Σύντροφοι και συντρόφισσες από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό (Πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης) καθώς και από την κατάληψη Θεμιστοκλέους 58 και από άλλα εγχειρήματα προβήκαμε σε αποκλεισμό στα Mc Donalds Ιλίου ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στων αγώνα των κρατουμένων στις φυλακές των Η.Π.Α. Ο αποκλεισμός έγινε για περίπου 1,5 ώρα. Στη διάρκεια αυτού μοιράστηκαν κείμενα και πετάχτηκαν τρικάκια.

Φωτιά σε κάθε χώρο εγκλεισμού !

Δύναμη στον αγώνα των κρατουμένων !

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός -Πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης

Το κείμενο της παρέμβασης:

Εδώ και αρκετό καιρό οι φυλακές στις ΗΠΑ βρίσκονται σε αναταραχή. Οι κρατούμενοι μέσα από ομάδες, επιτροπές και δίκτυα αλληλεγγύης έχουν καταφέρει να οργανώσουν έναν αγώνα με σκοπό την κατάργηση της δουλείας η οποία βασίζεται στην 13η τροπολογία του συντάγματος των ΗΠΑ. Οι φυλακές στις ΗΠΑ είναι τα κάτεργα των σύγχρονων σκλάβων, πίσω από τα ευγενικά χαμόγελα και το δημοκρατικό παραβάν της δημοκρατικής τυραννίας συντελείται ένα έγκλημα στο οποίο διαπλέκονται τα ανώτερα κλιμάκια της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας στον κόσμο. Στις 9 Σεπτέμβρη την ημέρα της 45ης επετείου της εξέγερσης στις φυλακές της Άττικα, μια ημέρα σύμβολο για τους αγώνες των κρατουμένων, οι κρατούμενοι αποφάσισαν να κλιμακώσουν τον αγώνα τους πραγματοποιώντας απεργία από τα καθήκοντα τους, αρνούμενοι ουσιαστικά τον ρόλο του σκλάβου. Σε μια απεργία η οποία είναι η μεγαλύτερη που έχει πραγματοποιηθεί συντονισμένα στην ιστορία των ΗΠΑ μέσα στις φυλακές.

Μια απεργία η οποία αναδεικνύει κομβικά ζητήματα όπως αυτά του μαζικού εγκλεισμού ως μέσο ελέγχου και διαχείρισης των αποκλεισμένων πληθυσμών, της σκλαβιάς στην φυλακή η οποία έχει δημιουργήσει μια τεράστια δεξαμενή σκλάβων χωρίς εργατικό κόστος για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι οικονομικοί κολοσσοί που διαμορφώνουν τις παγκόσμιες οικονομικές πολιτικές σήμερα, της 13ης τροπολογίας του αμερικάνικου συντάγματος που λέει ότι όποιος άνθρωπος καταδικαστεί για κάποιο ποινικό αδίκημα μπορεί να γίνει σκλάβος ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στην μετατροπή του εγκλεισμού σε μια τεράστια και επικερδή επιχείρηση. Για να παραμείνει σε λειτουργία όλο αυτό το σύστημα τεράστια χρηματικά ποσά μοιράζονται σε νομικές επιτροπές, πολιτικούς, δημοσιογράφους και δικαστές. Το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης έχει γίνει ο διαχειριστής της επιχείρησης της σκλαβιάς. Πριν την 13η τροπολογία υπήρχε η ιδιωτική ιδιοκτησία σκλάβων από πολίτες, αλλά μετά τη επικύρωση της 13ης τροπολογίας ο θεσμός της σκλαβιάς έφυγε από τους ιδιώτες και μπήκε στον έλεγχο των πολιτειών με αποτέλεσμα το σύστημα της σκλαβιάς να είναι το σύστημα του υπουργείου “σωφρονισμού”.

Από τις 9 Σεπτεμβρίου ο αναβρασμός και οι αναταραχές στις φυλακές των ΗΠΑ έχουν γενικευτεί. Στις περισσότερες πολιτείες η απεργία μέσα στις φυλακές και η αποχή από την εργασία είναι από πλειοψηφική έως καθολική ενώ σε ορισμένες φυλακές έχουν σημειωθεί μια σειρά βίαιων αντιδράσεων. Βανδαλισμοί και εμπρησμοί πτερυγών, επιθέσεις σε δεσμοφύλακες, γενικευμένες εξεγέρσεις σε μεμονωμένα κολαστήρια, απόπειρες απόδρασης. Η οργή μέσα στα σωφρονιστικά μπουρδέλα ξεχειλίζει μέσα από διάφορες μορφές αγώνα. Ακόμα και στην φυλακή σύμβολο των βασανιστηρίων και του “αγώνα εναντίων της τρομοκρατίας” Γκουαντανάμο οι κρατούμενοι διεξάγουν απεργία πείνας. Η καταστολή έχει αρχίσει να χτυπάει αποφασιστικά τον αγώνα των κρατουμένων μέσα στις φυλακές με μαζικές μεταγωγές όσων θεωρούνται ως πρωτεργάτες, στέρηση επικοινωνίας, πειθαρχικές ποινές, απομονώσεις και απειλές για βίαιη και ακραία αντιμετώπιση κάθε μορφής αντίστασης. Ο αγώνας των κρατουμένων στις φυλακές των ΗΠΑ είναι ένας αγώνας με τεράστιο πολιτικό διακύβευμα, η απόφαση των κρατουμένων να αρνηθούν τον ρόλο του σκλάβου τους φέρνει αντιμέτωπους με τα πλέον ισχυρά κέντρα λήψης αποφάσεων του καπιταλισμού.

Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης πρέπει να αναγνωρίσει την σημασία αυτού του αγώνα και να δημιουργήσει ένα οικονομικό και πολιτικό κόστος στις εταιρίες και τα πρόσωπα που εμπλέκονται σε αυτό το νόμιμο έγκλημα. Με διαδηλώσεις, κείμενα συμπαράστασης, αποκλεισμούς καταστημάτων, σαμποτάζ και επιθέσεις να δημιουργήσουμε τόπους και χρόνους αντίστασης και αλληλεγγύης στον αγώνα των φυλακισμένων στις αμερικανικές φυλακές. Τόπους και χρόνους αντίστασης στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Δύναμη και αλληλεγγύη στους αγώνες των κρατουμένων ! Φωτιά στις φυλακές !

Στις 9 Σεπτεμβρίου 2016 το παρελθόν ήρθε να συναντήσει το παρόν στην πραγματικότητα των αμερικανικών φυλακών.Σαράντα χρόνια μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση στις φυλακές Άττικα της πολιτείας της Ν.Υόρκης,ο τελικός απολογισμός της οποίας μετρούσε 43 νεκρούς και πάνω από 250 τραυματίες,οι φυλακές των Η.Π.Α. βρίσκονται και πάλι σε αναβρασμό.Συνολικά 40 φυλακές σε διάφορες πολιτείες συμμετέχουν από τις 9/9 στη μαζική κινητοποίηση των κρατουμένων έχοντας μια ευρεία γκάμα αιτημάτων που διαφοροποιούνται από φυλακή σε φυλακή με κοινή συνισταμένη όμως την απαίτηση να καταργηθεί η θεσμοθετημένη σκλαβιά μέσα στις φυλακές.

Μια εβδομάδα μετά η κατάσταση εντίνεται στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα των Η.Π.Α.Από τη μια η κινητοποίηση πλαισιώθηκε με αποχές από τα μεροκάματα,απεργίες πείνας και εξεγέρσεις που πραγματοποιούνται από εκατοντάδες κρατούμενους  σε αντρικές,γυναικείες και φυλακές ανηλίκων και από την άλλη η καταστολή έχει αναλάβει δράση με απειλές,επ’αόριστου κλειδώματα στα κελιά,κόψιμο κάθε επικοινωνίας με τον έξω κόσμο,εκατοντάδες πειθαρχικές μεταγωγές και απομονώσεις…

Ως κρατούμενες δεν θα μπορούσαμε παρά να χαρούμε για κάθε σαμποταζ που προκαλείται στους σωφρονιστικούς μηχανισμούς.Οι εξεγερσιακές κινήσεις,άλλωστε,στις ελληνικές φυλακές έχουν πλούσια ιστορία.Ακόμα και τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές εμείς οι ίδιες έχουμε σε εξέλιξη δύο παράλληλες κινητοποιήσεις αρνούμενες το μεσημεριανό κλείσιμο και καθυστερώντας κατά μια ώρα το βραδινό,όπως επίσης βρίσκονται σε κινητοποίηση και οι αντρικές φυλακές Τρικάλων.

Παρά το οτι μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα μοιραζόμαστε μια κοινή συνθήκη,αυτή του εγκλεισμού.Απέναντί μας έχουμε τοίχους,κάγκελα και συρματοπλέγματα  να οριοθετούν τις κινήσεις μας,κάμερες να παρακολουθούν την παραμικρή μας κίνηση,ήχους από μεγάφωνα και κλειδαριές να στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας.Άλλωστε η ουσία της φυλακής παραμένει πάντα ίδια…Τιμωρία,περιορισμός,απομόνωση.Πρόκειται για το χώρο όπου τα προσχήματα των πολιτισμένων δημοκρατικών χωρών δεν εφαρμόζονται.Πρόκειται για το χώρο όπου η ανθρώπινη υπόσταση χάνει σε αξία,όπου η εκμετάλευση της εργασίας είναι θεσμοθετημένη.Είναι ο χώρος όπου η καταστολή δοκιμάζεται στην πιο ακραία της μορφή.Είναι όμως παράλληλα και το έδαφος αντίστασης που έχουμε ως κρατούμενες στο παρόν και οφείλουμε να αξιοποιήσουμε.Χρωστάμε στους εαυτούς μας να υπερασπιστούμε την ανθρώπινή μας υπόσταση και την αξιοπρέπειά μας στο ακέραιο έχοντας ως πεδίο δράσης το περιβάλλον που αναγκαστικά βρισκόμαστε.Η αφετηρία όλων αυτών είναι η συνειδητοποίηση της κοινής μας θέσης που μας ενώνει.Ένα δάχτυλο σπάει εύκολα, όταν όμως όλα μαζί σχηματίζουν μια γροθιά τότε μπορούν να ραγίσουν τη μάσκα της δημοκρατίας και να αποκαλύψουν την ασχήμια του πραγματικού της προσώπου.Μέσω της τριβής της κίνησης,η θερμότητα της έντασης των αγώνων μας ανεβαίνει και μέσα από αυτές τις διαδικασίες γεννιέται η συνείδηση…

Για όλους αυτούς τους λόγους ενώνουμε τις φωνές μας με όλους τους εξεγερμένους κρατούμενους και με όσους στέκονται αλληλέγγυοι δίπλα τους,συμμετέχοντας με αυτό τον τρόπο στο διήμερο δράσεων αλληλεγγύης προς την κινητοποίηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στις φυλακές των Η.Π.Α.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Είναι τεράστιο το χρονικό διάστημα που έχει αφιερωθεί από τους εξουσιαστές στην τελειοποίηση του καθεστώτος δουλείας και σκλαβιάς των ανθρώπων. Η δίψα τους φαίνεται στις συνεχόμενες ‹‹βελτιώσεις›› των φυλακών, στις νέες εφαρμογές εγκλεισμού και παρακολούθησης, στο καλά στημένο σύστημα σωφρονισμού των μαζών. Ένα οφθαλμοφανές παράδειγμα της ξευτίλας του καλά εφαρμοσμένου καπιταλιστικού ονείρου, που είναι οι ΗΠΑ, είναι ο τρόπος λειτουργίας της εκεί κοινωνίας, ξεκινώντας από αιώνες βασανισμών και σκλαβιάς, συνεχίζοντας σε εκπολιτισμένους νόμιμους τρόπου δουλείας. Οι οποίοι εφαρμόζονται σε περίπτωση που το άτομο αποκλίνει από τους κανόνες που θέτει κράτος και εξουσία. Οι φυλακές της αμερικής είναι μία τεράστια κερδοφόρα επιχείρηση βάζοντας τους κρατούμενους να δουλεύουν σε πολυεθνικές, εξυπηρετώντας συμφέροντα εξουσιαστών, καθιστώντας τους εαυτούς τους δεσμοφύλακες με την επιβολή από τους μπάτσους εργασιών μέσα στην φυλακή. Αυτή την στιγμή στις ΗΠΑ εξελίσσεται ένας αγώνας φυλακισμένων ενάντια στην σκλαβιά, την αστυνομική βία και τις δολοφονίες των μαύρων. Από τότε μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει, οι ρατσιστές και οι εξουσιαστές συνεχίζουν να πατάν στα σκυμμένα κεφάλια όσων έχουν αποδεχτεί την ήττα τους και έχουν παραδοθεί στην άβουλη εκμετάλλευση των ζωών τους. Ο μόνος αξιοπρεπής δρόμος κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου είναι ο αγώνας για ελευθερία μέχρι το σπάσιμο των δεσμών που μας έχουν περάσει όσοι επιδιώκουν την εξουσία πάνω σε άλλους. Στέκομαι αλληλέγγυος στον αγώνα των φυλακισμένων και θέλω να αναφέρω, γιατί η ιστορία δεν ξεχνιέται, την περίπτωση του Τζώρτζ Τζάκσον που πάνω στην απόπειρά του να αποδράσει από τις φυλακές δολοφονήθηκε από φρουρό στις 21 Αυγούστου 1971. Η απόδραση είναι η μόνη αδιαπραγμάτευτη επιλογή κάθε φυλακισμένου αναρχικού, αλλά η πορεία του μέχρι εκείνη τη στιγμή οφείλει να είναι ο αγώνας ενάντιας σε κάθε καταπάτηση της αξιοπρέπειας και της προσωπικότητάς του.

Μπορεί στην ελλάδα οι συνθήκες να μην φαίνονται τόσο βάρβαρες όπως στην αμερική, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και εδώ δεν εφαρμόζεται το ίδιο σύστημα δουλείας. Με συνεργασία φυλακών-εταιρειών, με ανταλλαγή εργασίας με μέρες ελευθερίας, με ανταμοιβές σε ρουφιάνους και ο κάδος σκουπιδιών δεν έχει πάτο… Το πρόσωπο της εξουσίας απαρτίζεται από μπάτσους, φασίστες, δικαστές ρουφιάνους, καλοθελητές συνεργάτες των μπάτσων και πάει λέγοντας. Μια περίπτωση στημένης σκευωρίας από τα καθάρματα της εξουσίας είναι αυτή του φίλου Φώτη Τζιώτζη, όπου η εκδικητικότητα των μπάτσων είναι φανερή σε όλο της το μεγαλείο. Η μανία τους απέναντι σε κάθε αναρχικό είναι χρόνια ξεκάθαρη και ο πόλεμός μας οξύνεται μέρα με τη μέρα. Στέκομαι δίπλα στον φίλο μου καθώς και σε όποιον αναρχικό αγωνίζεται εντός ή εκτός των τοιχών.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΙ
ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΓΥΡΩ ΜΑΣ

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Φυλακές Νιγρίτας
Παναγιώτης Μιχαλάκογλου

Κείμενο Φ.Τζιώτζη για το δικαστήριο και για την κινητοποίηση ενάντια στην σκλαβιά των φυλακών.

“Μια μικρή συνεισφορά στο διήμερο (16-17/9) που κάλεσε η Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στην σκλαβιά”

Στις 7 Σεπτεμβρίου δικάστηκα για μια ληστεία στα Lidl στην Θεσσαλονίκη κατά την διάρκεια της οποίας έπεσαν πυροβολισμοί εναντίον μπάτσων της ΔΙΑΣ. Με συνέλαβαν αρκετό καιρό αργότερα, με μοναδικό στοιχείο μια κατάθεση ενός τοξικοεξαρτημένου ατόμου,το οποίο στο δικαστήριο δήλωσε ότι οι μπάτσοι τον πιέσανε να υποδείξει εμένα ως τον δράστη της ληστείας και των πυροβολισμών. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ξεκάθαρα πως το δικαστήριο απλά ακολουθούσε την γραμμή των μπάτσων. Οι μπάτσοι που κατέθεσαν δήλωσαν ότι είμαι“ιδιαίτερα επικίνδυνος” και αναφέρονταν για άλλες υποθέσεις που δεν έχω δικαστεί ακόμα, για να δημιουργήσουν κλίμα. Ειδικά η εισαγγελέας ήταν προσβλητική και ειρωνική ακόμα και προς τους συγγενείς μου. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και ο λόγος που της επιτέθηκα πετώντας της το ευαγγέλιο στο κεφάλι. Η ποινή μου 24 χρόνια, ΟΜΩΣ η απόφαση μου να μάχομαι ενάντια στην εξουσία και το άδικο διαχρονική..”

Είναι εμφανής η έμμονη προσπάθεια για καταστολή όλων των φυλακισμένων, ειδικά των πολιτικών κρατουμένων και όσων σηκώνουν κεφάλι εναντίον τους. Η εκδικητικότητα που φάνηκε ξεκάθαρα στο δικαστήριο μου, είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα όσων έχουν συμβεί παρελθοντικά, αλλά κυρίως όσων θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Ούτε οι μπάτσοι, ούτε τα χρόνια που μας φορτώνουν στα δικαστήρια είναι ικανά να μας φοβίσουν και να μας σταματήσουν από το να είμαστε άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια.

Σ’ αυτό που θέλω να σταθώ είναι η αλληλεγγύη, που είναι ένα από τα σημαντικότερα όλων, για να επιτευχθούν οι στόχοι μας. Από τις 9 Σεπτεμβρίου οι κρατούμενοι των φυλακών στις ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει έναν μεγάλο αγώνα ενάντια στην σκλαβιά και την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Συμβολική ημερομηνία, για τη μεγάλη εξέγερση που πραγματοποιήθηκε το Σεπτέμβρη του 1971, όπου 1200 κρατούμενοι των φυλακών Άττικα πιάνουν ομήρους 38 φύλακες και υπαλλήλους. Η εξέγερση σταματάει μετά από τη μάχη στις 13 Σεπτέμβρη έχοντας ως απολογισμό 43νεκρούς και 250 τραυματίες. Σήμερα, συνεχίζεται η σκλαβιά των κρατουμένων μέσα από την εξαναγκαστική δουλεία για τα συμφέροντα των πολυεθνικών, ενώ οι δρόμοι βάφονται με το αίμα κυρίως αφροαμερικανών σε αυτό το ιδιότυπο κυνήγι σκλάβων που έχει εξαπολύσει η αστυνομία εναντίον τους.

Τα πάντα μπορούν να κερδηθούν, αυτό που χρειάζεται είναι η συνενοχή από τον κόσμο εντός και εκτός των τειχών. Να δείξουμε σε όλους ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι μπορούμε και εμείς να επιτεθούμε εναντίον τους, ότι κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος από τους προδότες και τα σκιάχτραπου εξουσιάζουν τις χώρες. Η φλόγα που καίει μέσα μας να γίνει ο δικός τους εφιάλτης με επιθέσεις στους ίδιους, στα κτίρια τους και σε κάθε μέρος που καταπατάται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τα χτυπήματα στις φυλακές, στις μεταγωγές κρατουμένων, στα σπίτια των ανθρωποφυλάκων καθώς και στους υπαλλήλους που συνθέτουν τον ανθρώπινο βασανισμό είναι αυτά που θα τους υπενθυμίζουν ότι οι πράξεις τους δεν περνάν ατιμώρητες. Αυτό που μένει , λοιπόν , είναι να μετουσιωθούν οι ιδέες μας σε πράξεις επίθεσης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.

Με φωτιά, με σφαίρες, με κάθε μέσο που διαθέτει ο καθένας.
Στέκομαι αλληλέγγυος στη σκλαβιά των κρατουμένων στις φυλακές των ΗΠΑ
Μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή, κάθε τμήμα, κάθε δικαστικό μέγαρο

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

Φώτης Τζιώτζης,
Φυλακές Λάρισας Β’ Πτέρυγα
13/9/2016

“Χειρότερη κι απ’ την υποδούλωση είναι η συνήθεια της … ”

Η ζωή στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο είναι μια σύνθεση ψευδών αναπαραστάσεων, ψευδών σχημάτων, ψευδών τύπων. Τύπων που καθορίζουν την οικογενειακή μας διαπαιδαγώγηση, τη μόρϕωση μας, την επαγγελματική μας σταδιοδρομία, τις σχέσεις μας, τα συναισθήματα μας, τα χαμόγελα ή τα δάκρυα μας. Σχημάτων που ευνουχίζουν το εύρος της αντίληψης μας ώστε η σκέψη μας να κατευθύνεται σε ένα κυλιόμενο διάδρομο μονής κατεύθυνσης . Αναπαραστάσεων που μεταμϕιέζουν τις λειτουργίες και τις παθογένειες του συστήματος ώστε να βλέπουμε τη ζωή να εκτυλίσσεται μονάχα στο παλκοσένικο προκειμένου να μην αναρωτιόμαστε ποτέ τι κρύβεται στο παρασκήνιο. Έτσι λοιπόν οι χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων πιστωτών είναι μια ακόμα στατιστική των δυσάρεστων επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης, η εξαθλίωση του λεγόμενου τρίτου κόσμου ένα ατυχές γεγονός τις πληγές του οποίου επουλώνουν ϕιλανθρωπικές οργανώσεις, οι αμέτρητοι νεκροί των σύγχρονων σταυροϕοριών, τα άτυχα θύματα του παραλογισμού του πολέμου και οι σκλάβοι – κατάδικοι στις αμερικάνικες ϕυλακές είναι απλώς αντικοινωνικά στοιχεία που προσϕέρουν κοινωνικές υπηρεσίες στη Δημοκρατία.

Η ϕυλακή από μόνη της είναι εξορία από τη ζωή. Είναι μη – τόπος και μη – χρόνος που βρίσκεται πίσω από το παραβάν της καθώς πρέπει κοινωνίας για να μη ϕαίνεται παρά έξω μια ασχήμια που ενοχλεί τα μάτια των ευυπόληπτων πολιτών. Οι ϕυλακές είναι η απόδειξη της διεστραμμένης ευϕυΐας εξουσιαστικών μυαλών. Είναι χτισμένες πάνω σε τοίχους που αντηχούν κραυγές και αναϕιλητά χιλιάδων ανθρώπων που έμαθαν να πλαγιάζουν με την οδύνη και την απελπισία. Οι ϕυλακές είναι η χώρα της αιχμαλωσίας, η χώρα που μαθαίνεις να προσκυνάς το “απαγορεύεται”, μια χώρα χωματερή για ανθρώπους απορρίμματα, μια βιομηχανική λάσπη στην οποία ξεβράζονται τα χημικά απόβλητα της κοινωνικής μηχανής. Για τους περισσότερους όμως ανθρώπους, για όλους εκείνους που ποτέ τους δεν έμαθαν να αμϕιβάλλουν, να αμϕισβητούν, να αναζητούν πέρα από τα προϕανή, είναι ένα τοίχος ασϕάλειας απαραίτητο για την προστασία της ήσυχης και ήρεμης ζωής τους.

Αν είναι όμως μια ϕορά υποκριτικό για μια κοινωνία να πλασάρει με χυδαιότητα στις βιτρίνες τις την υπεροχή του Δημοκρατικού της πολιτισμού, τις ανθρωπιστικές της αξίες και τις κοινωνικές της ευαισθησίες την ίδια στιγμή που στοιβάζει σε αποθήκες ψυχών όσους κρίνονται ακατάλληλοι να υπάρξουν εντός της, είναι απείρως πιο υποκριτικό και ταυτόχρονα εξοργιστικό να μετατρέπει τις ϕυλακισμένες υπάρξεις αυτών των ζωντανών νεκρών σε εμπορεύσιμη αξία μέσω ενός σύγχρονου και εκλεπτυσμένου δουλεμπορίου.

Κι όμως αυτή είναι η πραγματικότητα για σχεδόν 2.500.000 κρατούμενους στις ϕυλακές των ΗΠΑ, τους οποίους η σύγχρονη Αυτοκρατορία έχει μετατρέψει σε σκλάβους. Αυτοί οι κρατούμενοι – σκλάβοι αποτελούν την χαμηλότερη κάστα του κοινωνικού περιθωρίου. Δε βιώνουν μόνο τη πληρότητα της αιχμαλωσίας αλλά έχουν καταδικαστεί να χάσουν την ανθρώπινη υπόσταση τους εντελώς. Να είναι σκλάβοι στις σύγχρονες γαλέρες των Αμερικάνικων κολαστηρίων ώστε να επωϕελούνται οικονομικά ιδιωτικές ϕυλακές και πολυεθνικές που με μέρος αυτών των λερωμένων χρημάτων στηρίζουν προεκλογικές εκστρατείες διαϕόρων πολιτικών οι οποίοι υπόσχονται τάξη και ασϕάλεια στους ψηϕοϕόρους τους, ενώ και αυτοί με την σειρά τους ως καθορισμένοι συντελεστές μιας στημένης εξίσωσης επιτελούν το ρόλο τους ώστε η λύση να είναι πάντοτε η υπακοή. Για αυτό ακριβώς και οι πιο ευτυχισμένοι σκλάβοι είναι οι πιο μεγάλοι εχθροί της ελευθερίας.

Όμως υπάρχουν και σκλάβοι που δεν είναι και τόσο ευτυχισμένοι. Είναι οι “έκπτωτοι”  αυτής της κοινωνίας η εξουσιαστική διαστροϕή της οποίας τους μετατρέπει σε ανθρώπινα γρανάζια και που σιγά σιγά στρέϕονται εναντίον της. Απ’ άκρη σε άκρη, σε όλες τις ΗΠΑ και τις ϕυλακές στην επικράτεια τους, αρχίζει να απλώνεται ένας ψίθυρος που ολοένα και μεγαλώνει. Στις 9/9 ο ψίθυρος αυτός μεταμορϕώνεται σε μια οργισμένη κραυγή ελευθερίας που ουρλιάζει στο πρόσωπο του παντοδύναμου σωϕρονιστικού συστήματος την πανάρχαια κραυγή ανταρσίας: “Non Serviam – Δε θα σε υπηρετήσω”.

Η 9/9 είναι μια μέρα ορόσημο για τους κρατούμενους των Αμερικάνικων ϕυλακών καθώς 45 χρόνια πριν, στις 9/9/1971 οι ϕυλακές Attica, της Νέας Υόρκης πήραν ϕωτιά. Περίπου 1.500 κρατούμενοι εξεγέρθηκαν, πήραν ανθρωποϕύλακες ως ομήρους και διεκδίκησαν μια σειρά ριζοσπαστικών αιτημάτων. Η εξουσία απάντησε με μηδενική ανοχή και 4 μέρες μετά στις 13/9/1971 τα στρατεύματα της πολιτείας εισβάλλουν και ανακαταλαμβάνουν τη ϕυλακή αϕήνοντας πίσω τους έναν βαρύ απολογισμό αίματος: σχεδόν 40 νεκροί (περίπου 30 κρατούμενοι και 10 ϕύλακες) καθώς και 89 τραυματίες. Η 9/9 αποτελεί ορόσημο για αυτό ακριβώς το συμβολικό της χαρακτήρα και σε αυτή τη νέα συντονισμένη αγωνιστική κινητοποίηση των κρατουμένων.

Αγώνες σαν κι αυτόν, παρά τον ενδιάμεσο χαρακτήρα τους, είναι ποιοτικά αναβαθμισμένοι συγκριτικά με τη διεκδίκηση για παράδειγμα, στενά προσωπικών ή συντεχνιακών αιτημάτων. Διότι εδώ, το επίδικο, αφορά την απαίτηση για την κατάργηση συνολικά ενός θεσμού που αποτελεί ταυτόχρονα πυλώνα τόσο της καταστολής, όσο και της οικονομίας, του κοινωνικού ελέγχου και της πολιτικής του δόγματος ασϕάλειας. Επιπλέον, οι κρατούμενοι διεξάγουν έναν αγώνα κάτω από συνθήκες ακραίας και πολύπλευρης καταπίεσης, σε βαθμό τέτοιο, που χαρακτηρισμοί όπως αυτός του ενδιάμεσου αγώνα ξεθωριάζουν αισθητά.  Διότι η καταναγκαστική εργασία στις φυλακές αποτελεί έναν θεσμό που υπηρετεί το σύστημα με πολλούς παράλληλους τρόπους. Πιο κρίσιμο όμως ακόμη, είναι ότι αυτός ακριβώς ο θεσμός οριοθετεί για κάποια εκατομμύρια ανθρώπων ένα καθεστώς γκρίζας ζωνης μέσα στην οποία  ορίζονται ως σκλάβοι περιορισμένης ή και ισόβιας θητείας. Το γεγονός ότι πρόκειται για ανθρώπους που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έχουν χαρακτηριστεί εγκληματίες, νομιμοποιεί αυτή τη γκρίζα ζώνη στα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας που όχι μόνο δεν εκδηλώνει κάποια ηθική ή αξιακή ένσταση αλλά επωϕελείται μάλιστα από την ύπαρξη της. Ο αγώνας για την κατάργηση, και η αμφισβήτηση ενός τέτοιου θεσμού, που εμπεριέχει μάλιστα και μια μορϕή σαμποτάζ στα συμϕέροντα που εξυπηρετούνται από αυτόν, δεν είναι παρά ένα οδόϕραγμα της πιο στοιχειώδους αξιοπρέπειας απέναντι στο πιο σκληρό πρόσωπο της εξουσίας. Είναι σίγουρο πως από αυτό τον αγώνα και μόνο, δεν θα κριθεί η πολιτική της καταστολής που θα ακολουθήσει η κυριαρχία συνολικά. Ανεξάρτητα όμως από την έκβαση του, ο αγώνας αυτός θα έχει αποτελέσει ένα ϕάρο πολιτικής ανυπακοής απέναντι στο σύστημα και το γεγονός ότι αυτός ο ϕάρος θα χρωστάει τη δύναμη του σε όλους εκείνους τους καταραμένους, τους απόβλητους, τους κοινωνικά απόκληρους που στις μέρες μας δέχονται ακόμα και επαναστατικά αναθέματα, έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία.

Φυσικά δεν επιδιώκουμε να προβούμε σε καμία εξιδανίκευση ή εξωραϊσμό του συνόλου των κρατουμένων. Όντας και οι ίδιοι εξόριστοι στη χώρα της αιχμαλωσίας εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε πλέον γνωρίσει και από κοντά την σύνθεση του πληθυσμού των ϕυλακών και δεν τρέϕουμε καμία απολύτως ψευδαίσθηση πως αποτελούν νομοτελειακά κάποιου είδους επαναστατικά υποκείμενα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, μάλιστα, οι επιλογές τους, οι ζωές τους, οι αντιϕάσεις τους είναι τέτοιες που αξιακά μας χωρίζει άβυσσος. Παρόλα αυτά όντας αιχμάλωτοι και εμείς δε γίνεται να μη νοιώθουμε έστω και λίγο την αγωνία όλων αυτών των κρατουμένων των αμερικάνικων ϕυλακών.

Πέρα όμως κι από αυτό είναι και μια διαυγής πολιτική ψυχραιμία που μας επιτρέπει να παραμερίσουμε τις όποιες διαϕορές νοιώθουμε ότι έχουμε με το υποκείμενο των κρατουμένων καθώς οι διαϕορές αυτές δεν αρκούν για να μας κάνουν να σταθούμε αδιάϕοροι και ασυγκίνητοι μπροστά στο μέγεθος, την ηθική υπόσταση, το διακύβευμα, την ιστορική και πολιτική παρακαταθήκη ενός τέτοιου αγώνα. Για αυτό δεν είναι μόνο συναισθηματικά και βιωματικά τα κριτήρια που ενεργοποιούν τα αλληλέγγυα αντανακλαστικά μας άλλα έχουν και πολιτική υϕή. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν νοιώθουμε την ανάγκη να εκϕράσουμε τη στήριξη μας σε αυτήν την συντονισμένη εκστρατεία αγώνα που ξεκινάει μέσα από τις ίδιες τις ϕυλακές των ΗΠΑ από τις 9/9 και μετά, στη διάρκεια της οποίας οι κρατούμενοι θα αρνούνται το ρόλο του σκλάβου που τους έχει επιϕυλάξει η δημοκρατική κοινωνία δείχνοντας έμπρακτα απείθεια και ανυπακοή. Κι όπως έχει ειπωθεί “η ανυπακοή είναι το πραγματικό θεμέλιο της ελευθερίας”.

Η διεθνοποίηση του συγκεκριμένου αγώνα μέσα από τα καλέσματα των ίδιων των κρατουμένων για την στήριξη τους από κάθε αλληλέγγυα πρωτοβουλία έρχεται να ενισχύσει τη δυναμική της διεθνούς αλληλεγγύης συνολικά, αποτελώντας, έστω και συμπτωματικά, ένα ακόμα κομμάτι στο ψηϕιδωτό των Διεθνών καλεσμάτων αλληλεγγύης όπως η 11η Ιούνη και η Διεθνής Εβδομάδα Αλληλεγγύης. Το ζητούμενο ϕυσικά για εμάς δεν είναι να αποκτήσει η αλληλεγγύη ημερολογιακό χαρακτήρα αλλά να αναδειχθεί η ομορϕιά και η αυθεντικότητα του άτυπου αναρχικού συντονισμού. Για αυτό και χαιρετίζουμε την πρόταση του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού – Πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης για συντονισμό των αλληλέγγυων δυνάμεων σε μια Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης την 1η του Οκτώβρη, θεωρώντας ότι συμβάλλει στη κατεύθυνση αυτή.

Τέλος, θέλουμε να στείλουμε τους θερμούς μας χαιρετισμούς σε όλους τους αναρχικούς/ές καθώς και σε όλους τους πολιτικοποιημένους κρατούμενους που θα θελήσουν να είναι κομμάτι αυτού του αγώνα, για οποιονδήποτε λόγο κι αν το επιθυμεί ο καθένας τους.

Υ.Γ: Τα λόγια μερικές ϕορές δεν αρκούν για να αποτυπώσουν σε όλη τους την ένταση τα συναισθήματα που νοιώθει κανείς σε κάποιες περιστάσεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν υποδεχτήκαμε καθόλου καλά την είδηση πως τα σκουπίδια της ιταλικής αντιτρομοκρατικής (DIGOS) εξαπέλυσαν μια νέα αντιαναρχική επίθεση εναντίον συντρόϕων μας στη γειτονική χώρα με την ευϕάνταστη ονομασία “Scripta Manent” (τα γραπτά μένουν). Εισβολές σε σπίτια, κατ’οίκον έρευνες , διώξεις, ϕωτογραϕήσεις υπόπτων, συλλήψεις, προϕυλακίσεις…

Για ακόμα μια ϕορά στο στόχαστρο της καταστολής βρίσκεται η FAI, μόνο που τώρα θυμήθηκαν να ξεψαχνίσουν υποθέσεις του 2006 και του 2007 που αϕορούσαν τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών τότε. Έτσι οι Anna Beniamino, Marco Biseti, Emiliano Danilo Cremonese, Valentina Speziale και Alessandro Mercogliano περνούν το κατώϕλι των ϕυλακών ενώ παράλληλα εκδίδεται νέο ένταλμα κράτησης των αδελϕών μας Alfredo Cospito και Nicola Gai, μέλη της FAI – Πυρήνας Όλγα ( ο πυρήνας που ανέλαβε την ευθύνη για τον πυροβολισμό του διευθυντικού στελέχους της Ansalso Nucleare Roberto Adinolfi). Σε ξεχωριστές έρευνες στο σπίτι ενός ακόμα συντρόϕου, που δραστηριοποιείται στη Croce Nera Anarchica (Ιταλικός Αναρχικός Μαύρος Σταυρός) , του Daniele Corteli βρίσκονται ένα εγχειρίδιο ηλεκτρολογίας και μερικές μπαταρίες με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για κατοχή υλικών με τα οποία θα μπορούσαν ενδεχομένως να κατασκευαστούν εκρηκτικοί μηχανισμοί και να προφυλακιστεί και ο ίδιος. Όσο κι αν είναι κανείς εξοικειωμένος με την ιδέα της αιχμαλωσίας, ποτέ δεν θα μπορέσει να αποδεχθεί, δίχως ένα σϕίξιμο στη καρδιά, τα δυσάρεστα νέα της σύλληψης συντρόϕων, όσο μακριά κι αν βρίσκονται εκείνοι. Η σκέψη μας είναι μαζί τους, μαζί με τον καθένα και την καθεμία στη ζωή των οποίων άνοιξε απότομα ένα νέο κεϕάλαιο, ένα κεϕάλαιο ϕυλακής.

Τέλος, απευθύνουμε έναν ιδιαίτερα θερμό χαιρετισμό στον αδερϕό μας Alfredo Cospito που παραβλέποντας κάθε πιθανό κόστος και συνέπεια έσπασε στις 30 Αυγούστου το διαχωριστικό τζάμι των επισκεπτηρίων της πτέρυγας ασϕαλείας στις ϕυλακές της Φεράρα, ως ένδειξη αλληλεγγύης στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, με αϕορμή την καταδίκη σε 115 χρόνια φυλακης που πρόσφατα επιβλήθηκε σε όλα τα μέλη της.
Σύντροϕε, η πράξη σου ϕώτισε την καρδιά μας και μας γέμισε συγκίνηση. Τέτοιες αδερϕικές χειρονομίες αποδεικνύουν την πραγματική ομορϕιά της αυθεντικής αναρχικής αλληλεγγύης. Σου ευχόμαστε δύναμη σε ό,τι κι αν έρθει στη συνέχεια.

Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Χάρης Χατζημιχελάκης
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Δαμιανός Μπολάνο
Παναγιώτης Αργυρού
Γιώργος Νικολόπουλος
Μιχάλης Νικολόπουλος

Αναρτήσαμε πανό ,για τον αγώνα των κρατουμένων στις φυλακές των ΗΠΑ, στο Πολυτεχνείο επί της Πατησίων ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης.

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης

Η 9/9/1971 υπήρξε από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες για τον αγώνα ενάντια στις φυλακές. Η εξέγερση στην Αttica θα αποτελούσε κορυφαίο γεγονός ακόμη και χωρίς την επακόλουθη σφαγή που διέπραξαν οι μπάτσοι σύμφωνα με τις επιταγές του δόγματος Νόμος και Τάξη που με διάφορες παραλλαγές ακολουθείται παντού στον δυτικό κόσμο μέχρι σήμερα.
Ένα μεγάλο μέρος των φυλακισμένων τότε, επηρεάστηκαν από τα απελευθερωτικά κινήματα που δρούσαν εκτός των τειχών(μαύρη απελευθέρωση, αντιπολεμικό, γυναικεία απελευθέρωση κ.α.) και έθεσαν την φυλακή σαν χώρο και σαν θεσμό στο επίκεντρο του αγώνα για την αλλαγή των συνθηκών ύπαρξης.
Οι φυλακές αποτελούν το βασικό εργαλείο για το κράτος έτσι ώστε να ξεφορτώνεται όσους περισσεύουν ή είναι επικίνδυνοι για την σιγή νεκροταφείου που κάθε κράτος επιθυμεί να επιβάλλει.
Όσο ο καπιταλισμός εξελίσσεται και αγγίζει τα όρια του,καταπίνοντας στην καταστροφική πορεία του ανθρώπους,φυσικούς πόρους και ολόκληρους βιότοπους,μεγιστοποιεί την ανάγκη του για κέρδος και μετατρέπει σε σκλάβους εκατομμύρια ανθρώπους.
Η παν-αμερικανική απεργία που αρχίζει στις 9/9 έχει ένα ξεκάθαρο σύνθημα: ‘’Αρνούμαστε πια να είμαστε σκλάβοι’’.
Η καταναγκαστική εργασία σε κρατικές ή ιδιωτικές,ομοσπονδιακές ή πολιτειακές φυλακές μετατρέπει τους σχεδόν 2.500.000 φυλακισμένους στις Η.Π.Α.σε σκλάβους των πολυεθνικών.
‘’Είναι καιρός αυτό να σταματήσει.Εμείς θα το σταματήσουμε’’ όπως λένε οι ίδιοι οι φυλακισμένοι στην ανακοίνωση τους.
Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να πολεμήσεις τον καπιταλισμό εκεί που είναι πιο ισχυρός, στις Η.Π.Α. και ξέρουμε επίσης πως το να του στερήσεις ένα μέρος των κερδών του είναι το μόνο που τον πλήττει ουσιαστικά.
Γι’αυτό η απεργία που ξεκινάει είναι τόσο σημαντική.
Γι’αυτό στέλνουμε την αλληλεγγύη και τους χαιρετισμούς μας στην εξεγερμένη αξιοπρέπεια των φυλακισμένων στις Η.Π.Α.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ Δ’ΠΤΕΡΥΓΑ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

“Φυλακές στις ΗΠΑ – Η σκοτεινή πλευρά της δουλείας στην αμερικανική κοινωνία”

Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε την σημασία και την αναγκαιότητα του αγώνα των κρατουμένων στις φυλακές των ΗΠΑ πρέπει πρώτα να αναλύσουμε τον ρόλο της δουλείας στην ίδρυση και την εξέλιξη του αμερικανικού κράτους, τους ιστορικούς της δεσμούς και την αναπόσπαστη σύνδεση της με το κεφάλαιο έως και σήμερα.
Η δουλεία στις διάφορες μορφές της αποτέλεσε ουσιαστικά τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε σταδιακά η παντοδυναμία της αμερικανικής επικυριαρχίας. Οι ρίζες του φαινομένου αυτού βρίσκονται στην εποχή που οι χριστιανικές αυτοκρατορίες της Ευρώπης ξεκινούσαν μια κούρσα για την κατάκτηση άγνωστων περιοχών ιδρύοντας καθεστώτα αποικιοκρατίας, στην εποχή των βάρβαρων γενοκτονιών των ιθαγενών πληθυσμών και του δουλεμπορίου του μαύρου πληθυσμού της Αφρικής.
Από τότε μέχρι και σήμερα οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες έχουνε μεταβληθεί ραγδαία κυρίως λόγω ενός βαρύ φόρου αίματος που έχει πληρωθεί από τα κάτω στην κατεύθυνση της μερικής ή της ολικής αποτίναξης του θεσμού της δουλείας αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να υπάρχει έως σήμερα λιγότερο ή περισσότερο μεταμφιεσμένη.
Η σημερινή ταξική και φυλετική σύνθεση των κρατουμένων, η διάδοση των ιδιωτικών φυλακών, η θεσμοθέτηση της καταναγκαστικής εργασίας ως μορφή ποινικής κύρωσης, η εκμετάλλευση των κρατουμένων από εταιρείες κολοσσούς υπογραμμίζουν την θεμελιώδη σύνδεση κράτους -καπιταλισμού-δουλείας και φυλακών.

“Η δουλεία στα πρώτα συστήματα αποικιών”

Κατά τα πρώτα χρόνια του εποικισμού του «Νέου Κόσμου» μέχρι της αρχές του 18ου αιώνα η πλειονότητα των αποίκων δεν ήταν ελεύθεροι αλλά βρίσκονταν κάτω από ένα καθεστώς ιδιότυπης δουλείας γνωστό ως «indentured servitude» (μισθωμένες υπηρεσίες) που αποσκοπούσε στον εφοδιασμό των αποικιών με φτηνό εργατικό δυναμικό. Ο indentured servant (μισθωμένος υπηρέτης) υπέγραφε μια σύμβαση σύμφωνα με την οποία αναλάμβανε να υποθηκεύσει την ελευθερία του και να παρέχει εργασία για ένα χρονικό διάστημα 5-7 ετών σε έναν αφέντη και σε αντάλλαγμα ο τελευταίος του κάλυπτε τα έξοδα του ταξιδιού στα αποικιακά εδάφη. Στην πράξη αυτό γινόταν με την υπογραφή της σύμβασης μεταξύ του “μισθωμένου υπηρέτη” και του πλοιοκτήτη και στην συνέχεια με την άφιξη στο αμερικανικό έδαφος το συμβόλαιο μεταβιβαζόταν στον νέο αφέντη. Ο θεσμός εισήχθη για πρώτη φορά το 1619 μέσω της Virginia Company. Υπολογίζεται ότι το 80% των μεταναστών στις αποικίες της αμερικάνικης ηπείρου πριν την Αμερικανική Επανάσταση βρίσκονταν σε αυτό το καθεστώς ενώ μόλις ένα 40% κατάφερε να επιβιώσει.
Οι “μισθωμένοι υπηρέτες” αποτελούνταν από τρεις κατηγορίες : 1) φτωχούς μετανάστες που επιδίωκαν μια καλύτερη ζωή στις αποικίες 2) μετανάστες που αναγκάζονταν να διαφύγουν από τη χώρα τους λόγω θρησκευτικών διώξεων ή άλλων λόγων και 3) καταδίκους. Αποτελούνταν τόσο από λευκό όσο και από μαύρο πληθυσμό. Ειδικότερα στις καλλιέργειες του νότου ο θεσμός ευνόησε την περαιτέρω επέκταση της μεγάλης γαιοκτησίας καθώς ο θεσμός των “μισθωμένων υπηρετών” συνδέθηκε με το σύστημα headright. (Ως headright νοείται το δικαίωμα κάθε αποίκου σε περίπου 4 στρέμματα γης. Οι μεγαλογαιοκτήμονες κατάφεραν να επεκτείνουν την κατοχή γης καθώς για κάθε εργάτη που έφερναν στα αποικιακά εδάφη με το σύστημα των “μισθωμένων υπηρετών” αφενός επιχορηγούνταν με τα 4 στρέμματα σύμφωνα με το headright αφετέρου εκμεταλλεύονταν την εργατική δύναμη του “μισθωμένου υπηρέτη” που είχαν στην ιδιοκτησία τους).
Έτσι αν και σκλάβοι υπήρχαν στις αγγλικές αποικίες ήδη στα 1600 ο θεσμός αυτός ήταν προτιμητέος μεταξύ των ιδιοκτητών φυτειών. Όμως όταν οι “μισθωμένοι υπηρέτες” άρχισαν να απελευθερώνονται σταδιακά κάπου στα μέσα του 1600 η γη που τους χορηγήθηκε ήταν κακής ποιότητας και υπό τον κίνδυνο ινδιάνικων επιδρομών με αποτέλεσμα σύντομα να δημιουργηθεί ένα φτωχό και δυσαρεστημένο κοινωνικό στρώμα η ύπαρξη του οποίου θορύβησε του μεγαλογαιοκτήμονες, οι οποίοι στη συνέχεια επάνδρωσαν τις φυτείες τους με μόνιμους σκλάβους. Επιπρόσθετα παρόλο που οι Ευρωπαίοι “μισθωμένοι υπηρέτες” βρίσκονταν σε καθεστώς παροδικής δουλείας σε σχέση με τους μόνιμους σκλάβους αρκετοί συνέπραξαν με Αφρικανούς και Ινδιάνους σκλάβους ώστε να δραπετεύσουν, να αντισταθούν στην τυραννία των αφεντικών τους ή να οργανώσουν εξεγέρσεις. Αυτή η συμμαχία δυσαρέστησε την άρχουσα τάξη η οποία ανταπάντησε με μια τακτική διαχωρισμού του λευκού και του μαύρου πληθυσμού – όπως και έγινε για παράδειγμα στην Virginia με την ψήφιση των Virginia Slave Codes το 1705. Ήδη όμως κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα οι Ευρωπαίοι που ήταν πρόθυμοι να ταξιδέψουν στην αμερικανική ήπειρο ως “μισθωμένοι υπηρέτες” είχαν μειωθεί αισθητά ιδίως ύστερα από την γνωστοποίηση των συνθηκών που επικρατούσαν στις φυτείες. Η άρχουσα τάξη από την άλλη στα πλαίσια της τακτικής του προαναφερόμενου διαχωρισμού είχε αρχίσει να παραχωρεί προνόμια και ελαφρύτερη εργασία στους λευκούς “μισθωμένους υπηρέτες” σε σχέση με τους Αφρικανούς και τους Ινδιάνους σκλάβους. Έτσι σταδιακά άρχισε να δομείται η συμμαχία μεταξύ των λευκών όλων των κοινωνικών στρωμάτων και ο φυλετικός διαχωρισμός. Το σύστημα των “μισθωμένων υπηρετών” καταργήθηκε μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο με την 13η Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ το 1865.

“Οι πρώτες φυλακές και η καταναγκαστική εργασία μέχρι το τέλος του Εμφυλίου”

Η φυλάκιση ως μορφή ποινικής κύρωσης εγκαθιδρύθηκε στην Αμερική λίγο πριν την Αμερικάνικη Επανάσταση του 1765. Η πρώτη περίοδος όπου ο εγκλεισμός χρησιμοποιήθηκε μαζικά ως μέσο για την αντιμετώπιση των παραβατών, των ψυχικά ασθενών και των φτωχών ανευρίσκεται στις αρχές του 1800 στη λεγόμενη Jacksonian era. Στην περίοδο αυτή ο εγκλεισμός και η καταναγκαστική εργασία αποτέλεσαν τις κύριες ποινικές κυρώσεις για τα περισσότερα εγκλήματα μέχρι και τα χρόνια του αμερικάνικου εμφυλίου. Στο νότο ωστόσο, που ήταν διαδεδομένη η δουλεία, ο εγκλεισμός δεν είχε να προσφέρει και πολλά στη διατήρηση της τάξης καθώς οι δούλοι ήταν στο έλεος των αφεντικών τους. Παρόλα αυτά ο εγκλεισμός λευκών έλαβε χώρα σε κάποιες περιοχές του νότου .
Η πρώτη περίπτωση καταναγκαστικής εργασίας κρατουμένων προς όφελος ιδιωτικών επιχειρήσεων αλλά και του κράτους απαντάται το 1820 στις φυλακές Auburn της Νέας Υόρκης. Ο θεσμός γρήγορα εξαπλώθηκε στο Βορά και αργότερα στη Δύση. Το 1825 στο Kentucky ο Joel Scott πλήρωσε 1000 δολάρια ώστε να χρησιμοποιήσει τους κρατούμενους της φυλακής του Kentucky ως εργατικό δυναμικό σε κατασκευαστικά έργα. Στη συνέχεια προχώρησε στην ανέγερση της δικιάς του ιδιωτικής φυλακής για να τους στεγάσει. Παρόμοιες συμφωνίες ανευρίσκονται το 1844 στη Louisiana και το 1852 στην California. Παρόλα αυτά η κύρια αξιοποίηση των κρατουμένων ως εργατικό δυναμικό και η εξέλιξη της αντίληψης γύρω από την αξιοποίηση των αποκλεισμένων πληθυσμών θα λάβει χώρα μετά το τέλος του αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου.

“Η ένταξη της καταναγκαστικής εργασίας στο ποινικό σύστημα (convict leasing)”

Μετά το τέλος του Αμερικάνικου Εμφυλίου Πολέμου (1861-1865) ο καπιταλισμός θα κυριαρχήσει στις ΗΠΑ και θα την αναδείξει σταδιακά στην σύγχρονη υπερδύναμη που είναι σήμερα.
Κατά τα έτη 1865-1920 τα επιχειρηματικά συμφέροντα εξυπηρετούνταν από όλα τα κυβερνητικά επίπεδα. Οι κυβερνήσεις υπάκουαν σχεδόν ολοκληρωτικά στις μεγάλες εταιρείες. Σε πολλές περιπτώσεις ήταν οι βιομηχανικές επιχειρήσεις αυτές που καθόριζαν την αξία της περιούσιας τους για φορολογικούς λόγους αντί για τους ίδιους τους εφοριακούς. Ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας ήταν σε μεγάλο βαθμό αδιαχώριστοι- για παράδειγμα στα 1880 ο ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης τράπεζας στη Μοντάνα ήταν επίσης τοπικός κυβερνήτης. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, ωστόσο, δεν υπήρξε ευθύγραμμη. Από τα μέσα του 1870 μέχρι τα μέσα του 1890 (περίοδος που ονομάστηκε «the long depression») η οικονομία κλυδωνίζεται από μαζικές πτωχεύσεις, πληθωρισμό και τον ανελέητο ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων ως προς τη μείωση του εργατικού κόστους.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η χρήση των κρατουμένων ως εργατικό δυναμικό αποτέλεσε ιδανική λύση και ο θεσμός «convict leasing» διαδόθηκε τόσο στο Νότο όσο και στο Βορρά- τα 2/3 το κρατουμένων εκχωρήθηκαν σε ιδιωτικές εταιρείες .Οι εταιρείες υπέγραφαν συμβόλαια με το κράτος ότι το εργατικό δυναμικό θα αντικαθίσταται σε περίπτωση που ο κρατούμενος αρρώσταινε, πέθαινε ή κρινόταν ακατάλληλος.
Η εκρηκτική ανάπτυξη της βιομηχανίας και της οικονομίας οφείλετε σε ένα μεγάλο βαθμό και στην συγκεκριμένη διαμόρφωση του σωφρονιστικού συστήματος. Την ανάγκη για φτηνό εργατικό δυναμικό ακολούθησε η μαζική ποινικοποίηση συμπεριφορών και οι μαζικές συλλήψεις. Οι άνθρωποι στέλνονταν στη φυλακή για ασήμαντες αφορμές ,όπως για χαρτοπαιξία και οινοποσία. Καθώς ο καπιταλισμός εξελισσόταν σταδιακά στην μονοπωλιακή μορφή του (στην οποία θα φτάσει μετά το 1890) οι κατάδικοι άρχισαν να εκχωρούνται μόνο στις πιο ισχυρές επιχειρήσεις κάθε Πολιτείας.
Νομική βάση του θεσμού αποτέλεσε η θεσμοθέτηση της δουλείας στην 13η τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ ως ποινή για την τέλεση κάποιου αδικήματος. Στο Νότο το σύστημα convict-lease εξαπλώθηκε παντού και αποτέλεσε τον νέο τρόπο αξιοποίησης και πειθάρχησης των προσφάτως απελευθερωμένων σκλάβων οι οποίοι πλέον βρίσκονταν στο καθεστώς διαχωρισμού που τους επιβλήθηκε με τη νομοθεσία του Jim Crow υπό το ιδεολόγημα της λευκής υπεροχής. Στις φυλακές του Νότου μετά το 1865 το 90% των κρατουμένων ήταν μαύροι. Οι κατάδικοι εκχωρούνταν στα ορυχεία, σε σιδηροδρομικές εταιρείες και στη βιομηχανία σιδήρου και ατσαλιού. Όλες οι εξορυκτικές εταιρίες του Νότου αλλά και η αγροτική οικονομία βαμβακιού και ζάχαρης βασίζονταν στην εργασία των καταδίκων. Στο Βορρά επίσης υπήρξε στενή συνεργασία μεταξύ των βιομηχανικών, εμπορικών και αγροτικών επιχειρήσεων με όλες τις αρχές επιβολής της τάξης καθώς και το δικαστικό σύστημα. Σερίφηδες, τοπικοί ειρηνοδίκες, αστυνομικοί, δικαστές και κυβερνήτες όλοι δούλευαν από κοινού για την διατήρηση του συστήματος. Εργατικές ενώσεις, συνδικάτα και εργατικά κόμματα αντέδρασαν στο θεσμό αρχικά ως προς τη χρήση κρατουμένων ως ειδικευμένου εργατικού δυναμικού καθώς αυτό έθιγε τα συμφέροντα τους.
Η εργασία κρατουμένων αξιοποιήθηκε επίσης ως αντίβαρο στις προσπάθειες των εργατών να οργανωθούν- οι επιχειρήσεις σε περίπτωση απεργιών και διεκδικήσεων μπορούσαν να αντικαταστήσουν το εργατικό δυναμικό τους με κρατούμενους οι οποίοι εργάζονταν κάτω από σκληρές και θανατηφόρες συνθήκες. Με αυτόν τον τρόπο έσπασαν πολλές απεργίες εργαζομένων στα ορυχεία.
Στα 1890 όμως κατά τη διάρκεια μιας απεργίας στο ορυχεία η εταιρεία TC&I προσπάθησε να χρησιμοποιήσει καταδίκους για να σπάσει την απεργία. Απεργοί και σύμμαχοι τους, φίλα προσκείμενη στο εργατικό κίνημα « the Κnights of labor» ξεκίνησαν ανταρτοπόλεμο με επιθέσεις στην περίφραξη της φυλακής και απελευθέρωσαν κρατουμένους. Στη συνέχεια αρνήθηκαν να υπακούσουν την εντολή του κυβερνήτη να τους επιστρέψουν πίσω και ακολούθησαν ένοπλες συγκρούσεις. Από το 1890 όμως αρχίζουν να πυκνώνουν και οι εξεγέρσεις και οι απεργίες κρατουμένων, ιδίως στο Βορρά όπου πλέον ένα σεβαστό ποσοστό κρατουμένων είναι βετεράνοι του Αμερικάνικου Εμφυλίου αλλά και πρώην εργάτες.
To σύστημα convict-lease επιβίωσε μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα με την Αλαμπάμα να είναι η τελευταία Πολιτεία που το κατάργησε το 1928.

“ Η ανάπτυξη του φυλακο-βιομηχανικού συμπλέγματος (prison industrial complex)”

Από τη δεκαετία του 70′ μέχρι σήμερα οι φυλακές συνέχισαν να αποτελούν ένα προνομιούχο πεδίο κέρδους και καταστολής στις ΗΠΑ ενώ ταυτόχρονα μέσω της συγκρότησης του φυλακο- βιομηχανικού συμπλέγματος περνάμε σε νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου και επιτήρησης. Με τον όρο αυτό νοείται η αλληλεπίδραση και συνεργασία στον σωφρονιστικό τομέα μεταξύ της βιομηχανίας των ιδιωτικών φυλακών, των κατασκευαστικών εταιριών, των εταιρειών προμηθειών των φυλακών, των εταιρειών που εκμεταλλεύονται την καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων και του πολιτικού συντηρητισμού εν γένει.
Έτσι λοιπόν η προπαγάνδα του αμερικανικού καθεστώτος για την κοινωνική νομιμοποίηση του στρατιωτικό- βιομηχανικού συμπλέγματος που αποκόμιζε τεράστια κέρδη κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου έδωσε σταδιακά τη θέση του στο φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα με αφορμή αυτή τη φορά τον «πόλεμο ενάντια στα ναρκωτικά» .
Τις δεκαετίες 60-80 η CIA αφού αναμείχθηκε μυστικά στο εμπόριο ναρκωτικών που λάμβανε χώρα σε Βιετνάμ και Νικαράγουα διοχέτευσε στη συνέχεια μεγάλες ποσότητες στις φτωχογειτονιές των μαύρων. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 70-80 πολλές εταιρείες μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό σε αναζήτηση φτηνού εργατικού δυναμικού με αποτέλεσμα η ανεργία στις φτωχογειτονιές να αυξηθεί και μεγάλο μέρος ανειδίκευτων ανέργων να στραφεί στις κλοπές και στο εμπόριο ναρκωτικών. Το φαινόμενο έδωσε την κατάλληλη πολιτική αφορμή ώστε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο Reagan να ξεκινήσει την καμπάνια του «πολέμου ενάντια στα ναρκωτικά». Την αυστηροποίηση του νομικού οπλοστασίου ακολούθησε ένα μεγάλο κύμα συλλήψεων μαύρων και ισπανόφωνων που οδήγησε με τη σειρά του στον υπερπληθυσμό των φυλακών. Καθώς όμως τα έξοδα για τη συντήρηση και την ανέγερση νέων φυλακών ξεπέρασαν τις δυνατότητες του κρατικού προϋπολογισμού οι ιδιωτικές φυλακές αποτέλεσαν μια συμφέρουσα διέξοδο τόσο για το κράτος όσο και για το κεφάλαιο. Το 1984 επενδυτές στο Tennesee με διασυνδέσεις στην κυβέρνηση συγκρότησαν την Corrections Corporations of America (CCA). Το σκεπτικό ήταν να ιδρύσουν ιδιωτικές φυλακές και να νοικιάζουν τα κρεβάτια στην κυβέρνηση. Η αξιοποίηση των ιδιωτικών φυλακών έφτασε στο αποκορύφωμα της τη δεκαετία του 90 επί Clinton όπου εταιρείες ιδιωτικών φυλακών ανέλαβαν τον εγκλεισμό μεταναστών χωρίς άδεια παραμονής και κρατουμένων «υψηλής επικινδυνότητας». Το 2000 η βιομηχανία των ιδιωτικών φυλακών προέβη σε δωρεές 1,2 εκατομμυρίων σε 830 υποψηφίους. Σήμερα οι μεγαλύτερες εταιρείες ιδιωτικών φυλακών είναι οι Corrections Corporation of America και η GEO Group (πρώην Wackenhut) ενώ το ποσοστό των εγκλείστων σε αυτές το 2013 υπολογιζόταν σε 8% του συνόλου των κρατουμένων.
Παράλληλα με το θεσμό των ιδιωτικών φυλακών η καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων -που όπως προαναφέρθηκε βρίσκει έρεισμα στην 13η Τροπολογία -αποτελεί ακόμα ένα πεδίο κέρδους και διαχείρισης των αποκλεισμένων πληθυσμών.
Οι κρατούμενοι εργάζονται χωρίς ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, άδειες και επιδόματα, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Η άρνηση τους να εργαστούν έχει ως συνέπεια πειθαρχικά και στέρηση προνομίων. Τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον 37 Πολιτείες επιτρέπουν σε ιδιωτικές εταιρείες τη χρήση κρατουμένων με τη συμβολική αμοιβή των 0,93 με 4,73 δολαρίων την ημέρα. Εταιρείες που εκμεταλλεύονται την εργασία κρατουμένων είναι μεταξύ άλλων οι IBM, Boeing, Motorola, Microsoft, AT&T, Wireless, Texas Instrument, Dell, Compaq, Honeywell, Hewlett-Packard, Nortel, Lucent Technologies, 3Com, Intel, Northern Telecom, TWA, Nordstrom’s, Revlon, Macy’s, Pierre Cardin, Target Stores, Starbucks και Honda.
“ Οι αγώνες των κρατουμένων – Η αντίσταση βρίσκει χώρους και τόπους να εκδηλωθεί”

Όπως είναι αναμενόμενο το ασφυκτικό καθεστώς καταναγκαστικής εργασίας ως κομμάτι της ποινής , αυτή η μεταμφιεσμένη μορφή σύγχρονης δουλείας, συμπιέζει και συνθλίβει τόσο τους κρατούμενους ώστε να αρχίζει σιγά σιγά να γεννιέται ο σπόρος της αντίστασης, ένας σπόρος που φυτρώνει πάνω στην οργή και την απελπισία. Εδώ και αρκετό καιρό μια σειρά ζυμώσεων εντός των αμερικανικών κολαστηρίων, που ουσιαστικά αποτελούν κάτεργα σκλάβων, έχει οδηγήσει στο σχεδιασμό ενός συντονισμένου αγώνα μέσα στις φυλακές με στόχο την οριστική κατάργηση αυτής της βαρβαρότητας που αποκαλείται ευφημιστικά “κοινωνική προσφορά”. Παρ’ όλες τις τεράστιες δυσκολίες στην επικοινωνία μεταξύ κρατουμένων η δίψα για αγώνα κατάφερε να προσπεράσει όλα τα εμπόδια ώστε τελικώς το σχέδιο αγώνα να επικοινωνηθεί σε τέτοιο βαθμό που να μιλάμε πλέον ίσως για μια από τις μεγαλύτερες συντονισμένες εκστρατείες αγώνα από τους ίδιους τους κρατούμενους.
Η χρονική αφετηρία ενός τέτοιου αγώνα έχει οριστεί από τις επιτροπές των ίδιων των κρατουμένων στις 9/9/2016, μια ημερομηνία σύμβολο για τους αγώνες των κρατουμένων στις φυλακές των ΗΠΑ αφού 45 χρόνια πριν στις 9 Σεπτέμβρη 1971 έλαβε χώρα η εξέγερση στις φυλακές Άττικα της Νέας Υόρκης που αποτέλεσε την μεγαλύτερη και πιο δραματική εξέγερση φυλακών στην ιστορία των ΗΠΑ. Η βασική αφορμή ήταν η δολοφονία του κρατούμενου George Jacckson από τους Μαύρου Πάνθηρες που δολοφονήθηκε από τους δεσμοφύλακες.
Σαν Αναρχικός Μαύρος Σταυρός θεωρούμε ότι η αιχμή αυτού του αγώνα αποκτάει μια ιδιαίτερη σημασία καθώς αποτελεί μια συλλογική κραυγή αξιοπρέπειας μέσα από τα σύγχρονα κολαστήρια ενός κράτους που έχει αναγάγει τον εγκλεισμό σε επιστήμη αποτελώντας πρότυπο και παράδειγμα για κάθε φιλόδοξο ολοκληρωτικό καθεστώς.
Το καθεστώς δουλείας στις φυλακές είναι η επιτομή της βαρβαρότητας μέσα σε συνθήκες εγκλεισμού αφού καταργεί την ανθρώπινη υπόσταση του κάθε ατόμου και στοχεύει στην ολοκληρωτική του καθυπόταξη ανάμεσα στα γρανάζια των πολυεθνικών κολοσσών.
Σαν αναρχικοί δεν μπορεί να στεκόμαστε αδιάφοροι σε έναν αγώνα που προέρχεται από τους κολασμένους του κοινωνικού περιθωρίου που βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς σκλαβιάς και διεκδικούν ακόμα και μέσα στις δυσμενής συνθήκες του εγκλεισμού ανάσες αξιοπρέπειας και αυτοκαθορισμού.
Οι κρατούμενοι θα διεξάγουν τον αγώνα τους αρνούμενοι ουσιαστικά την διαδικασία της καταναγκαστικής εργασίας πραγματοποιώντας αποχή από τα προβλεπόμενα καθήκοντα τους, ουσιαστικά ένα είδους απεργίας εντός φυλακής που τιμωρείται με πειθαρχικές ποινές και απομονώσεις. Ένας αγώνας που στην ρίζα του βρίσκεται η πολιτική ανυπακοή και το σαμποτάζ σε επιχειρηματικά συμφέροντα που έχουν ταυτίσει την ύπαρξη τους με τις πιο στυγνές και αδίστακτες μορφές εκμετάλλευσης.
Οι κρατούμενοι έχουν απευθύνει προς τα έξω ένα κάλεσμα για υποστήριξη του αγώνα τους από όποιον αισθάνεται ότι αυτός ο αγώνας τον αφορά έστω και λίγο και βρίσκει ένα κομμάτι του εαυτού του μέσα σε αυτόν.
Στα πλαίσια αυτά σαν Αναρχικός Μαύρος Σταυρός είχαμε πραγματοποίηση εκδήλωση και ενημέρωση στις 4/8 στην κατάληψη Θεμιστοκλέους 58 μαζί με τα συντρόφια από το μεταφραστικό δίκτυο αντιπληροφόρησης Contra Info στην οποία είχε μιλήσει εκτενώς γύρω από αυτά τα ζητήματα ένας σύντροφος από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό του Πόρτλαντ με σκοπό την ενημέρωση του εγχώριου αναρχικού κινήματος για τον αγώνα που θα ακολουθούσε από τις 9 Σεπτέμβρη.
Είμαστε διατεθειμένοι να εκδηλώσουμε την αλληλεγγύη μας με κάθε τρόπο στους κρατούμενους των φυλακών στις ΗΠΑ καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα τους. Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε όλες τις συλλογικότητες, τους πυρήνες του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού διεθνώς αλλά και όποιον/α επιθυμεί να στηρίξει με τον τρόπο του να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας σε μια Διεθνή Μέρα Αλληλεγγύης που θα είναι σημείο αναφοράς του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης στον συγκεκριμένο αγώνα και θα αποτελέσει μια αφορμή για περαιτέρω όξυνση των δράσεων μας στην συνέχεια. Προτείνουμε αυτή η μέρα να είναι η 1η Οκτώβρη.
Οι προοπτικές, τα διακυβεύματα αλλά και οι παρακαταθήκες που μπορεί να αφήσει ο συγκεκριμένος αγώνας στις φυλακές των ΗΠΑ θεωρούμε ότι αποτελούν μια ανοιχτή πρόκληση για κάθε αγωνιστή που θέλει να συμβάλει στην διεξαγωγή ενός διεθνοποιημένου και συντονισμένου αγώνα μέσα και έξω από τις φυλακές ενάντια στην σύγχρονη σκλαβιά και την οικονομική δικτατορία των πολυεθνικών.

Αλληλεγγύη και Δύναμη στον αγώνα των κρατουμένων στις φυλακές των ΗΠΑ !

Ο αγώνας είναι η μόνη προοπτική για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια !

Φωτιά στις φυλακές !
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης