Ηχογράφηση της εκδήλωσης κατά της σκλαβιάς του εγκλεισμού, με σύντροφο από ABC Πόρτλαντ, στην κατάληψη Θεμιστοκλέους 58 που διοργανώθηκε από την κατάληψη Θεμιστοκλέους 58, τον ABC – Πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης και το Contra info.
Η ηχογράφηση έγινε από τα Ραδιοφράγματα.
http://www.mediafire.com/download/al90bcyo2j1alv4/abc+portland%282%29.rar
(«Κύριοι, ο δράκος θα πετάξει» ήταν τα λόγια του κρατούμενου Τζωρτζ Τζάκσον στις 21 Αυγούστου του 1971, όταν κρατώντας ένα πιστόλι, άνοιξε όλα τα κελιά στην πτέρυγα του αιχμαλωτίζοντας τους δεσμοφύλακες. Ο Τζωρτζ Τζάκσον σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να αποδράσει…)
Στις 9 Σεπτέμβρη στις Η.Π.Α., οι κρατούμενοι πραγματοποιούν κάλεσμα εναντίον της σκλαβιάς.
Ένα πλήθος «αόρατων» σκλάβων (στις Η.Π.Α. υπάρχουν 2.500.000 κρατούμενοι) είναι καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα, είτε ως δεσμοφύλακες του εαυτού τους (εσωτερικές δουλειές στις φυλακές, καθάρισμα, επισκευές, τεχνικές εργασίες), είτε ως φθηνό κρέας σε εταιρείες μεγαθήρια (Honda, McDonalds, Wendys, Victoria Secret, Starbucks κ.α.).
Άλλωστε, η 13η τροπολογία του συντάγματος της Αμερικής, το λέει ξεκάθαρα: «Ούτε δουλεία, ούτε ακούσια υποδούλωση, μπορεί να υπάρχει, εντός των Η.Π.Α., ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΗΣ της περίπτωσης τιμωρίας για εγκλήματα που οι εναγόμενοι έχουν καταδικαστεί.»
Με λίγα λόγια, οι κρατούμενοι θεωρούνται σκλάβοι, ως μέρος της τιμωρίας τους.
Οι φυλακές στην Αμερική, κι όχι μόνο, δεν είναι απλά κάγκελα, τείχη, κάμερες, κλείδωμα. Είναι και μία τεράστια επικερδής επιχείρηση.
Είναι ένα βρώμικο αλισβερίσι, διαρκούς τροφοδοσίας ενός αλυσοδεμένου εργατικού δυναμικού, δίχως όνομα και δίχως φωνή. Είναι ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, με κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων που δεν τρέφει μόνο τις εταιρείες-επιστάτες, αλλά και την βιομηχανία των δικηγόρων, των δικαστών, των μπάτσων, των σωφρονιστικών, των ιδιωτικών φυλακών.
Πριν λίγο καιρό, αποκαλύφθηκε άλλο ένα δικαστικό σκάνδαλο, το «kids for cash» (παιδιά έναντι μετρητών) με τον δικαστή Mark Ciavarella, ο οποίος καταδίκαζε ανήλικους (από 10 εως 18 ετών) για το παραμικρό αδίκημα, λαμβάνοντας μίζες εκατομμυρίων δολαρίων, από τους ιδιοκτήτες της ιδιωτικής φυλακής Powell και Mericle, με σκοπό να τις τροφοδοτεί με χιλιάδες παιδιά-κρατούμενους σκλάβους.
Στην Ελλάδα, ο εγκλεισμός είναι πολύ πιο «βελούδινος», όμως δεν παύει να είναι εγκλεισμός. Οι ελληνικές φυλακές μπορεί να μην τροφοδοτούν πολυεθνικές εταιρείες με σκλάβους, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποτελούν μία καλά στημένη επιχείρηση.
Εκτός από το ότι χρηματοδοτούν έναν στρατό από βδέλλες (δικηγόρους, μπάτσους, σωφρονιστικούς, δικαστές), κλείνουν χρυσές δουλειές με κατασκευαστικές εταιρείες (υπερτιμολόγηση κατασκευαστικών έργων), με φαρμακοβιομηχανίες (οι ελληνικές φυλακές, μετά τα ελληνικά νοσοκομεία, είναι ο δεύτερος καλύτερος πελάτης των φαρμακοβιομηχανιών, αφού χορηγεί με τις χούφτες τα ψυχοφάρμακα στους κρατούμενους για να τους κρατά κοιμισμένους) και με μεγάλα super market (πάντα με ασύμφορη τιμολόγηση των κρατουμένων).
Στην Αμερική, λοιπόν, οι αθρόες συλλήψεις υπόπτων (με εξευτελισμούς, ξυλοδαρμούς και πισώπλατες δολοφονίες) δεν είναι απλά για «την αποκατάσταση του νόμου», αλλά αποτελούν ένα σύγχρονο κυνήγι σκλάβων προς εκμετάλλευση.
«Αφήστε τις σοδειές να σαπίσουν στις φυτείες» γράφουν οι κρατούμενοι στο κάλεσμά τους, ενάντια στην σκλαβιά, υπενθυμίζοντας την ιστορία των δούλων στην Αμερική. Γιατί πολλές φορές για να προχωρήσεις μπροστά, πρέπει να γυρίσεις πίσω στις ρίζες, στο παρελθόν. Για κάθε ιστορία δούλων, υπάρχει και μία ιστορία Σπάρτακου.
Οι κρατούμενοι δεν διάλεξαν τυχαία την ημερομηνία 9 Σεπτεμβρίου για να ξεκινήσουν τον αγώνα τους.
Πριν 45 χρόνια, στις 9 Σεπτέμβρη 1971, γράφτηκε μία ξεχωριστή μέρα στο ημερολόγιο της αξιοπρέπειας και του αγώνα. Ήταν η μέρα που 1000 μπάτσοι εισέβαλλαν στις εξεγερμένες φυλακές Άττικα και άφησαν πίσω τους 43 νεκρούς (33 κρατούμενους και 10 σωφρονιστικούς που είχαν κρατηθεί ως όμηροι) και 250 τραυματίες. Τότε οι κρατούμενοι ζητούσαν αμνηστία, απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων και τερματισμό των βασανιστηρίων. Τώρα ζητάνε να πάψουν να είναι σκλάβοι.
Η εξέγερση στις φυλακές Άττικα, δεν ήταν ένα πυροτέχνημα. Ήταν η κορύφωση της απόφασης που είχαν πάρει οι κρατούμενοι και εκφραζόταν μέσα από το σύνθημα: «Αν δεν μπορούμε να ζήσουμε σαν ανθρώπινα πλάσματα, τουλάχιστον να πεθάνουμε σαν άνθρωποι».
Είχε προηγηθεί μία παλίρροια γεγονότων και πράξεων που με το αίμα τους είχαν διαγράψει κάθε πιθανότητα επιστροφής της κανονικότητας στη φυλακή.
Στις 16 Γενάρη 1970, οι κρατούμενοι Τζωρτζ Τζάκσον, Φλήτα Ντρούμγκο και Τζον Κλούτσετ (γνωστοί ως «αδερφοί Σολεντάντ») κατηγορούνται για την εκτέλεση ενός δεσμοφύλακα στις φυλακές Σολεντάντ, ως αντίποινα για τη δολοφονία τριών συγκρατούμενών τους κατά τη διάρκεια συμπλοκής από σωφρονιστικούς.
Στις 7 Αυγούστου 1970, ο αδερφός του Τζωρτζ Τζάκσον, Τζόναθαν εισβάλλει οπλισμένος με κυνηγετικό όπλο και περίστροφα στο δικαστήριο στην κομητεία Μάριν, πιάνοντας μαζί με τους τρεις κρατούμενους που δικάζονταν εκεί, ομήρους τον δικαστή, τον δημόσιο κατήγορο και τρεις ενόρκους.
Οι Τζόναθαν και οι κρατούμενοι απαιτούν την απελευθέρωση των «αδερφών Σολεντάντ». Ακολουθεί ανταλλαγή πυροβολισμών με τους μπάτσους και τους δεσμοφύλακες που έχουν περικυκλώσει το δικαστήριο.
Οι τρεις κρατούμενοι, ο Τζόναθαν Τζάκσον καθώς και ο δικαστής που είχαν όμηρο, πέφτουν νεκροί.
Στις 21 Αυγούστου 1971, στις φυλακές Σαν Κουέντιν δολοφονείται από φρουρό ο Τζωρτζ Τζάκσον. Ο Τζάκσον είχε ένα πιστόλι και πήγε να αποδράσει. Είχε προηγηθεί ταραχή στη φυλακή κατά τη διάρκεια της οποίας εκτελέστηκαν τρεις δεσμοφύλακες και δύο κρατούμενοι-ρουφιάνοι.
Όλες αυτές οι ατομικές πράξεις εξέγερσης δεν ήταν ξεκομμένες απ’ τη συλλογική ισχύ που είχαν αρχίσει να αναπτύσσουν οι κρατούμενοι. Οι ενέργειες αυτές ξεπερνούσαν τα τείχη της φυλακής και τροφοδοτούσαν αλλά και τροφοδοτούνταν απ’ τις εξεγέρσεις των μαύρων ενάντια στον ρατσισμό και το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ εκείνη την εποχή.
Σήμερα, ο αγώνας των κρατουμένων στις Η.Π.Α. ενάντια στη σκλαβιά, συνδέεται με το κίνημα ενάντια στην αστυνομική βία και τις δολοφονίες των μαύρων.
Φυσικά τέτοιοι αγώνες είναι περισσότερο κοντά σε κινήματα διεκδίκησης δικαιωμάτων, παρά σε κινήματα συνολικής απελευθέρωσης. Βέβαια, οι ίδιοι οι κρατούμενοι δηλώνουν «δεν υποβάλλουμε αιτήματα, ούτε ζητάμε κάτι από αυτούς που μας κρατούν αιχμάλωτους/ες».
Παρόλα αυτά συχνά σε τέτοιους αγώνες, όπως και στις ελληνικές φυλακές, υπάρχει από μία μεγάλη μερίδα κρατουμένων η εμμονή στη μη βία και η λογική ενός «διαπραγματευτικού συνδικαλισμού» που καταλήγει σε παραγοντισμούς και αναδείξεις εκπροσώπων με προσωπικές φιλοδοξίες.
Δε θέλουμε, λοιπόν, να πλαστογραφήσουμε τα χαρακτηριστικά ενός ενδιάμεσου αγώνα, για να τον εμφανίσουμε ως αναρχικό.
Ο αναρχικός κρατούμενος Μάικλ Κιμπλ, που θεωρείται από τις αρχές ως ένας απ’ τους πρωτεργάτες της κινητοποίησης, ασκώντας κριτική στον πασιφισμό που παραμονεύει σε αυτές τις κινητοποιήσεις, γράφει: «Αγωνίζομαι εντός του F.A.M (Free Alabama Movement), όχι επειδή πιστεύω στο σύστημα,αλλά επειδή προκαλεί πονοκέφαλο στο κράτος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι το F.A.M. ή οποιαδήποτε άλλη απ’ τις αντίστοιχες κινήσεις κρατουμένων πρόκειται να ανατρέψουν το κράτος.»
Οι ενδιάμεσοι αγώνες, όταν περιορίζονται στα συντεχνιακά αιτήματά τους, ακρωτηριάζουν οποιαδήποτε προοπτική συνολικής απελευθέρωσης. Το ενδιαφέρον ενός αναρχικού για τους ενδιάμεσους αγώνες, είναι με την παρέμβασή του, να τους μετατρέψει σε επιταχυντή της εξέγερσης και της επανάστασης. Δεν είναι λίγες οι φορές, που στιγμές αγώνα μέσα στις φυλακές αλληλοτροφοδοτήθηκαν με ένοπλες εμπειρίες αντάρτικου πόλης. Στις Η.Π.Α. η οργάνωση Weather Underground επιτέθηκε σε δικαστήρια (δικαστήριο κομητείας Μαρίν, δικαστήρια Λονγκ Αίλαντ και σε γραφεία σωφρονιστικών) σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους των φυλακών. Στη Γερμανια η RAF είχε χτυπήσει αρκετούς δικαστικούς λειτουργούς και εισαγγελείς ως αντίποινα για την απομόνωση των φυλακισμένων συντρόφων τους, ενώ το 1993 ανατίναξε ολόκληρη τη φυλακή Βάϊτερστατ. Στην Ιταλία οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, οι ΝΑΡ (οργάνωση που δημοιουργήθηκε μέσα στη φυλακή), η Prima Linea και πολλοί ακόμα ένοπλοι πυρήνες οργάνωσαν αποδράσεις και απαγωγές για την απελευθέρωση των συντρόφων τους, εκτέλεσαν δικαστές, ενώ στις 2 Οκτώβρη 1979 οι πολιτικοί κρατούμενοι εξεγέρθηκαν και έκαψαν τις φυλακές Αζινάρα. Στην Ισπανία η οργάνωση Γκράπο στοχοποιούσε διευθυντές και γιατρούς φυλακών.
Στην Ελλάδα η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς ανατίναξε τα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, το πρωτοδικείο, χτύπησε τις φυλακές Κορυδαλλού (2010), ενώ σε συνεργασία με την FAI επιτέθηκε εναντίον ανακριτών, διευθυντών φυλακών και σωφρονιστικών υπαλλήλων.
Σε κάθε σημείο της γης, οι φυλακές είναι ένα μνημείο υποδούλωσης των ανθρώπων. Οι φυλακές είναι η πιο συμπυκνωμένη μορφή τυρρανίας. Είναι το πρόσωπο της εξουσίας, χωρίς μακιγιάζ, ο τιμωρητικός χαρακτήρας της δημοκρατίας, το εκδικητικό νόημα της δικαιοσύνης της. Κάθε επίθεση, κάθε πράξη ανταρσίας, κάθε κινητοποίηση που ταράσσει την λειτουργία των φυλακών, είναι ένα χτύπημα στα σωθικά της καταπίεσης. Είναι μία αμφισβήτηση της παντοδυναμίας της, μέσα στα ίδια της τα τείχη. Σίγουρα, η κινητοποίηση στις 9 Σεπτέμβρη ενάντια στη σκλαβιά στις φυλακές των Η.Π.Α., δεν είναι η αναρχική ουτοπία της ελευθερίας που επιθυμούμε, όμως ίσως είναι ένα βότσαλο στη λίμνη που δημιουργεί μικρούς παφλασμούς στο νερό. Παφλασμούς που συχνά προηγούνται, πριν ξεσπάσει μια μεγάλη παλίρροια…
Η επιστροφή
Εννιά μήνες πριν τους πυροβολισμούς της αστυνομίας,
οι γιατροί στις φυλακές Άττικα είπαν
σε άρρωστους Πορτορικανούς
που τα ισπανικά μονάχα μίλαγαν
«Μάθε πρώτα αγγλικά
Και μετά μπορείς να ξανάρθεις.
Είναι δύσκολο, όμως, να μάθεις αγγλικά
σαν είσαι νεκρός,
θα ξανάρθουν όμως σίγουρα…»
Έρικ Φρηντ (από ποίημα που γράφτηκε μετά τα γεγονότα στις φυλακές Άττικα)
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/ Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης
FAI/IRF
Τσάκαλος Γεράσιμος
Τσάκαλος Χρήστος
Πολύδωρος Γιώργος
Οικονομίδου Όλγα
9 Σεπτεμβρίου 2016
Φυλακές Κορυδαλλού
Η 9/9/1971 υπήρξε από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες για τον αγώνα ενάντια στις φυλακές. Η εξέγερση στην Αttica θα αποτελούσε κορυφαίο γεγονός ακόμη και χωρίς την επακόλουθη σφαγή που διέπραξαν οι μπάτσοι σύμφωνα με τις επιταγές του δόγματος Νόμος και Τάξη που με διάφορες παραλλαγές ακολουθείται παντού στον δυτικό κόσμο μέχρι σήμερα.
Ένα μεγάλο μέρος των φυλακισμένων τότε, επηρεάστηκαν από τα απελευθερωτικά κινήματα που δρούσαν εκτός των τειχών(μαύρη απελευθέρωση, αντιπολεμικό, γυναικεία απελευθέρωση κ.α.) και έθεσαν την φυλακή σαν χώρο και σαν θεσμό στο επίκεντρο του αγώνα για την αλλαγή των συνθηκών ύπαρξης.
Οι φυλακές αποτελούν το βασικό εργαλείο για το κράτος έτσι ώστε να ξεφορτώνεται όσους περισσεύουν ή είναι επικίνδυνοι για την σιγή νεκροταφείου που κάθε κράτος επιθυμεί να επιβάλλει.
Όσο ο καπιταλισμός εξελίσσεται και αγγίζει τα όρια του,καταπίνοντας στην καταστροφική πορεία του ανθρώπους,φυσικούς πόρους και ολόκληρους βιότοπους,μεγιστοποιεί την ανάγκη του για κέρδος και μετατρέπει σε σκλάβους εκατομμύρια ανθρώπους.
Η παν-αμερικανική απεργία που αρχίζει στις 9/9 έχει ένα ξεκάθαρο σύνθημα: ‘’Αρνούμαστε πια να είμαστε σκλάβοι’’.
Η καταναγκαστική εργασία σε κρατικές ή ιδιωτικές,ομοσπονδιακές ή πολιτειακές φυλακές μετατρέπει τους σχεδόν 2.500.000 φυλακισμένους στις Η.Π.Α.σε σκλάβους των πολυεθνικών.
‘’Είναι καιρός αυτό να σταματήσει.Εμείς θα το σταματήσουμε’’ όπως λένε οι ίδιοι οι φυλακισμένοι στην ανακοίνωση τους.
Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να πολεμήσεις τον καπιταλισμό εκεί που είναι πιο ισχυρός, στις Η.Π.Α. και ξέρουμε επίσης πως το να του στερήσεις ένα μέρος των κερδών του είναι το μόνο που τον πλήττει ουσιαστικά.
Γι’αυτό η απεργία που ξεκινάει είναι τόσο σημαντική.
Γι’αυτό στέλνουμε την αλληλεγγύη και τους χαιρετισμούς μας στην εξεγερμένη αξιοπρέπεια των φυλακισμένων στις Η.Π.Α.
ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ Δ’ΠΤΕΡΥΓΑ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια Ευελπίδων για τους συντρόφους Κ. Σακκά και Μ. Σεϊσίδη Τετάρτη 17/8 στις 11.30 π.μ.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Κανένας σύντροφος μόνος
Αναρχικος Μαύρος Σταυρός – πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης
Τρίτη 26/7 στις 10:00 π.μ. θα πραγματοποιηθεί η δίκη της ΣΠΦ για το “Σχέδιο Φοίνικας”, όπου και θα ακουστούν οι τελικές αποφάσεις για τις ποινές των έγκλειστων συντρόφων μας.
Καλούμε όλους/ες τους/ις συντρόφους/ισσες στις δικαστικές αίθουσες Κορυδαλλού.
Στεκόμαστε με κάθε μέσο δίπλα στους αιχμάλωτους συντρόφους μας.
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
Την Τρίτη 5/7 στο εφετείο στη Λουκάρεως συνεχίζεται η εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό του δικαστηρίου για την ληστεία τράπεζας στο Πυργετό, για την οποία κατηγορούνται με μοναδικό στοιχεία το dna οι αναρχικοί Γ.Ναξάκης και Γ.Σαραφούδης. Η αρχική ποινή ήταν 16 χρόνια φυλάκισης για τον κάθε σύντροφο.
Κανένας σύντροφος μόνος στα χέρια του κράτους!
Συγκέντρωση αλληλεγγύης 5/7 9:00 Εφετείο Λουκάρεως 6ος όροφος
Αναρχικοί/ες
Κείμενα των συντρόφων σχετικά με το εφετείο
Κείμενο Ναξάκη & κείμενο Σαραφούδη
3 χρόνια και 2 μήνες βρίσκομαι ήδη έγκλειστος στη φυλακή. Εδώ, σ’αυτή την ρωγμή του χρόνου, έρχεσαι αντιμέτωπος με ό,τι πραγματικά εχθρεύεσαι. Απόλυτος έλεγχος, επιβόλη, εξουσιαστικές συμπεριφορές, ιεραρχία και συμβάσεις είναι η καθημερινή ρουτίνα. Μία επαναλαμβανόμενη εξοντωτική ρουτίνα που στόχο έχει να φέρει τον καθένα αντιμέτωπο πρώτα απ’όλα με τον εαυτό του και μετά με την σκληρή πραγματικότητα. 3 χρόνια και 2 μήνες μετά λοιπόν, απογοητευμένος και αηδιασμένος από την πραγματικότητα εντός και εκτός των τοιχών, παραμένω το ίδιο αναρχικός, εχθρικός απέναντι στην εκμετάλλευση, στην απάθεια, στην υποταγή και στην ανάθεση.
Στις 22 Ιουνίου στο εφετείο στην Λουκάρεως, εκδικάζεται σε δεύτερο βαθμό η ληστεία της ΑΤΕ Πυργετού για την οποία έχουμε καταδικαστεί εγώ και ο σύντροφος Γ. Ναξάκης στα πλαίσια της οργάνωσης Σ.Π.Φ. Ακόμη ένα ευφάνταστο δημιούργημα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας το οποίο αποτελείωσε η δικαστική εξουσία η οποία δεν δίστασε να μας καταδικάσει σαν μέλη της Σ.Π.Φ παρόλο που σε ολόκληρη την δικογραφία καθώς και στην ακροαματική διαδικασία του πρώτοδικου δικαστηρίου δεν αναφέρθηκε το παραμικρό σε σχέση με την ένταξη και συμμετοχή μας στην συγκεκριμένη οργάνωση. Το αποτέλεσμα ήταν η καταδίκη μας σε 16 χρόνια κάθειρξης για τον καθένα.
Εγώ θα είμαι παρών στην διαδικασία, έτοιμος να αντικρούσω τις κατηγορίες και τις μεθοδεύσεις της αντιτρομοκρατικής και των δικαστών, υπερασπιζόμενος την επιλογή μου να είμαι αναρχικός.
Όσον αφορά την αλληλεγγύη θα αρκεστώ να πω οτι είναι από τις θεμελιώδεις αξίες στον αγώνα για την ελευθερία, οτι είναι πολυπρόσωπη και οτι σίγουρα δεν σημαίνει ταύτιση.
Κλείνω με ένα συντροφικό χαιρετισμό σε όσους επιλέγουν την ανυπακοή και την δράση απέναντι σε ότι και όποιον προσπαθεί να δυναστεύσει τις ζωές μας.
Γ.Σαραφούδης, Φυλακές Κορυδαλλού
Κείμενο Γ.Ναξάκη