ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ
“Διάβασα κάπου πως σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα στα τόσα εκατομμύρια, δεν υπάρχουν δυο αγόρια ή δυο κορίτσια όμοια με δυο σταγόνες νερό. Το ίδιο συμβαίνει και με τους επαναστάτες. Ο καθένας κουβαλάει στη συμμετοχή τα δικά του όνειρα, τις δικές του αγάπες. Τον δικό του εαυτό, το δικό του «μπορώ». Αλίμονο αν ήταν αλλιώς. Θα ήμασταν μηχανάκια ή αμοιβάδες.
Και την ιστορία την π…να, έτσι την γράφουνε, και οι αστοί και οι κομμουνιστές: οριζόντια, ισόπεδη. Μιλάνε για λαούς, μιλάνε για μάζες. Κανένας απ’ αυτούς δεν μπόρεσε ποτέ να νοιώσει την ένταση, το πάθος, την κορύφωση και την πτώση κόσμων ολόκληρων, σ’ ένα μοναχά εικοσιτετράωρο από τη ζωή του επαναστάτη.”
«Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»
Χρόνης Μίσσιος
Όλα ξεκίνησαν το 2012 σε μία διαδήλωση, που συμμετείχα κι εγώ ενάντια στο μνημόνιο, όπως όλος ο κόσμος. Στο τέλος της διαδήλωσης άλλοι πήγαν σπίτια τους, άλλοι σε διάφορα καφέ, άλλοι στην πλατεία των Εξαρχείων. Εγώ συνέχισα με τα πόδια προς την κατοικία μου. Αυτό βέβαια έχει μικρή σημασία για το κράτος και τα τσιράκια του, αφού δε μου άφησαν τα περιθώρια να υπερασπιστώ τον εαυτό μου πριν την προφυλάκισή μου.
Το απόγευμα της Τρίτης 25/07/2017, καθώς βγαίνω από σπίτι φιλικού μου προσώπου – το τονίζω όχι σπίτι μου – με περικυκλώνουν 25 σκουπίδια της Κρατικής Ασφάλειας, μου περνούν χειροπέδες και με οδηγούν στη ΓΑΔΑ ανακοινώνοντάς μου, ότι εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης εδώ και τρεις μήνες για το οποίο δεν είχα ενημερωθεί ποτέ. Μετά από 30 λεπτά περίπου, με φωνάζει ο υπεύθυνος στο γραφείο του και μπαίνοντας μου δίνει το χέρι του. Αντανακλαστικά, γέλασα, του είπα να μαζευτεί και κάθισα να ακούσω. Μου ανέφερε, ότι ξέρει πως είμαι καλό παιδί, αλλά υποψιάζεται, ότι συμμετέχω σε διαδηλώσεις του κινήματος. Ούτε αρνήθηκα, ούτε αποδέχτηκα κάτι. Δεν απάντησα τίποτα. Στη συνέχεια ανέφερε κάποια ονόματα, χωρίς να με ρωτήσει κάτι συγκεκριμένο. Έπειτα υποδυόμενος το προφίλ του «καλού» μπάτσου μου είπε, ότι δε θα πάνε σπίτι μου «γιατί είναι σε μεγάλη ηλικία η μάνα μου, μην πάθει και τίποτα». Όλο αυτό κράτησε 5 λεπτά. Επέστρεψα στο διάδρομο του 6ου ορόφου και ύστερα από μία ώρα μετά με πήγαν στον 7ο στα κρατητήρια, εκεί που κλείνουν τα σώματα των ανθρώπων. Το επόμενο πρωί, ακολούθησαν οι τυπικές διαδικασίες, με πήγαν για φωτογραφίες, και έπειτα Ευελπίδων-Λουκάρεως, όπου μου ανακοίνωσαν την προφυλάκισή μου στον Κορυδαλλό, με πρόσχημα την αγνωστη κατοικία, χωρίς να με δει βέβαια το κατάλληλο αρμόδιο πρόσωπο. Να διευκρινιστεί, ότι μετά τη σύλληψη μου δεν πήγαν να ψάξουν στο σπίτι μου και ο λόγος είναι προφανής. Δεν ήθελαν να μπορέσω να αποδείξω ότι ήξεραν, πού μένω ενώ στην πραγματικότητα μπορούσαν να με βρουν 24 ώρες το 24ωρο, όπως και έγινε. Αστείο να αναφερθεί, ότι μετά τη σύλληψή μου στην Κρατική είδα πολλές μούρες, που είχα δει κάτω απ’ το σπίτι μου και στα πέριξ της κατοικίας μου όπως και η μητέρα μου.
Από τη μεριά μου πλέον είναι ξεκάθαρο γιατί με συνέλαβαν τόσα σκουπίδια του κράτους και γιατί δεν με κάλεσαν να μου προσάψουν αβάσιμες κατηγορίες. Ο λόγος είναι, ότι αυτές οι κατηγορίες δεν είναι ικανές να προφυλακίσουν κάποιον. Δεν μου έγινε γνωστό με κάποιο πιστοποιημένο χαρτί, ότι πρέπει να παρουσιαστώ στον ανακριτή για την υπόθεση που εκκρεμούσε, με αποτέλεσμα εγώ να είμαι ανυποψίαστος στα χέρια τους.
Αυτές οι πρακτικές είναι αρκετά γνώριμες στο κίνημα. Προσπαθούν να καταστείλουν τους αγώνες μας και να αιχμαλωτίσουν κάθε ιδέα που πάει κόντρα στη μίζερη κανονικότητα, που πλασάρεται ως ασφάλεια και ηρεμία. Κρατικά καθάρματα, που παίζουν σε μια σκακιέρα όλη την κοινωνική πλειοψηφία.
Οι διαδηλώσεις είναι ένα μέσο αγώνα, που σπάει τη σιωπή του κοινωνικού νεκροταφείου. Όλες αυτές οι αλλοτριωμένες ζωές μέσα στους συμβιβασμούς και τα «μην». Με σχέσεις βουτηγμένες στο ψέμα, που αποσκοπούν στο κέρδος και στην αναβάθμιση του κοινωνικού στάτους. Το κράτος με τα μάτια του προσπαθεί να παρακολουθήσει, όποιον διαταράσσει αυτή τη σαπίλα. Φυλακίζει αυτούς που αντιστέκονται, όμως η αλληλεγγύη των συντρόφων φέρνει τις ψυχές των κρατουμένων στο παρόν να τριγυρνάνε καβατζωμένες μέσα στις εξεγερμένες στιγμές, σε αυτές τις στιγμές που συμβιβασμοί δε χωράνε.
Όλοι εμείς επιθυμούμε την καταστροφή της μίζερης κοινωνίας, που μένει θεατής και καταστρέφει με την παθητικότητά της. Παράλληλα, θέλουμε τη δημιουργία νέων τρόπων αλληλεπίδρασης και πρέπει να οπλιστούμε με τη συνείδησή μας και να δράσουμε με όλα τα μέσα, όχι παθητικά. Οφείλουμε να γίνουμε δημιουργοί των ιδεών μας, αυτών των ιδεών που στοχεύουν στην πολύμορφη δράση κόντρα στο κράτος. Να σπείρουμε την ηχώ της ελευθερίας και της εξέγερσης σε όλο το κίνημα, σε όλες τις κοινότητες αγώνα και σε κάθε εξεγερμένη ατομικότητα. Ξέρουμε, ότι τα λόγια συχνά αντηχούν στο κενό, όμως αμετανόητοι παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και κοιτάμε κατάματα τις δυσκολίες που ορθώνονται μπροστά μας. Δε μένουμε δεμένοι όσο και να μας δένετε τα χέρια. Η ψυχή μας ξεγλιστράει από τα κάτεργα του κράτους, που φυλακίζει ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει. Προσπαθεί να εκφοβίσει συντρόφους και συγγενείς ατόμων που διώκονται, αλλά μάλλον «ξεχνά» πως, όποιος αντιδρά ποτέ δεν είναι μόνος του.
Κοιτάμε το τέρας με τα φλογερά μας μάτια και πετάμε δίχως αύριο, όπως ο Δαίδαλος και ο ‘Ικαρος, για το ταξίδι των ονείρων μας. Αυτό το όνειρο με ελεύθερους ανθρώπους, οπλισμένες γυναίκες που τσακίζουν τους βιαστές τους, ζώα με τους ιδιοκτήτες τους στο λουρί, εργάτες να κρεμάνε τα αφεντικά τους, σκουπιδιάρηδες να πετούν τους δημάρχους στους κάδους.
Με τη συνείδησή μας στο τιμόνι και το πάθος μας στο γκάζι κοιτάμε άλλη μια μέρα, που πέθανε, περιμένοντας να γεννηθεί η επόμενη και ας είναι η πιο δύσκολη. Θα τη δεχτούμε όπως και τις συνέπειες των ιδεών και των πράξεων. Για πάντα αμετανόητοι.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις
Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της G20
Αλληλεγγύη στους μετανάστες που εξεγείρονται στα κέντρα κράτησης
Πίσω ρουφιάνοι-εμπρός σύντροφοι!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
Παναγιώτης Ζ. – Ά πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
