Category Archives: Αναρχικοί κρατούμενοι

Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη στο 3ήμερο εκδηλώσεων του Αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Καρδίτσας

Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη μέλους του Επαναστατικού Αγώνα
στο 3ήμερο εκδηλώσεων για τα 3 χρόνια κατάληψης
του Αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Καρδίτσας, τον Ιούνη του 2016.

( Η τοποθέτηση έγινε την 2η μέρα του 3ημέρου στην εκδήλωση-συζήτηση «Ένοπλος αγώνας και επαναστατική προοπτική» – Οι ερωτήσεις καθώς και οι απαντήσεις του συντρόφου είναι μέρος από το σύνολο αυτών που τέθηκαν)

Η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι η σχέση ένοπλου αγώνα και επανάστασης είναι νομοτελειακή.

Αντικειμενικά δε γίνεται επανάσταση χωρίς την προσφυγή ενός κομματιού της  κοινωνίας στα όπλα για την ανατροπή του καθεστώτος. Ουσιαστικά η επανάσταση είναι ένας εμφύλιος πόλεμος όπου ένα κομμάτι της κοινωνίας επιβάλλει τη θέλησή του σε ένα άλλο με τη βία και τα όπλα.

Η ιστορία χαρακτηρίζεται και καθορίζεται από τις κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις και τα αντικρουόμενα συμφέροντα που υπάρχουν και η επανάσταση είναι η κορύφωση των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων.

Είναι σωστό αυτό που έχει λεχθεί, ότι «η βία είναι η μαμή της ιστορίας».

Μιλώντας για επανάσταση εννοούμε την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους από το λαό που θα προσφύγει απαραίτητα στον ένοπλο αγώνα, μιλάμε για έναν ένοπλο λαό.

Μιλώντας για επανάσταση εννοούμε την αφαίρεση και την κατάληψη  των οχυρών του εχθρού, εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, εκεί που βρίσκονται οι κεντρικές λειτουργίες του κράτους, το κοινοβούλιο, τα υπουργεία, η κεντρική τράπεζα, τα γραφεία των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των τραπεζών και φυσικά απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο αφοπλισμός της αστυνομίας και των σωμάτων ασφαλείας του καθεστώτος και του στρατού.

Φυσικά, μιλώντας ως αναρχικός, στόχος μιας επανάστασης δεν είναι η αντικατάσταση της υπάρχουσας εξουσίας από μια άλλη που αναπαράγει τις ταξικές διαιρέσεις αλλά στόχος είναι η ακρατική αταξική κοινωνία και η άμεση συντριβή του κράτους.

Πέρα βέβαια από την απαραίτητη προσφυγή στα όπλα, για να γίνει μια επαναστατική απόπειρα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη επαναστατικού κινήματος που θα έχει το ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας και τον ένοπλο αγώνα στις στοχεύσεις του ώστε να πραγματοποιηθεί η επαναστατική απόπειρα.

Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όλες οι επαναστάσεις ήταν ένοπλες και πάντα υπήρχαν τα κινήματα που καθορίζουν τον πολιτικό χαρακτήρα τους και είχαν το ρόλο της πρωτοπορίας. Από την Παρισινή Κομμούνα, τη Ρωσική Επανάσταση, τη Μεξικάνικη, τη Γερμανική, την Ισπανική, την Κινεζική Επανάσταση και την Κουβανική ως τα κινήματα Εθνικής Αντίστασης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την απόπειρα του ΚΚΕ για ανατροπή το 1947-49 και τους αντιαποικιακούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, όλες οι επαναστάσεις ήταν ένοπλες και υπήρχαν κινήματα που καθόρισαν το χαρακτήρα τους.

Και οι αναρχικοί ιστορικά έχουν παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας σε γεγονότα όπως στην Παρισινή Κομμούνα μαζί με τους μπλανκιστές , στη Ρωσική Επανάσταση, ιδιαίτερα στη ΝΑ Ουκρανία με το αντάρτικο του Μάχνο, την Μαχνοβτσίνα, στην Ισπανική Επανάσταση με τις οργανώσεις CNT-FAI. Η Ισπανική Επανάσταση δεν θα γινόταν αν δεν υπήρχε ένα οργανωμένο αναρχικό κίνημα, οι οργανώσεις CNT-FAI, όπως δεν θα γινόταν η Οκτωβριανή χωρίς τους μπολσεβίκους, η Γερμανική χωρίς τους Σπαρτακιστές, η Κινεζική χωρίς το κομμουνιστικό κόμμα, η Αλγερινή χωρίς το FLN (Εθνικό  Απελευθερωτικό Μέτωπο), η Κουβανική χωρίς την ανταρτοομάδα  του Φιντέλ Κάστρο. Όπως δεν θα υπήρχε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ο Δημοκρατικός Στρατός στη δεκαετία του 1940 χωρίς το ΚΚΕ.

Για να γίνει μια επανάσταση χρειάζονται δύο παράγοντες, οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές συνθήκες.

Ως Επαναστατικός Αγώνας έχουμε μιλήσει γι’ αυτό ήδη από το 2009.  Ήδη από τις αρχές της κρίσης, από το 2009 και αμέσως μετά από την Εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 έχουμε μιλήσει μέσα από τις προκηρύξεις των επιθέσεων του 2009 κι έχουμε πει ότι η καπιταλιστική κρίση που άρχισε να χτυπά την Ελλάδα από τότε δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες που είναι κατάλληλες για μια επαναστατική απόπειρα.

Οι αντικειμενικές αυτές συνθήκες που αναφέραμε συνίστανται στο γεγονός ότι λόγω των πολιτικών που θα αναγκάζονταν να πάρουν οι ελληνικές κυβερνήσεις για να αντιμετωπίσουν την κρίση και να σώσουν τις τράπεζες, θα προκαλούσαν την απονομιμοποίηση του οικονομικού και του πολιτικού συστήματος στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας και θα οδηγούσαν σε σοβαρές κοινωνικές εκρήξεις. Ουσιαστικά το 2009 ήδη προμηνύαμε το πακέτο μέτρων που έχει μείνει στην ιστορία ως «μνημόνιο» και τις κινητοποιήσεις της περιόδου 2010-12 ενάντια στο Α΄ Μνημόνιο.

Με βάση το ότι δημιουργούνται οι αντικειμενικές συνθήκες για μια επαναστατική απόπειρα στην Ελλάδα, μιλήσαμε για πρώτη φορά τότε για την ανάγκη δημιουργίας ενός επαναστατικού κινήματος με αντικαπιταλιστική και αντικρατική κατεύθυνση το οποίο θα έχει ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και προτάσεις και θα έχει απαραίτητα τον ένοπλο αγώνα στις στοχεύσεις του και καλούσαμε τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο σε μια ζύμωση για τη δημιουργία επαναστατικού  κινήματος.

Η δημιουργία επαναστατικού κινήματος, ενός πολιτικοστρατιωτικού φορέα, είναι ο υποκειμενικός παράγοντας, οι υποκειμενικές συνθήκες που χρειάζονται απαραίτητα για να γίνει μια επανάσταση.

Δυστυχώς ο α/α χώρος δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να ξεπεράσει την πολιτική του ανεπάρκεια και να εξελιχθεί από ένα χώρο αντίδρασης, παρέμβασης σε έναν πραγματικά επαναστατικό χώρο, σε ένα πραγματικά επαναστατικό κίνημα που να μπορεί να παίξει έναν καταλυτικό ρόλο ιδιαίτερα την περίοδο των μαζικών κινητοποιήσεων και ταραχών της περιόδου 2010-12 και να αποπειραθεί την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους γεγονός που θα είχε διεθνές αντίκτυπο σε μια μαστιζόμενη από την κρίση Ευρώπη και Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακριβώς η έλλειψη βούλησης να δημιουργηθεί ένα επαναστατικό κίνημα που θα εκμεταλλευτεί την καπιταλιστική κρίση και την απονομιμοποίηση του συστήματος λόγω της κρίσης, είναι η αιτία της γενικευμένης κοινωνικής ήττας σήμερα, της καθίζησης των κοινωνικών αντιστάσεων μετά από 6 χρόνια μνημονίων και της πολιτικής ήττας του ίδιου του α/α χώρου σήμερα.

Φυσικά μιλώντας για επανάσταση και για επαναστατική προοπτική και με βάση αυτά που είπα, τις επαναστάσεις δεν τις διεξάγουν ολιγομελείς ένοπλες οργανώσεις, οργανώσεις ένοπλης προπαγάνδας, πράγμα άλλωστε αδύνατο, αλλά μαζικά κινήματα που απαραίτητα διεξάγουν μεταξύ άλλων ένοπλο αγώνα εναντίον του καθεστώτος.

Μιλώντας για τη σχέση ένοπλου αγώνα και επανάστασης, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι οργανώσεις αντάρτικου είναι εργαλεία αγώνα με σκοπό την προώθηση της επαναστατικής προοπτικής μέσα από την  ένοπλη προπαγάνδα, την «προπαγάνδα με την πράξη».

Ο ρόλος των οργανώσεων ένοπλης προπαγάνδας είναι να στέλνουν μέσα από τη δράση, μέσα από στοχευμένες ενέργειες, ισχυρά πολιτικά μηνύματα, όπως ότι το καθεστώς δεν είναι παντοδύναμο ούτε ανίκητο,  ο ρόλος τους είναι να αποδομούν την καθεστωτική προπαγάνδα και την προπαγάνδα των καθεστωτικών κομμάτων, να σαμποτάρουν τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, να καταπολεμούν τη χειραγώγηση της κοινωνικής βάσης από το κράτος, να ερμηνεύουν και να αναλύουν τα δεδομένα σωστά και τις συνθήκες της εποχής τους, να συμβάλλουν στη δημιουργία επαναστατικών κινημάτων.

Όμως όταν μιλάμε για μια επαναστατική απόπειρα εννοούμε τη δημιουργία μιας μαζικής ένοπλης δύναμης από ένα επαναστατικό κίνημα που στοχεύει στην ανατροπή του καθεστώτος.

Άρα μια σοβαρή επαναστατική προοπτική στοχεύει στο ξεπέρασμα των ολιγομελών οργανώσεων ένοπλης προπαγάνδας και στο να δημιουργηθεί μια μαζική ένοπλη δύναμη.

Είναι άλλο πράγμα οι ολιγομελείς οργανώσεις ένοπλης προπαγάνδας και άλλο πράγμα οι μαζικές ένοπλες επαναστατικές δυνάμεις που εμφανίστηκαν στη διάρκεια επαναστατικών γεγονότων όπως τα τάγματα των κομμουνάρων στο Παρίσι, ο Απελευθερωτικός Στρατός του Νότου του Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο Επαναστατικός Εξεγερσιακός Στρατός της Ουκρανίας που ίδρυσε ο Μάχνο, οι αναρχικές φάλαγγες και πολιτοφυλακές στην Ισπανία, ο ΕΛΑΣ και ο Δημοκρατικός Στρατός στην Ελλάδα, οι επαναστατικές ένοπλες δυνάμεις σε αντιαποικιακούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες όπως στο Βιετνάμ, την Αλγερία ή ο ΕΖLΝ στην Τσιάπας, οι δυνάμεις του PKK στο Κουρδιστάν και πιο πρόσφατα οι δυνάμεις των Κούρδων μαχητών στο Κομπάνι και τη Ροζάβα.

Πάνω στη συμβολή του ένοπλου αγώνα στην προώθηση της ανατρεπτικής προοπτικής,  όταν ο Επαναστατικός Αγώνας έκανε ένοπλη επίθεση στους αστυνομικούς των ΜΑΤ στα Εξάρχεια μετά την εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008 και μιλώντας για μια επαναστατική απόπειρα στην Ελλάδα και για πρώτη φορά για την ανάγκη δημιουργίας επαναστατικού κινήματος, με την ενέργειά του αυτή απέδειξε ότι μια χούφτα αποφασισμένων αγωνιστών μπορούν να εξουδετερώσουν πραιτωριανούς του καθεστώτος και πρόσφερε μια παρακαταθήκη του τί μπορεί να κάνει μια μαζική ένοπλη δύναμη μέσα σε επαναστατικές συνθήκες, εφόσον δημιουργηθούν φυσικά οι επαναστατικές συνθήκες και υπάρχει επαναστατικό κίνημα.

 

Πολλά από τα οποία ανέφερα, η νομοτελειακή σχέση μεταξύ ένοπλου αγώνα και επανάστασης, η προϋπόθεση ύπαρξης επαναστατικού κινήματος, το γεγονός ότι η επανάσταση δεν είναι το ίδιο με την εξέγερση, δεν είναι στοιχείο αυτοαναφορικότητας κάποιων ατόμων ή ομάδων αλλά αφορά έναν εμφύλιο πόλεμο, έναν κοινωνικό ταξικό πόλεμο, όλα αυτά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αλλά δεν είναι.

Σε μια εποχή σύγχυσης και ασάφειας που οφείλεται σε έναν μεγάλο βαθμό στη διαβρωτική επίδραση του καπιταλισμού και των αξιών του τις τελευταίες δεκαετίες στον δυτικό κόσμο και σε συνδυασμό με την ήττα των παλιών επαναστατικών κινημάτων πριν 3-4 δεκαετίες, ούτε η έννοια της επανάστασης είναι κάτι κατανοητό από τις νέες γενιές που έρχονται σε επαφή με τον α/α χώρο, ούτε γίνεται αποδεκτός από αρκετούς ο όρος «κοινωνική επανάσταση» ούτε η ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, ούτε καν η έννοια της Αναρχίας είναι αυτονόητο τί σημαίνει.

Επίσης, ένα πράγμα που έχει στηρίξει τη σύγχυση και την ασάφεια της εποχής μας είναι οι αναθεωρητικές θέσεις του εναλλακτισμού που αναπτύχθηκαν πριν 3-4 δεκαετίες πάνω στην ήττα των τότε επαναστατικών κινημάτων και του δυτικοευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης γύρω από το ζήτημα της κεντρικής εξουσίας και του κράτους, το ότι δηλαδή το κράτος δεν έχει κέντρο και κατά συνέπεια είναι άσκοπη και μάταιη οποιαδήποτε επαναστατική απόπειρα, οποιοσδήποτε αγώνας που στοχεύει στην κεντρική εξουσία, στις κεντρικές λειτουργίες του κράτους.

Έτσι σύμφωνα με αυτές τις θέσεις δεν έχει καμμία σημασία ο αγώνας εναντίον της κεντρικής εξουσίας ή του κράτους –άλλωστε το κράτος δεν έχει καρδιά ή κέντρο- γιατί η εξουσία έχει διαχυθεί στην κοινωνία, αλλά σημασία έχει ο αγώνας εναντίον μορφών εξουσίας που έχουν διαχυθεί στο κοινωνικό σώμα, από τον σεξισμό και την πατριαρχία, την εκμετάλλευση της φύσης και την καταστροφή του περιβάλλοντος, στην εκμετάλλευση των ζώων, τις φυλακές και το στρατό.

Σημασία έχουν οι αγώνες τοπικού χαρακτήρα, δράσεις αποσπασματικές και αποκομμένες μεταξύ τους, που αφορούν «περιφερειακές» πτυχές της εξουσίας, το κίνημα εναντίον της πυρηνικής ενέργειας, η οικολογία, ο αντιμιλιταρισμός, οι καταλήψεις στέγης, το κίνημα για την απελευθέρωση των ζώων, η αυτοοργάνωση σε τοπικό επίπεδο, η δημιουργία «νησίδων» ελευθερίας που υποτίθεται ότι θα αποδομήσουν βαθμιαία το κράτος και την οικονομία της αγοράς.

Έτσι, μια επαναστατική απόπειρα εναντίον των κεντρικών δομών του κράτους είναι μάταη αλλά και επικίνδυνη αφού πολλές φορές προβάλλεται το αρνητικό παράδειγμα της Ρωσικής Επανάστασης που κατέληξε όχι φυσικά σε μια κομμουνιστική κοινωνία χωρίς κράτος όπως θα έπρεπε, αλλά στην αντικατάσταση μιας εξουσίας από μια άλλη, πιο συγκεντρωτική και καταπιεστική, κατέληξε σε ένα ολοκληρωτικό κράτος όπως ήταν η Σοβιετική Ένωση που αποτέλεσε το κακό παράδειγμα για το εργατικό κίνημα ως ένα μεγάλο βαθμό και για την εγκαθίδρυση παρόμοιων καθεστώτων γραφειοκρατικής μονοκομματικής δικτατορίας είτε στην Ανατολική Ευρώπη είτε σε χώρες του Τρίτου Κόσμου όπου έγιναν αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες, στην Κίνα, το Βιετνάμ, την Κούβα, την Αλγερία, τα καθεστώτα Μπάαθ στον Αραβικό Κόσμο και αλλού. Η ίδια η αστική προπαγάνδα συνεπικουρεί σε ένα τέτοιο επιχείρημα, «να πού καταλήγουν οι επαναστάσεις, δηλαδή στον ολοκληρωτισμό»

Ακριβώς γιατί η Αναρχία και ο Κομμουνισμός είναι μια ακρατική αταξική κοινωνία και επειδή οι προηγούμενες επαναστάσεις απέτυχαν, είτε γιατί καταπνίγηκαν στο αίμα, είτε γιατί κυρίως έκαναν πολιτικά λάθη και αναπαρήγαγαν μορφές κυριαρχίας του εχθρού που καταπολεμούσαν, αναπαρήγαγαν την ιεραρχία, το Κράτος, τις ταξικές διαιρέσεις με διαφορετικό τρόπο, γι αυτό υπάρχει η αναγκαιότητα στην εποχή μας μιας επαναστατικής απόπειρας που θα καταστρέψει το κεφάλαιο, θα καταστρέψει άμεσα το κράτος χωρίς μεταβατικά και ενδιάμεσα στάδια κάποιου «λαϊκού κράτους» ή «εργατικού κράτους» που υποτίθεται ότι θα αυτοδιαλυθεί μόνο του και θα οικοδομήσει τις ελεύθερες ενώσεις των ανθρώπων, μια ομοσπονδία κοινοτήτων, κολλεκτίβων και κομμούνων που θα διαχειρίζονται όλο το φάσμα των κοινωνικών υποθέσεων.

Σήμερα σε μια μεταβατική εποχή όπου ο καπιταλισμός διανύει τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του από το 2008, όπου έχουμε την όξυνση της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης με την επιβολή των προγραμμάτων διάσωσης, κάτι που το βλέπουμε στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, υπάρχει περισσότερο από ποτέ η αναγκαιότητα για μια επαναστατική απόπειρα και για την προσφυγή των καταπιεσμένων στα όπλα.

 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Ποιος είναι ο ρόλος των ένοπλων οργανώσεων στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενός επαναστατικού κινήματος;

Αν υπάρχει νομοτελειακή σχέση μεταξύ ένοπλου αγώνα και επανάστασης, αν στόχος του ένοπλου αγώνα δεν είναι απλώς η χρήση κάποιων μέσων (εκρηκτικών ή όπλων) ως αυτοσκοπός, αλλά είναι μια συνολική πολιτική και στρατηγική επιλογή που προωθεί την επαναστατική προοπτική, τότε η επιλογή του ένοπλου αγώνα, πέρα από την επιδίωξη της όσο γίνεται μεγαλύτερης κοινωνικοποίησης του επαναστατικού προτάγματος, της επικοινωνίας με όσο το δυνατόν πλατύτερα κομμάτια των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, προωθεί επίσης και την προοπτική δημιουργίας ενός επαναστατικού κινήματος που θα παίξει το ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας και θα αποπειραθεί την επανάσταση.

Οι επαναστάσεις δεν γίνονται χωρίς τον ένοπλο αγώνα, χωρίς την προσφυγή λαϊκών κομματιών στα όπλα αλλά επίσης απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνουν είναι η ύπαρξη ανατρεπτικών κινημάτων που θα έχουν τον ένοπλο αγώνα στις στοχεύσεις τους. Έχοντας αυτήν την οπτική για τον ένοπλο αγώνα, πιστεύω ότι ως Επαναστατικός Αγώνας, ως μια ένοπλη αναρχική οργάνωση προπαγάνδας με τη δράση και το λόγο μας προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να συμβάλλουμε στη συγκρότηση ενός επαναστατικού κινήματος με ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και προτάσεις που θα στοχεύει στην ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους και στον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό, στην ακρατική αταξική κοινωνία. Πώς έγινε αυτό; Με την ίδια τη δράση και το λόγο μας. Έχοντας ως οργάνωση μια ανάλυση των δεδομένων και των συνθηκών της εποχής μας, είτε μιλάμε για την περίοδο της επιφανειακής «ευημερίας» του συστήματος, την περίοδο δηλαδή προ κρίσης, πριν το 2008 αλλά και την περίοδο μετά το ξέσπασμά της, διαγνώσαμε τις προοπτικές  που ανοίγονταν για μια επαναστατική απόπειρα στην Ελλάδα γιατί λόγω της κρίσης το κεφάλαιο και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχασαν την κοινωνική νομιμοποίηση και συναίνεση που είχαν ως ένα βαθμό τα προηγούμενα χρόνια.

Έχοντας επίσης κατανοήσει τις πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης που θα ακολουθούσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις και προβλέποντας τις κοινωνικές εκρήξεις που θα ακολουθούσαν ακριβώς λόγω των πολιτικών αυτών, μιλήσαμε ήδη από το 2009 για την ανάγκη δημιουργίας ενός επαναστατικού κινήματος που θα έχει απαραίτητα τον ένοπλο αγώνα στην ατζέντα του και θα προετοιμαστεί για την ένοπλη επίθεση για την κατάλυση της εξουσίας, για την ανατροπή του κεφαλαίου και την άμεση συντριβή του κράτους και την οικοδόμηση της α-κρατικής αταξικής κοινωνίας, μιας συνομοσπονδιακής κοινωνικής οργάνωσης που θα έχει ως κύτταρο τις κολλεκτίβες, τις κοινότητες, τις κομμούνες.

Στην προσπάθεια μάλιστα συμβολής μας στη δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος με αντικαπιταλιστική και αντικρατική κατεύθυνση, στην προκήρυξη με την οποία αναλάβαμε την ευθύνη για την επίθεση στο παράρτημα της ΕΚΤ, στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας και στο γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ, το 2014, διατυπώσαμε μια πολιτική πλατφόρμα, μια σειρά από πολιτικές θέσεις που πρέπει κατά τη γνώμη μας να έχει ένα επαναστατικό κίνημα σήμερα και που οφείλει να δώσει απαντήσεις στην κοινωνία για τα φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας, όπως είναι το χρέος, τα μνημόνια, το ζήτημα του νομίσματος, το ζήτημα της παραμονής ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η απαλλοτρίωση του κεφαλαίου, η καταστροφή του κράτους ως μηχανισμού και μια συνολικότερη κοινωνική αναδιοργάνωση πάνω στις βάσεις της κοινοκτημοσύνης, της αυτοδιεύθυνσης  και αυτοδιαχείρισης μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, καλώντας παράλληλα τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο σε ένα διάλογο όσον αφορά τις θέσεις και τις στοχεύσεις που πρέπει να έχει ένα επαναστατικό κίνημα το οποίο πρέπει να συγκροτηθεί.

Πιστεύω ότι οι ένοπλες οργανώσεις μπορούν να συμβάλλουν στην κατεύθυνση συγκρότησης επαναστατικών κινημάτων έχοντας όμως την αντίληψη ότι ο ένοπλος αγώνας δεν είναι αυτοσκοπός κάποιων ατόμων ή ολιγάριθμων ομάδων, ότι η επανάσταση δεν είναι στοιχείο αυτοαναφορικότητας, δεν ταυτίζεται με την εξέγερση ή την εξεγερσιακότητα, δεν ορίζεται ως ατομική δράση ή επιλογή, ότι ο ένοπλος αγώνας ακριβώς γιατί νομοτελειακά προωθεί την κοινωνική επανάσταση απαιτεί  και  επιδιώκει την ευρύτερη κοινωνική απεύθυνση και εξωστρέφεια, την αναζήτηση τρόπων επικοινωνίας με μεγάλα τμήματα των καταπιεσμένων, την επιδίωξη της μέγιστης κοινωνικοποίησης του ένοπλου αγώνα και του επαναστατικού προτάγματος.

Σε αυτή την επιδίωξη δεν βοηθά  -αν δεν είναι επιζήμια- η επιθετική έως πολεμική κριτική πολλές φορές εναντίον της «ενσωματωμένης» κοινωνικής βάσης, κριτική η οποία αναδεικνύεται ως κυρίαρχο ζήτημα του ριζοσπαστικού λόγου που ισοπεδώνει τους πάντες.

Ως Επαναστατικός Αγώνας πιστεύουμε ότι ο πόλεμος εναντίον της χειραγώγησης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο  μπορεί να γίνει με αποτελεσματικό τρόπο μόνο αν καταφέρνει η επαναστατική δράση και ο λόγος να αποδομεί την κυρίαρχη ιδεολογία, να σαμποτάρει τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνει το καθεστώς και να επιδιώκει να βρίσκει το επαναστατικό πρόταγμα κοινωνικά ερείσματα.

Ο ρόλος των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων δεν είναι να το παίζουν «τιμωροί» ή «εκδικητές» για λογαριασμό του λαού που δρουν με την ανοχή των καταπιεσμένων οι οποίοι έχουν το ρόλο του θεατή, ούτε να χαϊδεύουν τα αυτιά των καταπιεσμένων αλλά ούτε και να αυτοεπαίρονται αυτάρεσκα ισοπεδώνοντας όλους τους άλλους.

Ο ρόλος τους είναι να προωθήσουν με τη δράση και το λόγο , πέρα από την αποδόμηση της κυρίαρχης προπαγάνδας, το σαμποτάζ της κυρίαρχης πολιτικής και την αμφισβήτηση της κρατικής ισχύος και του μονοπωλίου της βίας , τη δημιουργία ενός μαζικού ανατρεπτικού κινήματος που θα προετοιμάσει τον ένοπλο λαό, την ένοπλη μαζική δύναμη για να αποπειραθεί την επανάσταση.

Πιστεύω ότι οι στοχευμένες και επίκαιρες επιθέσεις σε δομές της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας ή ακόμα και σε πρόσωπα του καθεστώτος, που αποδεικνύουν ότι το σύστημα δεν είναι παντοδύναμο, ούτε άτρωτο, η έμπρακτη αμφισβήτηση της κρατικής και καθεστωτικής ισχύος, η παραγωγή ενός πολιτικού λόγου που έχει κοινωνική απεύθυνση, που αναλύει και ερμηνεύει σωστά τα δεδομένα της εποχής και της συγκυρίας, η αποδόμηση της κυρίαρχης προπαγάνδας, η διατύπωση ξεκάθαρων και σαφών πολιτικών θέσεων και προτάσεων για τους σκοπούς μας, που δεν είναι άλλοι από την κοινωνική επανάσταση, όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να  έχει μια οργάνωση ένοπλης προπαγάνδας και βοηθούν στη συγκρότηση ενός πραγματικού επαναστατικού κινήματος.

Με βάση όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, εκτιμώ ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ανταποκρίθηκε και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας οργάνωσης ένοπλης προπαγάνδας που προσπαθεί με τη δράση και το λόγο της να βοηθήσει όσο μπορεί στη συγκρότηση ενός επαναστατικού κινήματος με αντικαπιταλιστική και αντικρατική κατεύθυνση.

 

Πώς μπορεί ο αναρχικός αντιεξουσιαστικός χώρος να γίνει από χώρος αντίδρασης ένα πραγματικό επαναστατικό κίνημα?

Τι πολιτικά χαρακτηριστικά πρέπει να έχει κατά τη γνώμη σου; Τί είδους οργάνωση και στόχευση;

Είναι ζήτημα πολιτικών θέσεων.

Η Αναρχία ή αλλιώς ο Ελευθεριακός ή Αντιεξουσιαστικός Κομμουνισμός είναι μια κοινωνική πρόταση και οργάνωση.

Προϋπόθεση για να δημιουργηθεί ένα πραγματικό επαναστατικό αναρχικό κίνημα είναι η ύπαρξη πολιτικών θέσεων και προτάσεων έτσι ώστε να κάνουμε ξεκάθαρο στο λαό, στις μάζες, τους εργαζόμενους το τι πιστεύουμε και τι στόχο έχουμε ως αναρχικοί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε θέση για τα φλέγοντα προβλήματα και ζητήματα της εποχής μας που είναι αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης, όπως είναι το χρέος, τα μνημόνια, το δίλημμα της παραμονής ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να κάνουμε σαφές ποιος είναι ο στόχος μας ως αναρχικοί, που δεν είναι άλλος από την ανατροπή και καταστροφή του κεφαλαίου και του κράτους και τη δημιουργία της ακρατικής αταξικής κοινωνίας.

Είναι ζητήματα για τα οποία οι μάζες, ο λαός, οι άνθρωποι που πλήττονται από την κρίση και τις πολιτικές διάσωσης του συστήματος ζητούσαν και ζητούν απαντήσεις και ο α/α χώρος δεν είχε κάτι να τους προτείνει διαφορετικό –πέρα από συνθηματολογία ίσως- από τις προτάσεις των καθεστωτικών κομμάτων.

Επίσης πέρα από τη διατύπωση των πολιτικών θέσεων και προτάσεων, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο με ποιον ή με ποιους τρόπους και μέσα αγώνα θα προωθήσουμε και θα υλοποιήσουμε αυτές τις πολιτικές  θέσεις και προτάσεις, δηλαδή θα κάνουμε πράξη την Αναρχία.

Αν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε επανάσταση και να ανατρέψουμε το κεφάλαιο και το κράτος και να συγκροτηθούμε ως επαναστατικό κίνημα με στόχο την ακρατική αταξική κοινωνία, τότε θα πρέπει απαραίτητα να έχουμε τον ένοπλο αγώνα στην πρακτική μας ως μέσο πάλης.

Γιατί όπως είπα στην αρχική μου τοποθέτηση είναι αυτονόητο και νομοτελειακό ότι δεν  υπάρχει επαναστατική προοπτική χωρίς ένοπλο αγώνα.

Φυσικά ένα επαναστατικό κίνημα πρέπει να έχει πολύμορφη  δράση, να έχει όλα τα μέσα αγώνα στη φαρέτρα του, προπαγάνδα, αντιπληροφόρηση, διαδηλώσεις, αυτοοργανωμένες δομές, πρέπει να έχει και ανοιχτή δημόσια δράση και παράνομη.

Όμως όλες αυτές οι δράσεις πρέπει να είναι μέρος ενός ενιαίου συνόλου που εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό, την ανατροπή του καθεστώτος. Γι αυτό απαραίτητη είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμφωνία των συντροφισσών -ων μελών του κινήματος πάνω σε ενιαίες πολιτικές θέσεις και προτάσεις, σε ένα είδος πολιτικού προγράμματος.

Αλλιώς αναπαράγουμε τα χαρακτηριστικά του χώρου που είναι ένα συνονθύλευμα ατόμων και ομάδων, που δεν είναι μια ενοποιητική δύναμη ή μια ενωμένη δύναμη, και που έχουν διαφορετικές προτεραιότητες, και άρα παραμένει ένας χώρος αντίδρασης, διαμαρτυρίας ή εξέγερσης στην καλύτερη περίπτωση, που όμως δεν μπορεί να είναι απειλή για το καθεστώς ούτε να έχει επαναστατική προοπτική.

Όσον αφορά την οργάνωση που έχει ένα επαναστατικό κίνημα, αυτό εξαρτάται ακριβώς από τις πολιτικές θέσεις και τις προτάσεις που έχει.

Ως αναρχικοί, υποτίθεται ότι έχουμε στόχο –σήμερα τίποτα δεν είναι αυτονόητο- την άμεση κατάργηση του κράτους ως μηχανισμού διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων και την καταστροφή του κεφαλαίου. Αν οι θέσεις μας και οι στόχοι μας είναι η καταστροφή του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς και του κράτους και η δημιουργία της α-κρατικής αταξικής κοινωνίας, δηλαδή μια συνομοσπονδιακή οργάνωση όπου το κύτταρο της κοινωνίας είναι οι κοινότητες, οι κομμούνες, οι κολλεκτίβες, όπου τις αποφάσεις τις παίρνουν οι Συνελεύσεις των ανθρώπων που απαρτίζουν αυτούς τους κοινωνικούς οργανισμούς, τότε η οργάνωση του αναρχικού επαναστατικού κινήματος είναι αυτονόητα η ομοσπονδιακή οργάνωση.

Γιατί η οργανωτική μας συγκρότηση είναι η κοινωνική μας πρόταση σε μικρογραφία, είναι η Αναρχία σε μικρογραφία.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ήδη οι αναρχικοί μέσα στις οργανώσεις τους κάνουν πράξη σε μικρογραφία αυτά που πρεσβεύουν και υποστηρίζουν. Μέσα από το παλιό γεννιέται το καινούριο, όχι όμως αναπαράγοντας τις  παλιές ιεραρχικές αξίες και δομές του κόσμου και της κοινωνίας που θέλουμε να αλλάξουμε.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί στην πραγματικότητα οι προηγούμενες επαναστάσεις απέτυχαν στους στόχους τους γιατί αναπαρήγαγαν τις ιεραρχικές αξίες και δομές με άλλον τρόπο.

Ο πραγματικός κομμουνισμός είναι μια κοινωνία χωρίς κράτος.

Η  διαφορά μαρξιστών και αναρχικών είναι ότι στη διαδικασία οικοδόμησης του κομμουνισμού, οι μαρξιστές πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρχει ένα μεταβατικό στάδιο από τον καπιταλισμό προς τον κομμουνισμό, το λεγόμενο «εργατικό κράτος» η «δικτατορία του προλεταριάτου» και ότι αργότερα, όταν θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες και θα έχει συντριβεί ο ταξικός εχθρός, θα αυτοδιαλυθεί  μόνο του, ενώ, αντίθετα, οι αναρχικοί πιστεύουν ότι το κράτος πρέπει να διαλυθεί και να καταστραφεί άμεσα χωρίς να υπάρξει μεταβατικό στάδιο.

Η ιστορική εμπειρία απέδειξε ότι κανένα κράτος δεν αυτοδιαλύεται με διάφορα προσχήματα, ότι καμμιά προνομιούχα κάστα δεν παραιτείται μόνη της από τα προνόμια και την εξουσία της για να παραχωρήσει τη θέση της στη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων στους ανθρώπους.

Όπως έδειξε το παράδειγμα της Ρωσικής Επανάστασης του 1917-21, αντί να αυτοδιαλυθεί υποτίθεται το κράτος, δημιουργήθηκε το πιο αυταρχικό και ολοκληρωτικό κράτος και αποτέλεσε το κακό παράδειγμα για το εργατικό κίνημα και τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες και επαναστάσεις στον Τρίτο Κόσμο, που αναπαρήγαγαν καθεστώτα που επέβαλλαν την πλήρη κρατικοποίηση της οικονομίας και τη δικτατορία της γραφειοκρατίας αναπαράγοντας και τους ταξικούς διαχωρισμούς.

Στην δε περίπτωση των αναρχικών και στο παράδειγμα της Ισπανίας αποδείχτηκε αυτό που είπε ο Σαιν Ζυστ στη Γαλλική Επανάσταση, ότι «όποιος κάνει μισές επαναστάσεις σκάβει τον τάφο του»

Οι Ισπανοί αναρχικοί, ενώ είχαν επιτύχει σοβαρά επιτεύγματα όσον αφορά την αυτοδιαχείριση στο μεγαλύτερο τμήμα της ισπανικής επικράτειας εκεί όπου είχε κατασταλεί χάρη στην συμβολή τους το φρανκικό πραξικόπημα, δεν ανέτρεψαν τις δύο κυβερνήσεις, της Καταλονίας και την κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης του Λαϊκού Μετώπου στο όνομα του αντιφασιστικού αγώνα, με αποτέλεσμα τις διαρκείς υποχωρήσεις και την καταστολή των αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων από την ελεγχόμενη από τους κομμουνιστές κυβέρνηση.

Οι επαναστάσεις του μέλλοντος οφείλουν να μην επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος και να διαλύσουν το Κράτος άμεσα ως μηχανισμό ταξικής κυριαρχίας.

Αυτό οφείλουμε να προωθήσουμε σήμερα ως αναρχικοί και αυτό πρέπει να προβάλλουμε στις πολιτικές θέσεις μας ως κίνημα.

 

Στη β΄δίκη του Επαναστατικού Αγώνα καταδικάστηκες σε ισόβια κάθειρξη για την επίθεση στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας και στο γραφείο του τότε μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ, μια επίθεση χωρίς τραυματισμούς. Ποιο είναι το πολιτικό διακύβευμα αυτής της καταδικαστικής απόφασης;

Αφενός, αυτή η απόφαση δίνει ένα ισχυρό μήνυμα κατατρομοκράτησης ότι η επιλογή του ένοπλου αγώνα ως μέσου πάλης θα  χτυπηθεί με τη μέγιστη δυνατή αυστηρότητα, και αφετέρου δίνει ένα μήνυμα της πάταξης αυτών των αγωνιστών που παραμένουν συνεπείς στην επιλογή του ένοπλου αγώνα παρά την καταστολή, που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στον ένοπλο αγώνα, υπεράσπισαν τη δράση της οργάνωσής τους και συνέχισαν τον ένοπλο αγώνα.

Αυτό ακριβώς χτυπιέται στο πρόσωπό μου με την καταδίκη μου σε ισόβια κάθειρξη. Η συνέχιση της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα. Γιατί η πορεία μου αποδεικνύει την συνέπεια στις επιλογές και τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα.

Μετά τις συλλήψεις του 2010, αναλάβαμε η συντρόφισσα Ρούπα κι εγώ την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μας στον Επαναστατικό Αγώνα, υπερασπίσαμε στο δικαστήριο στην α΄δίκη όλες τις ενέργειες της οργάνωσης και, επειδή μας δόθηκε η ευκαιρία γιατί  αποφυλακιστήκαμε λόγω  δεκαοκτάμηνου, περάσαμε στην παρανομία για να συνεχίσουμε τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα.

Γι αυτό υπάρχει η μεγάλη αναντιστοιχία της ισόβιας κάθειρξης της β΄δίκης για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας -μια επίθεση χωρίς τραυματισμούς- με την καταδίκη της α΄δίκης σε 50 χρόνια κάθειρξη για 16 επιθέσεις της οργάνωσης. Η ισόβια κάθειρξη είναι η απάντηση του κράτους στο ότι δεν παραδοθήκαμε να μπούμε στη φυλακή αλλά βγήκαμε στην παρανομία και συνεχίσαμε με την επίθεση στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας και στο γραφείο του αντιπροσώπου του ΔΝΤ.

Το πολιτικό διακύβευμα λοιπόν της πρωτοφανούς αυτής απόφασης είναι η ανάδειξη της ένοπλης επαναστατικής δράσης σε μείζονα απειλή για τη σταθερότητα του καθεστώτος σε περίοδο μάλιστα κρίσης και η  πάταξη των αμετανόητων, αυτών που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στον ένοπλο αγώνα, υπεράσπισαν τη δράση τους και το κυριότερο παραμένουν συνεπείς στις επιλογές τους συνεχίζοντας τον ένοπλο αγώνα.

 

Τον περασμένο Φλεβάρη η συντρόφισσα Ρούπα επιχείρησε απόπειρα απόδρασής σου με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού. Θέλεις να πεις κάτι γι’ αυτό το γεγονός;

Ήταν μια ενέργεια εντασσόμενη στα πλαίσια της συνέχισης της δράσης που ως Επαναστατικός Αγώνας είχαμε εγκαινιάσει από το 2009 στην αρχή της κρίσης,  στοχοποιώντας μηχανισμούς και δομές της οικονομικής εξουσίας που έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην κρίση και στις πολιτικές αντιμετώπισής της (Χρηματιστήριο Αθηνών, Eurobank, Citibank) και συνεχίστηκε με την τελευταία επίθεση της οργάνωσης το 2014 στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας και στο γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ για την οποία καταδικάστηκα πρόσφατα σε ισόβια κάθειρξη.

Η απόπειρα αυτή επιχείρησε να ακυρώσει την καταστολή εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα αλλά και εναντίον άλλων ένοπλων αγωνιστών, και στα πλαίσια αυτά θα δραπέτευαν και μέλη της ΣΠΦ.

Παρά την αποτυχία της η απόπειρα αυτή έχει μεγάλη πολιτική σημασία και αξία.

Ως Επαναστατικός Αγώνας έχουμε κάνει επιλογές που μας έχουν φέρει αντιμέτωπους με την κρατική καταστολή, με τη φυλακή και έχουμε ρισκάρει τη ζωή μας στον αγώνα. Για μας η φυλακή είναι ένα πεδίο αγώνα, δεν είναι το τέλος του αγώνα όπως αποδείξαμε ότι δεν ήταν το τέλος οι συλλήψεις του 2010.

Το να υπερασπίσουμε με υπερηφάνεια αυτό που είμαστε και το να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα είναι καθήκον και δικαίωμα, είναι επιπλέον καθήκον μας απέναντι στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε σε δράση του Επαναστατικού Αγώνα, είναι κάτι αυτονόητο για μας και ακυρώνει την καταστολή.

Τέτοιες ενέργειες όπως αυτή που επιχείρησε η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα  είναι παραδειγματικές γιατί δίνουν ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα ότι είμαστε και παραμένουμε συνεπείς παρά τις αλλεπάλληλες κατασταλτικές επιχειρήσεις  του κράτους εναντίον μας, παρά τις συλλήψεις, τις βαριές καταδίκες, το φόνο του Λάμπρου Φούντα, ότι είμαστε αμετανόητοι, ότι δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε, δεν θα καταθέσουμε ποτέ τα όπλα, δεν θα παραιτηθούμε ποτέ από τον αγώνα.

Επίσης το γεγονός ότι θα δραπέτευαν και μέλη της ΣΠΦ αποδεικνύει επιπλέον ότι δεν έχουν τόση σημασία οι διαφορετικές θέσεις  για θέματα που αφορούν τον αγώνα αλλά ο κοινός στόχος, ο αγώνας ενάντια στην εξουσία, ο αγώνας για ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους.

 

Παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα ένα μεγάλο έλλειμμα αλληλεγγύης στο σύνολο των πολιτικών κρατουμένων. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στην μαζική απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων το 2015. Πού  πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Εκτιμώ ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της γενικότερης πολιτικής αποτυχίας ή αν θέλετε της πολιτικής ήττας του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου τα τελευταία 6 χρόνια όπου αφενός δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, δεν μπόρεσε να παρέμβει καταλυτικά στην περίοδο μετά την υπαγωγή της χώρας στα προγράμματα των διεθνών οργανισμών, και αφετέρου στο γεγονός ότι «μάσησε» στην τρομοκρατία του κράτους με το κύμα των αλλεπάλληλων συλλήψεων για ένοπλη δράση της περιόδου 2009-2011 που είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν στις φυλακές δεκάδες σύντροφοι οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε πολύχρονες καθείρξεις και υπάρχει η προοπτική να μείνουν αρκετά χρόνια στη φυλακή.

Στο θέμα της αλληλεγγύης υπήρχαν διαχρονικά προβλήματα διαχωρισμών με κριτήριο το γιατί κατηγορείται κάποιος, τί στάση κρατάει, αν είναι δηλαδή «ένοχος» ή «αθώος», αν αναλαμβάνει την ευθύνη για συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση ή επικαλείται «σκευωρία». Υπήρχαν κριτήρια «αλληλεγγύης» με βάση προσωπικές ή συγγενικές σχέσεις ή με βάση το κριτήριο «με όποιον διαφωνώ δεν είμαι αλληλέγγυος».

Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες πολλών τέτοιων διαχωρισμών με διάφορα κριτήρια.

Όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί έχουν κατά βάση ένα πολιτικό υπόβαθρο από πίσω, όπως τον διαχωρισμό της ένοπλης δράσης ως κομμάτι του αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Έτσι ένα κομμάτι του χώρου έχει αποδειχτεί ότι του είναι πιο εύκολο να κινητοποιείται σε ζητήματα «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» αφού θεωρούνται πιο «κοινωνικοποιήσιμα» τα ζητήματα «σκευωριών», «φρονηματικών διώξεων», «κατασκευής ενόχων» και όχι φυσικά οι υποθέσεις ένοπλης δράσης για την οποία βρίσκεται στη φυλακή η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών κρατουμένων, πολλοί από τους οποίους έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους σε ένοπλες οργανώσεις.

Όμως τώρα πια υπάρχει μια γενικότερη αδιαφορία και ένα γενικότερο έλλειμμα αλληλεγγύης για το σύνολο των πολιτικών κρατουμένων και όχι μόνο για μια μερίδα, ασχέτως διαχωρισμών και ανεξάρτητα από τις όποιες αντιπαραθέσεις, και αυτό οφείλεται στη γενικότερη πολιτική ήττα του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου τα τελευταία χρόνια.

Αυτή η ήττα είναι αποτέλεσμα των σοβαρών πολιτικών ελλείψεων και αδυναμιών του, το ότι δεν έχει  συνεκτικές πολιτικές θέσεις και προτάσεις απέναντι στα προβλήματα της εποχής μας, στην κρίση και τις πολιτικές αντιμετώπισής της.

Γι αυτό δεν μπόρεσε να παρέμβει την περίοδο των μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στο Α΄ Μνημόνιο το 2010-12 και δε μπόρεσε να εξελιχτεί σε έναν σοβαρό πολιτικό πόλο, σε ένα επαναστατικό κίνημα που θα ήταν απειλή για το καθεστώς.

Αυτή η γενικότερη πολιτική ήττα έχει επίδραση στη γενικότερη δράση του χώρου, έχει οδηγήσει στην παραίτηση, την απομαζικοποίηση –αυτό γίνεται ορατό ιδιαίτερα στις τελευταίες κινητοποιήσεις του χώρου ενάντια στο Γ΄ Μνημόνιο- και φυσικά έχει επίδραση και στο ζήτημα της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατουμένους.

Φυσικά ο χώρος επηρεάζεται και από την γενικότερη κοινωνική ήττα αφού έχουν ηττηθεί όλες οι κινητοποιήσεις εναντίον των μνημονίων και των προγραμμάτων διάσωσης που εφαρμόζονται τα τελευταία 6 χρόνια.

Από το 2012 υπάρχει μια υποχώρηση των κοινωνικών αντιστάσεων και μια απομαζικοποίηση των κινητοποιήσεων που έγιναν και επί κυβέρνησης Σαμαρά και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Η γενικότερη πολιτική αποτυχία και ήττα του α/α χώρου στο να εξελιχτεί σε ένα επαναστατικό κίνημα που θα έχει την προοπτική της ανατροπής και της επανάστασης είναι η αιτία του ελλείμματος αλληλεγγύης στο σύνολο των πολιτικών κρατουμένων και όχι αυτά που μπορεί να λέγονται, ότι ευθύνονται οι διάφορες αντιπαραθέσεις μεταξύ των κρατουμένων που ως ένα βαθμό έχουν ως αιτία τους διαχωρισμούς μεταξύ «αθώων»-«ενόχων» και το ζήτημα της ανάληψης  της πολιτικής ευθύνης.

Το πρόβλημα συνολικά του α/α χώρου είναι πολιτικά υπαρξιακό. Έχει ξεχάσει τον ίδιο τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία και γι’ αυτό έχει ξεχάσει και τους αιχμαλώτους του πολέμου.

πηγή

Ενημέρωση σχετικά με τα δικαστήρια αναρχικών κρατουμένων την επόμενη εβδομάδα

Την Τρίτη 28 Ιουνίου στην αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού αναμένεται η απόφαση του δικαστηρίου στο οποίο είναι κατηγορούμενοι οι σύντροφοι Αργύρης Ντάλιος, Γιάννης Μιχαϊλίδης, Δημήτρης Πολίτης, Νίκος Ρωμανός, Αντρέας – Δημήτρης Μπουρζούκος, Φοίβος Χαρίσης, Γεράσιμος Τσάκαλος (μέλος της ΣΠΦ), Κώστας Σακκάς. Το δικαστήριο αφορά ένα πακέτο υποθέσεων, την υπόθεση Χαλανδρίου, ληστείες τραπεζών και εμπρηστικές επιθέσεις.

Καλούμε σε μαζική παρουσία στην ειδική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού 10:00 πμ ώστε να σταθούμε έμπρακτα δίπλα στους συντρόφους μας. Οι δικές να γίνουν του κράτους καταδίκες

Στις 29/6 , 30/6, 1/7 στις φυλακές Κορυδαλλού θα πραγματοποιηθεί η πρόταση του εισαγγελέα καθώς και αγορεύσεις δικηγόρων για το σχέδιο απόδρασης της ΣΠΦ. Επίσης δικάζονται οι συγγενείς των συντρόφων Χ.Τσακαλου, Γ.Τσακαλου κ Γ.Πολυδωρου, όπως επίσης και η συντρόφισσα Α.Σπυροπουλου.

Στις 29/6 και 30/6 ο ειδικός εφέτης ανακριτής καλεί σε συμπληρωματική απολογία τον σύντροφό Γρήγορη Τσιρώνη καθώς και τους Σπύρο Χριστοδούλου , Γιώργο Πετρακάκο και Μαρία Θεοφίλου σε μία προσπάθεια των κατασταλτικών μηχανισμών να αναβαθμίσουν ποινικά την εν λόγω υπόθεση εντάσσοντας μία σειρά από ληστείες τραπεζών στα πλαίσια της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα .

Θα υπάρξει αναλυτική ενημέρωση σχετικά με τις κατηγορίες μόλις υπάρξει και γνώση σχετικά με το συνολικό περιεχόμενο της δικογραφίας το οποίο είναι ακόμα άγνωστο

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός (Πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης)

[Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης] Δύναμη στον αναρχικό απεργό πείνας Martin Ignačák

Δύναμη στον αναρχικό απεργό πείνας Martin Ignačák

Τον Απρίλιο του 2015 το τσεχικό κράτος πραγματοποίησε μια κατασταλτική εκστρατεία με την ονομασία “επιχείρηση Φοίνικας” με στόχο το αναρχικό κίνημα που δραστηριοποιείται στα εδάφη του.

Εισβολές σε σπίτια αγωνιστών, συλλήψεις, κατασχέσεις προσωπικών αντικειμένων, παρενοχλήσεις συγγενών και φίλων των συλληφθέντων και δικογραφίες που μαγειρεύτηκαν στα γραφεία της αστυνομίας. Αποτέλεσμα αυτής της επιχείρησης ήταν 11 συλλήψεις αγωνιστών από τους οποίους οι 4 προφυλακίστηκαν σε φυλακές της Τσεχίας ενώ στους υπόλοιπους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μιλούν για μια συντονισμένη προσπάθεια εξάρθρωσης “τρομοκρατικών δικτύων” όπως το Δίκτυο Επαναστατικών Πυρήνων που έχει αναλάβει την ευθύνη για δεκάδες εμπρηστικές επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, ενώ κάνουν λόγο και για μια επίθεση με βόμβες μολότοφ ενάντια στο σπίτι του Υπουργού Εθνικής Άμυνας στην οποία κατηγορούν για συμμετοχή τον έναν σύντροφο.

O Μάρτιν ο οποίος κατηγορείται ότι σχεδίαζε μια επίθεση σε ένα τρένο το οποίο μετέφερε στρατιωτικό εξοπλισμό, στην πραγματικότητα παγιδεύτηκε από πράκτορες της κυβέρνησης οι οποίοι είχαν παρεισφρήσει στους αναρχικούς κύκλους και υπέδειξαν στον Μάρτιν τον στόχο καθώς και σχέδια γύρω από τον τρόπο για να πραγματοποιηθεί η επίθεση.

Η συγκεκριμένη κατασταλτική τακτική αποτελεί ένα στρατηγικό δόγμα στις αντιτρομοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ που όπως είναι γνωστό αποτελούν βασικές κατευθυντήριες γραμμές για την διαμόρφωση των κατασταλτικών πολιτικών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Με τις μυστικές υπηρεσίες να αναλαμβάνουν τον ρόλο της αστυνομίας σκέψης, να διεισδύουν στα ανατρεπτικά κινήματα, να εντοπίζουν συντρόφους που στηρίζουν πρακτικές άμεσης δράσης και να τους υποδεικνύουν στόχους και σχέδια επιθέσεων, συλλαμβάνοντας τους στην συνέχεια χωρίς να έχει διεξαχθεί κάποια ενέργεια. Στις ΗΠΑ υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα διώξεων και φυλακίσεων ενάντια στους αγωνιστές του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος (από αναρχικούς μέχρι ακτιβιστές του ALF και του ELF).

Η επιχείρηση Φοίνικας που εγκαινίασε το τσεχικό κράτος αποτελεί την πρώτη οργανωμένη απόπειρα του να εφαρμοστεί το συγκεκριμένο κατασταλτικό δόγμα με στόχο την αδρανοποίηση του μαχητικού αναρχικού ρεύματος που έχει αναπτυχθεί στην Τσεχία τα τελευταία χρόνια.

Ο Μάρτιν βρίσκεται στην φυλακή εδώ και σχεδόν 14 μήνες περιμένοντας το δικαστήριο του, παρ’ όλα αυτά η εκδικητικότητα του κρατικού μηχανισμού ενάντια στον σύντροφο συνεχίζεται με συνεχείς παρενοχλήσεις των συγγενικών του προσώπων, απορριπτικές αιτήσεις ώστε να αντικατασταθεί η προφυλάκιση του με περιοριστικούς όρους και εξοντωτικές συνθήκες κράτησης.

Ο Μάρτιν από τις 9 Ιουνίου έχει ξεκινήσει απεργία πείνας επιχειρώντας να αντισταθεί με οδόφραγμα το σώμα του στο καθεστώς εξαίρεσης που του επιβάλουν.

Από την δική μας πλευρά στεκόμαστε δίπλα στον Μάρτιν ξεπερνώντας τα τεχνητά δίπολα μεταξύ αθωότητας και ενοχής και απαιτούμε να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του.

Η διεθνής αλληλεγγύη είναι αναπόσπαστο κομμάτι των διεργασιών μας καθώς σπάει τα σύνορα που μας χωρίζουν και στέλνει τα μηνύματα της εξέγερσης και της αμφισβήτησης από το σημεία εκδήλωσης τους σε κάθε γωνιά του κόσμου διαχέοντας έτσι τις ρωγμές που ανοίγονται στο εξουσιαστικό οικοδόμημα.

Την Παρασκευή 24 Ιουνίου ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός πραγματοποίησε παρέμβαση αλληλεγγύης έξω από την πρεσβεία της Τσεχίας στο Π. Ψυχικό, κρεμάστηκε πανό, γράφτηκαν συνθήματα στην είσοδο της πρεσβείας και πετάχτηκαν τρικάκια, ώστε να αναδείξουμε ότι σε περίπτωση που η υγεία του συντρόφου μας χειροτερέψει ξέρουμε ποιοι θα είναι οι υπεύθυνοι.

Παράλληλα, την ίδια μέρα, στην πόλη της Μυτιλήνης αναρτήθηκε πανό ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στον σύντροφο Martin Ignačák.

Υ.Γ.: Μετά την παρέμβαση έξω από την τσεχική πρεσβεία στο Παλαιό Ψυχικό, μηχανές μπάτσων (ΔΙΑΣ) ακολούθησαν το λεωφορείο στο οποίο επέβαιναν άτομα της παρέμβασης, και σταμάτησαν το λεωφορείο στη λεωφόρο Κηφισίας, μπήκαν μέσα, κατέβασαν κόσμο και τον οδήγησαν με προσαγωγή στην ΓΑΔΑ. Μετά από δύο ώρες αφέθηκαν ελεύθεροι όλοι, πλην ενός που αφέθηκε ύστερα από αρκετές ώρες.

Η αλληλεγγύη δεν πρόκειται να γίνει μια εσωστρεφής διαδικασία, οι δράσεις μας δεν πρόκειται να περιοριστούν από την καταστολή.

Η καταστολή δεν μας πτοεί.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ MARTIN IGNASAC

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης

Από παρέμβαση στην πρεσβεία της Τσεχίας:

20160624_112800 20160624_113308 20160624_113429

Πανό στη Μυτιλήνη:

002

Βιβλιοπωλείο οικονομικής ενίσχυσης

Βιβλιοπωλείο οικονομικής ενίσχυσης, των εγχειρημάτων και των αναρχικών αιχμαλώτων!

Κυριακή 26/6 στις 16:00 στο Μπίνειο (Μυτιλήνη)

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης

Αναρχική βιβλιοθήκη Τεφλόν – Ενεργό κομμάτι του Εξεγερτικού Συνδέσμου Θεωρίας και Πράξης

teflon.espivblogs.net

teflon@espiv.net

001

Πολιτική Δήλωση της Αγγελικής Σπυροπούλου στην δίκη για το σχέδιο απόδρασης της ΣΠΦ

Πολιτική Δήλωση της Αγγελικής Σπυροπούλου στην δίκη για το σχέδιο απόδρασης της ΣΠΦ

«Η δικαιοσύνη γεννήθηκε τη στιγμή που χάσαμε τον έλεγχο επάνω στις ζωές μας»

(BrunoFilippi)

 

Η πολιτική μου υπόσταση και συνείδηση δεν θα μου επέτρεπαν ποτέ να βρεθώ «απολογούμενη» μπροστά σε μια στημένη παρωδία, όπως αυτή που διαδραματίζεται το τελευταίο διάστημα σε αυτήν εδώ την αίθουσα, γι αυτό το λόγο τα όσα θα πω κινούνται σε καθαρά πολιτικό και όχι δικονομικό επίπεδο. Η πολιτική δράση ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με βάση τον ποινικό κώδικα συνεπώς σε καμία περίπτωση εσείς, τόσο σαν άτομα όσο και σαν θεσμός, δεν είστε σε θέση να την κρίνετε.

Ως αναρχικοί που τασσόμαστε ενάντια στο κράτος οφείλουμε να εναντιωνόμαστε και στους νόμους που το υποθάλπουν και που δικαιολογούν την ύπαρξη του.

Τι είναι όμως το δίκαιο;

Τίποτα παραπάνω από ένα σύμπλεγμα κανόνων που ορίζουν το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, το ηθικό και το ανήθικο. Είναι ένας «οδηγός» κοινωνικής συμπεριφοράς που αποσκοπεί στην επιλογή της υποταγής και στη διατήρηση της εξουσίας μέσω του φόβου των κυρώσεων για κάθε παρέκκλιση από το επιτρεπτό, από το νόμιμο…

Είναι «δίκαιο» οι τράπεζες να αποτελούν τους παγκόσμιους τοκογλύφους, είναι όμως «άδικο» να τις τινάζεις στον αέρα με μια γερή δόση εκρηκτικών. Τότε μετονομάζονται σε «κοινωφελή ιδρύματα» και η δικαιοσύνη σας μοιράζει ισόβια…

Είναι «δίκαιο» οι κυβερνήσεις να βομβαρδίζουν σωρηδόν αμάχους στα πλαίσια των κατά τ’άλλα «ανθρωπιστικών» τους πολέμων, είναι «άδικο» όμως να εκτελέσεις αυτούς που ευθύνονται για τον θάνατο χιλιάδων…

Ένα παιχνίδι των λέξεων που διαμορφώνει το συλλογικό φαντασιακό ανάγοντας το δόγμα του «νόμου και της τάξης» σε ύψιστη αρετή, με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση του υπάρχοντος εξουσιαστικού συστήματος.

Ο κόσμος της κυριαρχίας τον οποίο προστατεύετε και συντηρείτε, προωθεί ή καλύτερα επιβάλλει μια συστηματοποιημένη ζωή οι εκφάνσεις της οποίας δυναστεύουν, υποδουλώνουν και περιορίζουν τις δυνατότητες της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι συμπεριφορές , οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι σχέσεις, μεταφέρονται σε μηχανικές διαδικασίες που διαμορφώνουν αυτό που αποκαλείται ομαλότητα ή κοινωνική νόρμα. Ο τρόπος ζωής που μου προτείνετε συνοψίζεται σε μια άθλια επαναληπτικότητα, προδιαγεγραμμένη και χωρίς ανατροπές. Μια βαρετή πορεία μιας ανούσιας ύπαρξης που απλά περιμένει να τη διακόψει ο θάνατος.

Εγώ όμως δεν χωράω στο κόσμο σας. Δεν αντέχω αυτή την απόλυτα οργανωμένη πλήξη του.

Είναι εκείνες οι στιγμές το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθείς όπου καπνίζεις το τελευταίο τσιγάρο και κάνεις την αποτίμηση της μέρας που πέρασε. ..Ο καπνός μπερδεύεται με τις σκέψεις σου και στην τελευταία τζούρα καταλήγεις… Η μέρα σου δεν ήταν αρκετή… Η αίσθηση του ανικανοποίητου σε κατακλύζει και σου κόβει την ανάσα… «Δεν μπορώ να ζήσω έτσι…» «Δεν θέλω να ζήσω έτσι». Σε παίρνει ο ύπνος ενώ στο μυαλό σου επαναλαμβάνονται τα λόγια…

Η νέα μέρα έρχεται να σε φέρει αντιμέτωπο  με την πραγματικότητα και έχει έρθει η ώρα να κάνεις τις επιλογές σου… Εγώ από την επιβίωση επέλεξα να ζήσω… Αντί για την ασφάλεια της κανονικότητας επέλεξα να ξεκινήσω ένα ταξίδι προς το άγνωστο των πιθανοτήτων όπου κάθε στιγμή κρύβει τη δική της έκπληξη. Εκεί όπου η ένταση έρχεται να αντικαταστήσει την υποτονικότητα.

Η ανάγκη που καίει μέσα μου να αρνηθώ την ομοιομορφία που η νομιμότητα σας επιτάσσει με οδήγησε σε μια διαδικασία διαρκούς εξέγερσης για την απόδραση από τα τόσο στενά όρια μιας κοινωνίας-φυλακής. Σε αυτή διαδρομή ο χρόνος μηδενίζει. Τα ρολόγια μας σταματούν τη στιγμή της επίθεσης. Δεν χρειάζονται πια «αφορμές». Πάψαμε να υπολογίζουμε τα «πρέπει». Το κόστος, τις συνέπειες…

Ο σκοπός είναι ένας, να μεγιστοποιήσουμε την απειλή, να δημιουργήσουμε έναν επικίνδυνο εσωτερικό εχθρό που θα χτυπά στην καρδιά του συστήματος σας. Ο δρόμος αυτός είναι μοναχικός και συχνά σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό, με τις δικές σου, προσωπικές, αντιφάσεις. Είναι ένας πόλεμος που ξεκινά από μέσα σου και ξεχύνεται ορμητικά ενάντια σε κάθε έκφανση του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου σας. Στον πόλεμο αυτό που ως αναρχικοί έχουμε κηρύξει εναντίον σας και δεν το αρνηθήκαμε λεπτό- δεν υπάρχουν ουδέτερες στάσεις.

Οι σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, παρά την πολύχρονη αιχμαλωσία τους, δεν υποχώρησαν. Αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι και να φιλήσουν το σταυρό της μετάνοιας. Υπερασπίστηκαν στο ακέραιο και με αξιοπρέπεια την αναρχική τους υπόσταση. Παρότι, λοιπόν, δεν είμαι μέλος της Συνωμοσίας, μας συνδέει η κοινή πολιτική συνείδηση. Μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες, τις ίδιες ιδέες και το ίδιο πάθος για ελευθερία. Η πολιτική συγγένεια που μας συνδέει δεν θα μπορούσε παρά να με κάνει να σταθώ αλληλέγγυα δίπλα τους.

Η αλληλεγγύη δεν είναι απλώς συναισθηματικά φορτισμένη λέξη. Η αλληλεγγύη χαράζει εξεγερτικές κατευθύνσεις και αποτρέπει τη λήθη από το να γίνει η ταφόπλακα των αιχμαλώτων συντρόφων. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που γεννιέται η συνενοχή. Ποια θα μπορούσε να είναι αυθεντικότερη και ειλικρινέστερη ένδειξη αλληλεγγύης προς αυτούς τους συντρόφους από το να συμβάλλω ηθικά και πρακτικά στο σπάσιμο της αιχμαλωσίας τους; Μόνο περήφανη μπορώ να νιώσω που συμμετείχα στην απόπειρα απόδρασης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και κανένα δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να κρίνει την επιλογή μου.

Η φυλακή, άλλωστε, είναι μια στάση για όποιον αποφασίσει να οπλίσει τις επιθυμίες και τις αρνήσεις του. Κι εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις… Εμείς που αγαπάμε τόσο πολύ την ελευθερία είμαστε εγκλωβισμένοι στο τσιμέντο… Εμείς που αγαπάμε τη ζωή με πάθος φλερτάρουμε με τον θάνατο κάθε λεπτό. Αν η φυλακή έχει ως στόχο να μας « εξημερώσει», μάθετε πως οι τοίχοι και οι κλειδαριές μας τρέφουν με οργή και η όρεξη για εκδίκηση μεγαλώνει… Μπορούμε να αποτύχουμε, δεν μπορούμε όμως να υποταχθούμε… Δεν πρόκειται για την αρχή και σίγουρα ούτε για το τέλος μιας ιστορίας αλλά για την διαδρομή κι εκεί είναι που βρίσκεται όλη η ομορφιά…

Γι αυτούς τους λόγους, αλλά και για όλους τους λόγους του κόσμου αναλαμβάνω, περήφανα και χωρίς ίχνος μεταμέλειας, την ευθύνη για την έμπρακτη πολιτική συνεισφορά μου στο σχέδιο απόδρασης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Όσες φορές και να γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα έκανα ξανά και ξανά την ίδια επιλογή.

 

Αγγελική Σπυροπούλου – γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού

πολιτική_δήλωση.pdf

πηγή

 

22/6 Εφετείο για την ληστεία της ΑΤΕ Πυργετού

3 χρόνια και 2 μήνες βρίσκομαι ήδη έγκλειστος στη φυλακή. Εδώ, σ’αυτή την ρωγμή του χρόνου, έρχεσαι αντιμέτωπος με ό,τι πραγματικά εχθρεύεσαι. Απόλυτος έλεγχος, επιβόλη, εξουσιαστικές συμπεριφορές, ιεραρχία και συμβάσεις είναι η καθημερινή ρουτίνα. Μία επαναλαμβανόμενη εξοντωτική ρουτίνα που στόχο έχει να φέρει τον καθένα αντιμέτωπο πρώτα απ’όλα με τον εαυτό του και μετά με την σκληρή πραγματικότητα. 3 χρόνια και 2 μήνες μετά λοιπόν, απογοητευμένος και αηδιασμένος από την πραγματικότητα εντός και εκτός των τοιχών, παραμένω το ίδιο αναρχικός, εχθρικός απέναντι στην εκμετάλλευση, στην απάθεια, στην υποταγή και στην ανάθεση.

Στις 22 Ιουνίου στο εφετείο στην Λουκάρεως, εκδικάζεται σε δεύτερο βαθμό η ληστεία της ΑΤΕ Πυργετού για την οποία έχουμε καταδικαστεί εγώ και ο σύντροφος Γ. Ναξάκης στα πλαίσια της οργάνωσης Σ.Π.Φ. Ακόμη ένα ευφάνταστο δημιούργημα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας το οποίο αποτελείωσε η δικαστική εξουσία η οποία δεν δίστασε να μας καταδικάσει σαν μέλη της Σ.Π.Φ παρόλο που σε ολόκληρη την δικογραφία καθώς και στην ακροαματική διαδικασία του πρώτοδικου δικαστηρίου δεν αναφέρθηκε το παραμικρό σε σχέση με την ένταξη και συμμετοχή μας στην συγκεκριμένη οργάνωση. Το αποτέλεσμα ήταν η καταδίκη μας σε 16 χρόνια κάθειρξης για τον καθένα.

Εγώ θα είμαι παρών στην διαδικασία, έτοιμος να αντικρούσω τις κατηγορίες και τις μεθοδεύσεις της αντιτρομοκρατικής και των δικαστών, υπερασπιζόμενος την επιλογή μου να είμαι αναρχικός.

Όσον αφορά την αλληλεγγύη θα αρκεστώ να πω οτι είναι από τις θεμελιώδεις αξίες στον αγώνα για την ελευθερία, οτι είναι πολυπρόσωπη και οτι σίγουρα δεν σημαίνει ταύτιση.

Κλείνω με ένα συντροφικό χαιρετισμό σε όσους επιλέγουν την ανυπακοή και την δράση απέναντι σε ότι και όποιον προσπαθεί να δυναστεύσει τις ζωές μας.

Γ.Σαραφούδης, Φυλακές Κορυδαλλού

Κείμενο Γ.Ναξάκη

Κάλεσμα

πηγή

Φυλακές Κορυδαλλού: Ενημέρωση από την δίκη της ΣΠΦ για το σχέδιο απόδρασης [συνεδρίες 15 και 16/06]

Χθες Τετάρτη και σήμερα Πέμπτη ξεκίνησαν οι απολογίες των κατηγορούμενων για το σχέδιο απόδρασης της ΣΠΦ.

Αρχικά την Τετάρτη κατέθεσαν οι τελευταίοι μάρτυρες υπεράσπισης των υπολοίπων κατηγορούμενων (οι σύντροφοι της ΣΠΦ και η αναρχική Α. Σπυροπούλου επέλεξαν να μην καλέσουν μάρτυρες υπεράσπισης).

Στην συνεχεία όλοι οι σύντροφοι της ΣΠΦ αρνήθηκαν να απολογηθούν και κάποιοι επέλεξαν να κάνουν πολιτικές δηλώσεις αντί απολογίας.

Οι σύντροφοι Οικονομίδου Όλγα, Πολύδωρος Γιώργος, Τσάκαλος Γεράσιμος και Τσάκαλος Χρήστος έκαναν αρχικά μια κοινή πολιτική δήλωση και μετά ο καθένας ατομικά, τοποθετηθήκαν συνολικά για το σχέδιο απόδρασης, τις ενέργειες της οργάνωσης, τις διώξεις των συγγενών και την συνέχιση της δράσης της οργάνωσης. Δεν παρέλειψαν να αναφερθούν και στις διώξεις των υπολοίπων κατηγορούμενων χαρακτηρίζοντας ως «δικαστικό πραξικόπημα» το γεγονός ότι «άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την οργάνωση και είτε επιδιόρθωσαν ένα όχημα είτε μετέφεραν ένα σακβουαγιάζ με ρούχα τυλιχτήκαν σε μια κολλά χαρτιού που σφραγίστηκε με την επιγραφή «187Α ένταξη κ συμμέτοχη σε «τρομοκρατική οργάνωση» και τώρα βρίσκονται στην φυλακή αντιμετωπίζοντας μακροχρόνιες ποινές» (τις επόμενες μέρες θα δημοσιοποιηθούν ολόκληρες οι τοποθετήσεις των συντρόφων καθώς και ηχητικό αρχείο).

Στην συνεχεία τοποθετήθηκε η συντρόφισσα Αγγελική Σπυροπούλου κι αυτή με πολιτική δήλωση αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την συμμέτοχη της στο σχέδιο της απόδρασης. Μίλησε για την υπαρξιακή ασφυξία ενός συστήματος που τα πάντα είναι προκαθορισμένα κι ο μόνος τρόπος να εκτροχιάσει κάνεις αυτήν την νεκρώσιμη ακολουθία που κάποιοι βαφτίζουν ζωή, είναι η αναρχική διεγερτική δράση και το ανταρτικό πόλης (και η δήλωση της συντρόφισσας θα δημοσιοποιηθεί ολόκληρη τις επόμενες μέρες).

Παράλληλα οι σύντροφοι της ΣΠΦ Νικολόπουλος Μιχάλης και Αργυρού Παναγιώτης δημοσιοποίησαν πολιτικές δηλώσεις για την δική που εξελίσσεται, για το σχέδιο απόδρασης και συνολικά τον αναρχικό αγώνα (είναι ήδη δημοσιοποιημένες στο διαδίκτυο)

Στο τέλος της χθεσινής συνεδρίας απολογήθηκε ο Χ. Ροδόπουλος που αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες.

Σήμερα απολογηθήκαν οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι. Όλοι αρνήθηκαν την συμμέτοχη τους στην ΣΠΦ και την εμπλοκή τους στον σχεδιασμό της απόδρασης. Ακολούθησαν η Εύη Στατήρη κ ο Χρήστος Πολύδωρος που αρνήθηκαν τις κατηγορίες που τους αποδίδονται. Μίλησαν για τις διώξεις των συγγενικών σχέσεων και τον συναισθηματικό εκβιασμό που έστησε η αντιτρομοκρατική εναντίον τους. Τόνισαν ότι σε κάθε περίπτωση στάθηκαν και θα συνεχίσουν να στέκονται δίπλα στα αγαπημένα τους πρόσωπα χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Και αυτή η συναισθηματική στήριξη είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος που σήμερα διώκονται με τον νόμο – έκτρωμα 187Α και αντιμετωπίζουν μεγάλες ποινές κάθειρξης.

Η Αθηνά Τσάκαλου έστειλε κείμενο στο όποιο τοποθετήθηκε συνολικά για την εκμετάλλευση και την καταπίεση στον κόσμο εξαιτίας αυτού του συστήματος. Παράλληλα παραδέχτηκε πως προσέφερε στέγη στην καταζητούμενη Αγγελική Σπυροπουλου και θεωρεί πως αυτή θα έπρεπε να είναι μια αυτονόητη χειρονομία ανθρωπιάς απέναντι σε έναν κυνηγημένο από την εξουσία (το κείμενο της θα δημοσιοποιηθεί και αυτό προσεχώς).

Αύριο Παρασκευή θα απολογηθούν και οι τελευταίοι κατηγορούμενοι.

πηγή

Κείμενο αναρχικών από την Δ πτέρυγα Κορυδαλλού σχετικά με το Indymedia

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ INDYMEDIA

Πότε μπορούμε να πούμε ότι κάποιο γεγονός έχει ξεπεράσει κάποια όρια (ηθικά, πολιτικά, ασφαλείας κτλ.) και έχει μετατραπεί σε πρόβλημα; Ή πότε θεωρούμε πως μια θέση υπερβαίνει την κριτική διάσταση και μετασχηματίζεται σε ύπουλη συκοφαντία;
Η απάντηση είναι μια και ξεκάθαρη. Εφόσον στο σχηματισμό της εκάστοτε άποψης υπεισέρχεται με καθοριστική αμεσότητα ο υποκειμενισμός δεν μπορεί να υπάρξει κοινά αποδεκτό όριο για να καθορίσει τα παραπάνω.

Δημιουργείται λοιπόν μια άμεση ανάγκη για να επαναπροσδιοριστούν από όλους τους ενδιαφερόμενους οι όροι ύπαρξης και λειτουργίας της δημόσιας σφαίρας που αναπαράγει –ή και δημιουργεί πολλές φορές- τα γεγονότα.
Έτσι όταν τα σημεία που καταδεικνύουν μια προβληματική κατάσταση πληθαίνουν, η όσο το δυνατόν ταχύτερη επισήμανση της είναι πιθανόν να προλάβει την γιγάντωση της.

Εδώ και περίπου 15 χρόνια ο χώρος μας έχει συνυφανθεί με την ύπαρξη του Indymedia, κάτι που αδιαμφισβήτητα προώθησε σε μεγάλο βαθμό την ποιοτική και ποσοτική μας αναβάθμιση. Πιστεύουμε πως κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη Θεσσαλονίκη του ΄03, το Ε.Κ.Φ του ΄06, τα φοιτητικά του ΄07, ακόμη και την εξέγερση του ΄08 ή άλλα εξεγερτικά γεγονότα χωρίς την ύπαρξη του Indymedia. Όχι ότι όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν σε διαφορετική περίπτωση, όμως η διάδραση μεταξύ των δρώντων υποκειμένων τους και η γείωση τους σε μια ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα θα ήταν σίγουρα υποδεέστερη.

Ο λόγος και η παρέμβαση κάθε ομάδας που δρα σε οποιοδήποτε σημείο του ελλαδικού χώρου είναι πλέον προσιτά σε κάθε ενδιαφερόμενο, οι προκηρύξεις ομάδων άμεσης δράσης δεν χρειάζονται καθεστωτικούς διαύλους για να βγουν στην επιφάνεια, η ενημέρωση σε πρώτο χρόνο για γεγονότα που συμβαίνουν τώρα βελτιώνει την αμεσότητα και την αποτελεσματικότητα της αντίδρασης μας. Και φυσικά η αποδόμηση του κυρίαρχου λόγου με την διάχυση του δικού μας σε ένα διευρυμένο κοινωνικό πεδίο, είναι μια διαρκής ρωγμή στον κατά τα άλλα συμπαγή λόγο των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Αυτή η διαδικασία(μέσω της λειτουργίας του Indymedia) φαντάζει εδώ και χρόνια «αυτόματη», «τετριμμένη», ή τρόπων τινά «κεκτημένη», όμως μόνο τέτοια δεν είναι.

Χιλιάδες άνθρωποι που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο αποτελούν μέρος του αντικαθεστωτικού κινήματος συνεισφέρουν με το λόγο και τις πράξεις τους για να παραχθεί αυτό το αποτέλεσμα.

Το Indymedia λοιπόν πράγματι «είναι οι χρήστες του και επιστρέφει σε αυτούς» μέσω μιας ολόκληρης διαδικασίας στην οποία καίριο ρόλο κατέχει η διαχειριστική ομάδα, η οποία επιφορτίζεται με την ανάγνωση, το «φιλτράρισμα» και την ταξινόμηση ενός τεράστιου όγκου πληροφοριών έτσι ώστε να καταστούν αυτές οι πληροφορίες λειτουργικές.

Φυσικά για κάθε ανάρτηση φέρει πρωτίστως την ευθύνη ο/οι συντάκτης/ες της, είναι υποχρέωση όλων όσων χρησιμοποιούν το Indy να βουτάνε την γλώσσα στο μυαλό τους πριν εκφραστούν. Όμως, ως γνωστόν, το διαδίκτυο προσφέρει το καλύτερο καταφύγιο για όσους, οχυρωμένοι πίσω απ την ανωνυμία, διαδίδουν από άγνοια, ηλιθιότητα ή δόλο, ψεύδη και τοποθετήσεις που καλύπτουν με λάσπη ανθρώπους, συλλογικότητες και εγχειρήματα με τα οποία για διάφορους λόγους διαφωνούν.

Δεν είναι εφικτό φυσικά να ελεγχθεί η αξιοπιστία κάθε πληροφορίας που αναρτάται μέσω της διασταύρωσης της. Ακόμη κι αν ήταν εφικτό όμως δεν θα μπορούσαμε σαν αναρχικοί να αξιώνουμε την λογοκρισία όσων κειμένων δε συμφωνούμε, καθώς κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε το μέσο σε όχημα μικροπολιτικής των διαχειριστών του. Εδώ θα κάνουμε μια μικρή παρένθεση. Θέλουμε να πιστεύουμε πως τα πρόσφατα παραδείγματα τέτοιων περιστατικών δεν εκκινούνται από μια τέτοια αίσθηση «λογοκρισίας» με σκοπό να εξυπηρετήσουν την πολιτική ατζέντα της Δ.Ο. (αναφερόμαστε στο κάλεσμα για τις καταλήψεις «Fuck the Nation, Squat the world» και στην πρωτοφανή παρέμβαση της Δ.Ο. σε ανάληψη ευθύνης όπου αποκρύφτηκαν ονόματα ελεγκτών και διευθύνσεις).

Συνεχίζοντας λοιπόν είναι δεδομένο πως την τελική ευθύνη για τις αναρτήσεις κειμένων και σχολίων έχει η Δ.Ο. η οποία πιστώνεται την εικόνα που παρουσιάζει το μέσο και τα συμπεράσματα που εξάγονται, είτε αυτά συνεισφέρουν θετικά στη ζύμωση μεταξύ μας( και απελευθερωτικά στον πόλεμο που διεξάγουμε), είτε αρνητικά εντείνοντας τον κανιβαλισμό και την εσωστρέφεια.
Η τελευταία περίπτωση έχει παρατηρηθεί ιδιαίτερα έντονα εδώ και περίπου ένα τρίμηνο στη στήλη «συζητήσεις / απόψεις κτλ» όπου ένας οχετός λάσπης κυριαρχεί σε διάφορες συζητήσεις.

Η γενίκευση αποτελεί την αρχή της ισοπέδωσης και αν παραβλέψουμε το γεγονός πως η συγκεκριμένη στήλη αποτελεί πεδίο ζύμωσης με κάποιες ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις ανά τους καιρούς, θα εκμηδενίσουμε τη συνολική συνεισφορά της. Θεωρούμε πως η κατάργηση της θα έπληττε την ελευθερία του μέσου συνολικά.

Από την άλλη η ύπαρξη ανώνυμων συκοφαντικών σχολίων πλήττει εξίσου την ελευθερία του μέσου μεταφέροντας τα περίφημα «καφενειοδικεία» του χώρου στη διαδικτυακή σφαίρα και διασπείροντας καχυποψία, ερωτηματικά και ψεύδη μεταξύ των συντρόφων. Η μικροπολιτική αποτελεί –δυστυχώς- προνομιακό πεδίο «ενασχόλησης» μεγάλου μέρους του χώρου μας και ήδη έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα, ακόμη και χωρίς την διαδικτυακή αρένα.

Σε μια προσπάθεια να προστατέψουμε τον τρόπο με τον οποίο συζητάμε και ζυμωνόμαστε, πράγμα που αντανακλά και την προσωπική/πολιτική μας κουλτούρα, άρα και τον τρόπο που μας βλέπουν άλλα κοινωνικά κομμάτια, προτείνουμε την μη ανάρτηση ανώνυμων σχολίων τα οποία περιέχουν ασαφείς ή ανακριβείς πληροφορίες που δεν μπορούν να ελεγχθούν, εναντίον προσώπων, ομάδων ή συλλογικοτήτων.

Δύο μόνο παραδείγματα των τελευταίων εβδομάδων είναι ενδεικτικά του επιπέδου που κινούνται κάποιες συζητήσεις .
Σε συζήτηση σχετικά με την περιφρούρηση της πλατείας από πρεζέμπορους( περί κοινωνικού κανιβαλισμού ) παρουσιάστηκε κάποιος «ανώνυμος» ο οποίος μεταξύ άλλων ψευδών ανέφερε πως ο Λάμπρος Φούντας, τον οποίο σκότωσαν οι μπάτσοι σε προπαρασκευαστική ενέργεια του Ε.Α., εκτελέστηκε σε συμβόλαιο θανάτου. Σχόλιο που παρέμεινε εβδομάδες ακόμα και μετά την ανάρτηση του συντρόφου Κώστα Γουρνά, επίσης μέλος του Ε.Α., που διέψευσε την «εκτέλεση συμβολαίου».
Επίσης πιο πρόσφατα, σε συζήτηση σχετικά με τις φυλακές είδαμε να αναπαράγονται αναμασημένα δημοσιεύματα καθεστωτικών δημοσιογράφων για ορισμένους κρατούμενους. Έφτασε μάλιστα η συζήτηση σε τέτοιο σημείο ώστε να παραμείνουν για μέρες αναρτημένα σχόλια που ανέφεραν πως «μέλη του ΔΑΚ χτύπησαν ομοφυλόφιλο», «το ΔΑΚ αποτελείται από μαστροπούς και πρεζέμπορους» ακόμα και το κορυφαίο πως «το ΔΑΚ ετοιμάζεται να καταλάβει την πλατεία» ως άλλη μαφία.

Ως άνθρωποι με χιούμορ διασκεδάζουμε πολύ με τέτοιες αναρτήσεις, όμως το ζήτημα είναι πως ο ευτελισμός του μέσου οδηγεί στον πολιτικό εκφυλισμό.

Θεωρούμε πως η μη ανάρτηση παρόμοιων κειμένων αποτελεί ένα μικρό ανάχωμα στις προσπάθειες επίδοξων εξωτερικών(πχ. Μπάτσοι, φασίστες, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι κτλ) ή εσωτερικών («σύντροφοι») εχθρών να διασπείρουν αμφιβολίες και αβεβαιότητα γύρω και μέσα στον πολιτικό μας χώρο.

Στην ουσία δεν ζητάμε τίποτε παραπάνω πέρα απ την εφαρμογή της πολιτικής δημοσίευσης η οποία αναφέρει χαρακτηριστικά πως « δημοσιεύσεις που είναι υβριστικές, εμφανώς προσβλητικές, πρακτορολογικές, απειλητικές» ή «αποτελούν προσωπικές επιθέσεις», ή «είναι εμφανώς ψευδείς παραπλανητικές ή συκοφαντικές» ή ακόμη «αναδημοσιεύσεις από καθεστωτικά που έχουν πάρει σαφή θέση ενάντια στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες» θα κρύβονται.
Οι θέσεις περιέχουν και την ευθύνη να τις στηρίξεις. Τα ανώνυμα σχόλια τύπου «άκουσα κάπου», «μου είπε ο έτσι», «από έμπιστη πηγή» κτλ, απλώς οξύνουν το πρόβλημα.

Είναι καθήκον της Δ.Ο. να μην αφήνει έδαφος στη λασπολογία και τον κιτρινισμό. Αλλιώς καταντάει κατ’ όνομα «διαχειριστική» και κατ’ ουσία μια ομαδοποίηση ανθρώπων που προωθούν προσωπικές ατζέντες με όχημα την διαχείριση ενός κινηματικού μέσου.
Είναι καθήκον όλων μας να στηρίξουμε το μέσο το οποίο αποτελεί τη φωνή μας τόσα χρόνια.

Πρωτίστως με την ψυχραιμία και την σαφήνεια των αναρτήσεων μας και δευτερευόντως με συμμετοχή στη Δ.Ο. ώστε να ανανεώνονται τα πρόσωπα και να μοιράζεται το βάρος της διαχείρισης ενός τέτοιου μέσου.
Και φυσικά με τη συμμετοχή (ή τη δημιουργία αν δεν υπάρχει) στις ανοιχτές συνελεύσεις της Δ.Ο. σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Θεωρούμε πως οι προτάσεις και οι σκέψεις όσων συντρόφων/ισσών ή ομάδων πιστεύουν πως η αναπαραγωγή των παθογενειών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν έχει θέση σε ένα κινηματικό μέσο είναι απαραίτητη.

Υ.Γ.: Τοποθετούμαστε δημόσια καθώς έχει ανοίξει ήδη ένας κύκλος τοποθετήσεων. Όμως αυτές οι συζητήσεις σχετίζονται με εσωτερικά ζητήματα του χώρου και θεωρούμε πως είναι πιο ωφέλιμο να παραμένουν στην ενδοκινηματική σφαίρα και όχι δημόσια εκτεθειμένες.

Υ.Γ.2: Το κείμενο υπογράφεται ονομαστικά από συμμετέχοντες στο ΔΑΚ, γιατί θεωρούμε πως είναι ενα ζήτημα που δεν αναλογεί στο ΔΑΚ να τοποθετηθεί αλλά άπτεται αμιγώς του εσωτερικο του α/α χώρου οπότε και τοποθετούμαστε ως αναρχικοί.

Αντώνης Σταμπούλος, Γιώργος Καραγιαννίδης, Δημήτρης Πολίτης, Ανδρέας – Δημήτρης Μπουρζούκος

πηγή

Χαιρετισμός αναρχικών κρατουμένων από τη Δ’ Πτέρυγα στις εκδηλώσεις για το PFLP

Χαιρετισμός αναρχικών κρατουμένων από τη Δ’ Πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού

Από τις ελληνικές φυλακές απευθύνουμε επαναστατικούς χαιρετισμούς σε όλες και όλους τις Παλαιστίνιες και τους Παλαιστίνιους, που είτε μέσα από τις φυλακές, είτε έξω συνεχίζουν να αγωνίζονται ενάντια στην ισραηλινή κατοχή.

Ο αγώνας που δίνετε δεν είναι μόνο ένας αγώνας για την αυτοδιάθεση του παλαιστινιακού λαού, αλλά και αγώνας ενός ταξικά καταπιεσμένου λαού από την ισραηλινή αστική τάξη και από μεγάλο μέρος της σιωνιστικής ισραηλινής κοινωνίας. Επομένως, στην αντίστασή σας βλέπουμε και τους εαυτούς μας και τον δικό μας πόλεμο. Ο αγώνας, παρ’ όλη την καταστολή, το μακροχρόνιο εμπάργκο, τη ναζιστικής έμπνευσης γενοκτονία ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης, αντέχει και δίνει δύναμη σε κάθε επαναστάτη στον πλανήτη. Η νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης το καλοκαίρι του ‘14 ενάντια στον πάνοπλο ισραηλινό στρατό, αναπτέρωσε τις ελπίδες των επαναστατών όλου του κόσμου και ανέδειξε ότι οι πολεμικές μηχανές, όσο δυνατές και να αυτοπαρουσιάζονται, δεν είναι άτρωτες. Ακόμα πιο σημαντική ήταν η κοινή ανακοίνωση των οργανώσεων που είχανε τον πρώτο λόγο στην ήττα του ισραηλινού στρατού, η οποία μας υπενθυμίζει πως όταν κυριαρχεί η ενότητα στην πράξη και όχι οι επιμέρους διαφορές, τα αποτελέσματα μπορούν να είναι λαμπρά.

Οι πέτρες, τα μαχαίρια, τα όπλα της παλαιστινιακής αντίστασης στηρίζουν και στηρίζονται από τα δικά μας χέρια. Από αυτήν τη μικρή γωνιά του πλανήτη αποδεικνύεται καθημερινά ότι το λουλούδι της αντίστασης μπορεί να φυτρώσει και να ανθίσει, όσο σκληρές κι αν είναι οι συνθήκες.

Τιμή στους χιλιάδες πεσόντες. Κουράγιο σε όσους συνεχίζουν τον δίκαιο πόλεμο. Από την Ελλάδα ως την Παλαιστίνη, από το Φέργκιουσον ως τη Ροτζάβα, αγώνας μέχρι την κατάργηση κράτους και καπιταλισμού.

ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Δημήτρης- Ανδρέας Μπουρζούκος, Φοίβος Χαρίσης, Γιώργος Καραγιαννίδης

πηγή

Ισπανία: Επιτέλους αποφυλακίστηκε ο αναρχικός σύντροφος Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα

«Ο αναρχισμός αφορά το άτομο, όχι μόνο σε σχέση με τη συλλογικότητα, αλλά και σε σχέση με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο αναρχισμός δεν απευθύνεται στον “πολίτη”, αλλά στον άνθρωπο» -Albert Libertad-

Αγαπητά συντρόφια,

Τελικά, μετά από πολλά παιχνίδια και ελιγμούς των σωφρονιστικών θεσμών και του υπουργείου εσωτερικών, αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν τους νόμους τους, που συνηθίζουν να αθετούνε, κι επιτέλους είμαι ελεύθερος, και γράφω αυτές τις πρώτες λέξεις ευγνωμοσύνης και αγάπης σε όλους και όλες εσάς που, κατά τη διάρκεια αυτών των 30 χρόνων, έχετε σταθεί δίπλα μου κι έχετε επιβεβαιώσει τις αναρχικές μου πεποιθήσεις, πραγματώνοντας αξίες και αρχές του αναρχισμού τόσο βασικές όπως η αμοιβαία στήριξη και η αλληλεγγύη, που εν τέλει κατάφεραν να με βγάλουνε από τα νύχια του θεριού της φυλακής, την οποία θα συνεχίσω να πολεμάω όντας στον δρόμο, δίχως, προφανώς, να ξεχνάω τον αγώνα που μαίνεται έξω, μιας και για μένα δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο ένα σύστημα και στ’ άλλο.

Μου ’ναι πολύ σαφές πως, ακόμη και μέσα απ’ όλο αυτό, αισθάνομαι αρκετά προνομιούχος που έλαβα στήριξη από συντρόφια, αλλά είναι πολλοί/ές που δεν έχουνε αυτήν τη δυνατότητα. Τις επόμενες μέρες θα βγάλουμε κι άλλα κείμενα που θα καταπιάνονται με πιο ειδικά ζητήματα αναφορικά με το κίνημά μας και τις πιθανές στρατηγικές που πρέπει ν’ αναπτύξουμε για ν’ απαλλάξουμε από κάθε θεσμοποίηση και στρουθοκαμηλισμό τον επαναστατικό αναρχισμό των παλαιοτέρων μας. Θέλω να καταστήσω σαφές πως δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ελευθεριακά συντρόφια μας που βρίσκονται έγκλειστα στο ισπανικό κράτος και στον υπόλοιπο κόσμο, ιδίως τη Μόνικα, τον Φρανσίσκο, τον Κλάουντιο και τη συντρόφισσα που συνελήφθη πρόσφατα και σύντομα θα εκδοθεί στο γερμανικό κράτος, καθώς και πολλούς/ές άλλους/ες που δεν κατονομάζω εδώ.

Υπάρχουν πολλά ακόμη να γίνουν, το ξέρω, μα σίγουρα δεν μας λείπουν ούτε η θέληση, ούτε ο ενθουσιασμός, ούτε κι η αποφασιστικότητα. Αυτήν τη στιγμή δεν σκοπεύω να αναφερθώ στην αχρειότητα που επέδειξε η διοίκηση της φυλακής για να προσπαθήσει να παρεμποδίσει την αποφυλάκισή μου. Αυτό θα το τεκμηριώσουμε με επίσημα έγγραφα, στα οποία φαίνεται ξεκάθαρα πόσο ωμή και βρόμικη είναι η απονομή δικαιοσύνης σ’ αυτήν τη χώρα. Είμαι ελεύθερος και, καταπώς φαίνεται, σε 45 μέρες σκοπεύουν να με φυλακίσουνε και πάλι, να ρίξουν ξανά τα λαγωνικά τους στο κατόπι μου. Προφανώς δεν θα μπω οικειοθελώς, ούτε θα έρθω σε καμιά συμφωνία για την αποφυλάκισή μου, ούτε και θα διαπραγματευτώ με όλο αυτόν τον «συρφετό», επομένως υποθέτω πως δεν μου απομένει άλλη λύση από το να συνεχίσω να αγωνίζομαι όπως πάντα από τη σκιά, στηρίζοντας τις αντεξουσιαστικές διαδικασίες και τα εγχειρήματα που θεωρώ απαραίτητο να προωθώ και να ενισχύω με όλα τα μέσα που έχω στη διάθεσή μου από το καθεστώς παρανομίας που μου επιβάλλουνε.

Είναι τόσο πολλά τα άτομα και οι οργανώσεις που με έχουνε στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια, που μου είναι αδύνατο να αναφερθώ ξεχωριστά στον καθέναν. Να ξέρετε μονάχα πως, όπως και πριν, έτσι και σήμερα αλλά και για πάντα μπορείτε να υπολογίζετε σε μένα για τον αναρχισμό και την κοινωνική επανάσταση. Από εδώ που βρίσκομαι σήμερα, εκτός των τειχών, απευθύνω τεράστιους χαιρετισμούς σε όλα τ’ αδέρφια μου στη Λατινική Αμερική και στη Νότια Ευρώπη, με την πεποίθηση ότι θα συναντηθούμε σ’ αυτό το μονοπάτι και σχέδιο χειραφέτησης που ’ναι οι ζωές μας στον αγώνα.

Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα

Πηγή