Ενημέρωση από εφετείο για Σαραφούδη – Ναξάκη:
Ο μάρτυρας κατηγορίας έπεσε σε εξόφθαλμες αντιφάσεις σε σχέση με όσα είχε καταθέσει στην προδικασία και στη δίκη στον πρώτο βαθμό, γεγονός που επισημάνθηκε απ τους συνηγόρους.
Η δίκη θα συνεχιστεί στις 27/9 στο Εφετείο ( Λουκάρεως) 6ος όροφος Δ120Α.
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
21/7 συνεχίζεται το εφετείο για Σαραφούδη – Ναξάκη, για την ληστεία τράπεζας στον Πυργετό Λάρισας!
Λευτεριά στους αναρχικούς αιχμαλώτους …
… κανένας μόνος στα χέρια του κράτους
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
20/7 & 21/7 στις 10:30 π.μ., συνεχίζεται η δίκη της ΣΠΦ για το σχέδιο φοίνικας!
Ως το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής…
Λευτεριά στους αναρχικούς αιχμαλώτους!
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
Οδοιπορικό μνήμης στις δίκες ( υπόθεση «250 ενεργειών», σχέδιου απόδρασης) Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Χρήστος Τσάκαλος
(κι ένας πρώτος απολογισμός)
Συνήθως όταν τελειώνει κάτι, κοιτάμε μόνο τον λογαριασμό που κάναμε. Μετράμε το κέρδος και τις ζημιές.
Σπάνια γυρνάμε το χρόνο πίσω, για να αναλογιστούμε τη διαδρομή που έφερε το τελικό αποτέλεσμα. Και ακόμα πιο σπάνια κοιτάμε μπροστά για να δούμε ποιος είναι ο καινούργιος ορίζοντας που ξεπροβάλλει, όταν το σήμερα, γίνει χθες…
Πριν 2 εβδομάδες τελείωσαν δύο δικαστήρια εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Το ένα διήρκησε περίπου 3 χρόνια κι ήταν για την υπόθεση των 250 επιθέσεων της οργάνωσης και το άλλο κράτησε 5 επεισοδιακούς μήνες με διαρκείς εντάσεις με την πρόεδρο και ήταν για το σχέδιο απόδρασης.
Για όσους αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και υπερασπίσαμε την οργάνωση και τις ενέργειές της το πρώτο δικαστήριο μας καταδίκασε από 28 έως 21 χρόνια τον καθένα και το δεύτερο σε 115 χρόνια…
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι δικαστές πιστεύουν στη μεταθάνατο ζωή, καθώς για τις ποινές αυτές δεν φτάνει μία ανθρώπινη ζωή.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι, ότι η επιλογή του αντάρτικου πόλης και η ένοπλη αναρχική δράση εξακολουθεί να φοβίζει την εξουσία…
Ας δούμε, όμως, πρώτα το σκηνικό που εξελίχθηκε η παράσταση. Γενικά δεν μου αρέσει η λογική της θυματοποίησης με την εξιστόρηση υπερβολών που απλά συντηρούν φοβικούς μύθους. Αν θέλουμε να νικήσουμε τον φόβο, θα πρέπει να τον κοιτάξουμε κατάματα κι όχι να τον μεγενθύνουμε… Ίσως η τραγικοποίηση των γεγονότων κάνει πιο ενδιαφέρουσα την αφήγηση, όμως απομακρύνει την αλήθεια.
Το δικαστήριο για τις 250 επιθέσεις της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς (ο ακριβής αριθμός είναι 148 ενέργειες, όμως η υπόθεση έμεινε γνωστή ως «υπόθεση των 250») χαρακτηριζόταν από μία σχετικά ήπια και μετριοπαθή στάση των δικαστών απέναντι μας, ως προς τη συμπεριφορά τους.
Κατά τη διάρκεια της δίκης, η σύνθεση του δικαστηρίου επέλεξε μία βελούδινη χαλαρότητα, ως προς κάποια τεχνικά ζητήματα (ώρα προσέλευσης, διακοπή της δίκης όταν συνέπεπτε χρονικά με την δίκη της Χ.Α. κ.α.)
Προφανώς, αυτό ήταν κυρίως αποτέλεσμα της στάσης που κρατήσαμε στο δικαστήριο. Όταν απ’ την πρώτη στιγμή στη δίκη, δηλώσαμε ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και αδιαφορούμε για το ποινικό κόστος, ουσιαστικά απενεργοποιήσαμε το βασικό τους φόβητρο.
Τους αφαιρέσαμε το πλεονέκτημα της άσκησης φόβου μέσω της τιμωρίας των ποινών. Αμήχανοι, πλέον, οι δικαστές ένιωθαν συχνά έξω απ’τα νερά τους.
Παράλληλα οι πολιτικές δηλώσεις που γίνονταν, οι τοποθετήσεις και οι ερωτήσεις στους μάρτυρες που αναδείκνυαν τα πολιτικά κίνητρα των πράξεών μας, απ’ τη μεριά μας, επιβεβαίωναν το γεγονός ότι πρόκειται για μία πολιτική δίκη παρόλο που οι δικαστές το αρνούνταν απ’ την πρώτη στιγμή.
Κάθε δίκη εναντίον μίας αναρχικής ένοπλης οργάνωσης παράγει έναν συμβολισμό και έναν παραδειγματισμό.
Έναν πολιτικό συμβολισμό, καθώς θέλει να αποπολιτικοποιήσει την υπόθεση και να την παρουσιάσει ως μία καθαρά ποινική αξιολόγηση γεγονότων. Και έναν ποινικό παραδειγματισμό, καθώς μέσα απ’ τις μακροχρόνιες ποινές που θα καταδικάσει επιδιώκει να φοβίσει νέους συντρόφους και να τους απομακρύνει από την επιλογή του αντάρτικου πόλης.
Τον πολιτικό συμβολισμό είναι στο χέρι μας να τον αντιστρέψουμε και να τον γυρίσουμε μπούμερανγκ εναντίον των ηθικών αυτουργών του.
Στη δίκη των «250 επιθέσεων», ενώ στην αρχή οι δικαστές αρνήθηκαν τον πολιτικό της χαρακτήρα, τελικά κατά τη διάρκεια της δίκης τόσο ο πρόεδρος, συχνά ανέφερε «εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κατηγορούμενους του «κοινού ποινικού εγκλήματος», όσο κι ο εισαγγελέας έκανε ιστορική αναδρομή στη γαλλική επανάσταση και μιλούσε για το φαινόμενο των ενόπλων ομάδων επαναστατικής βίας.
Καταφέραμε, λοιπόν, να μετατρέψουμε την αίθουσα του δικαστηρίου σε ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Απ’ την μια βρισκόμασταν εμείς ένα κομμάτι του κόσμου της αναρχίας και της επανάστασης κι απ’ την άλλη κάθονταν οι δικαστές εκπρόσωποι του νόμου και της τάξης.
Θα μπορούσε να πει κάποιος «σας ενδιαφέρει η γνώμη των δικαστών;». Προφανώς όχι, το να κερδίζεις όμως την αναγνώριση της πολιτικής σου ταυτότητας , το φόβο, αλλά ακόμα και το σεβασμό σε μερικές περιπτώσεις, του χειρότερου εχθρού σου, είναι μία μικρή νίκη…
Η εξουσία λυσσασμένα δεν αναγνωρίζει την έννοια του πολιτικού κρατούμενου, γιατί τότε θα ήταν αναγκασμένη να αναγνωρίσει την ύπαρξη του αναρχικού επαναστατικού πολέμου.
Σε αυτές τις δίκες, το πιο αρτηριοσκληρωτικό κομμάτι της εξουσίας, οι δικαστές αναγνωρίζουν όχι απλά ότι υπάρχει πόλεμος ενάντια στην εξουσία, αλλά ότι όλοι εμείς οι πολιτικοί κρατούμενοι, είμαστε αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου…
Οι δικαστές σε αυτήν την δίκη είχαν μία ακόμη δυσκολία… Δεν είχαν υπόθεση…
Είχαν απέναντί τους 18 κατηγορούμενους, 680 μάρτυρες, 148 επιθέσεις και ούτε ένα στοιχείο…
Οι μισοί απ’ τους κατηγορούμενους δήλωναν αναρχικοί, αλλά αρνούνταν τη συμμετοχή τους στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και οι άλλοι μισοί ως αναρχικοί αντάρτες πόλης, στηρίζαμε την οργάνωση και τις ενέργειές της, αλλά προφανώς δεν δίναμε ΚΑΝΕΝΑ στοιχείο στον εχθρό, για το που ήμασταν και ποιες ενέργειες έκανε ο καθένας προσωπικά.
Το τονίζω αυτό, γιατί συχνά, υπάρχει μια σύγχιση.
«Αναλαμβάνω την ευθύνη» της συμμετοχής σε μία αναρχική οργάνωση σημαίνει στηρίζω πολιτικά την ίδια και όλες τις ενέργειές της, ΑΛΛΑ σε καμία περίπτωση δεν μιλάω συγκεκριμένα για το που ήμουν και τι έκανα. Κάτι τέτοιο θα διευκόλυνε επιχειρησιακά τις αρχές, στο να κατανοήσουν το modus operandi μιας οργάνωσης. Αντίθετα, προστατεύουμε την συνωμοτικότητα της ομάδας για αυτό και στον ανακριτή δεν λέμε κουβέντα και δεν απολογούμαστε. Δεν μιλάμε, λοιπόν, με τον εχθρό, ας βρει μόνος του τα στοιχεία για να μας καταδικάσει…
Στη συγκεκριμένη υπόθεση, στοιχεία δεν υπήρχαν (ούτε δακτυλικά αποτυπώματα, ούτε DNA, ούτε αναγνωρίσεις, ούτε τίποτα – εκτός από μία επίθεση από τις 148, που όμως δεν μπορούσε να καλύψει τις υπόλοιπες 147!!!)
Ούτε μπορούσαν να εφευρεθούν…
Όμως, όταν η πραγματικότητα δεν βολεύει την εξουσία… τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…
Το Μάρτιο του 2011 μετά από έφοδο των ΕΚΑΜ σε κρησφύγετο στο Βόλο, κλείνει ο κύκλος συλλήψεων της πρώτης γενιάς της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Μετά από μερικούς μήνες συλλογικά ως οργάνωση εκδίδουμε την μπροσούρα «Ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει». Μία μπροσούρα που είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια. Στο ένα υπάρχει ένα πολιτικό κείμενο με τις υπογραφές μας, στο οποίο μιλάμε για την παρακαταθήκη, αλλά και για την προοπτική της συνέχισης της οργάνωσης. Στο άλλο υπάρχει ένα χρονολόγιο της δράσης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς απ’ τον Γενάρη του 2008 έως το 2011 που συντάχθηκε και επιμελήθηκε απ’ τους «αλληλέγγυους/ες στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» που υπογράφουν το κείμενο.
Αυτή η μπροσούρα ήταν το διαβιβαστικό της αντιτρομοκρατικής για να υπάρξει η «υπόθεση των 250 επιθέσεων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς».
Με αυτήν την μπροσούρα, καταδικαστήκαμε και οι 9 σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς (ο Θεόφιλος Μαυρόπουλος συμμετέχει στν οργάνωση από το 2012 και μετά…) συνολικά σε 300 χρόνια φυλακής όλοι μαζί.
Ο πρόεδρος του δικαστηρίου κατά την ανάγνωση της απόφασης ανέφερε: «Για κανέναν απ’ τους κατηγορούμενους δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να αποδεικνύει τη φυσική συμμετοχή σε οποιαδήποτε ενέργεια. Όμως, οι κατηγορούμενοι που υπέγραψαν το «ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει…» παρείχαν μέσω του κειμένου τους ψυχική συνδρομή στους άγνωστους φυσικούς αυτουργούς που τέλεσαν όλες τις πράξεις της οργάνωσης»…
Έτσι καταδικαστήκαμε για εκρήξεις, προμήθεια, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών κατά συναυτουργία και κατ’ εξακολούθηση με άλλους άγνωστους δράστες.
Ξεπερνώντας το γεγονός ότι η δημοκρατία καταδικάζει με βάση πολιτικά κείμενα, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο γκρεμό της λογικής…
Πως είναι δυνατόν να υπάρχει ψυχική συνδρομή μέσου κειμένου σε προγενέστερες πράξεις;;;
Ακόμα κι αν δεχτούμε την λογική των δικαστών, πως γίνεται ένα κείμενο το οποίο κυκλοφόρησε το 2011 να προτρέπει ψυχικά σε πράξεις που πραγματοποιήθηκαν το 2008!!
Μόνο μέσω χρονομηχανής θα μπορούσε να έχει συμβεί αυτό…
Για να μην χάσουμε την ουσία…
Προφανώς, κάθε ενέργεια της οργάνωσης ήταν δικιά μας. Όχι με την έννοια της ιδιοκτησίας, αλλά με την έννοια της συμμετοχής. Ήταν το δικό μας χτυποκάρδι, η δικιά μας αγωνία, οι ατελείωτες ώρες σχεδιασμού, οι εναλλακτικές διαδρομές, οι πρόβες, τα κοιτάγματα του στόχου, οι τελευταίες λεπτομέρειες στη συνδεσμολογία του εκρηκτικού μηχανισμού και η απίστευτη χαρά που μας πλημμύριζε, όταν στο φευγιό μας ακουγόταν η έκρηξη που δεν σεβόταν τον ήσυχο ύπνο του κοινωνικού νεκροταφείου. Το πιο σημαντικό ήταν πως η επιλογή του αντάρτικου πόλης ήταν και είναι ο δικός μας τρόπος για να επιταχύνουμε την αναρχική επανάσταση στο εδώ και τώρα. Να μεταφέρουμε το μήνυμα ότι η εξουσία δεν είναι άτρωτη κι ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ελεύθερη ζωή.
Δεν υπάρχουν ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί. Υπάρχουν αναρχικοί αντάρτες πόλης και οι πράξεις τους. Αυτό είμαστε.
Όμως, θα ήταν έλλειψη να μην αναδείξουμε την αλαζονεία που μεθά τις δικαστικές αποφάσεις. Μπορεί να μην μας ενδιαφέρει το ποινικό κόστος της καταδίκης απ’τα δικαστήρια του εχθρού, για αυτό εμείς δεν ζητάμε ελαφρυντικά, μας ενδιαφέρει όμως να αντιληφθούμε τη στρατηγική του αντιπάλου.
Γιατί όταν δείχνεις την ασχήμια και την υποκρισία του, φανερώνεις και τα τρωτά του σημεία.
Το δικαστήριο αυτό ήταν ένα δικαστήριο τεχνικής.
Η δικογραφία των «250 επιθέσεων» μπήκε σφήνα για να δημιουργήσει υποδικία και να μπλοκάρει 18μηνα αποφυλακίσεων (απ’τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς θα αποφυλακίζονταν ο Γεράσιμος Τσάκαλος, ο Γιώργος Πολύδωρος, η Όλγα Οικονομίδου και ο Θεόφιλος Μαυρόπουλος).
Αυτό ήταν το βασικό ποινικό σκέλος της. Οι ποινές που επιβλήθηκαν τελικώς προστέθηκαν στις ήδη υπάρχουσες, συνθέτοντας έναν ποινικό παραλογισμό, αφού δεν φτάνουν ούτε δύο ζωές για να τις εκτίσεις.
Παράλληλα, παρήγαγε έναν επιπλέον πολιτικό συμβολισμό. Έστειλε ένα μήνυμα.
Όσοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη και μέσα στα δικαστήρια υπερασπίζονται την οργάνωση που συμμετέχουν, θα καταδικάζονται διαρκώς, είτε υπάρχουν στοιχεία, είτε όχι…
Η εποχή μας, θα μας συμβούλευε να διαλέξουμε τον εύκολο δρόμο. Θα μπορούσαμε να καμουφλαριστούμε πίσω από γενικόλογες αγωνιστικές ρητορείες, αλλά να μείνουμε μακριά απ’ τις δράσεις της οργάνωσης. Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν λογαριάζουμε τη φυλακή. Τα κάγκελα και η απομόνωση είναι το ίδιο άσχημα για όλους. Μα είναι πιο άσχημο, να είσαι προδότης του εαυτού σου…
Κάποιοι θα πουν «μα το να χρησιμοποιείς το ψέμα απέναντι στον εχθρό είναι θεμιτό σαν μέσο».
Όμως αν το παίζαμε «αθώοι» δεν θα λέγαμε ψέματα μόνο απέναντι στον εχθρό. Ούτε μόνο απέναντι στους εαυτούς μας. Αλλά και σε όλους αυτούς τους νέους άγνωστους – γνωστούς συντρόφους που τους καλούμε να περάσουν στον ένοπλο αγώνα και να αγωνιστούν για την ελευθερία. Πως θα λέγαμε σε αυτούς τους συντρόφους ότι ο αγώνας αξίζει ακόμα κι αν ο δρόμος είναι κακοτράχαλος, συχνά μοναχικός, με τη φυλακή και τον θάνατο να παραμονεύει, αν εμείς οι ίδιοι προδίδαμε την ιστορία μας…
Γιατί, η μνήμη, είναι ο πιο αυστηρός κριτής… και δεν ξεχνάει κανέναν…
Αντίθετα, η περιφρόνηση απέναντι στους δικαστές, το χαμόγελο απέναντι στην αιχμαλωσία, η συντροφικότητα απέναντι στη μοναξιά και το σιδερένιο πείσμα για συνέχιση του αγώνα, είναι η αφήγηση της δικής μας ζωής… ο δικός μας πολιτικός συμβολισμός…
ΕΙΜΑΣΤΕ και θα παραμείνουμε εχθροί κάθε εξουσίας…
Όσα είπαμε εξακολουθούν να ισχύουν…
Ραντεβού στη συνέχεια του αγώνα…
Τσάκαλος Χρήστος, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF / Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης
(συνεχίζεται με τον πολιτικό απολογισμό της δίκης για το σχέδιο απόδρασης)
pdf:
Αύριο Δευτέρα 18/7 στις 10:30 π.μ., δίκη της ΣΠΦ για το σχέδιο φοίνικας!
Λευτεριά στους αναρχικούς αιχμαλώτους …
… ως το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης
Όσον αφορά τον δεσμό μου και τις κατηγορίες που μου αποδίδονται για τρομοκρατικές πράξεις έχω να πω τα εξής: πρώτον δεν τις αποδέχομαι, δεύτερον δεν απορρέει καμία ένδειξη ενοχής μου για αυτές, τρίτον αν όντως συμμετείχα σε μια ένοπλη δράση θα ήταν τιμή μου να την αποδεχθώ, τέταρτον όποιοι είναι μέλη οργανώσεων έχουν ιδανικά και μάχονται για ανιδιοτελείς σκοπούς, επιστρέφοντας ένα ελάχιστο από την κρατική βία. Αυτό που κάποιοι ονομάζουν ληστείες εγώ το ονομάζω απαλλοτρίωση, γιατί θεωρώ ότι είναι χρήματα κλεμμένα από τον ιδρώτα του λαού και δεν στερούνται σε καμία περίπτωση από ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Αντιθέτως, οι τράπεζες είναι οι μόνοι ληστές, τοκογλύφοι και ευθύνονται για την κατάντια του ελληνικού λαού, όπως επίσης και για πολλές αυτοκτονίες ανθρώπων μη μπορώντας, να επιστρέψουν τα χρήματα που είχαν δανειστεί με μεγάλα επιτόκια και έτσι χάσανε περιουσίες πολλών ετών, μαγαζιά, σπίτια κτλ και στο τέλος την ίδια τους τη ζωή που κάποιοι από τους τραπεζίτες τους οδήγησαν εκεί. Το αν είμαι ληστής ή όχι, ας ψάξουν να το βρουν. Εγώ ως άτομο συνειδητοποιημένο δεν θα κάνω καμία μαρτυρία, ώστε να διευκολύνω το έργο της αστυνομίας, και δεν θα δώσω γαλόνια σε κανέναν από τις διωκτικές αρχές. Αν υπάρχουν κάποιες αποδείξεις μπορούν να τις φέρουν και όχι να παρουσιάζουν ενδείξεις και σενάρια που στερούνται κάθε υπόστασης. Εγώ σαν άτομο και η διαδρομή μου από παιδί, περνώντας ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου μέσα στις φυλακές και αλλάζοντας πολλές φυλακές για να μου σπάσουν το ηθικό, κράτησα την αξιοπρέπεια μου σαν άνθρωπος και έχω ηθικές αξίες. Με διακρίνει τιμή, έχω την αίσθηση του τι είναι άδικο και τι δίκαιο και σε καμία περίπτωση δεν είμαι αυτό που με παρουσιάζουν οι αστυνομικοί και οι δημοσιογράφοι, ως έναν αιμοσταγή κακοποιό που ούτε καν σέβεται την ανθρώπινη αξία. Για μένα το υπέρτατο ιδανικό είναι η ελευθερία του ανθρώπου, άλλωστε το έχω αποδείξει με τόσες σφαίρες που έχω δεχθεί, στην προσπάθεια μου να την προασπίσω και για αυτό το ιδανικό θα μάχομαι για όσο ζω. Θα ήθελα ακόμα να σας πω για την επαφή που είχα με τον συγκατηγορούμενο μου Γρηγόρη Τσιρώνη. Τον Γρηγόρη Τσιρώνη τον είχα συναντήσει γύρω στις τρεις φορές. Η μια φορά ήταν γύρω στο έτος 2012 και τις άλλες δυο φορές η μια ήταν την προηγούμενη της συλλήψεως μας, δηλαδή στις 28 Μαΐου 2015 και την τρίτη ημέρα που μας συλλάβανε τα ΕΚΑΜ. Η συνάντηση μας έγινε μέσω κάποιου κοινού γνωστού μας, που δεν θέλω να αναφέρω, και ο λόγος ήταν για να τον εξυπηρετήσω αφιλοκερδώς σε κάτι που δεν ήταν κάτι παράνομο (κάποιο χαρτί). Θεώρησα χρέος μου να το κάνω αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι και ειδικά εμείς που υπερασπιζόμαστε τα ιδανικά μας προβαίνουμε σε τέτοιες πράξεις αλληλεγγύης. Την πρώτη φορά που συναντήθηκα με τον Γρηγόρη Τσιρώνη, όπως επίσης και τις άλλες δύο, δεν είχε ποτέ στη κατοχή του όπλο ή κάτι παράνομο. Εγώ τον είχα ρωτήσει πως μπορεί και κυκλοφορεί άοπλος και μου απάντησε πως έχει αφοσιωθεί στην οικογένεια του και το παιδί του και δεν του χρειαζόταν να έχει ποτέ όπλο μαζί του γιατί δεν ασχολείται με παράνομες ενέργειες, όπως επίσης και την προηγούμενη της συλλήψεως, και την ημέρα που μας συλλάβανε δεν είχε όπλο μαζί του. Ήρθε με ένα σορτσάκι βερμούδα και μια μπλούζα. Όσον αφορά τον οπλισμό που βρέθηκε στο σπίτι ο Τσιρώνης Γρηγόρης είχε τελείως άγνοια για την ύπαρξη του. Εγώ σαν άνθρωπος έχω τύψεις στη συνείδηση μου, γιατί νοιώθω ότι καλώντας τον Γρηγόρη να έρθει στο σπίτι και όταν μας συλλάβανε την πλήρωσε και ο ίδιος γιατί είχε βρεθεί μαζί μας. Θεωρώ χρέος μου να πω την αλήθεια ότι ο Τσιρώνης Γρηγόρης είναι αθώος, όπως επίσης δεν είχαμε ποτέ παράνομα αλισβερίσια και ότι ο μόνος λόγος για μένα που βρέθηκε στη φυλακή είναι ότι ήταν σε λάθος μέρος και σε λάθος στιγμή. Πιστεύω να δείτε την αλήθεια και το μαρτύριο αυτού του ανθρώπου να λάβει ένα αίσιο τέλος. Τέλος, εγώ είμαι αυτός που είμαι και αν τελικά βρεθούν πραγματικά στοιχεία μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Θέλω να κλείσω και να πω ότι δεν ζητάω καμία αναγνώριση επιείκειας και δηλώνω ότι δεν αναγνωρίζω κανένα δικαστήριο και πάντα θα μάχομαι για την ελευθερία μου με πράξεις και όχι παρακαλώντας.
Σπύρος Χριστοδούλου
15-07-2016
Τους τελευταίους 38 μήνες βρίσκομαι αιχμάλωτος στις φυλακές της αστικής Δημοκρατίας. Αποτελεί τιμή μου να αντιμετωπίζομαι από το καθεστώς ως αυτό που είμαι, αναρχικός και δηλωμένος εχθρός του συστήματος. Είμαι περήφανος για την έως τώρα διαδρομή μου στον αναρχικό χώρο και δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για την ολόψυχη στράτευσή μου στον αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του κράτους και της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.
Είμαι πολέμιος του καπιταλισμού καθώς είναι ένα άδικο σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης για τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών αυτού του πλανήτη.
Εχθρεύομαι τις περισσότερες αξίες και τη διάρθρωση της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας που πνίγει τον ελεύθερο άνθρωπο, περιθωριοποιεί τους αντιστεκόμενους και όσους ξεφεύγουν από την κοινή νόρμα και δημιουργεί ανθρώπους-δούλους έτοιμους προς εκμετάλλευση.
Την Ευρώπη-Φρούριο που στο εσωτερικό εξοντώνει τους λαούς της εφαρμόζοντας τις επιταγές της οικονομικής δικτατορίας και στα σύνορά της δολοφονεί καθημερινά τους πρόσφυγες οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με τους φράχτες, τις νάρκες, τους στρατούς και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης του «πολιτισμένου» κόσμου.
Αντιπαλεύομαι τους τεχνοκράτες με τις ατσαλάκωτες γραβάτες και τα παγωμένα χαμόγελα που μιλάνε για τους αριθμούς που θα φέρουν την ανάπτυξη, ενώ πρόκειται για μια συμμορία μαφιόζων και οικονομικών δολοφόνων που καταδικάζουν ολόκληρους πληθυσμούς σε θάνατο.
Εχθρεύομαι και πολεμώ τις πολυεθνικές, το τραπεζικό και χρηματοοικονομικό σύστημα, τις κατασκευαστικές εταιρίες που λειτουργούν σαν πραγματικές τρομοκρατικές οργανώσεις, ερημοποιώντας ολόκληρες περιοχές, φτωχοποιώντας τον πληθυσμό και δολοφονώντας χιλιάδες ανθρώπους στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.
Το θρησκευτικό φονταμενταλισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Τους μεγαλοδημοσιογράφους που συκοφαντούν και λοιδορούν την επαναστατική δράση, ενώ λειτουργούν σαν τους καλύτερους αβανταδόρους για να περάσει η εκάστοτε κυβέρνηση τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα.
Το αστυνομικό σώμα καθώς και τη «σωφρονιστική» υπηρεσία για το βρώμικο ρόλο τους στη διαφύλαξη της δολοφονικής κοινωνικής ειρήνης προς όφελος των πλουσίων..
Στο σύνολό του τον σύγχρονο τρόπο ζωής που προτάσσει την αλλοτρίωση, το πάτημα επί πτωμάτων, την ανάθεση των ζωών μας στην εξουσία και τον εξοστρακισμό κάθε ανατρεπτικής σκέψης. Αυτόν τον τρόπο ζωής που διαμορφώνει τους σύγχρονους πολίτες των δυτικών κρατών που σε πολλούς από αυτούς απουσιάζει η διάθεση για αγώνα και περισσεύει η εθελοδουλία.
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, εγώ τοποθετώ τον εαυτό μου στον κόσμο του αγώνα και της αναρχίας. Σε μια μειοψηφία προς το παρόν που αιώνες τώρα αντιμάχεται το εξουσιαστικό σκοτάδι. Ανήκω σε όλους τους εξεγερμένους ανά τον κόσμο που παλεύουν με όλα τα μέσα για την επανάσταση.
Είμαι δίπλα στους μαθητές και τους πιτσιρικάδες που καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και κατεβαίνουν να συγκρουστούν στις πορείες.
Στους φτωχούς και τους εργαζόμενους που δεν σκύβουν το κεφάλι και ορθώνουν το ανάστημά τους στα αφεντικά, δημιουργώντας άλλοτε μικρά άλλοτε μεγαλύτερα ρήγματα στους χώρους εργασίας τους.
Στους αυτόχθονες πληθυσμούς και τις κοινότητες ανθρώπων ανά τον κόσμο που παλεύουν και αγωνίζονται ώστε η φύση και η γη που κατοικούν να μην μετατραπούν σε ένα απέραντο εργοτάξιο.
Σε όλους τους συντρόφους από τη Χιλή μέχρι την Ινδονησία που εξεγείρονται και σκαρώνουν επαναστατικά εγχειρήματα.
Στους μαχόμενους ανθρώπους στη Συρία και τη Ροτζάβα που προσπαθούν να χτίσουν ελευθεριακές κοινότητες κόντρα στον Isis, στο Τουρκικό και Συριακό κράτος καθώς και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στους Παλαιστίνιους που εξοντώνονται από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Στους εξεγερμένους Αφροαμερικανούς στις Η.Π.Α. που δολοφονούνται για ψύλλου πήδημα από την αστυνομία.
Όσες υποθέσεις λοιπόν και να μου στήσει η αντιτρομοκρατική, όσα χρόνια φυλακής κι αν καταδικαστώ δεν πρόκειται να προδώσω τις αξίες και τα ιδανικά μου. Γιατί θλίβομαι από τον σημερινό τρόπο ζωής. Γιατί πιστεύω στον ελεύθερο άνθρωπο που, αν εξεγερθεί, μπορεί να χτίσει κοινότητες ανταγωνιστικές στη μαζική κοινωνία του καπιταλισμού, να ζήσει σε αρμονία με τη φύση, να μην υπάρχει εκμετάλλευση, στρατός, αστυνομία, φυλακές. Μέχρι εκείνη τη μέρα λοιπόν ο αγώνας συνεχίζεται.
Πάμε τώρα στο παρόν δικαστήριο και τις κατηγορίες που μου αποδίδονται. Στις 28/11/2012, πριν 3 σχεδόν χρόνια προσαχθήκαμε από τους αστυνομικούς του Α.Τ. Έδεσσας, λίγο έξω από τη πόλη, εγώ και ο Αργύρης Ντάλιος καθώς πηγαίναμε προς Θεσσαλονίκη. Αφού μείναμε εκεί αρκετές ώρες χωρίς χειροπέδες οδηγηθήκαμε το βράδυ σιδεροδέσμιοι στο Α.Τ. Αμυνταίου και στη συνέχεια στην Ασφάλεια Φλώρινας.
Καθ’ όλη την παραμονή μας σε αυτά τα αστυνομικά τμήματα δεν μας γνωστοποιήθηκε ο λόγος της σύλληψής μας. Στις επίμονες μάλιστα ερωτήσεις μου στους αστυνομικούς για ποιον λόγο βρίσκομαι εκεί, στην αρχή μου απαντούσαν για τυπικούς λόγους ενώ στη συνέχεια δεν έπαιρνα καμία απολύτως απάντηση.
Το πρωί της επόμενης ημέρας μας ζητήθηκε να δώσουμε αποτυπώματα και dna. Φυσικά αρνηθήκαμε καθώς σαν αναρχικοί δεν συνεργαζόμαστε με τις αρχές, ΟΜΩΣ στην προκειμένη περίπτωση οι αστυνομικοί παραβίαζαν τους νόμους τους καθώς δεν μας είχαν απαγγείλει κατηγορίες και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να μας ζητήσουν να δώσουμε dna και αποτυπώματα.
Το μεσημέρι λοιπόν της ίδιας ημέρας οδηγηθήκαμε στα πλαίσια του αυτοφώρου στο Πλημμελειοδικείο Φλώρινας με την κατηγορία της απείθειας. Στο ακροατήριο λοιπόν με την κατάθεση ενός αστυνομικού ανακαλύψαμε πως μας θεωρούν ύποπτους για μια ληστεία τράπεζας. Δηλαδή, ενώ είχαμε κλείσει 24 ώρες στα αστυνομικά τμήματα που σας προανέφερα, οι διωκτικές αρχές ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΧΑΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑΤΙ ΚΡΑΤΟΥΜΑΣΤΕ. Φυσικά ο πρόεδρος και η εισαγγελέας του δικαστηρίου μας αθώωσαν, επιπλήττοντας μάλιστα τους αστυνομικούς που κατέθεσαν για την πρακτική που ακολούθησαν δηλαδή να μας ζητήσουν dna και αποτυπώματα χωρίς να μας απαγγείλουν κατηγορίες. Μετά από αυτό το φιάσκο αφεθήκαμε ελεύθεροι ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ να κατηγορηθούμε γι’ αυτή τη ληστεία.
2 μήνες αργότερα συνελήφθησαν 4 αναρχικοί σύντροφοι για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης. Λόγω της ύπαρξης υποτιθέμενου dna του συντρόφου Δ. Πολίτη σε ένα καπέλο άρχισε από τα media η σύνδεση των 2 ληστειών.
Με στοχευμένα δημοσιεύματα διάφοροι «δημοσιογράφοι» (γνωστοί ψεύτες και παπαγαλάκια της αντιτρομοκρατικής) άρχισαν να φωτογραφίζουν εμένα και τον Αργύρη ως τους ασύλληπτους ληστές του Βελβεντού. Αυτά φυσικά δεν τα έγραφαν μόνοι τους. Οι κύριοι του 12ου ορόφου της ΓΑΔΑ διέρρευσαν στοχευμένα στα παπαγαλάκια τους διάφορες δήθεν πληροφορίες με σκοπό να δημιουργηθεί ένα κλίμα ενοχής εναντίον μας έτσι ώστε να μας βγάλουν ένταλμα σύλληψης. Και επειδή δεν είχαν ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ στοιχείο που να μας συνέδεε με τη ληστεία στο Βελβεντό ξέθαψαν τη σύλληψή μας στην Έδεσσα και μας κατηγόρησαν ότι παρείχαμε απλή συνδρομή στους ληστές με το συνοδευτικό κερασάκι όπως πάντα την ένταξη και συμμετοχή μας στη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς.
Χαρακτηριστικό είναι πως όταν δημοσιεύτηκαν οι φωτογραφίες μας στα media μας παρουσίασαν ως τους καταζητούμενους ληστές του Βελβεντού και κανείς δεν έδινε σημασία στη ληστεία του Φιλώτα Φλώρινας ακριβώς γιατί χρησιμοποιήθηκε από τη ΔΑΕΕΒ απλά και μόνο για να δημοσιοποιηθούν οι φωτογραφίες μας και να καταστούμε καταζητούμενοι. Και τι άλλο πέρα από αυτό θα μπορούσε να ήταν αυτή η υπόθεση; Μια υπόθεση για την οποία ΑΦΕΘΗΚΑΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ και δεν προέκυψε τίποτε το επόμενο διάστημα παρά μόνο τα αποτυπώματα του συντρόφου Γ. Μιχαηλίδη σε έναν χάρτη στο αμάξι μου; Και με αυτό το «στοιχείο» κατηγορήθηκε και αυτός και εμείς για τη ληστεία. Αν δεν είναι αυτό ο ΟΡΙΣΜΟΣ του παράλογου τότε τι ακριβώς είναι; Αφού εμείς αφεθήκαμε ελεύθεροι για τη συγκεκριμένη υπόθεση, πώς τα αποτυπώματα του Γιάννη στον χάρτη, ενώ δεν έχει τίποτε άλλο που να τον συνδέει με τη ληστεία στο Φιλώτα, αποτελούν ενοχοποιητικό στοιχείο και γι’ αυτόν και για εμάς; Η απάντηση είναι προφανής. Η αντιτρομοκρατική έπρεπε να βρει κάτι καινούργιο για να μας αποδώσει την κατηγορία εφόσον είχαμε αφεθεί ελεύθεροι από την Ασφάλεια της Φλώρινας και έκανε αυτόν τον παράλογο συλλογισμό.
Πάμε τώρα σε όσα συνέβησαν πρόσφατα σε αυτή την αίθουσα όταν επιτέλους άρχισε να εκδικάζεται η υπόθεση. Θα αναφερθώ στις καταθέσεις των 2 αστυνομικών που μας ενοχοποιούν στο συγκεκριμένο βούλευμα.
Πρώτος κατέθεσε ο Γεωργιάδης που είναι διοικητής ασφαλείας του Α.Τ. Αμυνταίου, ο οποίος υποστήριξε πως στο σημείο που στεκόμασταν μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε τους ληστές για τυχόν επέμβαση της αστυνομίας. Μετά από τις ερωτήσεις της εισαγγελέως αποδείχθηκε πως από το συγκεκριμένο σημείο ΔΕΝ μπορούσαμε να δούμε τυχόν αστυνομικές δυνάμεις που θα έσπευδαν προς το Φιλώτα ΟΥΤΕ από το Αμύνταιο, ΟΥΤΕ από τη Φλώρινα, ΟΥΤΕ από την Πτολεμαΐδα. Από όλες δηλαδή τις πόλεις που κινητοποιήθηκαν αστυνομικές δυνάμεις. Το βασικότερο όμως είναι πως παραδέχτηκε πως δεν βρέθηκε στη κατοχή μας ΚΑΝΕΝΑ μέσο επικοινωνίας (όπως κινητό τηλέφωνο ή οτιδήποτε άλλο) με το οποίο μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε αυτούς συμμετείχαν στη ληστεία!
Μετά από αυτή την παραδοχή, ο διοικητής τα γύρισε και ανέφερε πως από εκεί που βρισκόμασταν παρείχαμε συνδρομή στη διαφυγή των ληστών, καθώς ήταν ο μοναδικός δρόμος διαφυγής. Αυτή τη θέση την κατέρριψε κατά κράτος ο επόμενος μάρτυρας, αστυνομικός και αυτός, ο οποίος είναι και άριστος γνώστης της περιοχής που δήλωσε μετά από ερωτήσεις πάλι της εισαγγελέως πως υπάρχουν τουλάχιστον 15 δρόμοι διαφυγής που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως εκ τούτου δυσκολεύεται να καταλάβει τη χρησιμότητα του να στεκόμαστε στο συγκεκριμένο σημείο για να παρέχουμε συνδρομή.
Ο Γεωργιάδης επίσης μετά από εξαντλητικές ερωτήσεις του συνηγόρου μας παραδέχθηκε ανερυθρίαστα πως η κατάθεσή του είναι στοχευμένη για να καλύψει τα τεράστια κενά της δικογραφίας. Μάλιστα ψευδώς ανέφερε πως δεν θυμάται τα αποτελέσματα της άρσης απορρήτου για το κινητό του Αργύρη τα οποία φυσικά μας αθωώνουν.
Ο δεύτερος μάρτυρας που κατέθεσε εναντίον μας ήταν ο Κολυμάνης που υπηρετεί στο Α.Τ. Έδεσσας. Ο Κολυμάνης λοιπόν ανέφερε πως σε προφορικές(!!!) ερωτήσεις που μας έκανε υποπέσαμε σε αντιφάσεις για τον τόπο που ξεκινήσαμε αλλά και για το τι κάναμε στην πόλη της Κοζάνης. Από τη κατάθεσή του προκύπτουν 2 εύλογα ερωτήματα.
Εφόσον υποπέσαμε σε αντιφάσεις και άρα θεωρηθήκαμε ύποπτοι από την αστυνομία α) γιατί δεν το κατέγραψε σε επίσημη κατάθεση και β) γιατί δεν μας απαγγέλθηκαν κατηγορίες από τους αστυνομικούς στηριζόμενοι σε αυτές τις αντιφάσεις;
Για να τελειώνουμε με τα μυθιστορήματα του κάθε αστυνομικού, όταν ερωτηθήκαμε τι κάναμε στην περιοχή είπαμε και οι 2 πως ξεκινήσαμε από Αθήνα για Θεσσαλονίκη και στο δρόμο επισκεφτήκαμε κάποιους φίλους στην Κοζάνη, τους οποίους φυσικά και δεν κατονομάσαμε στους αστυνομικούς.
Αφού κάναμε αυτή τη δήλωση στη συνέχεια ξεκαθαρίσαμε την πολιτική μας ταυτότητα και δεν ερωτηθήκαμε ούτε φυσικά είπαμε τίποτε άλλο στις διωκτικές αρχές. Τους κάναμε ξεκάθαρο πως σαν αναρχικοί δεν τους αναγνωρίζουμε καμία εξουσία πάνω μας και ούτε συνεργαζόμαστε μαζί τους. Είναι φανερό λοιπόν πως ο μάρτυρας Κολυμάνης ψεύδεται ασύστολα όταν ισχυρίζεται πως πέσαμε σε αντιφάσεις καθώς ΚΑΜΙΑ αστυνομία παγκοσμίως δεν θα άφηνε 2 υπόπτους που υπέπεσαν και σε αντιφάσεις να φύγουν χωρίς να τους απαγγείλει κατηγορίες.
Συμπερασματικά η εμπλοκή μου στη συγκεκριμένη υπόθεση έγκειται μόνο στην ανάγκη της αντιτρομοκρατικής να κυκλοφορήσει τη φωτογραφία μου στα media και αναγκαστικά έπρεπε να βρεθεί μια υπόθεση να στηρίξει αυτή τη δημοσίευση. Είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν υπάρχει η παραμικρή εμπλοκή μου στη ληστεία καθώς ήδη είχα αφεθεί ελεύθερος και πως είναι φανερό πως δεν προέκυψε κάτι επιβαρυντικό μέχρι να μου ασκηθεί επίσημα η δίωξη. Οι καταθέσεις των αστυνομικών μαρτύρων κατηγορίας στο δικαστήριο στηρίζουν απόλυτα τη μη εμπλοκή μου στην υπόθεση. Ακόμα και ο Χαρδαλιάς, ο υποδιοικητής της αντιτρομοκρατικής, εκείνη την περίοδο, σε ερώτηση του προέδρου ανέφερε πως δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να μας συνδέει με τη συγκεκριμένη ληστεία. Αν παρ’ όλα αυτά ο κρατικός μηχανισμός θεωρεί πως έτσι θα λυγίσω και θα προδώσω τις αξίες και τα ιδανικά μου είναι σίγουρο πως θα διαψευστεί ακόμη μια φορά.
15/07/2016 στις 10 μ.μ.
Roof bar για τα δικαστικά έξοδα διωκόμενων αγωνιστών
Στις 4/7 οι συγκρατούμενοι μας στις αντρικές φυλακές Κορυδαλλού, ξεκίνησαν κινητοποίηση διεκδικώντας αιτήματα που αφορούν όλους τους κρατούμενους, αλλά και κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται ακόμα άνθρωπος.
Τα αιτήματα για την επέκταση της εφαρμογής του νόμου 4322 για την αποσυμφόρηση των φυλακών, για την αποφυλάκιση μανάδων με μικρά παιδιά, για την άμεση εκδίκαση των υποθέσεων που τερματίζει την αόριστη τιμωρία της κράτησης και για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα που έχουν τεθεί, είναι όχι απλά δίκαια, αλλά αναγκαία..
Δεν πρόκειται για κάποιο ευεργέτημα από την μεριά του κράτους, ούτε για μια επίκληση της μεγαλοψυχίας του. Είναι το ΕΛΑΧΙΣΤΟ που διεκδικούμε ως όρο ζωής απέναντι στους φασιστικούς μηχανισμούς της «δικαιοσύνης» που καθημερινά καταδικάζει σε αιώνες φυλακής φτωχοδιαβόλους που η ίδια εξέθρεψε μαζί με το σύστημα εξουσίας που υπηρετεί. Τουλάχιστον φαίνεται πως οι δικαστές πιστεύουν στην μετά θάνατο ζωή, καθώς για τις ποινές που επιβάλουν δεν αρκεί μια ολόκληρη ζωή για να εκτιθούν. Για τους δικαστές ο νόμος είναι λάστιχο. Δεν είναι απλά μαθηματικά» 1+1 κάνουν 2, είναι 1+1… κάνουν όσο θέλουμε εμείς»
Το υπουργείο μέσα από δαντελένιες υποσχέσεις, δηλητηριάζει τους κρατούμενους με την ελπίδα. Όμως τελικά η βιομηχανία των φυλακών και των δικαστών είναι η μόνη που ανθεί ακόμα κ σήμερα..
Από τα υπόγεια της ειδικής πτέρυγας ενώνουμε την φωνή μας με τους κρατούμενους των αντρικών φυλακών και θα σταθούμε δίπλα στον αγώνα τους, γιατί είναι ένας αγώνας για όλους..
Πρωτοβουλία πολιτικών κρατουμένων από τα υπόγεια των φυλακών Κορυδαλλού
Αύριο 6/7 στις 10:30 στην δίκη για τις 250 εκρηκτικές κ εμπρηστικές επιθέσεις της ΣΠΦ βγαίνει η τελική απόφαση.
Επίσης την Παρασκευή 8/7 βγαίνει η τελική απόφαση και της δίκης για το σχέδιο απόδρασης.
Όλοι/ες στα δικαστήρια κορυδαλλού. Κανένας σύντροφος μόνος στα χέρια του κράτους.
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης