Η ετήσια φασιστική “παρέλαση Λούκοβ” σχεδιάζεται πάλι για τις 18 Φλεβάρη του 2017, την ημερομηνία ορόσημο για τους βούλγαρους φασίστες όπου η κομμουνίστρια αντάρτισσα Βιολέτα Γιάκοβα τον σκότωσε (τον στρατηγό Λούκοβ) στα πλαίσια του ταξικού πολέμου και της αντίστασης ενάντια στο τότε φασιστικό καθεστώς.
Σαν απάντηση στην βάρβαρη προσβολή στην οποία οι βούλγαροι φασίστες και τα αποβράσματα της επιτροπής τους προβαίνουν κάθε χρόνο, οργανώνεται μια διαδήλωση ενάντια στην “παρέλαση Λούκοβ”. Η αντιδιαδήλωση αυτή είναι κάτι παραπάνω από μια συμβολική αντίθεση στους φασίστες της βουλγαρίας. Είναι και μια συμβολική αντίθεση στα εγκλήματα των φασιστών συνολικά ενάντια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Για παράδειγμα, όταν οι φασίστες από τη Βουλγαρική Εθνική Ένωση κάνουν παράνομες εξακριβώσεις ταυτότητας σε δημόσιους δρόμους, ή όταν η Βουλγαρική Εθνική Αντίσταση στήνει ενέδρες επιτιθέμενη κατά διαδηλωτών υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο τραμ. Η επίθεση και τα χτυπήματα σε κάποιον τυχαίο βούλγαρο στο πάρκο, με τη “δικαιολογία” ότι ήταν ρομά. Οι αντι-Λούκοβ πορείες δεν αποτελούν απλή συμβολική αντίθεση στον στρατηγό Λούκοβ αλλά κυρίως στα εγκλήματα που διαπράττουν οι σύγχρονοι ακόλουθοί του, τα φασιστικά πολιτικά κόμματα όπως το Ataka και το Πατριωτικό Μέτωπο. Ενάντια τα εγκλήματα των φασιστικών συμμοριών όπως η Εθνική Αντίσταση και Ναζιστικοί ποδοσφαιρικοί οπαδικοί σύνδεσμοι όπως ο Τομέας Β.
Θα ήταν λογικό να υποθέσει κανείς ότι θέμα της αντι-Λούκοβ διαδήλωσης θα ήταν να συζητηθούν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους ίδιους τους ανθρώπους τους οποίους οι .αντι-Λούκοβ διαδηλωτές λένε ότι αντιμάχονται. Αλλά θα ήταν λάθος. Η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι χαρούμενοι με το να συζητούν μιλώντας για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτούς τους φασίστες, αρκεί τα θύματά τους να μην αντιστάθηκαν. Είναι πιο αποδεκτό για αυτούς να σκοτώσουν οι νεο-ναζί κάποιον, παρά ένα από τα θύματά τους να σκοτώσει κατά λάθος έναν από αυτούς, όταν 15 τέτοιοι κάνουν μια επίθεση. Γι’ αυτό το κομμάτι της κοινωνίας η αντίσταση γίνεται αποδεκτή αρκεί να παραμένει συμβολική. Όταν η αντίσταση αποκτά το πραγματικό της νόημα δηλαδή γίνεται “μια δύναμη που αντιμάχεται ή εμποδίζει κινήσεις άλλων” ξαφνικά γίνεται μισητή και ξεπερασμένη.
Τη νύχτα της 28ης Δεκέμβρη 2007 δύο ήταν οι δυνάμεις που ..εργάζονταν. Η πρώτη ήταν αυτή των μελών του Τομέα Β’ (γηπεδικοί νεοναζί) και της Βουλγαρικής Εθνικής Αντίστασης (ανοιχτά νεοναζιστικός σχηματισμός) – 15 από αυτούς κάναν επιθέσεις σε περαστικούς στο δρόμο και στοχοποιούσαν ανθρώπους που ,έχοντας πιο σκούρο δέρμα, τους θεωρούσαν ρομά. Η δεύτερη δύναμη ήμουν εγώ, ο οποίος αντιστάθηκα στη δύναμη τους. Αρχικά τους φώναξα σύντομα όμως άρχισαν να μου επιτίθενται με πέτρες, και να με χτυπούν πολλές φορές στο κεφάλι κλωτσώντας με παράλληλα 2-3 φορές. Είναι έγκλημα να υπερασπίζεται κανείς τα θύματα των φασιστών; Είναι έγκλημα να υπερασπίζεται κανείς τον εαυτό του από τους φασίστες; Στα μάτια των υποκριτών οι φασίστες που πηγαίνουν στην παρέλαση Λούκοβ είναι φασίστες μόνο για το βράδυ της παρέλασης και στη συνέχεια, όπως η Σταχτοπούτα όλες τις άλλες νύχτες είναι “κανονικοί βούλγαροι”, που σημαίνει ότι κανείς, ειδικά ένας ξένος δεν επιτρέπεται να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τα εγκλήματα μίσους τους.
Η ειρωνεία είναι ότι οι άνθρωποι τριγυρνούν ουρλιάζοντας προς το διεφθαρμένο σύστημα Δικαιοσύνης στη Βουλγαρία, αλλά πολύ εύκολα χρησιμοποιούν το επιχείρημα πως αφού καταδικάστηκα από το ίδιο αυτό σύστημα Δικαιοσύνης σημαίνει ότι είμαι ένοχος. Το διεφθαρμένο ατό σύστημα Δικαιοσύνης είναι το ίδιο που προστατεύει τους φασίστες. Πόσοι φασίστες έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα μίσους τους; Είναι πολλοί οι άνθρωποι που δέχτηκαν επίθεση από αυτούς τους φονιάδες και ακόμα δεν υπήρξε ούτε μια καταδίκη. Οι γιοι του BSP (βουλγαρικό σοσιαλιστικό κόμμα) δολοφονούν και τα δικαστήρια τους απελευθερώνουν με εγγύηση, έτσι ώστε να μπορούν να φύγουν από τη χώρα και να αποφύγουν μια ισόβια καταδίκη. Είναι το ίδιο διεφθαρμένο σύστημα Δικαιοσύνης που με καταδίκασε, το ίδιο που τους προστατεύει- στη δική μου περίπτωση εξυπηρετούσε δύο σκοπούς.
Αυτοί της Εθνικής Αντίστασης που μου επιτέθηκαν θα παρευρίσκονται στην παρέλαση Λούκοβ. Είναι οι γιοι υψηλόβαθμων αξιωματούχων της Βουλγαρικής Άμυνας, γιοι του BSP, γιοι των δικαστών και των εισαγγελέων και όπως συνηθίζεται στους φασίστες έχουν σύμπλεγμα ανωτερότητας που τους ενσταλάχθηκε από τους ελιτιστές γονείς τους, που τους μεγάλωσαν με την πεποίθηση ότι η βουλγαρία λειτουργεί υπό τις εντολές τους.
Εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν είχα το δικαίωμα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και τα άλλα θύματα των φασιστών, θα έπρεπε να πάνε στην “παρέλαση Λούκοβ” και να μην υποκρίνονται πως ενδιαφέρονται είτε για τον αντιφασισμό είτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα να υπερασπίζεται κανείς τον εαυτό του, είναι ανθρώπινο δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλο απέναντι σε αυτούς που μας επιτίθενται. Οι φασίστες θέλουν να μας επιτίθενται και μετά να μας καταδικάζουν που υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας ενάντια στις επιθέσεις τους. Το διάστημα αυτό θα έπρεπε να τεθεί το ερώτημα “Γιατί είμαστε μεν αντίθετοι στις δράσεις των συμμετεχόντων στην παρέλαση Λούκοβ δεν δείχνουμε όμως αλληλεγγύη σε όσους διώκονται από αυτούς;” Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα διχάσει την αντιφασιστική κοινότητα ανάμεσα στην πραγματικότητα και την υποκρισία. Γιατί απλά είναι υποκριτικό να αντιτάσσεται κανείς στους φασίστες του Λούκοβ αλλά να παραμένει σιωπηλός σε σχέση με την καταδίκη μου, μια καταδίκη επειδή υπερασπίστηκα τον εαυτό μου ενάντια στους ίδιους αυτούς ανθρώπους.
Αλληλεγγύη σε όσους είναι αρκετά γενναίοι και πάνε στην αντι-Λούκοβ πορεία, ρισκάροντας με πιθανές συνέπειες από τους νεοναζί.
Αλληλεγγύη στους συντρόφους από το εξωτερικό που ήρθαν μαζί μας εδώ στη Βουλγαρία και ιδιαίτερα στους συντρόφους από την Ελλάδα.
Αλληλεγγύη σε όλους τους αντιφασίστες.
Αλληλεγγύη στον Παναγιώτη Αργυρού, το Γιώργο Νικολόπουλο και τον Μιχάλη Νικολόπουλο στις φυλακές Κορυδαλλού στην Ελλάδα. Ο επαναστατικός αγώνας συνεχίζεται και μέσα στις φυλακές της καπιταλιστικής Ελλάδας.
Οι φασίστες δε θα μπορέσουν ποτέ να σβήσουν τη φωτιά μας.