“Για την 11η Ιούνη, διεθνή ημέρα αλληλεγγύης και δράσης στους αναρχικούς αιχμαλώτους όλου του κόσμου.”
Η φυλακή έχει την τρομακτική ικανότητα να αφήνει τα δικά της ανεξίτηλα αποτυπώματα πάνω στα σώματα και τα μυαλά των κατοίκων της.
Αποτυπώματα θλίψης, απόγνωσης, απελπισίας, βίας, ασφυξίας, επιβολής. Πόρτες που κλειδώνουν και ξεκλειδώνουν κάθε μέρα ίδια ώρα με τον ίδιο ακριβώς απαίσιο θόρυβο σε έναν μονότονο ρυθμό μιας δολοφονικής καθημερινότητας που στάζει αργά και επίμονα το δηλητήριο της ακινησίας και της ματαιότητας.
Μια σύντομη περιγραφή για το απόσταγμα της σήψης που παράγει ο εγκλεισμός είναι αρκετή για να γίνει κατανοητό το μίσος που τρέφουμε για τις φυλακές.
Για αυτό και κάθε φορά που μια απόδραση πετυχαίνει, που κάποιος σωφρονιστικός δέχεται απρόσκλητη επίσκεψη, που κάποιος διευθυντής ή αρχιφύλακας πληρώνει το κόστος των άθλιων επιλογών του, οι καρδιές μας γεμίζουν με μια ξεχωριστή αίσθηση απόλαυσης και ευχαρίστησης. Γιατί η εκδίκηση για την αιχμαλωσία δεν μπορεί παρά να βρίσκει την ενσάρκωση της πάνω στην αδιάκοπη επίθεση στους αντιπρόσωπους των φυλακών.
Αν κάτι λείπει στις μέρες μας δεν είναι οι ακίνδυνες ακαδημαϊκές φλυαρίες αλλά οι όμορφες και θαρραλέες αποφάσεις συντρόφων να δημιουργήσουν εστίες οργανωμένης επιθετικής δράσης, να απαντήσουν δυναμικά στις στάχτες που έχει αφήσει πίσω της η καταστολή, να ορθώσουν το ανάστημα της αναρχίας απέναντι στους εχθρούς της.
Λείπουν οι παθιασμένες συζητήσεις για την αναγκαία πρακτική που πρέπει να οικοδομήσουμε, για τον σχεδιασμό της απορρύθμισης, σήμερα, αύριο και για όσο ο κόσμος της εξουσίας μας περιβάλλει.
Το ζητούμενο λοιπόν για όσους αισθάνονται την ασφυξία του σύγχρονου τρόπου ζωής να τους πνίγει παραμένει κοινό. Να συντονιστούμε και να χτυπήσουμε τα δαιδαλώδη πλοκάμια του κράτους, του κεφαλαίου, του πολιτισμού, της κοινωνικής απάθειας, της καθημερινής μιζέριας μέσα στις μητροπόλεις. Αναρίθμητες εχθρικές αναπαραστάσεις σε έναν εχθρικό μοτίβο ζωής το οποίο για να μπορέσουμε να καταστρέψουμε πρέπει να αντιστρέψουμε τον ρυθμό του, την κίνηση του, τον απεχθή βηματισμό του.
Ο μόνος τρόπος για να τεθεί μια τέτοια απόπειρα σε εφαρμογή ξεκινάει από τον καθένα ατομικά, από την μεγάλη απόφαση να γυρίσουμε τις εσωτερικές μας κλεψύδρες μας ώστε η ζωή μας να σταματήσει να κυλάει στους χρόνους που επιβάλει η εξουσία αλλά αντίθετα να αρχίζει στην στιγμή που θα περάσουμε στην επίθεση εναντίων της, από την επιθυμία μας να δούμε τον κόσμο της τάξης να παίρνει φωτιά μέσα από τα δικά μας χέρια και η αλληλεγγύη να γίνει το προσάναμμα για αυτή την φωτιά.
Γιατί η αλληλεγγύη είναι ορμή, είναι δύναμη. Είναι η δύναμη εκείνη που προκύπτει μέσα από την εσωτερικευμένη παραδοχή ότι όλοι είμαστε κομμάτι της αναρχικής σύγκρουσης με την εξουσία. Η παραδοχή ότι στην θέση αιχμαλωσίας που σήμερα βρίσκεται κάποιος άλλος αύριο ίσως βρισκόμαστε εμείς. Μια παραδοχή που αποτελεί στην ουσία έναν άρρηκτο δεσμό μεταξύ όλων των αναρχικών που μάχονται με όποιο τρόπο επιλέγει ο καθένας την εξουσία. Ένα δεσμό που δεν θα πρεπε να σπάει γιατί παρά τις όποιες προσωπικές διαφορές, παρά τις όποιες επιμέρους διαφωνίες αυτή η αίσθηση συνενοχής είναι πάντα εκεί. Δεν υποχωρεί. Επιμένει και παίρνει διάφορες μορφές.
Ένα πανό, μια αφίσα, μια φωτιά μέσα στην νύχτα, ένας εκκωφαντικός ήχος έκρηξης, μια ριπή ενάντια σε κάποιο εξουσιαστικό καθίκι, μια ενέργεια απελευθέρωσης κρατουμένων. Γιατί μόνο έτσι, μόνο τότε η αλληλεγγύη είναι πραγματικά το όπλο μας.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς / FAI-IRF
Μιχάλης Νικολόπουλος
Γιώργος Νικολόπουλος
Παναγιώτης Αργυρού
Δαμιανός Μπολάνο
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Χάρης Χατζημιχελάκης
