηνα αποφυλακίσεων (απ’τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς θα αποφυλακίζονταν ο Γεράσιμος Τσάκαλος, ο Γιώργος Πολύδωρος, η Όλγα Οικονομίδου και ο Θεόφιλος Μαυρόπουλος).
Αυτό ήταν το βασικό ποινικό σκέλος της. Οι ποινές που επιβλήθηκαν τελικώς προστέθηκαν στις ήδη υπάρχουσες, συνθέτοντας έναν ποινικό παραλογισμό, αφού δεν φτάνουν ούτε δύο ζωές για να τις εκτίσεις.
Παράλληλα, παρήγαγε έναν επιπλέον πολιτικό συμβολισμό. Έστειλε ένα μήνυμα.
Όσοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη και μέσα στα δικαστήρια υπερασπίζονται την οργάνωση που συμμετέχουν, θα καταδικάζονται διαρκώς, είτε υπάρχουν στοιχεία, είτε όχι…
Η εποχή μας, θα μας συμβούλευε να διαλέξουμε τον εύκολο δρόμο. Θα μπορούσαμε να καμουφλαριστούμε πίσω από γενικόλογες αγωνιστικές ρητορείες, αλλά να μείνουμε μακριά απ’ τις δράσεις της οργάνωσης. Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν λογαριάζουμε τη φυλακή. Τα κάγκελα και η απομόνωση είναι το ίδιο άσχημα για όλους. Μα είναι πιο άσχημο, να είσαι προδότης του εαυτού σου…
Κάποιοι θα πουν «μα το να χρησιμοποιείς το ψέμα απέναντι στον εχθρό είναι θεμιτό σαν μέσο».
Όμως αν το παίζαμε «αθώοι» δεν θα λέγαμε ψέματα μόνο απέναντι στον εχθρό. Ούτε μόνο απέναντι στους εαυτούς μας. Αλλά και σε όλους αυτούς τους νέους άγνωστους – γνωστούς συντρόφους που τους καλούμε να περάσουν στον ένοπλο αγώνα και να αγωνιστούν για την ελευθερία. Πως θα λέγαμε σε αυτούς τους συντρόφους ότι ο αγώνας αξίζει ακόμα κι αν ο δρόμος είναι κακοτράχαλος, συχνά μοναχικός, με τη φυλακή και τον θάνατο να παραμονεύει, αν εμείς οι ίδιοι προδίδαμε την ιστορία μας…
Γιατί, η μνήμη, είναι ο πιο αυστηρός κριτής… και δεν ξεχνάει κανέναν…
Αντίθετα, η περιφρόνηση απέναντι στους δικαστές, το χαμόγελο απέναντι στην αιχμαλωσία, η συντροφικότητα απέναντι στη μοναξιά και το σιδερένιο πείσμα για συνέχιση του αγώνα, είναι η αφήγηση της δικής μας ζωής… ο δικός μας πολιτικός συμβολισμός…
ΕΙΜΑΣΤΕ και θα παραμείνουμε εχθροί κάθε εξουσίας…
Όσα είπαμε εξακολουθούν να ισχύουν…
Ραντεβού στη συνέχεια του αγώνα…
Τσάκαλος Χρήστος, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF / Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης
(συνεχίζεται με τον πολιτικό απολογισμό της δίκης για το σχέδιο απόδρασης)
pdf:
Όλγα Οικονομίδου: Πολιτική δήλωση στο δικαστήριο για την απόπειρα απόδρασης
Όλγα Οικονομίδου – Πολιτική δήλωση στο δικαστήριο για την απόπειρα απόδρασης
Σήμερα σε αυτή την αίθουσα δεν ήρθα για να απολογηθώ. Δεν στέκομαι υπόλογη απέναντι σας, γιατί δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Χίλιες φορές να γύριζα το χρόνο πίσω, η απόφαση θα ήταν η ίδια. Η επιθυμία για ελευθερία ούτε δικάζεται ούτε φυλακίζεται.
Είμαι αναρχική επαναστάτρια, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και μαζί με τους συντρόφους μου, έχουμε αναλάβει την ευθύνη από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας. Όπως τότε, έτσι και τώρα, η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη για το σχέδιο απόδρασης μας από τα κελιά της δημοκρατίας και για οτιδήποτε χρειαζόταν για να υλοποιηθεί το σχέδιό μας.
Η Συνωμοσία δεν δικάζεται για πρώτη φορά μέσα σε αυτές τις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες, γιατί η δράση της αποτελεί ζωντανό κομμάτι της ιστορίας των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων που συνεχίζεται.
Η πολιτική αυτή δίκη είναι η απάντηση της κυριαρχίας, ώστε να θάψει την έμπρακτη αμφισβήτηση της, την ένοπλη αντιπαράθεση που έχουμε επιλέξει. Στο μονοπώλιο της σαδιστικής βίας της εξουσίας το αναρχικό αντάρτικο πόλης είναι η αναγκαία δική μας απάντηση.
Στην εποχή του ολοκληρωτισμού, όπου η εξουσία έχει διεισδύσει σε κάθε πτυχή της ατομικής ύπαρξης, αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι μία εθιμική ανελευθερία, μια βελούδινη σκλαβιά που βαπτίστηκε δημοκρατία που περνάει από γενιά σε γενιά ως παράδοση.
Αν στη χούντα υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας, σήμερα η δημοκρατία παραχωρεί 1 km ελευθερίας, όπως στην περίπτωση της Εύης Στατήρη και εξορία στη Σαλαμίνα για την Αθηνά Τσάκαλου. Οι διώξεις συγγενών πολιτικών κρατουμένων όπως στην περίπτωση του Χρήστου Πολύδωρου, Αθηνάς Τσάκαλου και Εύης Στατήρη είναι μία επανάληψη φασιστικών πρακτικών που εφάρμοζε η στρατιωτική χούντα στους συγγενείς πολιτικών κρατουμένων.
Αν κάποτε φοβόσουν τις σιδερένιες αλυσίδες, σήμερα τα χρυσά κλουβιά της κατανάλωσης, οι επίπλαστες επιθυμίες και ανάγκες, επιλέγονται εθελοντικά.
Αν κάποτε υπήρχε λογοκρισία, σήμερα οι οθόνες είναι γεμάτες με παραπληροφόρηση, ψέματα, διαστρέβλωση και επιλεκτική αποσιώπηση γεγονότων, στο όνομα της ελευθερίας του λόγου. Οι στρατοχωροφύλακες της δικτατορίας, αντικαταστάθηκαν από τα δημοκρατικά ΜΑΤ, προς υπεράσπιση των συμβόλων και κατόχων εξουσίας. Οι ερπύστριες των τανκς, αντικαταστάθηκαν από τις ερπύστριες των τραπεζών, για την διαφύλαξη των συμφερόντων του κεφαλαίου ώστε να εγκαθιδρυθεί η οικονομική τυρρανία.
Αυτές οι πολιτικές ολοκληρωτισμού και τα παιχνίδια τρόμου της καταστολής, διαμόρφωσαν τη ζωή σε μία κοινωνία η οποία κυριαρχείται από ατελείωτη τρομοκρατία του κρατικού μηχανισμού. Κάθε μετριοπαθής αντίσταση είναι αναποτελεσματική. Η ανάκτηση της ελευθερίας θα γίνει μόνο μέσα από την επαναστατική βία. Για αυτό και η επιλογή του αναρχικού αγώνα, της ένοπλης βίας είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Η απόφαση μου να αποδράσω ήταν και παραμένει συνειδητή πολιτική επιλογή. Είναι μία πράξη πολέμου για να συνεχίσω ό,τι ξεκίνησα. Για την συνέχιση της επαναστατικής δράσης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
Άλλωστε από την υποκριτική σας ηθική, τους περιορισμούς και τους κανόνες, από τον πολιτισμό σας που μυρίζει ηττοπάθεια και θάνατο έχω δραπετεύσει ήδη. Το μονοπάτι της διαρκούς επίθεσης είναι η διαδρομή που διάλεξα και αυτή δεν έχει εισητήριο επιστροφής.
Καμία ανακωχή. Καμία μεταμέλεια.
Οικονομίδου Όλγα,
Μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/ FAI-IRF
Κείμενο μελών ΣΠΦ σχετικά με το Indymedia
“Από την οργανική κινηματική αντιπληροφόρηση στην κινηματική παραδημοσιογραφία”
Είναι γεγονός πως από την αρχή της λειτουργίας του το Athens Indymedia έχει αποτελέσει μια πραγματική όαση αντιπληροφόρησης από τα κάτω. Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά πάνω σε αυτό και την συνεισφορά του μέσου στην διάχυση της ανατρεπτικής προπαγάνδας, στην ενημέρωση και στην άμεση ανταπόκριση κατά την διάρκεια μεγάλων γεγονότων. Μάλιστα είχε κερδίσει και την εμπιστοσύνη των περισσότερων ομάδων άμεσης δράσης που ενώ παλιότερα επέλεγαν να στέλνουν τις αναλήψεις τους σε καθεστωτικά άλλαξαν τακτική στέλνοντας τες στο Indymedia. Δεν θα μακρηγορήσουμε λοιπόν για χιλιοειπωμένα πράγματα.
Αυτό που έχουμε να καταθέσουμε εμείς με την σειρά μας στο διάλογο που έχει ανοίξει τελευταία πάνω στις προβληματικές του μέσου είναι ότι παρατηρούμε εδώ και πολύ καιρό την εκδήλωση σοβαρών παθογενειών στο τρόπο λειτουργίας του. Παθογένειες που πλέον γίνονται ολοένα και περισσότερο αντιληπτές από ετερόκλητες κιόλας πολιτικές συνιστώσες και αγωνιστές του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Παθογένειες που αλλοιώνουν το χαρακτήρα του μέσου, μεταλλάσσοντας το σε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που υπήρξε κάποτε.
Παρατηρούμε τελευταία πως όλο και περισσότερο το μέσο διολισθαίνει σε επικίνδυνες λογικές. Με τη σημασία που έχει κατακτήσει πλέον το Indymedia ως το πιο αντιπροσωπευτικό κινηματικό μέσο αντιπληροφόρησης θα περίμενε κανείς και μια αντίστοιχη σοβαρότητα και υπευθυνότητα στην διαχείριση του. Όμως αντίθετα συμβαίνουν πράγματα που όχι μόνο ξεπερνούν την λογική της αντιπληροφόρησης αλλά που αγγίζουν ή ξεπερνούν κιόλας τα όρια ενός δημοσιογραφικού κιτρινισμού, μιας μεροληπτικής λογοκρισίας και μιας ανεύθυνης το λιγότερο, επόπτευσης των συζητήσεων του μέσου.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να επιτρέπεται στην ουσία η ανοιχτή κατασυκοφάντηση και λασπολογία εναντίων αγωνιστών, στεκιών, ομάδων ή ακόμα και κρατουμένων όπως πολύ πρόσφατα είδαμε να συμβαίνει με αφορμή την έρευνα των ΕΚΑΜ στις φυλακές Κορυδαλλού και την καταστολή που ακολούθησε εναντίων αναρχικών κρατουμένων για τους οποίους γράφτηκαν αίσχη. Ακόμα χειρότερο παράδειγμα της κατάπτωσης πλέον του υπόβαθρου του μέσου ήταν η εντελώς ανυπόστατη δήθεν διαρροή ότι ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα δολοφονήθηκε σε εκτέλεση συμβολαίου από την μαφία. Δεν είναι λίγες τέλος οι φορές που έχουν στοχοποιηθεί άτομα είτε επώνυμα είτε με τρόπο που να παραπέμπει ευθέως σε αυτά κάτι που προφανώς ενέχει κινδύνους. Φυσικά όλα αυτά μπορούν και συμβαίνουν διότι το ίδιο το μέσο παρέχει την δυνατότητα στον οποιονδήποτε ανώνυμο να μπορεί να σχολιάζει ανεξέλεγκτα. Αυτή η δικτατορία της ανωνυμίας στερεί όμως στο ίδιο το μέσο την δυνατότητα να αυτοπεριφρουρηθεί. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πλέον ποιος σχολιάζει και αν είναι μπάτσος, φασίστας ή απλά κακόβουλος. Έτσι αντί να προωθείται η αξία της αντιπληροφόρησης καλλιεργείται μια νοσηρή καχυποψία όλων εναντίων όλων ενώ ταυτόχρονα πέφτει λάσπη στον ανεμιστήρα και πάει παντού.
Όμως πέρα από αυτή την βαθειά παθογένεια του ανεύθυνου και ανώνυμου σχολιασμού υπάρχει και άλλη μια χειρότερη. Και δεν είναι άλλη από την παντελώς ανεξέλεγκτη παρεμβατικότητα της διαχειριστικής ομάδας του μέσου στον πολιτικό λόγο που προωθείται σε αυτό.
Έχουμε παρατηρήσει την τάση της διαχειριστικής ομάδας να παρεμβαίνει σε αναλήψεις ευθύνης αφαιρώντας πραξικοπηματικά περιεχόμενο (ονόματα και διευθύνσεις ελεγκτών) αλλοιώνοντας στην ουσία το χαρακτήρα ενεργειών για τις οποίες κάποιοι ρίσκαραν να συλληφθούν. Έχουμε παρατηρήσει επίσης ωμή παρέμβαση της Δ.Ο με λογοκρισία κειμένων σε πρόσφατο κεντρικό που αφορούσε στο κάλεσμα Fuck Nations / Squat the world από το οποίο στην αρχή αφαιρέθηκε κείμενο, για να εξαφανιστεί στην συνέχεια ολόκληρο το κεντρικό και να ανέβει ξανά μια βδομάδα πριν το πέρας του μήνα του καλέσματος λειψό χωρίς link που να παραπέμπουν σε κείμενα, δράσεις, εκδηλώσεις.
Αυτό που όμως ίσως είναι και το χειρότερο είναι ένα από τα βασικότερα εργαλεία προπαγάνδας του κινήματος έχει αποκτήσει έναν αυστηρά κλειστό χαρακτήρα. Σε αντίθεση με παλιότερα που ήταν γνωστό και ανακοινωμένο που και πότε έχει συνελεύσεις η διαχειριστική ομάδα, τώρα είναι άγνωστο το που, το πότε και το αν γίνονται στην τελική συνελεύσεις. Στην ουσία δηλαδή μιλάμε για μια αόρατη επιτροπή φάντασμα πίσω από το Indymedia με απόλυτη εξουσία πάνω στο μέσο που αποτελεί τον πληροφοριακό καθρέφτη ολόκληρου του κινήματος. Όλοι ξέρουμε πόσο επικίνδυνο είναι κάτι τέτοιο από την στιγμή που ξεκινάει να είναι καθεστώς. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι μια εντελώς κλειστή γκρούπα αποφασίζει με απόλυτα αδιαφανή τρόπο και από ότι φαίνεται με εντελώς προσωπικά κριτήρια, τι θα δημοσιεύεται και τι όχι και ποιες συκοφαντίες και στοχοποιήσεις θα παραμένουν ορατές μέσα στο μέσο. Και όλα αυτά στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης.
Φυσικά δεν έχουμε σκοπό να μείνουμε μόνο σε μια κριτική πάνω στις παθογένειες του μέσου αλλά θέλουμε μέσω συγκεκριμένων προτάσεων να συνεισφέρουμε σε μια προσπάθεια ώστε να επανέλθουν οι ισορροπίες στον τρόπο λειτουργίας του.
Προτείνουμε λοιπόν να αποκτήσει ξανά το Indymedia τον χαρακτήρα που είχε και παλιότερα. Να ξαναγίνει μια ανοιχτή συνέλευση με πρόσβαση στον καθένα και την δυνατότητα να συμμετέχει ο οποιοσδήποτε όπως εξάλλου αρμόζει και σε ένα μέσο αντιπληροφόρησης που προωθεί την πολυμορφία και την πολυτασικότητα. Είναι απαράδεκτο ένα μέσο που μιλάει μάλιστα στο όνομα του “εμείς” και του “συλλογικού” να αποτελεί πλέον έναν κλειστό θεσμό τέταρτης εξουσίας μέσα στο κίνημα. Είναι αναγκαιότητα ο χαρακτήρας του μέσου να είναι ανοικτός ώστε να εξασφαλίζεται ότι κανείς σε όποια τάση και αν συγκαταλέγεται να μην μπορεί να προωθεί ιδιοτελή προσωπικές ατζέντες και να μπορεί ο καθένας όπως και παλιά να συμμετέχει, να συνδιαμορφώνει και να στηρίζει έμπρακτα με την συνδρομή του το μέσο.
Επίσης προτείνουμε ανεπιφύλακτα την οριστική κατάργηση των θεματικών “συζητήσεις / ερωτήσεις / απόψεις” και “κρυμμένα” καθώς όπως αναλύσαμε διεξοδικά προηγουμένως η παθογένεια της ανωνυμίας πληγώνει την ίδια την ουσία της αντιπληροφόρησης μετατρέποντας το μέσο σε μια αρένα όπου διαδραματίζονται διαξιφισμοί μεταξύ ανώνυμων σχολιαστών με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα. Η συνεισφορά των θεματικών αυτών είναι συγκριτικά μηδαμινή σε σχέση με την ζημιά που προκαλούν. Είναι επιτακτικό να δοθεί ένα τέλος στον κιτρινισμό.
Μόνο έτσι θα αποκτήσει η ελεύθερη έκφραση μέσα στο μέσο την διάσταση που τις αξίζει.
Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς / FAI-IRF
Χάρης Χατζημιχελάκης
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Παναγιώτης Αργυρού
Μιχάλης Νικολόπουλος
Δαμιανός Μπολάνο
Γιώργος Νικολόπουλος
Greece: Statement from CCF comrade Christos Tsakalos for June 11th
June 11th is an international solidarity day. A day against oblivion. A day for all those who are missing from the streets.
For everyone of us that learned to count our steps within the prison yard and divide our day between locking after locking and our night in tallies.
At the same time, June 11th is a day of war. It’s a day of rebellion because law and order may rule but they do not reign.
The existence of anarchist prisoners reminds us of the existence of the anarchist war. A war that sometimes burns slowly and sometimes blinds the sky with its fires.
Every war has its losses. There are comrades that were lost to cop’s bullets or from a bomb that “was in a hurry” to explode…
Comrades that will not be beside us in the next conspiratorial rendzevous.
And then there are those who got caught in the enemy’s snare. An enemy that is baptized in democracy and takes revenge with prisons and courts.
A democracy that likes to carry its captives as trophies from prison to prison, in special conditions, charged with dozens of years of punishment…
Inside the cell, a question that slaps you often visits you…
– “Was it worth it?”
They say that if your enemy doesn’t chase you, you must be doing something wrong…
Transports, special courts, special conditions of solitary confinement, hunger strikes, prohibition of visits, arrests and imprisonment of relatives, new trials, attempted prison escapes..proof that we didn’t give up…
The prison may take away our freedom, but we carry the war against authority within us, in every prison transport, in every cell search, in every locking of the door.
And sometimes, when the prison walls seem to grow taller and every locking from the guard echoes inside your head, you know that you are not alone.
You know that it didn’t simply happen to you, it isn’t just bad luck that you were caught.
You know that you are the continuation of a thread, a story that began with the rebellion of Spartacus and even more before that…
You know that there are others like you within the cells of Chile, in custody in Mexico, in prisons in the USA, in FIES status in Spain, in vague detention in Germany, in supervision of thought in Switzerland, within special cell-blocks of isolation in Italy, in underground solitary confinement in Greece, in conditions of barbarism in Russia, in captivity in Poland…
And this gives you strength…you feel like an accomplice.
And all of us are connected with bonds of memory and perspective.
Memory for those who were imprisoned, tortured and executed before us in far more difficult times, and perspective for those who continue the thread of history walking against the hands of authority’s clock…
So…the answer to the question is…
– “YES, it was worth it and if I turned back time, I would do the exact same thing again, a thousand times.”
And if someone asks again..
– “But the prison, isn’t it a defeat?”
The answer is simple…
– “Victory is defined by the life you live…That’s why we are winners.”
Christos Tsakalos, Conspiracy of Cells of Fire / FAI-IRF
Underground Cell Block of Korydallos Prison
Message from the Conspiracy of Cells of Fire / FAI-IRF for June 11th (Greece)
“For June 11th, international day of solidarity and action for the anarchist prisoners throughout the world”
Prison has the terrifying ability to leave its own indelible imprints on the bodies and minds of its residents.
Imprints of sorrow, frustration, violence, asphyxia, enforcement. Doors that keep locking and unlocking everyday at the same time with exactly the same awful sound in a monotonous rhythm of a murderous routine that drips its poison of immobility and vanity slowly and painfully.
A brief description about the distillation of sepsis that is being produced by incarceration is enough to become understandable of the hate we feel towards prisons.
That’s why every time a prison break succeeds, every time that a penal officer is being paid an uninvited visit, every time that a prison director or police sergeant pays the price of his despicable choices, our hearts fill with a unique feeling of enjoyment and pleasure. Because revenge for the captivity can’t help but to find its incarnation over the constant assaults against the prison’s representatives.
If something is missing in our days, it isn’t the harmless babbling but the beautiful and courageous choices of comrades in order to create spots of organized offensive actions, to answer dynamically to the ashes that were left behind by oppression, to assert anarchy against its enemies. The passionate conversations are missing, for the necessary practices that we have to build, for the planning of deregulation, today, tomorrow and for as long as the world of authority surrounds us.
The desideratum now, for everyone that feels asphyxiated by the contemporary way of life remains common. To coordinate and strike the rambling tentacles of the state, capital, civilization, social apathy, to the everyday misery in the cities. Countless hostile depictions in a hostile pattern of life which in order to destroy we have to reverse their rhythm, movement and detestable pace.
The only way to set an attempt like this in motion begins from each and any of us individually, from the great choice to turn our personal hourglasses upside down in order for our lives to stop rolling in the rhythm that authority forces us, but instead to begin from the time we go on the offensive, from our desires to watch the world of order catching fire by our own hands and for solidarity to become the kindling for this fire.
Because solidarity is a momentum, it’s power. It’s the power that arises through the internal admission that we are all part of the anarchist clash against authority. The admission that we may end up in captivity tomorrow, in the place of someone in captivity today. An admission that constitutes essentially an indissoluble bond between all anarchists who are fighting authority, each one with the way he/she chooses. A bond that mustn’t break in spite of all the personal differences, in spite of the individual disagreements, this feeling of complicity is always there. It doesn’t fall back. It persists and takes different forms.
A banner, a poster, a fire during the night, a deafening sound of an explosion, a blast at some authoritative scum, an action of liberating prisoners. Because only this way, only then, solidarity is indeed our weapon.
Conspiracy of Cells of Fire / FAI-IRF
Michalis Nikolopoulos
George Nikolopoulos
Panagiotis Argirou
Damiano Bolano
Theofilos Mavropoulos
via 325.nostate.net
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς / FAI-IRF – Για την 11η Ιούνη
“Για την 11η Ιούνη, διεθνή ημέρα αλληλεγγύης και δράσης στους αναρχικούς αιχμαλώτους όλου του κόσμου.”
Η φυλακή έχει την τρομακτική ικανότητα να αφήνει τα δικά της ανεξίτηλα αποτυπώματα πάνω στα σώματα και τα μυαλά των κατοίκων της.
Αποτυπώματα θλίψης, απόγνωσης, απελπισίας, βίας, ασφυξίας, επιβολής. Πόρτες που κλειδώνουν και ξεκλειδώνουν κάθε μέρα ίδια ώρα με τον ίδιο ακριβώς απαίσιο θόρυβο σε έναν μονότονο ρυθμό μιας δολοφονικής καθημερινότητας που στάζει αργά και επίμονα το δηλητήριο της ακινησίας και της ματαιότητας.
Μια σύντομη περιγραφή για το απόσταγμα της σήψης που παράγει ο εγκλεισμός είναι αρκετή για να γίνει κατανοητό το μίσος που τρέφουμε για τις φυλακές.
Για αυτό και κάθε φορά που μια απόδραση πετυχαίνει, που κάποιος σωφρονιστικός δέχεται απρόσκλητη επίσκεψη, που κάποιος διευθυντής ή αρχιφύλακας πληρώνει το κόστος των άθλιων επιλογών του, οι καρδιές μας γεμίζουν με μια ξεχωριστή αίσθηση απόλαυσης και ευχαρίστησης. Γιατί η εκδίκηση για την αιχμαλωσία δεν μπορεί παρά να βρίσκει την ενσάρκωση της πάνω στην αδιάκοπη επίθεση στους αντιπρόσωπους των φυλακών.
Αν κάτι λείπει στις μέρες μας δεν είναι οι ακίνδυνες ακαδημαϊκές φλυαρίες αλλά οι όμορφες και θαρραλέες αποφάσεις συντρόφων να δημιουργήσουν εστίες οργανωμένης επιθετικής δράσης, να απαντήσουν δυναμικά στις στάχτες που έχει αφήσει πίσω της η καταστολή, να ορθώσουν το ανάστημα της αναρχίας απέναντι στους εχθρούς της.
Λείπουν οι παθιασμένες συζητήσεις για την αναγκαία πρακτική που πρέπει να οικοδομήσουμε, για τον σχεδιασμό της απορρύθμισης, σήμερα, αύριο και για όσο ο κόσμος της εξουσίας μας περιβάλλει.
Το ζητούμενο λοιπόν για όσους αισθάνονται την ασφυξία του σύγχρονου τρόπου ζωής να τους πνίγει παραμένει κοινό. Να συντονιστούμε και να χτυπήσουμε τα δαιδαλώδη πλοκάμια του κράτους, του κεφαλαίου, του πολιτισμού, της κοινωνικής απάθειας, της καθημερινής μιζέριας μέσα στις μητροπόλεις. Αναρίθμητες εχθρικές αναπαραστάσεις σε έναν εχθρικό μοτίβο ζωής το οποίο για να μπορέσουμε να καταστρέψουμε πρέπει να αντιστρέψουμε τον ρυθμό του, την κίνηση του, τον απεχθή βηματισμό του.
Ο μόνος τρόπος για να τεθεί μια τέτοια απόπειρα σε εφαρμογή ξεκινάει από τον καθένα ατομικά, από την μεγάλη απόφαση να γυρίσουμε τις εσωτερικές μας κλεψύδρες μας ώστε η ζωή μας να σταματήσει να κυλάει στους χρόνους που επιβάλει η εξουσία αλλά αντίθετα να αρχίζει στην στιγμή που θα περάσουμε στην επίθεση εναντίων της, από την επιθυμία μας να δούμε τον κόσμο της τάξης να παίρνει φωτιά μέσα από τα δικά μας χέρια και η αλληλεγγύη να γίνει το προσάναμμα για αυτή την φωτιά.
Γιατί η αλληλεγγύη είναι ορμή, είναι δύναμη. Είναι η δύναμη εκείνη που προκύπτει μέσα από την εσωτερικευμένη παραδοχή ότι όλοι είμαστε κομμάτι της αναρχικής σύγκρουσης με την εξουσία. Η παραδοχή ότι στην θέση αιχμαλωσίας που σήμερα βρίσκεται κάποιος άλλος αύριο ίσως βρισκόμαστε εμείς. Μια παραδοχή που αποτελεί στην ουσία έναν άρρηκτο δεσμό μεταξύ όλων των αναρχικών που μάχονται με όποιο τρόπο επιλέγει ο καθένας την εξουσία. Ένα δεσμό που δεν θα πρεπε να σπάει γιατί παρά τις όποιες προσωπικές διαφορές, παρά τις όποιες επιμέρους διαφωνίες αυτή η αίσθηση συνενοχής είναι πάντα εκεί. Δεν υποχωρεί. Επιμένει και παίρνει διάφορες μορφές.
Ένα πανό, μια αφίσα, μια φωτιά μέσα στην νύχτα, ένας εκκωφαντικός ήχος έκρηξης, μια ριπή ενάντια σε κάποιο εξουσιαστικό καθίκι, μια ενέργεια απελευθέρωσης κρατουμένων. Γιατί μόνο έτσι, μόνο τότε η αλληλεγγύη είναι πραγματικά το όπλο μας.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς / FAI-IRF
Μιχάλης Νικολόπουλος
Γιώργος Νικολόπουλος
Παναγιώτης Αργυρού
Δαμιανός Μπολάνο
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Χάρης Χατζημιχελάκης
Τσάκαλος Χρήστος (Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς) για την 11η Ιούνη
Η 11η Ιούνη είναι μία διεθνής μέρα αλληλεγγύης. Μία μέρα για να μην νικήσει η λησμονιά. Μία μέρα για όσους λείπουν πολλά χρόνια απ’ τον δρόμο.
Για όσους μάθαμε να μετράμε τα βήματά μας στο προαύλιο και να μοιράζουμε τη μέρα μας, ανάμεσα σε κλειδώματα και τη νύχτα μας σε καταμετρήσεις.
Παράλληλα, η 11η Ιούνη είναι μία μέρα πολέμου. Είναι μία μέρα ανταρσίας γιατί μπορεί ο νόμος και η τάξη να κυβερνούν αλλά δεν βασιλεύουν.
Η ύπαρξη αναρχικών κρατουμένων, υπενθυμίζει την ύπαρξη του αναρχικού πολέμου. Ενός πολέμου, που άλλοτε σιγοκαίει κι άλλοτε τυφλώνει τον ουρανό με τις φωτιές του.
Κάθε πόλεμος έχει απώλειες. Υπάρχουν σύντροφοι που χάθηκαν απ’τις σφαίρες των μπάτσων ή από μια βόμβα που «βιάστηκε» να εκραγεί…
Σύντροφοι που δεν θα ξαναβρεθούν πλάι μας στο επόμενο συνωμοτικό ραντεβού.
Και υπάρχουν και αυτοί που πιάστηκαν αιχμάλωτοι στο δόκανο του εχθρού. Ενός εχθρού, που βαφτίζεται δημοκρατία και εκδικείται με φυλακές και δικαστήρια.
Μία δημοκρατία που της αρέσει να περιφέρει, ως τρόπαια, τους αιχμαλώτους της από φυλακή σε φυλακή, σε ειδικές συνθήκες, φορτωμένους με δεκάδες χρόνια ποινής…
Μέσα στο κελί, συχνά σε επισκέπτεται μία ερώτηση που σε χαστουκίζει…
-«Άξιζε;»
Λένε πως αν δεν σε κυνηγάει ο εχθρός σου, τότε κάτι δεν κάνεις καλά…
Μεταγωγές, ειδικά δικαστήρια, ειδικές συνθήκες απομόνωσης, απεργίες πείνας, απαγορεύσεις επισκεπτηρίων, συλλήψεις και φυλακίσεις συγγενών, νέες υποδικίες, απόπειρες απόδρασης… αποδεικνύουν πως δεν τα παρατήσαμε…
Στην πύλη της φυλακής μπορεί να μας αφαίρεσαν την ελευθερία, όμως τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία τον κουβαλάμε μέσα μας, σε κάθε μεταγωγή, σε κάθε έρευνα, σε κάθε κλείδωμα της πόρτας.
Κι όταν καμιά φορά οι τοίχοι της φυλακής μοιάζουν ακόμα πιο ψηλοί και όταν το κάθε κλείδωμα του φύλακα αντηχεί μέσα στο κεφάλι σου, ξέρεις πως δεν είσαι μόνος…
Ξέρεις πως δεν έτυχε απλά σε εσένα… πως δεν είναι απλά ένα πούλημα της τύχης που σε έπιασαν…
Ξέρεις πως είσαι η συνέχεια ενός νήματος, μίας ιστορίας που ξεκινάει απ’ την ανταρσία του Σπάρτακου κι ακόμα πιο πριν.
Ξέρεις πως υπάρχουν κι άλλοι σαν εσένα, σε κελιά στη Χιλή, σε ομηρία στο Μεξικό, σε φυλακές στις Η.Π.Α., σε καθεστώς FIES στην Ισπανία, σε αόριστη κράτηση στη Γερμανία, σε επιτήρηση σκέψης στην Ελβετία, σε ειδική πτέρυγα στην Ιταλία, σε υπόγεια απομόνωση στην Ελλάδα, σε συνθήκες βαρβαρότητας στην Ρωσία, σε αιχμαλωσία στην Πολωνία…
Κι αυτό σου δίνει δύναμη… Νιώθεις συνένοχος…
Κι όλους εμάς μας ενώνουν δεσμοί μνήμης και προοπτικής.
Μνήμη για όσους φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν πριν από εμάς, σε πιο δύσκολες εποχές και προοπτική για όσους συνεχίσουν το νήμα της ιστορίας, βαδίζοντας ενάντια στους δείκτες του ρολογιού της εξουσίας…
Η απάντηση, λοιπόν, στην ερώτηση είναι…
-«ΝΑΙ, άξιζε και χίλιες φορές να γύρναγα το χρόνο πίσω, χίλιες φορές πάλι το ίδιο θα έκανα…»
Κι αν ρωτήσει κανείς πάλι…
-«Μα η φυλακή δεν είναι ήττα;»
Η απάντηση είναι απλή…
-«Η νίκη ορίζεται απ’ την ζωή που ζεις… Για αυτό είμαστε νικητές…»
Τσάκαλος Χρήστος, Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/ FAI – IRF
Υπόγεια πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού