Category Archives: Αναρχικοί κρατούμενοι

Οδοιπορικό μνήμης για τη δίκη του σχεδίου απόδρασης – Σ.Π.Φ. – Χρήστος Τσάκαλος (Β’ μέρος)

Οδοιπορικό μνήμης για τη δίκη του σχεδίου απόδρασης – Σ.Π.Φ. – Χρήστος Τσάκαλος (Β’ μέρος)

  1. i) Τα πάντα είναι ζήτημα…αισθητικής

Θα ξεκινήσω με έναν ανορθόδοξο τρόπο. Λένε πως τα πάντα είναι πολιτική. Εγώ θεωρω πως το αισθητικό κομμάτι έχει σαφώς πολιτικές προεκτάσεις. Η αισθητική αλλά και η γλώσσα του σώματος των δικαστών στη δίκη για το σχέδιο απόδρασης ήταν ενδεικτική. Η πρόεδρος του δικαστηρίου απ’ την πρώτη στιγμή έμοιαζε σαν να είχε φτύσει κάποιος δίπλα της κόντρα στον άνεμο, ο εκ δεξιών της εφέτης είχε μονίμως ένα παγωμένο, ανέκφραστο πρόσωπο γερμανικής πειθαρχίας, ενώ ο αναπληρωτής πρόεδρος τοποθετώντας το κεφάλι του μέσα στο παχύσαρκο προγούλι του κοιμόταν συνεχώς, με κίνδυνο να πέσει απ’ την καρέκλα.

Η δίκη αυτή διεκδίκησε πολλές πρωτοτυπίες. Καταρχάς η λέξη «στρατοδικείο» αδικήθηκε απ’ την συχνή της χρήση, στις προηγούμενες πολιτικές δίκες και δεν μπορούσε να αποδόσει, πλέον, το μέγεθος του φασισμού του συγκεκριμένου δικαστηρίου.

Απ’ την αρχή, η πρόεδρος έκανε γνωστές τις διαθέσεις της. Παρά την απεργία των δικηγόρων, απαίτησε η δίκη να προχωρήσει κανονικά. Μάλιστα κατήργησε τους δικηγόρους και διόρισε νέους που θεωρούσε ότι θα υπακούσουν στις εντολές της. Χρειάστηκε, μετά από απαίτησή μας, να γίνει παρέμβαση του δικηγορικού συλλόγου για να πάρει πίσω την απόφασή της, ώστε να μην εκτεθεί.

Σε όλα τα προηγούμενα δικαστήρια, οι δικαστές, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο φρόντιζαν να διατηρούν ένα «επίπεδο» που ταίριαζε στο προφίλ του «πολιτικού αντιπάλου». Η συγκεκριμένη πρόεδρος ήταν… ελαττωματική… Το ύφος της, η κουλτούρα και η νοοτροπία της, ταίριαζε πιο πολύ σε… ψηφοφόρο του ΛΑΟΣ, που τηλεκανιβαλίζεται και μέσα στο λεωφορείο ρίχνει ανάθεμα και κατάρες στους μετανάστες, παρά σε εφέτη. Δεν είχε την στοιχειώδη στρατηγική να κρατήσει τα προσχήματα. Οι φράσεις της «θα μας κράξουν τα κανάλια, άμα φύγει κανένα δεκαοχτάμηνο», «θα σας βγουν ξινά τα γέλια», «θα δείτε τι θα πάθετε…», «αυτά στη φιλενάδα σου», αποτυπώνουν κάποια στιγμιότυπα της δίκης…

Γίνεται αντιληπτό έτσι, ότι μπορεί οι δικαστικές αποφάσεις να συμμορφώνονται με τα κέντρα εξουσίας (π.χ. υποθέσεις Βγενόπουλου, Μπόμπολα, Μαρινάκη, Siemens, NOOR 1 κτλ) ΟΜΩΣ αποκτούν και τις εντάσεις του προσωπικού ταπεραμέντου του κάθε δικαστή. Αυτό επιβεβαιώνει ότι η δικαστική εξουσία διαθέτει τεράστια ισχύ, που κληρονόμησε από την ιερά εξέταση του μεσαίωνα.

Η αλαζονεία των δικαστών και η εξουσία που απολαμβάνουν ως μικροί θεοί απ’ τον θρόνο της έδρας οφείλει να απασχολήσει την στρατηγική του αναρχικού αντάρτικου πόλης.

  1. ii) Κατάσταση ψυχολογικής πολιορκίας.

Ξαναγυρνώντας στη δίκη για το σχέδιο απόδρασης.

Θεωρούμε ότι ο βασικός πολιτικός σχεδιασμός είχε οργανωθεί στο ανακριτικό γραφείο του ειδικού εφέτη ανακριτή κατά της τρομοκρατίας Ε. Νικόπουλου. Το δικαστήριο, απλώς έπρεπε να επικυρώσει ότι είχε ήδη αποφασιστεί στο βούλευμα. Το μήνυμα ήταν σαφές. Ο φόβος έπρεπε να κυριαρχήσει.

Στην αρχή η αστυνομία δοκίμασε την τακτική της διαίρεσης. Την ίδια μέρα που αποκαλύφθηκε το σχέδιο απόδρασης, τα μεσάνυχτα πραγματοποιήθηκε έκτακτη μεταγωγή εμένα και του αδερφού μου Γεράσιμου Τσάκαλου, στα υπόγεια της ειδικής πτέρυγας. Έτσι θέλησαν να διασπάσουν την οργάνωση. Στη συνέχεια μας επιτέθηκαν με μία επικοινωνιακή ομίχλη, σμιλεμένη με ψέματα και φανταστικά σενάρια.

Τέσσερις μήνες πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων, μέσα από επιστολές που βρέθηκαν κατασκεύαζαν ιστορίες ηγεμονίας στη φυλακή, μιλούσαν για συγκοινωνούντα δοχεία «τρομοκρατών» και «μαφιόζων» και κατήγγειλαν «πάρτυ τρομοκρατών στις φυλακές». Παράλληλα τρομοκρατούσαν, κάνοντας λόγο για «αιματοκύλισμα που απεφεύχθη τελευταία στιγμή» και για «μακελειό που ετοίμαζαν οι Πυρήνες της Φωτιάς».

Έτσι έκρυβαν την ουσία, την επιθυμία μας να αποκτήσουμε την ελευθερία μας και να συνεχίσουμε τον αγώνα.

Το Μάρτη του 2015 το καζάνι του ψέματος ξεχείλησε… Η αντιτρομοκρατική συνέλαβε τη συντρόφισσα Αγγελική Σπυροπούλου και παράλληλα προφυλάκισε τη μητέρα μου, τη σύζυγο του αδερφού μου ενώ ασκήθηκε δίωξη στον αδερφό του μέλους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Γιώργου Πολύδωρου.

Μια συνολικά ενορχηστρωμένη επίθεση απ’ τα αστυνομοδικαστικά κλιμάκια, που στόχευε να μας διασπάσει συντροφικά, να μας απαξιώσει πολιτικά και να μας τσακίσει συναισθηματικά.

Δημιουργήθηκε μια κατάσταση ψυχολογικής πολιορκίας. Οι δύο απεργίες πείνας που πέτυχαν την απελευθέρωση των συγγενών με πρωτοφανείς περιοριστικούς όρους (η Αθηνά Τσάκαλου «εξορίστηκε» στο νησί της Σαλαμίνας και απαγορευόταν να απομακρυνθεί από αυτό, ενώ η Εύη Στατήρη μπορούσε να μετακινηθεί μόνο 1 χλμ απ’ το σπίτι της ως ζώνη περιορισμένης «ελευθερίας»), δεν ισοφάρισαν την κατάσταση, απλά μας έδωσαν λίγο χρόνο, να σκεφτούμε για να οργανωθούμε…

Είναι φανερό πως το κράτος είχε προσωποποιήσει το μένος του σε κάποιους από εμάς. Όμως, αυτό ήταν και η παγίδα. Να θεωρήσουμε ότι ο πόλεμος της εξουσίας γίνεται μόνο με προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά. Όχι, η εξουσία, αδιαφορεί για τα ονόματα, αντίθετα επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στις επιλογές που παίρνουν τα πρόσωπα.

Επιλογές που όσοι δεχτήκαμε προσωπική επίθεση βλέποντας όμηρους τους συγγενείς μας, δεν ήμασταν διατεθειμένοι να προδώσουμε.

iii) Η Δίκη

Η δίκη ορίστηκε για τις 15 Φεβρουαρίου 2016, με 28 κατηγορούμενους, χιλιάδες σελίδες δικογραφίας (που ποτέ δεν λάβαμε στα χέρια μας), 21 μάρτυρες (απ’ τους 80 που αρχικά είχαν καλεστεί) και πολύ άγχος… Άγχος για όλους τους υπόλοιπους, εκτός από εμάς, που γνωρίζαμε ότι η εξουσία πάνω στις πλάτες τους θα παίξει τη δικιά της παρτίδα φόβου.

Ανάμεσα στους κατηγορούμενους βρίσκονταν άνθρωποι που, είτε δεν τους είχαμε ξαναδεί, είτε ήταν γνωστοί μας και από μία φιλική χειρονομία προς εμάς (π.χ. μεταφορά ενός σακβουαγιάζ με ρούχα) και κινδύνευαν να καταδικαστούν ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης».

Το παιχνίδι ήταν στημένο και το μήνυμα διαχρονικό…

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΧΤΕΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ, ΜΙΑ ΤΑΦΡΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΟΛΗΣ, ΠΟΥ ΟΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙ ΝΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ ΣΕ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΗ Η ΙΣΟΒΙΑ.

Αποδέκτες… οι αλληλέγγυοι, οι φίλοι και οι συγγενείς. Αυτό ήταν το στοίχημα του φόβου. Και αυτό είχαμε να αντιμετωπίσουμε…

Όλη η προηγούμενη κατάσταση, ο επικοινωνιακός πόλεμος των ΜΜΕ, οι προσωπικές αντιπάθειες, η απομόνωση των υπογείων, αρχικά αποσυνέδεσε πολιτικά αυτή τη δίκη, από όλες τις υπόλοιπες.

Στις 15 Φεβρουαρίου, κανείς δεν κάλεσε στα δικαστήρια. Αμηχανία, φόβος, αδιαφορία, συνήθεια… Στην αρχή η απουσία αλληλεγγύης ήταν εκκωφαντική…

Αυτή η κατάσταση βόλευε τους δικαστές, καθώς η βρωμοδουλειά τους θα γινόταν εν κρυπτώ. Παράλληλλα, ο συναισθηματικός εκβιασμός με την ομηρία των συγγενών μας και η διαρκής απειλή να μπουν ξανά φυλακή, τους έκανε να θεωρήσουν ότι δικάζουν χωρίς τον δικό μας αντίλογο. Πίστευαν ότι αυτός ο φόβος, θα μας ράψει τα στόματα.

Η ιστορία, όμως, δεν γράφτηκε έτσι…

  1. iv) Μία μικρή παρένθεση

Από τον Σεπτέμβρη του 2009, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων συνεχώς αυξανόταν. Είχε προηγηθεί η περίοδος 2008-2009 με το αναρχικό αντάρτικο πόλης να δοκιμάζει τη δική του έφοδο στον ουρανό, μέσα από δεκάδες εκρήξεις, πυροβολισμούς σε αστυνομικούς και δημοσιογραφικούς στόχους, εκτέλεση μπάτσου της αντιτρομοκρατικής κ.α.

Αρχικά το ενδιαφέρον του αναρχικού χώρου ήταν μεγάλο. Αναπτύχθηκε μία έντονη κινητικότητα αλληλεγγύης, με παρουσία στα δικαστήρια, αφίσες, εκδηλώσεις, συνελεύσεις και κάποιες επιθετικές ενέργειες…

Όμως, στη συνέχεια τα ονόματα των συλληφθέντων άρχισαν να προστίθενται σαν αριθμοί σε μια λίστα φυλακής, που έμοιαζε με τηλεφωνικό κατάλογο. Παράλληλα προέκυψε, ο διαχωρισμός αυτών που ανέλαβαν την ευθύνη και στήριξαν τις ένοπλες ενέργειες και όσων δήλωναν ότι δεν είχαν καμία σχέση με τις κατηγορίες. Επίσης, υπήρξαν «προστριβές» απ’ τη μεριά μας ως Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς με συγκεκριμένο κομμάτι του χώρου, που ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα, πολεμούσε και συκοφαντούσε την οργάνωσή μας, εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε υποκριτικά ως αλληλέγγυο.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι εντάσεις μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων οξύνθηκαν, οι συνεχιζόμενες διώξεις που μας καταδιώκουν ακόμα και μέσα στη φυλακή δημιούργησαν ένα λαβύρινθο δικαστηρίων (οι περισσότεροι από την Σ.Π.Φ. έχουμε τουλάχιστον 5-6 δικαστήρια) και ο αλληλέγγυος κόσμος αραίωνε ακολουθώντας την κούραση και την ηττοπάθεια που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τον αναρχικό χώρο.

Το αποτέλεσμα… αίθουσες δικαστηρίων άδειες από αλληλέγγυους… γεμάτες από ασφαλίτες και αντιτρομοκρατικάριους…

Οι αιτίες πολλές και σίγουρα χρειάζονται γερές δόσεις κριτικής, αυτοκριτικής και πιο πολύ προτάσεις για την επανέναρξη όχι απλά της αλληλεγγύης αλλά της αναρχικής επίθεσης. Κλείνει η παρένθεση.

  1. v) «1+1 κάνει… όσο θέλουν οι δικαστές»

Απ’την πρώτη στιγμή οι δικαστές έδειξαν τα δόντια τους.

Η δίκη θα γιγόταν σε ρυθμούς fast track για να αποφευχθεί με κάθε τρόπο η πιθανή αποφυλάκιση κατηγορούμενου με 18μηνο. Δεν είναι εκτίμηση, ήταν τα ακριβή λόγια της προέδρου. Με το μοτίβο «άντε να τελειώνουμε» είχε συνταχθεί και η λίστα μαρτύρων κατηγορίας.

Ενώ κατηγορούμασταν για τέσσερις απόπειρες ανθρωποκτονίας των αστυνομικών του Α.Τ. Ιτέας, δεν κλήθηκε κανείς για αυτή την υπόθεση. Αφ’ ενός για να κερδηθεί χρόνος και αφ’ ετέρου για να μην αναδειχθεί μέσα απ’ τις ερωτήσεις μας προς τους μάρτυρες ο πολιτικός χαρακτήρας της ενέργειας (ήταν ως αντίποινα για τη δολοφονία του κρατουμένου στις φυλακές Νιγρίτας, που είχε βασανιστεί στο ενδιάμεσο και στο Α.Τ. Ιτέας). Φυσικά το δικαστήριο μας καταδίκασε και για τις τέσσερις απόπειρες ακολουθώντας το βούλευμα.

Εδώ πρέπει να πούμε δύο λόγια για το νομικό σκέλος της υπόθεσης. Αν και η νομική γλώσσα είναι εξαιρετικά βαρετή και εχθρική, είναι χρήσιμο να αποκωδικοποιούμε τις μεθόδους της εξουσίας.

Η υπόθεση αυτή στηρίχτηκε πάνω… σε προθέσεις απόδρασης…

Ήταν μία δίκη στην πλειοψηφία της χωρίς πραγματικά γεγονότα.

Υπήρχαν αρκετά όπλα, ακόμα πιο πολλά εκρηκτικά, δύο κρησφύγετα, μερικά κλεμμένα αυτοκίνητα και… ένα σχέδιο που, δυστυχώς, έμεινε στα χαρτιά…

Όλα αυτά κόστισαν 1500 χρόνια φυλακής.

Ολόκληρη η δικογραφία είναι γραμμένη σε χρόνο μέλλοντα… «θα ανατίναζαν», «θα χρησιμοποιούσαν», «θα διέφευγαν»… Λείπουν οι πράξεις, αλλά περισσεύουν οι προθέσεις.

Όλοι οι κατηγορούμενοι παραπέμφηκαν ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης», ώστε να γιγαντωθεί οποιαδήποτε πράξη τους.

Άνθρωπος κατηγορήθηκε ότι μετέφερε ένα σακβουαγιάζ με ρούχα και χρηματικό ποσό (5000 ευρώ) και αντιμετώπιζε ποινή είκοσι χρόνων, ως «μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς». Να, πως ανοίγεται ο δρόμος στο μέλλον για την ποινικοποίηση των κινηματικών υποδομών και των ταμείων αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Δικηγόρος κατηγορήθηκε ως «μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» επειδή είπε σε άλλο κατηγορούμενο «μην ξεχάσεις το ραντεβού με την Μαρία», που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν κάποιο συνθηματικό, αλλά ένα πραγματικό ραντεβού.

Οι συγγενείς μας παραπέμφηκαν ως «μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» με την κατηγορία του «ταχυδρόμου» για μηνύματα που μετέφεραν, την ίδια στιγμή που ήταν γνωστό πως όλα τα μηνύματα που ανταλλάσσαμε ήταν μέσω κρυπτογραφημένων e-mail και δεν υπήρχαν φυσικά πρόσωπα ως… «ταχυδρόμοι». Είναι πολλά τα παραδείγματα του νομικού ολοκληρωτισμού που αποτέλεσαν την ραχοκοκαλιά αυτής της δίκης.

Όλα αυτά αναφέρονται για να τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις.

Οι νόμοι τους είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους και δεν ντρέπονται στο ψέμα, ούτε τσιγκουνεύονται στην εκδίκηση. Οι νόμοι δεν ακολουθούν την αλήθεια των μαθηματικών «το 1+1 κάνει 2», αλλά το «1+1 κάνει όσο θέλουν οι δικαστές». Αυτό δεν είναι εκτροπή ή παρατυπία των νόμων. Είναι η πεμπτουσία τους…

Η ανάδειξη του δικαστικού πραξικοπήματος, μέσα στις δίκες δεν έχει να κάνει με καταγγελία αλλά με το να εκθέσουμε για άλλη μία φορά την ασχήμια της εξουσίας, θέτοντας το δίλημμα: « ή με τον κόσμο του νόμου και της τάξης ή με την επανάσταση και την αναρχία».

  1. vi) «Κι όμως… κινείται…»

Η αντίδρασή μας απέναντι στον φασισμό της έδρας, δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας. Δεν θα ήμασταν απλοί θεατές της καταδίκης μας. Αλλιώς ας μας έστελναν την απόφαση στα κελιά μας.

Επανειλημμένως συγκρουστήκαμε με την έδρα, τσαλακώσαμε την αλαζονεία της (οι δικαστές έχουν συνηθίσει να έχουν απέναντί τους κατηγορούμενους με σκυμμένα κεφάλια) και στο τέλος επιτεθήκαμε εκτοξεύοντας πράγματα στο κεφάλι της προέδρου, που πανικόβλητη έτρεξε να κρυφτεί.

Κάπου εδώ οι ισορροπίες άλλαξαν. Η προκλητική στάση της προέδρου και η αντίδρασή μας, ανέδειξαν την πολιτική αντιπαράθεση δύο κόσμων… της εξουσίας και της επανάστασης, με τον πιο εμφατικό τρόπο. Αποσύρθηκε η σκουριά της ακινησίας και ένα κομμάτι του αλληλέγγυου κόσμου, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά του σε Αθήνα και επαρχία. Έγιναν καλέσματα στο δικαστήριο, κρεμάστηκαν πανό, γράφτηκαν συνθήματα, πραγματοποιήθηκε κατάληψη ραδιοφωνικού σταθμού, υπήρχε διαρκής αντιπληροφόρηση στο διαδίκτυο για κάθε συνεδρία, έγιναν επιθέσεις σε νομικούς στόχους, τοποθετήθηκαν εμπρηστικοί μηχανισμοί, στάλθηκε πακέτο-βόμβα σε δικαστικό είχε απορρίψει αίτηση αποφυλάκισης συγγενή των συντρόφων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και φάνηκε ότι κάτι ξεκινά να κινείται…

Μεσά στο δικαστήριο, αρχικά αποβληθήκαμε απ’ την αίθουσα, για να ακολουθήσει και η απομάκρυνση του αλληλέγγυου κόσμου με την επέμβαση της αστυνομίας.

Παράλληλα, υπήρξε η αποχώρηση του Γ. Πετρακάκου σε ένδειξη αλληλεγγύης, που δικαζόταν απ’ την ίδια έδρα, για άλλη υπόθεση, με δημόσια δήλωσή του που έκανε λόγο για φασιστικές μεθοδεύσεις.

Η υπόθεση τώρα αποκτούσε δημοσιότητα και αναγκαστικά δεν μπορούσε να γίνει εν κρυπτώ, στα δικαστικά λαγούμια των έτοιμων αποφάσεων…

Παράλληλα, οι δικαστές, αισθάνθηκαν την απειλή αντιποίνων να πλανάται στον αέρα. Είχαν πλέον αντίπαλο και έξω απ’ την αίθουσα.

Ανακάλεσαν την αποβολή μας και αναγκάστηκαν με εξαιρετική δυσφορία να ακούνε τις πολιτικές τοποθετήσεις μας και κυρίως τις δηλώσεις (αφού αρνηθήκαμε να απολογηθούμε) που ήταν ένα χείμαρρος επίθεσης και αποδόμησης της δικαστικής μαφίας.

Επιπλέον, η παρουσία μαρτύρων υπεράσπισης από ένα ευρύτερο προοδευτικό, κοινωνικό φάσμα (συγγραφείς, ηθοποιοί, πανεπιστημιακοί), οι οποίοι δεν ήρθαν να καταθέσουν τα κλασικά «είναι καλοί άνθρωποι, μην τους βάλετε στη φυλακή…» αλλά δήλωσαν «συνένοχοι» λέγοντας «και εμείς τα ίδια θα κάναμε…», έδειχνε ότι η δίκη αποκτούσε προεκτάσεις που πήγαιναν πιο μακριά απ’ την αποκλειστική αντιπαράθεση με το αναρχικό αντάρτικο πόλης.

vii) Πισώπλατο χτύπημα

Βέβαια, οι δικαστές πήραν τη ρεβάνς, εξαντλώντας το μένος τους απέναντι τους «ποινικούς» κατηγορούμενους. Η αναδίπλωση τους μπροστά στην πολιτική μας παρουσία, μετατράπηκε σε εκδικητικότητα απέναντι στους υπόλοιπους κατηγορούμενους.

Η επιθετικότητα της προέδρου προς αυτούς προσπαθούσε να αναπληρώσει το χαμένο της μονόλογο… «Ελληνικά δεν ξέρεις;», «καλά εσύ είσαι αλβανός, πως έκανες παρέα με έλληνες;» σε συνδυασμό με μπόλικα ρατσιστικά σχόλια προς τους κατηγορούμενους που δεν ήταν έλληνες ήταν ο ασφαλής δρόμος για τους δικαστές να ξαναβρούν την χαμένη τους αλαζονεία.

Προφανώς, δεν καθίσαμε με σταυρωμένα τα χέρια και με κάθε τρόπο σταθήκαμε δίπλα στους υπόλοιπους κατηγορούμενους. Όμως, η απόφαση είχε βγει.

Η αναγκαστική οπισθοχώρηση της έδρας με την αθώωση (κατά πλειοψηφία) της μητέρας μου, της συζύγου του αδερφού μου και τη μη φυλάκιση του αδερφού του Γιώργου Πολύδωρου, έπρεπε να ισοφαριστεί με αιώνες φυλακής προς τους υπόλοιπους.

Οι στιγμές που οι δικαστές άθροιζαν τα χρόνια φυλακής των «ποινικών» κατηγορουμένων, ανάμεσα σε χαχανητά απ’ την μεριά τους, όταν γινόταν κάποιο λάθος στους υπολογισμούς και με σχόλια «για αυτό δεν έγινα μαθηματικός» ήταν ενδεικτικές της μεθυστικής αλαζονείας τους.

viii) Το στοίχημα

Το τέλος της δίκης άφησε μία γλυκόπικρη αίσθηση.

Ήταν μία δίκη, που επανενενεργοποίησε κάπως τα σκουριασμένα αντανακλαστικά της αλληλεγγύης και απέδειξε την σημασία τους. Χωρίς αλληλεγγύη δεν θα είχαμε καταφέρει να σπάσει το εκδικητικό καθεστώς της δίωξης των συγγενών μας.

Η δίκη αυτή ξαναέφερε κόσμο στο δικαστήριο και έσπασε την χειμερία νάρκη της συνήθειας που είχε απενεργοποιήσει τις περισσότερες πολιτικές δίκες και τις είχε υποβιβάσει σε μία διαδικασία ρουτίνας.

Ήταν, όμως και μία δίκη που πέρα απ’ τα 115 χρόνια που έριξε σε εμάς και τα 28 στην συντρόφισσα Αγγελική, έστειλε αρκετούς ανθρώπους για 25 χρόνια στη φυλακή. Ανθρώπους που καταδικάστηκαν, επειδή ήταν φίλοι ή γνωστοί μας. Μπορεί να μην ήταν αναρχικοί, αλλά αυτές είναι οι οδηγίες της καραντίνας… Όποιος πλησιάσει τους αναρχικούς αντάρτες πόλης, μπορεί να τους κάνει παρέα στο διπλανό κελί…

Από αυτό το σύντομο οδοιπορικό μνήμης στη δίκη πολλά είναι τα ζητήματα που προκύπτουν.

Ένας πρώτος απολογισμός έγινε. Είναι σαφείς οι εντολές του κράτους για την απομόνωση και την καραντίνα των πολιτικών εχθρών του (απομόνωση στα υπόγεια, επικοινωνιακή συκοφάντηση και πολιτική σπίλωση, διώξεις συγγενών και φίλων, μακροχρόνιες καταδίκες). Έτσι σχηματίζεται μία τάφρος ολόγυρά μας επιδιώκοντας να οριοθετήσει το αδιάβατο της επιλογής του αναρχικού αντάρτικου πόλης.

Για όσους διαλέγουμε τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία ως στάση ζωής, είναι σημαντικό να ιχνηλατούμε τις διαδρομές των εντολών της εξουσίας.

Με αφορμή, λοιπόν, αυτήν την δίκη, μπορεί να ανοίξει ένας πραγματικός διάλογος. Οι πολιτικές δίκες δεν είναι απλώς δίκες του Γιώργου, του Γεράσιμου, της Όλγας, της Αγγελικής. Είναι δίκες εναντίον μίας επιλογής… της επιλογής του αναρχικού αντάρτικου πόλης.

Αυτές οι δίκες είναι ένα εργαστήριο, που η εξουσία πειραματίζεται για ολόκληρο το ποινικό της σύστημα. Μέσα από αυτές παράγεται το νέο «δίκαιο» του κράτους.

Η αντιδικαστική στάση με τις ερωτήσεις, παρεμβάσεις, τοποθετήσεις των πολιτικών κρατουμένων, χαλάει το μακιγιάζ της δημοκρατίας. Όπως, επίσης και η πλήρης απαξίωση του δικαστικού μηχανισμού με τους κατηγορούμενους να αρνούνται να παραστούν στη δίκη αποτελεί ιεροσυλία για την αλαζονεία των δικαστών. Επίσης, η παρουσία αλληλέγγυου κόσμου στα δικαστήρια δημιουργεί αντίβαρο, που δεν μπορεί εύκολα να αγνοήσει η δικαστική μαφία. Ενώ οι επιθετικές ενέργειες εμπρησμοί, σαμποτάζ, βόμβες, εκτελέσεις) λειτουργούν ως αντίποινα στις σαδιστικές ορέξεις του δικαστηρίου.

Το στοίχημα, λοιπόν, είναι να ανασυγκροτηθούμε, να μαζέψουμε τις στιγμές μας και να σχεδιάσουμε μία συνολική επίθεση, μετατρέποντας την αναρχία από μία ευκαιριακή ενασχόληση, σε μία πραγματικότητα πολέμου… εκεί, που όλα είναι δυνατά… μέχρι τη συνολική απελεύθερωση.

Μόνο έτσι θα δημιουργήσουμε τόπους και εποχές, που η ιστορία δεν θα συμβαίνει απλά, αλλά θα γράφεται από το δικό μας χέρι…

Τσάκαλος Χρήστος, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/ FAIIRF – Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης.

pdf

22/7 συνεχίζεται η δίκη της ΣΠΦ για το σχέδιο φοίνικας

22/7 στις 9:00 π.μ., συνεχίζεται η δίκη της ΣΠΦ για το σχέδιο φοίνικας!

ccf_edited

Ως το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής

Λευτεριά στους αναρχικούς αιχμαλώτους!

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης

Ενημέρωση από εφετείο για Σαραφούδη – Ναξάκη

Ενημέρωση από εφετείο για Σαραφούδη – Ναξάκη:

Ο μάρτυρας κατηγορίας έπεσε σε εξόφθαλμες αντιφάσεις σε σχέση με όσα είχε καταθέσει στην προδικασία και στη δίκη στον πρώτο βαθμό, γεγονός που επισημάνθηκε απ τους συνηγόρους.

Η δίκη θα συνεχιστεί στις 27/9 στο Εφετείο ( Λουκάρεως) 6ος όροφος Δ120Α.

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης

cropped-abc102.jpg

21/7 συνεχίζεται το εφετείο για Σαραφούδη – Ναξάκη

21/7 συνεχίζεται το εφετείο για Σαραφούδη – Ναξάκη, για την ληστεία τράπεζας στον Πυργετό Λάρισας!

Λευτεριά στους αναρχικούς αιχμαλώτους …

… κανένας μόνος στα χέρια του κράτους

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης

20/7 & 21/7 συνεχίζεται η δίκη της ΣΠΦ για το σχέδιο φοίνικας

20/7 & 21/7 στις 10:30 π.μ., συνεχίζεται η δίκη της ΣΠΦ για το σχέδιο φοίνικας!

Ως το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής

Λευτεριά στους αναρχικούς αιχμαλώτους!

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης

Οδοιπορικό μνήμης στις δίκες ( υπόθεση «250 ενεργειών», σχέδιου απόδρασης) Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Χρήστος Τσάκαλος

Οδοιπορικό μνήμης στις δίκες ( υπόθεση «250 ενεργειών», σχέδιου απόδρασης) Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Χρήστος Τσάκαλος

                                    (κι ένας πρώτος απολογισμός)

 

  1. Ποινές σε χρόνο μετά θάνατο

Συνήθως όταν τελειώνει κάτι, κοιτάμε μόνο τον λογαριασμό που κάναμε. Μετράμε το κέρδος και τις ζημιές.

Σπάνια γυρνάμε το χρόνο πίσω, για να αναλογιστούμε τη διαδρομή που έφερε το τελικό αποτέλεσμα. Και ακόμα πιο σπάνια κοιτάμε μπροστά για να δούμε ποιος είναι ο καινούργιος ορίζοντας που ξεπροβάλλει, όταν το σήμερα, γίνει χθες…

Πριν 2 εβδομάδες τελείωσαν δύο δικαστήρια εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Το ένα διήρκησε περίπου 3 χρόνια κι ήταν για την υπόθεση των 250 επιθέσεων της οργάνωσης και το άλλο κράτησε 5 επεισοδιακούς μήνες με διαρκείς εντάσεις με την πρόεδρο και ήταν για το σχέδιο απόδρασης.

Για όσους αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και υπερασπίσαμε την οργάνωση και τις ενέργειές της το πρώτο δικαστήριο μας καταδίκασε από 28 έως 21 χρόνια τον καθένα και το δεύτερο σε 115 χρόνια…

Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι δικαστές πιστεύουν στη μεταθάνατο ζωή, καθώς για τις ποινές αυτές δεν φτάνει μία ανθρώπινη ζωή.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι, ότι η επιλογή του αντάρτικου πόλης και η ένοπλη αναρχική δράση εξακολουθεί να φοβίζει την εξουσία…

 

  1. Το σκηνικό της παράστασης.

Ας δούμε, όμως, πρώτα το σκηνικό που εξελίχθηκε η παράσταση. Γενικά δεν μου αρέσει η λογική της θυματοποίησης με την εξιστόρηση υπερβολών που απλά συντηρούν φοβικούς μύθους. Αν θέλουμε να νικήσουμε τον φόβο, θα πρέπει να τον κοιτάξουμε κατάματα κι όχι να τον μεγενθύνουμε… Ίσως η τραγικοποίηση των γεγονότων κάνει πιο ενδιαφέρουσα την αφήγηση, όμως απομακρύνει την αλήθεια.

Το δικαστήριο για τις 250 επιθέσεις της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς (ο ακριβής αριθμός είναι 148 ενέργειες, όμως η υπόθεση έμεινε γνωστή ως «υπόθεση των 250») χαρακτηριζόταν από μία σχετικά ήπια και μετριοπαθή στάση των δικαστών απέναντι μας, ως προς τη συμπεριφορά τους.

Κατά τη διάρκεια της δίκης, η σύνθεση του δικαστηρίου επέλεξε μία βελούδινη χαλαρότητα, ως προς κάποια τεχνικά ζητήματα (ώρα προσέλευσης, διακοπή της δίκης όταν συνέπεπτε χρονικά με την δίκη της Χ.Α. κ.α.)

Προφανώς, αυτό ήταν κυρίως αποτέλεσμα της στάσης που κρατήσαμε στο δικαστήριο. Όταν απ’ την πρώτη στιγμή στη δίκη, δηλώσαμε ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και αδιαφορούμε για το ποινικό κόστος, ουσιαστικά απενεργοποιήσαμε το βασικό τους φόβητρο.

Τους αφαιρέσαμε το πλεονέκτημα της άσκησης φόβου μέσω της τιμωρίας των ποινών. Αμήχανοι, πλέον, οι δικαστές ένιωθαν συχνά έξω απ’τα νερά τους.

Παράλληλα οι πολιτικές δηλώσεις που γίνονταν, οι τοποθετήσεις και οι ερωτήσεις στους μάρτυρες που αναδείκνυαν τα πολιτικά κίνητρα των πράξεών μας, απ’ τη μεριά μας, επιβεβαίωναν το γεγονός ότι πρόκειται για μία πολιτική δίκη παρόλο που οι δικαστές το αρνούνταν απ’ την πρώτη στιγμή.

 

  • Πολιτικοί συμβολισμοί και ποινικοί παραδειγματισμοί.

Κάθε δίκη εναντίον μίας αναρχικής ένοπλης οργάνωσης παράγει έναν συμβολισμό και έναν παραδειγματισμό.

Έναν πολιτικό συμβολισμό, καθώς θέλει να αποπολιτικοποιήσει την υπόθεση και να την παρουσιάσει ως μία καθαρά ποινική αξιολόγηση γεγονότων. Και έναν ποινικό παραδειγματισμό, καθώς μέσα απ’ τις μακροχρόνιες ποινές που θα καταδικάσει επιδιώκει να φοβίσει νέους συντρόφους και να τους απομακρύνει από την επιλογή του αντάρτικου πόλης.

Τον πολιτικό συμβολισμό είναι στο χέρι μας να τον αντιστρέψουμε και να τον γυρίσουμε μπούμερανγκ εναντίον των ηθικών αυτουργών του.

Στη δίκη των «250 επιθέσεων», ενώ στην αρχή οι δικαστές αρνήθηκαν τον πολιτικό της χαρακτήρα, τελικά κατά τη διάρκεια της δίκης τόσο ο πρόεδρος, συχνά ανέφερε «εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κατηγορούμενους του «κοινού ποινικού εγκλήματος», όσο κι ο εισαγγελέας έκανε ιστορική αναδρομή στη γαλλική επανάσταση και μιλούσε για το φαινόμενο των ενόπλων ομάδων επαναστατικής βίας.

Καταφέραμε, λοιπόν, να μετατρέψουμε την αίθουσα του δικαστηρίου σε ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Απ’ την μια βρισκόμασταν εμείς ένα κομμάτι του κόσμου της αναρχίας και της επανάστασης κι απ’ την άλλη κάθονταν οι δικαστές εκπρόσωποι του νόμου και της τάξης.

Θα μπορούσε να πει κάποιος «σας ενδιαφέρει η γνώμη των δικαστών;». Προφανώς όχι, το να κερδίζεις όμως την αναγνώριση της πολιτικής σου ταυτότητας , το φόβο, αλλά ακόμα και το σεβασμό σε μερικές περιπτώσεις, του χειρότερου εχθρού σου, είναι μία μικρή νίκη…

Η εξουσία λυσσασμένα δεν αναγνωρίζει την έννοια του πολιτικού κρατούμενου, γιατί τότε θα ήταν αναγκασμένη να αναγνωρίσει την ύπαρξη του αναρχικού επαναστατικού πολέμου.

Σε αυτές τις δίκες, το πιο αρτηριοσκληρωτικό κομμάτι της εξουσίας, οι δικαστές αναγνωρίζουν όχι απλά ότι υπάρχει πόλεμος ενάντια στην εξουσία, αλλά ότι όλοι εμείς οι πολιτικοί κρατούμενοι, είμαστε αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου…

 

  1. Δίκη…χωρίς υπόθεση.

Οι δικαστές σε αυτήν την δίκη είχαν μία ακόμη δυσκολία… Δεν είχαν υπόθεση…

Είχαν απέναντί τους 18 κατηγορούμενους, 680 μάρτυρες, 148 επιθέσεις και ούτε ένα στοιχείο…

Οι μισοί απ’ τους κατηγορούμενους δήλωναν αναρχικοί, αλλά αρνούνταν τη συμμετοχή τους στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και οι άλλοι μισοί ως αναρχικοί αντάρτες πόλης, στηρίζαμε την οργάνωση και τις ενέργειές της, αλλά προφανώς δεν δίναμε ΚΑΝΕΝΑ στοιχείο στον εχθρό, για το που ήμασταν και ποιες ενέργειες έκανε ο καθένας προσωπικά.

Το τονίζω αυτό, γιατί συχνά, υπάρχει μια σύγχιση.

«Αναλαμβάνω την ευθύνη» της συμμετοχής σε μία αναρχική οργάνωση σημαίνει στηρίζω πολιτικά την ίδια και όλες τις ενέργειές της, ΑΛΛΑ σε καμία περίπτωση δεν μιλάω συγκεκριμένα για το που ήμουν και τι έκανα. Κάτι τέτοιο θα διευκόλυνε επιχειρησιακά τις αρχές, στο να κατανοήσουν το modus operandi μιας οργάνωσης. Αντίθετα, προστατεύουμε την συνωμοτικότητα της ομάδας για αυτό και στον ανακριτή δεν λέμε κουβέντα και δεν απολογούμαστε. Δεν μιλάμε, λοιπόν, με τον εχθρό, ας βρει μόνος του τα στοιχεία για να μας καταδικάσει…

 

  1. Η χρονομηχανή… του κατηγορητηρίου

Στη συγκεκριμένη υπόθεση, στοιχεία δεν υπήρχαν (ούτε δακτυλικά αποτυπώματα, ούτε DNA, ούτε αναγνωρίσεις, ούτε τίποτα – εκτός από μία επίθεση από τις 148, που όμως δεν μπορούσε να καλύψει τις υπόλοιπες 147!!!)

Ούτε μπορούσαν να εφευρεθούν…

Όμως, όταν η πραγματικότητα δεν βολεύει την εξουσία… τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…

Το Μάρτιο του 2011 μετά από έφοδο των ΕΚΑΜ σε κρησφύγετο στο Βόλο, κλείνει ο κύκλος συλλήψεων της πρώτης γενιάς της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Μετά από μερικούς μήνες συλλογικά ως οργάνωση εκδίδουμε την μπροσούρα «Ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει». Μία μπροσούρα που είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια. Στο ένα υπάρχει ένα πολιτικό κείμενο με τις υπογραφές μας, στο οποίο μιλάμε για την παρακαταθήκη, αλλά και για την προοπτική της συνέχισης της οργάνωσης. Στο άλλο υπάρχει ένα χρονολόγιο της δράσης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς απ’ τον Γενάρη του 2008 έως το 2011 που συντάχθηκε και επιμελήθηκε απ’ τους «αλληλέγγυους/ες στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» που υπογράφουν το κείμενο.

Αυτή η μπροσούρα ήταν το διαβιβαστικό της αντιτρομοκρατικής για να υπάρξει η «υπόθεση των 250 επιθέσεων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς».

Με αυτήν την μπροσούρα, καταδικαστήκαμε και οι 9 σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς (ο Θεόφιλος Μαυρόπουλος συμμετέχει στν οργάνωση από το 2012 και μετά…) συνολικά σε 300 χρόνια φυλακής όλοι μαζί.

Ο πρόεδρος του δικαστηρίου κατά την ανάγνωση της απόφασης ανέφερε: «Για κανέναν απ’ τους κατηγορούμενους δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να αποδεικνύει τη φυσική συμμετοχή σε οποιαδήποτε ενέργεια. Όμως, οι κατηγορούμενοι που υπέγραψαν το «ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει…» παρείχαν μέσω του κειμένου τους ψυχική συνδρομή στους άγνωστους φυσικούς αυτουργούς που τέλεσαν όλες τις πράξεις της οργάνωσης»…

Έτσι καταδικαστήκαμε για εκρήξεις, προμήθεια, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών κατά συναυτουργία και κατ’ εξακολούθηση με άλλους άγνωστους δράστες.

Ξεπερνώντας το γεγονός ότι η δημοκρατία καταδικάζει με βάση πολιτικά κείμενα, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο γκρεμό της λογικής…

Πως είναι δυνατόν να υπάρχει ψυχική συνδρομή μέσου κειμένου σε προγενέστερες πράξεις;;;

Ακόμα κι αν δεχτούμε την λογική των δικαστών, πως γίνεται ένα κείμενο το οποίο κυκλοφόρησε το 2011 να προτρέπει ψυχικά σε πράξεις που πραγματοποιήθηκαν το 2008!!

Μόνο μέσω χρονομηχανής θα μπορούσε να έχει συμβεί αυτό…

 

  1. «Και για όσα ξέχασα… ένοχοι» (φράση του εισαγγελέα κατά την αγόρευση στην πρώτη δίκη της 17Ν.)

Για να μην χάσουμε την ουσία…

Προφανώς, κάθε ενέργεια της οργάνωσης ήταν δικιά μας. Όχι με την έννοια της ιδιοκτησίας, αλλά με την έννοια της συμμετοχής. Ήταν το δικό μας χτυποκάρδι, η δικιά μας αγωνία, οι ατελείωτες ώρες σχεδιασμού, οι εναλλακτικές διαδρομές, οι πρόβες, τα κοιτάγματα του στόχου, οι τελευταίες λεπτομέρειες στη συνδεσμολογία του εκρηκτικού μηχανισμού και η απίστευτη χαρά που μας πλημμύριζε, όταν στο φευγιό μας ακουγόταν η έκρηξη που δεν σεβόταν τον ήσυχο ύπνο του κοινωνικού νεκροταφείου. Το πιο σημαντικό ήταν πως η επιλογή του αντάρτικου πόλης ήταν και είναι ο δικός μας τρόπος για να επιταχύνουμε την αναρχική επανάσταση στο εδώ και τώρα. Να μεταφέρουμε το μήνυμα ότι η εξουσία δεν είναι άτρωτη κι ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ελεύθερη ζωή.

Δεν υπάρχουν ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί. Υπάρχουν αναρχικοί αντάρτες πόλης και οι πράξεις τους. Αυτό είμαστε.

Όμως, θα ήταν έλλειψη να μην αναδείξουμε την αλαζονεία που μεθά τις δικαστικές αποφάσεις. Μπορεί να μην μας ενδιαφέρει το ποινικό κόστος της καταδίκης απ’τα δικαστήρια του εχθρού, για αυτό εμείς δεν ζητάμε ελαφρυντικά, μας ενδιαφέρει όμως να αντιληφθούμε τη στρατηγική του αντιπάλου.

Γιατί όταν δείχνεις την ασχήμια και την υποκρισία του, φανερώνεις και τα τρωτά του σημεία.

Το δικαστήριο αυτό ήταν ένα δικαστήριο τεχνικής.

Η δικογραφία των «250 επιθέσεων» μπήκε σφήνα για να δημιουργήσει υποδικία και να μπλοκάρει 18μηνα αποφυλακίσεων (απ’τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς θα αποφυλακίζονταν ο Γεράσιμος Τσάκαλος, ο Γιώργος Πολύδωρος, η Όλγα Οικονομίδου και ο Θεόφιλος Μαυρόπουλος).

Αυτό ήταν το βασικό ποινικό σκέλος της. Οι ποινές που επιβλήθηκαν τελικώς προστέθηκαν στις ήδη υπάρχουσες, συνθέτοντας έναν ποινικό παραλογισμό, αφού δεν φτάνουν ούτε δύο ζωές για να τις εκτίσεις.

Παράλληλα, παρήγαγε έναν επιπλέον πολιτικό συμβολισμό. Έστειλε ένα μήνυμα.

Όσοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη και μέσα στα δικαστήρια υπερασπίζονται την οργάνωση που συμμετέχουν, θα καταδικάζονται διαρκώς, είτε υπάρχουν στοιχεία, είτε όχι…

Η εποχή μας, θα μας συμβούλευε να διαλέξουμε τον εύκολο δρόμο. Θα μπορούσαμε να καμουφλαριστούμε πίσω από γενικόλογες αγωνιστικές ρητορείες, αλλά να μείνουμε μακριά απ’ τις δράσεις της οργάνωσης. Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν λογαριάζουμε τη φυλακή. Τα κάγκελα και η απομόνωση είναι το ίδιο άσχημα για όλους. Μα είναι πιο άσχημο, να είσαι προδότης του εαυτού σου…

Κάποιοι θα πουν «μα το να χρησιμοποιείς το ψέμα απέναντι στον εχθρό είναι θεμιτό σαν μέσο».

Όμως αν το παίζαμε «αθώοι» δεν θα λέγαμε ψέματα μόνο απέναντι στον εχθρό. Ούτε μόνο απέναντι στους εαυτούς μας. Αλλά και σε όλους αυτούς τους νέους άγνωστους – γνωστούς συντρόφους που τους καλούμε να περάσουν στον ένοπλο αγώνα και να αγωνιστούν για την ελευθερία. Πως θα λέγαμε σε αυτούς τους συντρόφους ότι ο αγώνας αξίζει ακόμα κι αν ο δρόμος είναι κακοτράχαλος, συχνά μοναχικός, με τη φυλακή και τον θάνατο να παραμονεύει, αν εμείς οι ίδιοι προδίδαμε την ιστορία μας…

Γιατί, η μνήμη, είναι ο πιο αυστηρός κριτής… και δεν ξεχνάει κανέναν…

Αντίθετα, η περιφρόνηση απέναντι στους δικαστές, το χαμόγελο απέναντι στην αιχμαλωσία, η συντροφικότητα απέναντι στη μοναξιά και το σιδερένιο πείσμα για συνέχιση του αγώνα, είναι η αφήγηση της δικής μας ζωής… ο δικός μας πολιτικός συμβολισμός…

 

ΕΙΜΑΣΤΕ και θα παραμείνουμε εχθροί κάθε εξουσίας…

Όσα είπαμε εξακολουθούν να ισχύουν…

Ραντεβού στη συνέχεια του αγώνα…

 

Τσάκαλος Χρήστος, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF / Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης

(συνεχίζεται με τον πολιτικό απολογισμό της δίκης για το σχέδιο απόδρασης)

pdf:ccf_edited

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΕΦΕΤΗ ΑΝΑΚΡΙΤΗ

Όσον αφορά τον δεσμό μου και τις κατηγορίες που μου αποδίδονται για τρομοκρατικές πράξεις έχω να πω τα εξής: πρώτον δεν τις αποδέχομαι, δεύτερον δεν απορρέει καμία ένδειξη ενοχής μου για αυτές, τρίτον αν όντως συμμετείχα σε μια ένοπλη δράση θα ήταν τιμή μου να την αποδεχθώ, τέταρτον όποιοι είναι μέλη οργανώσεων έχουν ιδανικά και μάχονται για ανιδιοτελείς σκοπούς, επιστρέφοντας ένα ελάχιστο από την κρατική βία. Αυτό που κάποιοι ονομάζουν ληστείες εγώ το ονομάζω απαλλοτρίωση, γιατί θεωρώ ότι είναι χρήματα κλεμμένα από τον ιδρώτα του λαού και δεν στερούνται σε καμία περίπτωση από ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Αντιθέτως, οι τράπεζες είναι οι μόνοι ληστές, τοκογλύφοι και ευθύνονται για την κατάντια του ελληνικού λαού, όπως επίσης και για πολλές αυτοκτονίες ανθρώπων μη μπορώντας, να επιστρέψουν τα χρήματα που είχαν δανειστεί με μεγάλα επιτόκια και έτσι χάσανε περιουσίες πολλών ετών, μαγαζιά, σπίτια κτλ και στο τέλος την ίδια τους τη ζωή που κάποιοι από τους τραπεζίτες τους οδήγησαν εκεί. Το αν είμαι ληστής ή όχι, ας ψάξουν να το βρουν. Εγώ ως άτομο συνειδητοποιημένο δεν θα κάνω καμία μαρτυρία, ώστε να διευκολύνω το έργο της αστυνομίας, και δεν θα δώσω γαλόνια σε κανέναν από τις διωκτικές αρχές. Αν υπάρχουν κάποιες αποδείξεις μπορούν να τις φέρουν και όχι να παρουσιάζουν ενδείξεις και σενάρια που στερούνται κάθε υπόστασης. Εγώ σαν άτομο και η διαδρομή μου από παιδί, περνώντας ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου μέσα στις φυλακές και αλλάζοντας πολλές φυλακές για να μου σπάσουν το ηθικό, κράτησα την αξιοπρέπεια μου σαν άνθρωπος και έχω ηθικές αξίες. Με διακρίνει τιμή, έχω την αίσθηση του τι είναι άδικο και τι δίκαιο και σε καμία περίπτωση δεν είμαι αυτό που με παρουσιάζουν οι αστυνομικοί και οι δημοσιογράφοι, ως έναν αιμοσταγή κακοποιό που ούτε καν σέβεται την ανθρώπινη αξία. Για μένα το υπέρτατο ιδανικό είναι η ελευθερία του ανθρώπου, άλλωστε το έχω αποδείξει με τόσες σφαίρες που έχω δεχθεί, στην προσπάθεια μου να την προασπίσω και για αυτό το ιδανικό θα μάχομαι για όσο ζω. Θα ήθελα ακόμα να σας πω για την επαφή που είχα με τον συγκατηγορούμενο μου Γρηγόρη Τσιρώνη. Τον Γρηγόρη Τσιρώνη τον είχα συναντήσει γύρω στις τρεις φορές. Η μια φορά ήταν γύρω στο έτος 2012 και τις άλλες δυο φορές η μια ήταν την προηγούμενη της συλλήψεως μας, δηλαδή στις 28 Μαΐου 2015 και την τρίτη ημέρα που μας συλλάβανε τα ΕΚΑΜ. Η συνάντηση μας έγινε μέσω κάποιου κοινού γνωστού μας, που δεν θέλω να αναφέρω, και ο λόγος ήταν για να τον εξυπηρετήσω αφιλοκερδώς σε κάτι που δεν ήταν κάτι παράνομο (κάποιο χαρτί). Θεώρησα χρέος μου να το κάνω αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι και ειδικά εμείς που υπερασπιζόμαστε τα ιδανικά μας προβαίνουμε σε τέτοιες πράξεις αλληλεγγύης. Την πρώτη φορά που συναντήθηκα με τον Γρηγόρη Τσιρώνη, όπως επίσης και τις άλλες δύο, δεν είχε ποτέ στη κατοχή του όπλο ή κάτι παράνομο. Εγώ τον είχα ρωτήσει πως μπορεί και κυκλοφορεί άοπλος και μου απάντησε πως έχει αφοσιωθεί στην οικογένεια του και το παιδί του και δεν του χρειαζόταν να έχει ποτέ όπλο μαζί του γιατί δεν ασχολείται με παράνομες ενέργειες, όπως επίσης και την προηγούμενη της συλλήψεως, και την ημέρα που μας συλλάβανε δεν είχε όπλο μαζί του. Ήρθε με ένα σορτσάκι βερμούδα και μια μπλούζα. Όσον αφορά τον οπλισμό που βρέθηκε στο σπίτι ο Τσιρώνης Γρηγόρης είχε τελείως άγνοια για την ύπαρξη του. Εγώ σαν άνθρωπος έχω τύψεις στη συνείδηση μου, γιατί νοιώθω ότι καλώντας τον Γρηγόρη να έρθει στο σπίτι και όταν μας συλλάβανε την πλήρωσε και ο ίδιος γιατί είχε βρεθεί μαζί μας. Θεωρώ χρέος μου να πω την αλήθεια ότι ο Τσιρώνης Γρηγόρης είναι αθώος, όπως επίσης δεν είχαμε ποτέ παράνομα αλισβερίσια και ότι ο μόνος λόγος για μένα που βρέθηκε στη φυλακή είναι ότι ήταν σε λάθος μέρος και σε λάθος στιγμή. Πιστεύω να δείτε την αλήθεια και το μαρτύριο αυτού του ανθρώπου να λάβει ένα αίσιο τέλος. Τέλος, εγώ είμαι αυτός που είμαι και αν τελικά βρεθούν πραγματικά στοιχεία μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Θέλω να κλείσω και να πω ότι δεν ζητάω καμία αναγνώριση επιείκειας και δηλώνω ότι δεν αναγνωρίζω κανένα δικαστήριο και πάντα θα μάχομαι για την ελευθερία μου με πράξεις και όχι παρακαλώντας.

 

Σπύρος Χριστοδούλου

15-07-2016

ΠΗΓΗ

Δήλωση του αναρχικού Φοίβου Χαρίση στο δικαστήριο για τη ληστεία στο Φιλώτα Φλώρινας

Τους τελευταίους 38 μήνες βρίσκομαι αιχμάλωτος στις φυλακές της αστικής Δημοκρατίας. Αποτελεί τιμή μου να αντιμετωπίζομαι από το καθεστώς ως αυτό που είμαι, αναρχικός και δηλωμένος εχθρός του συστήματος. Είμαι περήφανος για την έως τώρα διαδρομή μου στον αναρχικό χώρο και δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για την ολόψυχη στράτευσή μου στον αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του κράτους και της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.

Είμαι πολέμιος του καπιταλισμού καθώς είναι ένα άδικο σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης για τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών αυτού του πλανήτη.

Εχθρεύομαι τις περισσότερες αξίες και τη διάρθρωση της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας που πνίγει τον ελεύθερο άνθρωπο, περιθωριοποιεί τους αντιστεκόμενους και όσους ξεφεύγουν από την κοινή νόρμα και δημιουργεί ανθρώπους-δούλους έτοιμους προς εκμετάλλευση.

Την Ευρώπη-Φρούριο που στο εσωτερικό εξοντώνει τους λαούς της εφαρμόζοντας τις επιταγές της οικονομικής δικτατορίας και στα σύνορά της δολοφονεί καθημερινά τους πρόσφυγες οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με τους φράχτες, τις νάρκες, τους στρατούς και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης του «πολιτισμένου» κόσμου.

Αντιπαλεύομαι τους τεχνοκράτες με τις ατσαλάκωτες γραβάτες και τα παγωμένα χαμόγελα που μιλάνε για τους αριθμούς που θα φέρουν την ανάπτυξη, ενώ πρόκειται για μια συμμορία μαφιόζων και οικονομικών δολοφόνων που καταδικάζουν ολόκληρους πληθυσμούς σε θάνατο.

Εχθρεύομαι και πολεμώ τις πολυεθνικές, το τραπεζικό και χρηματοοικονομικό σύστημα, τις κατασκευαστικές εταιρίες που λειτουργούν σαν πραγματικές τρομοκρατικές οργανώσεις, ερημοποιώντας ολόκληρες περιοχές, φτωχοποιώντας τον πληθυσμό και δολοφονώντας χιλιάδες ανθρώπους στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.

Το θρησκευτικό φονταμενταλισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Τους μεγαλοδημοσιογράφους που συκοφαντούν και λοιδορούν την επαναστατική δράση, ενώ λειτουργούν σαν τους καλύτερους αβανταδόρους για να περάσει η εκάστοτε κυβέρνηση τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα.

Το αστυνομικό σώμα καθώς και τη «σωφρονιστική» υπηρεσία για το βρώμικο ρόλο τους στη διαφύλαξη της δολοφονικής κοινωνικής ειρήνης προς όφελος των πλουσίων..

Στο σύνολό του τον σύγχρονο τρόπο ζωής που προτάσσει την αλλοτρίωση, το πάτημα επί πτωμάτων, την ανάθεση των ζωών μας στην εξουσία και τον εξοστρακισμό κάθε ανατρεπτικής σκέψης. Αυτόν τον τρόπο ζωής που διαμορφώνει τους σύγχρονους πολίτες των δυτικών κρατών που σε πολλούς από αυτούς απουσιάζει η διάθεση για αγώνα και περισσεύει η εθελοδουλία.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω, εγώ τοποθετώ τον εαυτό μου στον κόσμο του αγώνα και της αναρχίας. Σε μια μειοψηφία προς το παρόν που αιώνες τώρα αντιμάχεται το εξουσιαστικό σκοτάδι. Ανήκω σε όλους τους εξεγερμένους ανά τον κόσμο που παλεύουν με όλα τα μέσα για την επανάσταση.

Είμαι δίπλα στους μαθητές και τους πιτσιρικάδες που καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και κατεβαίνουν να συγκρουστούν στις πορείες.

Στους φτωχούς και τους εργαζόμενους που δεν σκύβουν το κεφάλι και ορθώνουν το ανάστημά τους στα αφεντικά, δημιουργώντας άλλοτε μικρά άλλοτε μεγαλύτερα ρήγματα στους χώρους εργασίας τους.

Στους αυτόχθονες πληθυσμούς και τις κοινότητες ανθρώπων ανά τον κόσμο που παλεύουν και αγωνίζονται ώστε η φύση και η γη που κατοικούν να μην μετατραπούν σε ένα απέραντο εργοτάξιο.

Σε όλους τους συντρόφους από τη Χιλή μέχρι την Ινδονησία που εξεγείρονται και σκαρώνουν επαναστατικά εγχειρήματα.

Στους μαχόμενους ανθρώπους στη Συρία και τη Ροτζάβα που προσπαθούν να χτίσουν ελευθεριακές κοινότητες κόντρα στον Isis, στο Τουρκικό και Συριακό κράτος καθώς και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στους Παλαιστίνιους που εξοντώνονται από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Στους εξεγερμένους Αφροαμερικανούς στις Η.Π.Α. που δολοφονούνται για ψύλλου πήδημα από την αστυνομία.

Όσες υποθέσεις λοιπόν και να μου στήσει η αντιτρομοκρατική, όσα χρόνια φυλακής κι αν καταδικαστώ δεν πρόκειται να προδώσω τις αξίες και τα ιδανικά μου. Γιατί θλίβομαι από τον σημερινό τρόπο ζωής. Γιατί πιστεύω στον ελεύθερο άνθρωπο που, αν εξεγερθεί, μπορεί να χτίσει κοινότητες ανταγωνιστικές στη μαζική κοινωνία του καπιταλισμού, να ζήσει σε αρμονία με τη φύση, να μην υπάρχει εκμετάλλευση, στρατός, αστυνομία, φυλακές. Μέχρι εκείνη τη μέρα λοιπόν ο αγώνας συνεχίζεται.

Πάμε τώρα στο παρόν δικαστήριο και τις κατηγορίες που μου αποδίδονται. Στις 28/11/2012, πριν 3 σχεδόν χρόνια προσαχθήκαμε από τους αστυνομικούς του Α.Τ. Έδεσσας, λίγο έξω από τη πόλη, εγώ και ο Αργύρης Ντάλιος καθώς πηγαίναμε προς Θεσσαλονίκη. Αφού μείναμε εκεί αρκετές ώρες χωρίς χειροπέδες οδηγηθήκαμε το βράδυ σιδεροδέσμιοι στο Α.Τ. Αμυνταίου και στη συνέχεια στην Ασφάλεια Φλώρινας.

Καθ’ όλη την παραμονή μας σε αυτά τα αστυνομικά τμήματα δεν μας γνωστοποιήθηκε ο λόγος της σύλληψής μας. Στις επίμονες μάλιστα ερωτήσεις μου στους αστυνομικούς για ποιον λόγο βρίσκομαι εκεί, στην αρχή μου απαντούσαν για τυπικούς λόγους ενώ στη συνέχεια δεν έπαιρνα καμία απολύτως απάντηση.

Το πρωί της επόμενης ημέρας μας ζητήθηκε να δώσουμε αποτυπώματα και dna. Φυσικά αρνηθήκαμε καθώς σαν αναρχικοί δεν συνεργαζόμαστε με τις αρχές, ΟΜΩΣ στην προκειμένη περίπτωση οι αστυνομικοί παραβίαζαν τους νόμους τους καθώς δεν μας είχαν απαγγείλει κατηγορίες και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να μας ζητήσουν να δώσουμε dna και αποτυπώματα.

Το μεσημέρι λοιπόν της ίδιας ημέρας οδηγηθήκαμε στα πλαίσια του αυτοφώρου στο Πλημμελειοδικείο Φλώρινας με την κατηγορία της απείθειας. Στο ακροατήριο λοιπόν με την κατάθεση ενός αστυνομικού ανακαλύψαμε πως μας θεωρούν ύποπτους για μια ληστεία τράπεζας. Δηλαδή, ενώ είχαμε κλείσει 24 ώρες στα αστυνομικά τμήματα που σας προανέφερα, οι διωκτικές αρχές ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΧΑΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑΤΙ ΚΡΑΤΟΥΜΑΣΤΕ. Φυσικά ο πρόεδρος και η εισαγγελέας του δικαστηρίου μας αθώωσαν, επιπλήττοντας μάλιστα τους αστυνομικούς που κατέθεσαν για την πρακτική που ακολούθησαν δηλαδή να μας ζητήσουν dna και αποτυπώματα χωρίς να μας απαγγείλουν κατηγορίες. Μετά από αυτό το φιάσκο αφεθήκαμε ελεύθεροι ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ να κατηγορηθούμε γι’ αυτή τη ληστεία.

2 μήνες αργότερα συνελήφθησαν 4 αναρχικοί σύντροφοι για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης. Λόγω της ύπαρξης υποτιθέμενου dna του συντρόφου Δ. Πολίτη σε ένα καπέλο άρχισε από τα media η σύνδεση των 2 ληστειών.

Με στοχευμένα δημοσιεύματα διάφοροι «δημοσιογράφοι» (γνωστοί ψεύτες και παπαγαλάκια της αντιτρομοκρατικής) άρχισαν να φωτογραφίζουν εμένα και τον Αργύρη ως τους ασύλληπτους ληστές του Βελβεντού. Αυτά φυσικά δεν τα έγραφαν μόνοι τους. Οι κύριοι του 12ου ορόφου της ΓΑΔΑ διέρρευσαν στοχευμένα στα παπαγαλάκια τους διάφορες δήθεν πληροφορίες με σκοπό να δημιουργηθεί ένα κλίμα ενοχής εναντίον μας έτσι ώστε να μας βγάλουν ένταλμα σύλληψης. Και επειδή δεν είχαν ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ στοιχείο που να μας συνέδεε με τη ληστεία στο Βελβεντό ξέθαψαν τη σύλληψή μας στην Έδεσσα και μας κατηγόρησαν ότι παρείχαμε απλή συνδρομή στους ληστές με το συνοδευτικό κερασάκι όπως πάντα την ένταξη και συμμετοχή μας στη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Χαρακτηριστικό είναι πως όταν δημοσιεύτηκαν οι φωτογραφίες μας στα media μας παρουσίασαν ως τους καταζητούμενους ληστές του Βελβεντού και κανείς δεν έδινε σημασία στη ληστεία του Φιλώτα Φλώρινας ακριβώς γιατί χρησιμοποιήθηκε από τη ΔΑΕΕΒ απλά και μόνο για να δημοσιοποιηθούν οι φωτογραφίες μας και να καταστούμε καταζητούμενοι. Και τι άλλο πέρα από αυτό θα μπορούσε να ήταν αυτή η υπόθεση; Μια υπόθεση για την οποία ΑΦΕΘΗΚΑΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ και δεν προέκυψε τίποτε το επόμενο διάστημα παρά μόνο τα αποτυπώματα του συντρόφου Γ. Μιχαηλίδη σε έναν χάρτη στο αμάξι μου; Και με αυτό το «στοιχείο» κατηγορήθηκε και αυτός και εμείς για τη ληστεία. Αν δεν είναι αυτό ο ΟΡΙΣΜΟΣ του παράλογου τότε τι ακριβώς είναι; Αφού εμείς αφεθήκαμε ελεύθεροι για τη συγκεκριμένη υπόθεση, πώς τα αποτυπώματα του Γιάννη στον χάρτη, ενώ δεν έχει τίποτε άλλο που να τον συνδέει με τη ληστεία στο Φιλώτα, αποτελούν ενοχοποιητικό στοιχείο και γι’ αυτόν και για εμάς; Η απάντηση είναι προφανής. Η αντιτρομοκρατική έπρεπε να βρει κάτι καινούργιο για να μας αποδώσει την κατηγορία εφόσον είχαμε αφεθεί ελεύθεροι από την Ασφάλεια της Φλώρινας και έκανε αυτόν τον παράλογο συλλογισμό.

Πάμε τώρα σε όσα συνέβησαν πρόσφατα σε αυτή την αίθουσα όταν επιτέλους άρχισε να εκδικάζεται η υπόθεση. Θα αναφερθώ στις καταθέσεις των 2 αστυνομικών που μας ενοχοποιούν στο συγκεκριμένο βούλευμα.

Πρώτος κατέθεσε ο Γεωργιάδης που είναι διοικητής ασφαλείας του Α.Τ. Αμυνταίου, ο οποίος υποστήριξε πως στο σημείο που στεκόμασταν μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε τους ληστές για τυχόν επέμβαση της αστυνομίας. Μετά από τις ερωτήσεις της εισαγγελέως αποδείχθηκε πως από το συγκεκριμένο σημείο ΔΕΝ μπορούσαμε να δούμε τυχόν αστυνομικές δυνάμεις που θα έσπευδαν προς το Φιλώτα ΟΥΤΕ από το Αμύνταιο, ΟΥΤΕ από τη Φλώρινα, ΟΥΤΕ από την Πτολεμαΐδα. Από όλες δηλαδή τις πόλεις που κινητοποιήθηκαν αστυνομικές δυνάμεις. Το βασικότερο όμως είναι πως παραδέχτηκε πως δεν βρέθηκε στη κατοχή μας ΚΑΝΕΝΑ μέσο επικοινωνίας  (όπως κινητό τηλέφωνο ή οτιδήποτε άλλο) με το οποίο μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε αυτούς συμμετείχαν στη ληστεία!

Μετά από αυτή την παραδοχή, ο διοικητής τα γύρισε και ανέφερε πως από εκεί που βρισκόμασταν παρείχαμε συνδρομή στη διαφυγή των ληστών, καθώς ήταν ο μοναδικός δρόμος διαφυγής. Αυτή τη θέση την κατέρριψε κατά κράτος ο επόμενος μάρτυρας, αστυνομικός και αυτός, ο οποίος είναι και άριστος γνώστης της περιοχής που δήλωσε μετά από ερωτήσεις πάλι της εισαγγελέως πως υπάρχουν τουλάχιστον 15 δρόμοι διαφυγής που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως εκ τούτου δυσκολεύεται να καταλάβει τη χρησιμότητα του να στεκόμαστε στο συγκεκριμένο σημείο για να παρέχουμε συνδρομή.

Ο Γεωργιάδης επίσης μετά από εξαντλητικές ερωτήσεις του συνηγόρου μας παραδέχθηκε ανερυθρίαστα πως η κατάθεσή του είναι στοχευμένη για να καλύψει τα τεράστια κενά της δικογραφίας. Μάλιστα ψευδώς ανέφερε πως δεν θυμάται τα αποτελέσματα της άρσης απορρήτου για το κινητό του Αργύρη τα οποία φυσικά μας αθωώνουν.

Ο δεύτερος μάρτυρας που κατέθεσε εναντίον μας ήταν ο Κολυμάνης που υπηρετεί στο Α.Τ. Έδεσσας. Ο Κολυμάνης λοιπόν ανέφερε πως σε προφορικές(!!!) ερωτήσεις που μας έκανε υποπέσαμε σε αντιφάσεις για τον τόπο που ξεκινήσαμε αλλά και για το τι κάναμε στην πόλη της Κοζάνης. Από τη κατάθεσή του προκύπτουν 2 εύλογα ερωτήματα.

Εφόσον υποπέσαμε σε αντιφάσεις και άρα θεωρηθήκαμε ύποπτοι από την αστυνομία  α) γιατί δεν το κατέγραψε σε επίσημη κατάθεση και β) γιατί δεν μας απαγγέλθηκαν κατηγορίες από τους αστυνομικούς στηριζόμενοι σε αυτές τις αντιφάσεις;

Για να τελειώνουμε με τα μυθιστορήματα του κάθε αστυνομικού, όταν ερωτηθήκαμε τι κάναμε στην περιοχή είπαμε και οι 2 πως ξεκινήσαμε από Αθήνα για Θεσσαλονίκη και στο δρόμο επισκεφτήκαμε κάποιους φίλους στην Κοζάνη, τους οποίους φυσικά και δεν κατονομάσαμε στους αστυνομικούς.

Αφού κάναμε αυτή τη δήλωση στη συνέχεια ξεκαθαρίσαμε την πολιτική μας ταυτότητα και δεν ερωτηθήκαμε ούτε φυσικά είπαμε τίποτε άλλο στις διωκτικές αρχές. Τους κάναμε ξεκάθαρο πως σαν αναρχικοί δεν τους αναγνωρίζουμε καμία εξουσία πάνω μας και ούτε συνεργαζόμαστε μαζί τους. Είναι φανερό λοιπόν πως ο μάρτυρας Κολυμάνης ψεύδεται ασύστολα όταν ισχυρίζεται πως πέσαμε σε αντιφάσεις καθώς ΚΑΜΙΑ αστυνομία παγκοσμίως δεν θα άφηνε 2 υπόπτους που υπέπεσαν και σε αντιφάσεις να φύγουν χωρίς να τους απαγγείλει κατηγορίες.

Συμπερασματικά η εμπλοκή μου στη συγκεκριμένη υπόθεση έγκειται μόνο στην ανάγκη της αντιτρομοκρατικής να κυκλοφορήσει τη φωτογραφία μου στα media και αναγκαστικά έπρεπε να βρεθεί μια υπόθεση να στηρίξει αυτή τη δημοσίευση. Είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν υπάρχει η παραμικρή εμπλοκή μου στη ληστεία καθώς ήδη είχα αφεθεί ελεύθερος και πως είναι φανερό πως δεν προέκυψε κάτι επιβαρυντικό μέχρι να μου ασκηθεί επίσημα η δίωξη. Οι καταθέσεις των αστυνομικών μαρτύρων κατηγορίας στο δικαστήριο στηρίζουν απόλυτα τη μη εμπλοκή μου στην υπόθεση. Ακόμα και ο Χαρδαλιάς, ο υποδιοικητής της αντιτρομοκρατικής, εκείνη την περίοδο, σε ερώτηση του προέδρου ανέφερε πως δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να μας συνδέει με τη συγκεκριμένη ληστεία. Αν παρ’ όλα αυτά ο κρατικός μηχανισμός θεωρεί πως έτσι θα λυγίσω και θα προδώσω τις αξίες και τα ιδανικά μου είναι σίγουρο πως θα διαψευστεί ακόμη μια φορά.

ΠΗΓΗ

Ενημέρωση σχετικά με τα δικαστήρια της ΣΠΦ 6 & 8 Ιουλίου

ccf_edited

Αύριο 6/7 στις 10:30 στην δίκη για τις 250 εκρηκτικές κ εμπρηστικές επιθέσεις της ΣΠΦ βγαίνει η τελική απόφαση.
Επίσης την Παρασκευή 8/7 βγαίνει η τελική απόφαση και της δίκης για το σχέδιο απόδρασης.

Όλοι/ες στα δικαστήρια κορυδαλλού. Κανένας σύντροφος μόνος στα χέρια του κράτους.

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης

Ενημέρωση από εφετείο ΣΠΦ 05/07

ccf1

Σήμερα Τρίτη στο εφετείο της ΣΠΦ ( Χαλάνδρι, δέματα, Βόλος, Πεύκη , Νέα Σμύρνη) , κατατέθηκε το αίτημα για διαχωρισμό των υποθέσεων, που υπέβαλλαν κάποιοι από τους κατηγορούμενους συντρόφους. Η εισαγγελέας ήταν θετική και ζήτησε τον διαχωρισμό των υποθέσεων.
Όλα τα μέλη της ΣΠΦ ζήτησαν να συνεκδικαστούν οι υποθέσεις. τελικά αποφάσισε να διακόψει για τις 7 Σεπτεμβρίου ώστε να αγορεύσουν οι δικηγόροι για αυτό το ζήτημα.

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης