Στις 9 Σεπτεμβρίου 2016 το παρελθόν ήρθε να συναντήσει το παρόν στην πραγματικότητα των αμερικανικών φυλακών.Σαράντα χρόνια μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση στις φυλακές Άττικα της πολιτείας της Ν.Υόρκης,ο τελικός απολογισμός της οποίας μετρούσε 43 νεκρούς και πάνω από 250 τραυματίες,οι φυλακές των Η.Π.Α. βρίσκονται και πάλι σε αναβρασμό.Συνολικά 40 φυλακές σε διάφορες πολιτείες συμμετέχουν από τις 9/9 στη μαζική κινητοποίηση των κρατουμένων έχοντας μια ευρεία γκάμα αιτημάτων που διαφοροποιούνται από φυλακή σε φυλακή με κοινή συνισταμένη όμως την απαίτηση να καταργηθεί η θεσμοθετημένη σκλαβιά μέσα στις φυλακές.
Μια εβδομάδα μετά η κατάσταση εντίνεται στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα των Η.Π.Α.Από τη μια η κινητοποίηση πλαισιώθηκε με αποχές από τα μεροκάματα,απεργίες πείνας και εξεγέρσεις που πραγματοποιούνται από εκατοντάδες κρατούμενους σε αντρικές,γυναικείες και φυλακές ανηλίκων και από την άλλη η καταστολή έχει αναλάβει δράση με απειλές,επ’αόριστου κλειδώματα στα κελιά,κόψιμο κάθε επικοινωνίας με τον έξω κόσμο,εκατοντάδες πειθαρχικές μεταγωγές και απομονώσεις…
Ως κρατούμενες δεν θα μπορούσαμε παρά να χαρούμε για κάθε σαμποταζ που προκαλείται στους σωφρονιστικούς μηχανισμούς.Οι εξεγερσιακές κινήσεις,άλλωστε,στις ελληνικές φυλακές έχουν πλούσια ιστορία.Ακόμα και τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές εμείς οι ίδιες έχουμε σε εξέλιξη δύο παράλληλες κινητοποιήσεις αρνούμενες το μεσημεριανό κλείσιμο και καθυστερώντας κατά μια ώρα το βραδινό,όπως επίσης βρίσκονται σε κινητοποίηση και οι αντρικές φυλακές Τρικάλων.
Παρά το οτι μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα μοιραζόμαστε μια κοινή συνθήκη,αυτή του εγκλεισμού.Απέναντί μας έχουμε τοίχους,κάγκελα και συρματοπλέγματα να οριοθετούν τις κινήσεις μας,κάμερες να παρακολουθούν την παραμικρή μας κίνηση,ήχους από μεγάφωνα και κλειδαριές να στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας.Άλλωστε η ουσία της φυλακής παραμένει πάντα ίδια…Τιμωρία,περιορισμός,απομόνωση.Πρόκειται για το χώρο όπου τα προσχήματα των πολιτισμένων δημοκρατικών χωρών δεν εφαρμόζονται.Πρόκειται για το χώρο όπου η ανθρώπινη υπόσταση χάνει σε αξία,όπου η εκμετάλευση της εργασίας είναι θεσμοθετημένη.Είναι ο χώρος όπου η καταστολή δοκιμάζεται στην πιο ακραία της μορφή.Είναι όμως παράλληλα και το έδαφος αντίστασης που έχουμε ως κρατούμενες στο παρόν και οφείλουμε να αξιοποιήσουμε.Χρωστάμε στους εαυτούς μας να υπερασπιστούμε την ανθρώπινή μας υπόσταση και την αξιοπρέπειά μας στο ακέραιο έχοντας ως πεδίο δράσης το περιβάλλον που αναγκαστικά βρισκόμαστε.Η αφετηρία όλων αυτών είναι η συνειδητοποίηση της κοινής μας θέσης που μας ενώνει.Ένα δάχτυλο σπάει εύκολα, όταν όμως όλα μαζί σχηματίζουν μια γροθιά τότε μπορούν να ραγίσουν τη μάσκα της δημοκρατίας και να αποκαλύψουν την ασχήμια του πραγματικού της προσώπου.Μέσω της τριβής της κίνησης,η θερμότητα της έντασης των αγώνων μας ανεβαίνει και μέσα από αυτές τις διαδικασίες γεννιέται η συνείδηση…
Για όλους αυτούς τους λόγους ενώνουμε τις φωνές μας με όλους τους εξεγερμένους κρατούμενους και με όσους στέκονται αλληλέγγυοι δίπλα τους,συμμετέχοντας με αυτό τον τρόπο στο διήμερο δράσεων αλληλεγγύης προς την κινητοποίηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στις φυλακές των Η.Π.Α.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ