All posts by abcsolidaritycell

Σε απεργία πείνας και δίψας Ν.Μαζιώτης, Π.Ρούπα και Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου

Την Πέμπτη 5/1 τα ξημερώματα συνελήφθη από την «αντιτρομοκρατική» η καταζητούμενη και επικηρυγμένη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα και η Κων/να Αθανασοπούλου μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.

Βρισκόμαστε σε έναν διαρκή πόλεμο με το κράτος και τους μηχανισμούς του και θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι κανένας σύντροφος-ισσα δεν είναι μόνος-η στον αγώνα που δίνει.

Απεργία πείνας και δίψας ξεκίνησανε η Πόλα Ρούπα και ο Νίκος Μαζιώτης για να πάρουν οι συγγενείς το παιδί τους, καθώς στην απεργία πείνας και δίψας συμμετέχει αλληλέγγυα η Κων/να Αθανασοπούλου.

 

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Απεργία πείνας ξεκινάν η Πόλα Ρούπα και ο Νίκος Μαζιώτης

Συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την ΓΑΔΑ στις 5μμ
Καλέσματα 1 2 3

Αθήνα νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία 3μμ 1 2 3

Συγκεντρώσεις για την απελευθέρωση του 6χρονου παιδιού της Π.Ρούπα. Παρασκευη 6/1:  Αθηνα, ΓΑΔΑ 11π.μ, 1| 2 |3 Θεσ/νικη 10.00π.μ. Αγ. Σοφίας & Τσιμισκή

                                              Συνελευσεις αλληλεγγύης 1,| 2                                                              Διαμαρτυρία Πολιτικών Κρατουμένων, Κείμενο αλληλεγγύης φυλακισμένων αναρχικών,   Κ, Γουρνάς, Αναρχικοί Δ’ Πτέρυγας Κορυδαλλού

Συνεχής ενημέρωση

Δήλωση της συντρόφισσας Κωνσταντίνας Αθανασοπούλου

Είμαι αναρχικιά, μέλος της ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας. Οι μόνοι τρομοκράτες είναι το κράτος και το κεφάλαιο. Αρνούμαι να φάω και να πιω έως ότου το παιδί των συντρόφων μου Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη δοθεί σε συγγενικά τους πρόσωπα.

Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου

Πηγή

Για τον αγώνα του κολαστηρίου, στις φυλακές Κορυδαλλού

Για τον αγώνα του κολαστηρίου, στις φυλακές Κορυδαλλού

Ο αγώνας του κολαστηρίου δεν αποτελεί ένα πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο εντός των τειχών του Κορυδαλλού, αλλά μια συνέχιση παλαιότερων αγώνων. Οι 12 θάνατοι μόνο τον τελευταίο χρόνο και οι ανύπαρκτες δομές περίθαλψης αποδεικνύουν την συνολική και πλήρη αδιαφορία για την αξιοπρεπή διαβίωση, την κατάσταση υγείας  των έγκλειστων και την όποια εξέλιξή της, από την πλευρά του κράτους.

Δεν επιθυμούμε να μπούμε σε καμία απολύτως αιτηματική διαδικασία θεσμικού περιεχομένου, αντιλαμβανόμαστε όμως τον εν λόγω αγώνα ως μια πρωτόλεια διαδικασία αμφισβήτησης της υποτέλειας. Μια απαρχή αμφισβήτησης της υπάρχουσας βαρβαρότητας που θα μπορούσε κάλλιστα να μετατραπεί σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση του εγκλεισμού συνολικά.

Ως αναρχικοί/ες στεκόμαστε ενάντια  στην κουλτούρα του ανθρωπισμού διότι γνωρίζουμε πολύ καλά πως κάθε επετική διαδικασία καταλήγει στην καλύτερη των περιπτώσεων σε ένα μεμονωμένο διατίναγμα των αλυσίδων. Επιθυμούμε να σταθούμε δίπλα στους εξεγερμένους, αυτούς που θα διεκδικήσουν την χειραφέτηση των ζωών τους στο εδώ και στο τώρα με κάθε μέσω.

Από την άμισθη εργασιακή σκλαβιά στις φυλακές των ΗΠΑ ως την θανατική ποινή ( με τον νοσοκομειακό μανδύα ) του Κορυδαλλού, το μόνο που αλλάζει είναι το προσωπείο της εκάστοτε εξουσίας, της εκάστοτε αρχής, ένα προσωπείο με κοινό γνώμονα και λόγο ύπαρξης, με έναν και μόνο στόχο, την σταδιακή εκδικητική τιμωρία και βύθιση στην λήθη όλων αυτών που ξεφεύγουν από την νόρμα και αποτελούν απειλή για την ομαλή λειτουργία της κοινωνικής μηχανής. Μιας μηχανής παραγωγής υποδεέστερων και υποτελών σκλάβων , ώριμων τέκνων της διάχυτης εξουσίας, με μόνο τους μέλημα την πειθήνια και σιωπηρή διαιώνιση του ίδιου του συστήματος που τους εξοντώνει σταθερά και συστηματικά και επιπροσθέτως φροντίζει να τους αφομοιώνει περίτεχνα ως αναλώσιμα γρανάζια για την συνεχή λειτουργία της.

Στηρίζουμε τα αιτήματα των κρατουμένων και θα σταθούμε δίπλα τους στον αγώνα αυτόν ως το γκρέμισμα κάθε κολαστηρίου αλλά και πέρα από αυτά, ως την ισοπέδωση κάθε φυλακής. Διότι η ύπαρξη και μόνο των φυλακών αντικατοπτρίζει περίτρανα το σύνολο, όλων αυτών, των ιδανικών αυτής της κοινωνίας που εχθρευόμαστε!

 

Παρασκευή 18:00 στο πάρκο δημαρχείου Κορυδαλλού

 

Λευτεριά σε όσους/α είναι στα κελιά-κλουβιά.

Ως τη συθέμελη καταστροφή των φυλακών.

Ζήτω η Αναρχία

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός – Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης

καφενείο στην κατάληψη Gare

Σαββατο 17/12 καφενείο στην κατάληψη Gare (Καλλιδρομίου 74)  από τον αναρχικό μαύρο σταυρό ( πυρήνα έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης) με θέμα τον εγκλεισμό και ενημερώσεις από τον αγώνα για το κολαστήριο Κορυδαλλού.

Στις: 19:30

untitled-garekafenio1

Ενημέρωση από τη δίκη του Τάσου Θεοφίλου στις 21/11

Στη σημερινή δίκη η έδρα απέρριψε τις ενστάσεις των συνηγόρων (το απαράδεκτο της  έφεσης του εισαγγελέα λόγω έλλειψης της απαιτούμενης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας που θέτει  ως προαπαιτούμενο για την άσκηση της ο νόμος και της καθ ύλην αναρμοδιότητας του δικαστηρίου με αίτημα της παραπομπής της υπόθεσης στο Μικτό Ορκωτό λόγω της κατηγορίας για 187Α ΠΚ).
Επομένως η δίκη θα συνεχιστεί στο ίδιο δικαστήριο όπου και θα κριθούν εξαρχής όλες οι κατηγορίες  ακόμα και αυτές για τις οποίες ο σύντροφος πρωτόδικα είχε απαλλαχτεί.
Επόμενη δικάσιμος 20/12  Λουκάρεως 4ος όροφος 100Α

Λευτεριά στον Τάσο Θεοφίλου!

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός (πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης)

Αλληλεγγύη στον αναρχικό κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου

Τον Αύγουστο του 2012 πραγματοποιείται ληστεία στην ΑLPHA BANK Πάρου κατά την οποία τραυματίζεται θανάσιμα οδηγός ταξί που προσπάθησε να αποτρέψει την διαφυγή των δραστών. Τον ίδιο μήνα συλλαμβάνεται στην Αθήνα ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου και κατηγορείται ως αυτουργός ληστείας και ανθρωποκτονίας καθώς και για συμμετοχή στην ε. ο ΣΠΦ. Έκτοτε βρίσκεται αιχμάλωτος στα κελιά της δημοκρατίας.
Στην υπόθεση του Τάσου απαντώνται βασικά χαρακτηριστικά των διώξεων αναρχικών των τελευταίων χρόνων :  Οι διώξεις με ανύπαρκτα στοιχεία, οι δίκες παρωδία, οι προεξοφλημένες βαριές καταδίκες, η με κάθε τρόπο ενεργοποίηση του βολικού για την εξουσία  τρομονόμου, ο βρώμικος ρόλος των μίντια.
Ειδικότερα, ο σύντροφος καταδικάστηκε με μοναδικό στοιχείο εντελώς αναξιόπιστα ίχνη dna από ένα  καπέλο που φέρεται κατά τους μπάτσους να βρέθηκε στον τόπο της ληστείας. Ένα καπέλο αόρατο αφού δεν βρίσκεται πουθενά στις φωτογραφίες της σήμανσης και εμφανίζεται μαγικά στις φωτογραφίες της ΓΑΔΑ. Βρέθηκε να κατηγορείται ακόμα και ως μέλος της ε.ο ΣΠΦ παρότι ο ίδιος αναρχικός κομμουνιστής. Ακολούθησε μια δίκη παρωδία με την εισαγγελέα να παρουσιάζει ως εισαγγελική πρόταση το παραπεμπτικό βούλευμα και εν τέλει καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξης για ληστεία και απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία απαλλασσόμενος από την κατηγορία για συμμετοχή στη ΣΠΦ.
Τα μίντια από την πρώτη στιγμή της σύλληψης του διεξήγαγαν μια ανεξέλεγκτη προπαγάνδα συνδέοντας το συγγραφικό του έργο με τη ληστεία και φτιάχνοντας ένα προφίλ που θα άνοιγε το πράσινο φως για την καταδίκη.
Αλλά η μανία των διωκτικών μηχανισμών δεν τελειώνει εδώ. Στην  κρίση της υπόθεσης στο δεύτερο βαθμό  έχει ασκηθεί αντέφεση από τον εισαγγελέα, γεγονός που σημαίνει ότι το εφετείο μπορεί να λάβει απόφαση που χειροτερεύει τη θέση του συντρόφου σε σχέση με την απόφαση που πάρθηκε, αφού θα δικαστεί εκ νέου για όλες τις κατηγορίες.

Ο ίδιος ο Τάσος αρνείται όλες τις κατηγορίες και δηλώνει : « Εγώ με τη σειρά μου θέλω να τονίσω ότι όπως και στο πρωτόδικο έτσι και στο εφετείο δεν θα δηλώσω αθώος και δεν θα παρακαλέσω κανέναν δικαστή να με πιστέψει. Δεν είμαι αθώος. Στον ταξικό πόλεμο επέλεξα πλευρά με τους αδικημένους και τους καταπιεσμένους, με τους αποκλεισμένους και τους κυνηγημένους με τους ενόχους και τους κολασμένους. Οργανώθηκα πολιτικά στον αναρχικό χώρο με το μεγαλεπήβολο πράγματι στόχο να πλήξω τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές του κεφαλαίου και του κράτους του.»

Ως Αναρχικός Μαύρος Σταυρός (πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης) στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον Τάσο Θεοφίλου . Η αλληλεγγύη μας σε όλους τους αναρχικούς αγωνιστές που βρέθηκαν στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής είναι δεδομένη. Είτε διώκονται με ανύπαρκτα στοιχεία. Είτε προέβησαν σε απαλλοτριώσεις τραπεζών. Είτε είναι μέλη επαναστατικών οργανώσεων. Είτε διώκονται για την γενικότερη αντικρατική /αντικαπιταλιστική τους δράση.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Όλοι/ες στις 21/11  στις 9:00 στο Εφετείο (Λουκάρεως) αίθουσα Δ120Γ

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός-Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης 

Κείμενο αλληλεγγύης στους δύο συλληφθέντες της περιφρούρησης των Κατειλημμένων Προσφυγικών

Στις 31/10 με 1/11/16, εν όψει του εφετείου της Χρυσής Αυγής στην Λ. Αλεξάνδρας, άτομα από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό-Πυρήνα έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης συμμετείχαν στην περιφρούρηση των κατειλημμένων προσφυγικών, με σκοπό την έμπρακτη αλληλεγγύη στις καταλήψεις και ενισχύοντας την δράση ενάντια στο κράτος και τους φασίστες.

Από νωρίς το πρωί της 31ης οι μπάτσοι επιτέθηκαν στην περιφρούρηση των προσφυγικών την ώρα που οι φασίστες είχαν φτάσει στο εφετείο, με αποτέλεσμα δύο συλλήψεις, ενός συντρόφου και μιας συντρόφισσας, οι οποίοι ξυλοκοπήθηκαν από τα καθάρματα της ΕΛ.ΑΣ. Ως αναπόφευκτη απάντηση στην επίθεση των μπάτσων και των φασιστών ακολούθησαν πολύωρες συγκρούσεις στους δρόμους και στις ταράτσες της γειτονιάς, διασφαλίζοντας την από κάθε ένστολο και μη φασιστικό σκουπίδι.

Ως ΑΜΣ-Πυρήνας έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης δεν πρόκειται να αφήσουμε μόνους, τους συντρόφους στα γλοιώδη χέρια των μπάτσων και των δικαστών, όπως και κανέναν άλλον που διώκεται για την ανατρεπτική του δράση ενάντια στο κράτος, τους φασίστες και κάθε κυριαρχική αντίληψη.

 

Καλούμε στις 15/11 στα δικαστήρια Ευελπίδων Κτήριο 7 και ώρα 9:00

 

ΜΠΑΤΣΟΙ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Αναρχικός Μαύρος Σταυρός-Πυρήνας Έμπρακτης Αναρχικής Αλληλεγγύης

 

Εφετείο Σ.Π.Φ. – Τσάκαλος Χρήστος – Οι συμπτώσεις είναι ύποπτες

” Απόσπασμα από την τοποθέτηση του Χ.Τσάκαλου στο εφετείο της ΣΠΦ για την έκρηξη βόμβας στο υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης τον Σεπτέμβριο του 2009″

Εφετείο Σ.Π.Φ. – Τσάκαλος Χρήστος – Οι συμπτώσεις είναι ύποπτες



Κάθε πράξη αποκτάει ένα ιδιαίτερο νόημα σε συνδυασμό με το χρονικό πλαίσιο στο οποίο πραγματοποιείται.
Τα σαμποτάζ την εποχή της κατοχής ενάντια στους ναζί και οι βόμβες στην περίοδο της χούντας είναι πράξεις που ξεπέρασαν τον ποινικό κώδικα και καταγράφονται σήμερα, ως θεμέλια της μνήμης του αγώνα και της αντίστασης.
Αντίθετα στα χρόνια της δημοκρατίας οι βόμβες στα σύμβολα της εξουσίας, όπως η βόμβα στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης που δικάζεται σήμερα, καταγράφεται ως τρομοκρατική πράξη και οι δράστες ως τρομοκράτες.
Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της εποχής μας.
2 Σεπτεμβρίου 2009, η Σ.Π.Φ. τοποθετεί εκρηκτικό μηχανισμό με 8 κιλά εκρηκτικής ύλης στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.
Είναι η εβδομάδα που ξεκινάει η ΔΕΘ.
Μια φιέστα της εξουσίας που κάνουν πασαρέλα τα ψέματα των πολιτικών που υπόσχονται ένα καλύτερο αύριο, σε όσους αφελείς είναι πρόθυμοι να τα πιστέψουν.
Εκείνη η ΔΕΘ του 2009 είχε ιδιαίτερη σημασία καθώς σε 1,5 μήνα θα γίνονταν εκλογές και οι μυστικοσύμβουλοι των πολιτικών δούλευαν ήδη παρασκηνιακά για το εκλογικό σόου.
Το 2009 για την Ελλάδα ήταν η χρονιά προθάλαμος για την διετία 2010 – 2012 που η οικονομική κρίση θα εγκαθίδρυε το πραξικόπημά της μέχρι σήμερα.
Άρα μια χρονιά πειραματισμού…
Η προκήρυξη της Σ.Π.Φ. με την οποία αναλαμβάνει το χτύπημα στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης έχει ως τίτλο “η ομοψυχία των φοβισμένων”.
Η εξουσία αφού το μοντέλο του κοινωνικού κράτους και της καταναλωτικής φρενίτιδας έχει χρεοκοπήσει, τώρα προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα κοινωνική ταυτότητα συνοχής.
Ο μικροαστός των περασμένων χρόνων που καυχιόταν για τα καταναλωτικά αντικείμενα που συσσώρευε ως επίδειξη νεοπλουτισμού τώρα ξεπέφτει στον φοβισμένο μικροαστό μπροστά στην κοινωνική γενοκτονία της οικονομικής κρίσης.
Όμως ακόμα και σε περιόδους κρίσης η εξουσία έχει ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Έχει τον φόβο. Τον φόβο της απώλειας των ιδιοκτησιών του καθενός και όταν η ιδιοκτησία χαθεί, υποθηκευτεί, κατασχεθεί, βγει στον πλειστηριασμό, τότε επιστρατεύεται ένας νέος φόβος που ψιθυρίζει “υπάρχουν και χειρότερα”.
Και έτσι ο άνθρωπος γίνεται δέσμιος των φόβων του και δεν αντιδρά. Θεωρεί ότι δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα από αυτή που μας έχουν επιβάλλει. Όμως η παθητικότητα όπως έστρωσε θα κοιμηθεί… Οι περισσότεροι άνθρωποι διαλέγουν ως τόπο τους την ηττοπάθεια και πιστεύουν στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία του “τίποτα δεν αλλάζει” και είναι αλήθεια πως αν δεν πιστέψουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα τίποτα δεν θα αλλάξει.
Αυτή την παθητική αλήθεια ανατινάξαμε το βράδυ της 2 Σεπτεμβρίου με τη βόμβα στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.
Στη Θεσσαλονίκη το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης είναι το σύμβολο της κρατικής εξουσίας. Εκεί καταλήγουν όλες οι διαμαρτυρίες, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις.
Τις μέρες της ΔΕΘ η πόλη θυμίζει φρούριο.
Χιλιάδες αστυνομικοί, ασφαλίτες, μπλόκα, έλεγχοι στοιχείων δημιουργούν μια στρατιωτική κατοχή στην πόλη.
Οι επιλογή να χτυπηθεί το υπουργείο ήταν η επιλογή να δείξουμε ότι όλα είναι εφικτά και η εξουσία δεν είναι άτρωτη.
Ήταν μια επίθεση απέναντι στην επίθεση που ετοίμαζε η εξουσία με τον ερχομό της οικονομικής τυραννίας των μνημονίων.
Ήταν μια πρόσκληση αγώνα, προς όλους αυτούς που δεν έχουν μάθει να σκύβουν το κεφάλι και συνεχίζουν σε πείσμα των καιρών να συλλογιούνται ελεύθερα.
Ήταν μια πράξη μνήμης, καθώς κάθε ενέργεια του αντάρτικου πόλης κουβαλάει μέσα της την μνήμη όλων των αγώνων που έχουν προηγηθεί.
Από τα σαμποτάζ στην κατοχή και τις βόμβες κατά της χούντας μέχρι το αντάρτικο πόλης ενάντια στο πραξικόπημα της δημοκρατίας.
Άλλωστε και τότε τους σαμποτέρ και τους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, τρομοκράτες τους ονόμαζαν όπως και σήμερα. Σύμπτωση θα πει κάποιος… Όμως όλοι γνωρίζουν πως συμπτώσεις στην ιστορία δεν υπάρχουν…

πηγή

Φυλακές Κορυδαλλού: Κείμενο Τάσου Θεοφίλου εν όψει του εφετείου

Στις 21 Νοεμβρίου έπειτα απο αναβολή εννέα μηνών ξεκινάει το εφετείο μου, τρία χρόνια σχεδόν από τη λήξη της δίκης μου σε πρώτο βαθμό, στην όποια μου επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 25 ετών για τα σχετιζόμενα με την ληστεία στις 10/8/2012 στην Πάρο γεγονότα, για τις κατηγορίες της απλής συνέργειας σε ανθρωποκτονία και της ληστείας, απαλλάσσοντας με κατά πλειοψηφία από αυτές της συμμετοχής μου στη ΣΠΦ και της ανθρωποκτονίας ως άμεσο αυτουργό. Μια πολιτικά -και όχι δικαστικά- συμβιβαστική απόφαση, αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ της αστυνομικής και μιντιακής επένδυσης που έγινε στη συγκεκριμένη υπόθεση κατά τις ημέρες της σύλληψής μου από τη μια και της απουσίας οποιουδήποτε στοιχείου καθώς και της αλληλεγγύης που εκφράστηκε τόσο στο ακροατήριο όσο και σε επίπεδο αντιπληροφόρησης από την άλλη. Έτσι προέκυψε η προσωρινή σολομώντεια λύση της μερικής απαλλαγής μου από τις κατηγορίες, μεταθέτοντας την προοπτική της τελικής απόφασης για το εφετείο. Δεδομένου μάλιστα ότι εκτός από την πλευρά μου, που άσκησε έφεση υπέρ της πλήρους απαλλαγής μου από τις κατηγορίες, έφεση «υπέρ του νόμου» άσκησε επίσης ένας κύριος Δράκος, κάποιος εισαγγελέας που προφανώς επιλέχθηκε λόγω ονόματος και προκειμένου να επιτευχθεί ένας ακόμα συμβολισμός στο παραμύθι της αντιτρομοκρατικής, αξιοποιώντας τη διχογνωμία μεταξύ του προεδρεύοντος κυρίου Χατζηαθανασίου, ο οποίος ψήφισε την καταδίκη μου για όλες τις κατηγορίες κατά το κατηγορητήριο, και των δύο άλλων μελών της έδρας, τα όποια επέλεξαν την πιο ήπια λύση που τελικά πλειοψήφησε. Ο κύριος Δράκος λοιπόν μάλλον έκρινε ότι 25 χρόνια κάθειρξης χωρίς στοιχεία δεν είναι αρκετά, μετατρέποντας με αυτόν τον τρόπο το εφετείο απλώς σε μια επανάληψη της πρωτόδικης διαδικασίας, αφού έστω και οι σολομώντειες για κάποια αδικήματα αθωωτικές αποφάσεις με αυτόν τον τρόπο ακυρώθηκαν, ανοίγοντας ξανά την πιθανότητα όχι μόνο να μην απαλλαχθώ από όλες τις κατηγορίες αλλά η τελική μου ποινή να είναι μεγαλύτερη της ισόβιας κάθειρξης.

Θεωρώ ότι με αφορμή τη σύλληψή μου, τη μιντιακή διαχείρισή της, την προφυλάκιση και την πρωτόδικη καταδίκη μου αναδείχτηκαν κάποια ζητήματα που δεν αφορούν μόνο εμένα προσωπικά αλλά έχουν ευρύτερη κοινωνική και πολική σημασία, καθώς επιχειρήθηκε από την πλευρά ενός βαθιά αστυνομικού κράτους η εμπέδωση των πιο ακραίων δογμάτων ποινικής καταστολής. Από την μεσαιωνικής υφής διαπόμπευσή μου τις πρώτες μέρες και την προσπάθεια στριμώγματος του «προφίλ» μου σε εγκληματολογικά στερεότυπα που έχουν ξεπεραστεί εδώ και δύο αιώνες μέχρι και την ποινικοποίηση φιλικών, συντροφικών και κοινωνικών σχέσεων καθώς και τη χρήση μεταφυσικών στην πραγματικότητα, ωστόσο επιστημονικοφανών, στοιχείων όπως η χρήση του περιβόητου DNA σε καπέλο, στο οποίο και βασίζεται όλη αυτή η κατά τα άλλα τραγική ιστορία.

Αυτό το τελευταίο -η ανεξέλεγκτη χρήση του DNA- εξάλλου είναι ένα από τα βασικά ζητήματα που αναδείχτηκε και ως ένα βαθμό περιορίστηκε από την απεργία πείνας του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων. Σε κάθε περίπτωση προκύπτει το ερώτημα πώς επιτρέπεται στη ΔΕΕ και πώς τα δικαστήρια επικυρώνουν με τις αποφάσεις του ως αξιόπιστα τα πορίσματά της, όταν χρησιμοποιεί την μέθοδο STR για να ταυτοποιήσει ενόχους, τη στιγμή που ο ίδιος ο εισηγητής της μεθόδου δηλώνει ότι αυτή η μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για τον αποκλεισμό υπόπτων και όχι για την ταυτοποίησή τους. Πώς γίνεται να χρησιμοποιείται ακόμα στην Ελλάδα αυτή η μέθοδος τη στιγμή που στις ΗΠΑ, το κράτος το οποίο την εισήγαγε τη δεκαετία του 1980, τη θεωρεί πλέον αναξιόπιστη καθώς μέσα στα χρόνια έχει προκύψει σωρεία λαθών. Πώς γίνεται τα εργαστήρια της ΔΕΕ να έχουν πιστοποιηθεί με ISO μόλις το 2014, τη στιγμή που ως τότε εκατοντάδες άνθρωποι -ανάμεσα τους και εγώ- κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν βάσει αποτελεσμάτων εργαστηρίων χωρίς πιστοποίηση.

Στην περίπτωσή μου επιπλέον συντρέχουνε και κάποιοι πιο ειδικοί λόγοι που φανερώνουν μια άγαρμπη μεθόδευση, αφού το στοιχείο βάσει του οποίου κατηγορούμαι είναι γενετικό υλικό που εντοπίστηκε σε ένα καπέλο που έπεσε από έναν εκ των δραστών κατά τη διάρκεια της διαφυγής τους και το οποίο ταυτίζεται 100% με τον δικό μου γενετικό τύπο. Υπάρχουν όμως δύο σημαντικές λεπτομέρειες. Πρώτον, δεν προκύπτει από πουθενά ότι έχει πέσει κάποιο καπέλο από τους δράστες, καθώς στις φωτογραφίες της σήμανσης είναι φωτογραφημένη η παραμικρή λεπτομέρεια της σκηνής και περιλαμβάνει από φωτογραφίες με κάλυκες και βολίδες πυροβόλων όπλων μέχρι γυαλιά οράσεως και καπάκια κινητών τηλεφώνων, όμως δεν υπάρχει φωτογραφία του περιβόητου καπέλου. Αντ’ αυτού το καπέλο εμφανίζεται κατευθείαν στις φωτογραφίες με τα ευρήματα στη ΓΑΔΑ και από τα έγγραφα προκύπτει ότι έχει αποσταλεί από το ΑΤ της Πάρου προς τη ΓΑΔΑ σε διαφορετική ημερομηνία και ακολουθώντας διαφορετική διαδρομή από τα υπόλοιπα ευρήματα. Ακόμα και οι μάρτυρες κατηγορίας, παρά την εμφανή πίεση που υπέστησαν και τις υποδεικτικού τύπου ερωτήσεις που τους έκανε ο προεδρεύων της έδρας κ. Χατζηαθανασίου και παρά το σεμινάριο που όπως αποκαλύφθηκε τους έκανε η πολική αγωγή -γεγονός που ξεπεράστηκε από τον προεδρεύοντα με την ειρωνική δήλωση «δεν πειράζει συμβαίνουν αυτά»-, έπεσαν σε μια σειρά αντιφάσεις και καθόλου δεν προέκυψε η βεβαιότητα ότι τελικά υπήρξε κάποιο καπέλο ως εύρημα. Δεύτερον, στην έκθεσή της η ΔΕΕ, η οποία ως δια μαγείας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το DNA μου ταυτίζεται 100% με αυτό του ευρήματος, αναφέρει μεν ότι έγινε η σάρωση του εσωτερικού του καπέλου με βαμβακοφόρο στυλαιό όμως δεν διευκρινίζει τι ιστός σαρώθηκε. Δεν αναφέρει καν δηλαδή αν σαρώθηκε ιδρώτας, αίμα, σπέρμα, κύτταρα δέρματος, σάλιο ή οτιδήποτε άλλο, κάτι που το πόσο απαραίτητο είναι γνωρίζει και ένας πρωτοετής φοιτητής βιολογίας, πόσο μάλλον κάποιος αξιωματικός της ΔΕΕ που από τις εκθέσεις του εξαρτώνται καταδικαστικές αποφάσεις. Η έκθεση λοιπόν που προσκομίστηκε από τη ΔΕΕ και με συνοδεύει σε όλα τα στάδια της διαδικασίας, από τον ανακριτή μέχρι και το εφετείο, είναι μια προκλητικά ελλιπής έκθεση η οποία στην ουσία συγκρίνει το δείγμα του DNA που με βία μου αποσπάσανε στην αντιτρομοκρατική όχι με κάποιον άλλον ιστό αλλά κυριολεκτικά με αέρα κοπανιστό. Με αυτή τη μέθοδο είναι προφανές ότι θα ταυτίζεται 100%. Αυτός είναι και ο λόγος που κανένας «επιστήμονας» της ΔΕΕ δεν τόλμησε να έρθει ως μάρτυρας στη δίκη για να υποστηρίξει τις εκκεντρικές του θεωρίες. Γιατί θα αποδεικνυόταν ότι ακόμα πιο αξιόπιστο από τη μέθοδο του DNA, όπως αυτή χρησιμοποιείται από τη ΔΕΕ, είναι το να ρίχνει κανείς πασιέντζα.

Η σύλληψή μου εντάσσεται στο πλαίσιο συγκεκριμένης εκστρατείας που διεξήγαγαν και συνεχίζουνε να διεξάγουν συντονισμένα το εγχώριο λόμπι «Νόμος και Τάξη» -δημοσιογραφικοί κύκλοι, αντιτρομοκρατική υπηρεσία, ειδικοί εφέτες ανακριτές και wannabe αρεοπαγίτες- ενάντια στον αναρχικό χώρο από τον Σεπτέμβρη του 2009 με πρόσχημα την εξάρθρωση της ΣΠΦ. Μια κενή θέση που προέκυψε από την αντιτρομοκρατική στην υπόθεση της Νέας Σμύρνης τον Δεκέμβρη του 2010, βασισμένη σε μια πραγματική συνάντηση με τον φίλο και σύντροφο Κώστα Σακκά σε κάποιο σουβλατζίδικο στην Καλλιθέα, καθώς και σε μια ανύπαρκτη με τον άγνωστό μου τότε, όμως σύντροφο, φίλο και συγκρατούμενο μου πλέον, Γιώργο Καραγιαννίδη στο Αγρίνιο. Αυτή η κενή θέση «προσφέρθηκε» από την ίδια υπηρεσία σε εμένα όταν κρίθηκε πως η συγκυρία είναι κατάλληλη και συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 2012, όταν ένας πολίτης τραυματίστηκε θανάσιμα στην προσπάθειά του να εμποδίσει τη διαφυγή των δραστών μετά από ληστεία στην ALPHA BANK της Νάουσας Πάρου. Μια ιδανική ευκαιρία για να δυσφημιστεί ο αναρχικός χώρος παρουσιαζόμενος να απαρτίζεται από αδίστακτους και αιμοχαρείς ανθρώπους.

Χρειάστηκε να επιστρατευτούν όλα τα μίντια παίζοντας επί μια βδομάδα αποκλειστικά τη σύλληψή μου, προκειμένου το σενάριό τους να γίνει για λίγες ημέρες πιστευτό. Επί μια εβδομάδα διαπομπεύτηκα ως αδίστακτος δολοφόνος, οι φωτογραφίες μου σε κάθε πιθανή πόζα έκαναν το γύρο του διαδικτύου, ενώ τα πλάνα από τη μεταφορά μου είτε στα δικαστήρια της Λουκάρεως είτε της Ευελπίδων έπαιζαν σε ζωντανή σύνδεση σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια. Δικαστές, μίντια και αστυνομία παραβίασαν στο όνομα του Νόμου και της Τάξης κάθε δικαίωμά μου, ενώ ασέλγησαν με κάθε πιθανό τρόπο και πάνω στο περιβόητο τεκμήριο της αθωότητας. Ο εις βάρος μου μιντιακός κανιβαλισμός ξεπέρασε κάθε μέτρο ακόμα και για την αισθητική του σύγχρονου μεταμοντέρνου μεσαίωνα. Φυσικά, δεν ήταν μόνο η μιντιακή εξουσία, που προκειμένου να καταδικαστώ πήρε από τα διηγήματά μου μέχρι και στοιχεία της προσωπικής μου ζωής, προσπαθώντας να στριμώξει το «προφίλ» μου σε εγκληματολογικά στερεότυπα και κατά προτίμηση σε αυτό του παρανοϊκού δολοφόνου, αλλά και η δικαστική. Είναι ακριβώς τελικά αυτή η μιντιακή επιβολή που έκανε όχι μόνο την απουσία οποιουδήποτε στοιχείου να μην έχει καμία σημασία, αλλά ακόμα και την προκλητική δήλωση του τότε τμηματάρχη της αντιτρομοκρατικής κ. Χαρδαλιά ενώπιον του δικαστηρίου: «Εγώ δε λέω, μπορεί και να μην ήταν ο άνθρωπος στη ληστεία», όχι απλά να μη θεωρηθεί σκάνδαλο αλλά αντ’ αυτού να μη σημειωθεί καν στα πρακτικά. Σκάνδαλο ακριβώς επειδή δεν ήταν μια φράση που του ξέφυγε ανάμεσα σε πολλές, αλλά επειδή είναι μια δήλωση -επίδειξη δύναμης ενός ανθρώπου και της υπηρεσίας που εκπροσωπεί στο δημόσιο χώρο και χρόνο μιας δίκης. Σκάνδαλο επειδή ακριβώς με αυτόν τον αλαζονικό τρόπο εξέφρασε την ανεξέλεγκτη δύναμη της υπηρεσίας του υπονοώντας κυνικά: «Αδιαφορώ για το αν ήταν ή δεν ήταν στη ληστεία. Αδιαφορώ για λεπτομέρειες όπως τα στοιχεία. Εμένα με ενδιαφέρει για τους δικούς μου λόγους να είναι στη φυλακή. Και είναι στη φυλακή». Μια εξέλιξη λίγο πολύ αναμενόμενη τη στιγμή που στη συγκεκριμένη υπηρεσία έχει δοθεί η εν λευκώ εντολή της κατασταλτικής διαχείρισης του αναρχικού χώρου.

Μια υπηρεσία της αστυνομίας που διατηρεί προκλητικά προνομιακές σχέσεις με τα μίντια, σε βαθμό που τα αστυνομικά ρεπορτάζ να ανακατεύονται με τις δικογραφίες και να επιβάλλονται τα πρώτα ως ενοχοποιητικά στοιχεία. Φυσικά και δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτε καλύτερο από τον προεδρεύοντα της έδρας κ. Χατζηαθανασίου, που εξάντλησε τα επιχειρήματά του υπέρ της ενοχής μου για όλες τις κατηγορίες στο γεγονός ότι στον παγωμένο Κορυδαλλό στα μέσα του χειμώνα συνήθιζα να ξυρίζομαι με μηχανή και όχι με ξυραφάκι (στη λογική ότι ο ένας δράστης στη φωτογραφία του κλειστού κυκλώματος της τράπεζας φαίνεται να είναι σπανός, άρα μεταμφιεσμένος, άρα εγώ!), ότι δεν έχω πάει στρατό κι ότι δεν έχω διαβάσει Ζενέ, παρά να δεχθεί μέσα στα αναγνωστέα έγγραφα που κατά τη γνώμη του συντάκτη του παραπεμπτικού βουλεύματος αποδεικνύουν την ενοχή μου, εκτός από την αναρτημένη στο διαδίκτυο συλλογή διηγημάτων μου με τίτλο «Παρανουαρικό», τα αστυνομικά ρεπορτάζ της φυλλάδας -επιτομή του νεοκιτρινισμού- Πρώτο Θέμα προκειμένου να σκιαγραφηθεί επιτυχώς το προφίλ μου. Ούτε θα περίμενε κανείς από την εισαγγελέα κυρία Οικονόμου να αντιδράσει, αφού το μεγαλύτερο διάστημα των συνεδριάσεων θεωρούσε ok να παίρνει έναν υπνάκο ή ότι εν πάση περιπτώσει όχι απλά δεν είναι τουλάχιστον άκομψο αλλά ενδεχομένως να εμπίπτει και στις αρμοδιότητές της, με αποτέλεσμα όταν ήρθε η μέρα να αγορεύσει αντι για εισαγγελική πρόταση να αναγνώσει απλώς το παραπεμπτικό βούλευμα.

Αυτές λίγο πολύ ήταν οι συνθήκες στις οποίες διεξήχθη το πρωτόδικο δικαστήριο σε μια πολιτική συγκυρία που η αντιτρομοκρατική σταυροφορία ήταν το πρώτο θέμα στην ατζέντα μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης και με τον πρώην εισαγγελέα υπουργό δικαιοσύνης κ. Αθανασίου –το να τοποθετεί κανείς για υπουργό δικαιοσύνης κάποιον πρώην εισαγγελέα είναι ομολογουμένως μια κίνηση πιο ευφάνταστη από το να τοποθετήσει τον Ηρώδη για υπουργό παιδείας- να προαναγγέλλει την εντός 100 ημερών ίδρυση φυλακών τύπου Γ’ για τρομοκράτες και την αντιτρομοκρατική να συλλαμβάνει μέρα παρά μέρα με αστεία προσχήματα τον Κώστα Σακκά εξωθώντας τον τελικά στη φυγοδικία.

Σήμερα η συγκυρία είναι διαφορετική με την έννοια ότι η κυβέρνηση που ανέλαβε τη διαχείριση της εξουσίας και την επιβολή των ακραίων πολιτικών λιτότητας έχει την εντύπωση πως απευθύνεται ακόμη σε προοδευτικό ακροατήριο και ως εκ τούτου δεν έχει αιχμή της την αντιτρομοκρατική-αντιεγκληματική-αντιμεταναστευτική πολιτική, τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμών. Παρά την απροθυμία του Υπουργείου Δικαιοσύνης να συγκρουστεί με το εγχώριο λόμπι «Νόμος και Τάξη» και το φόβο του να ελέγξει νομοθετικά την πραγματικά ανέλεγκτη και ανεξέλεγκτη δικαστική εξουσία η οποία βάση του άρθρου εκτρώματος 177 του ΚΠΔ περί ηθικής αποδείξεως και της ακραίας φονταμενταλιστικής αντίληψης, ερμηνείας και κατάχρησής του δεν είναι αναγκασμένη να ακολουθεί στις αποφάσεις της νομικούς κανόνες αλλά να εκτιμάει ελεύθερα όντας υπόλογη μόνο στη συνείδησή της -μια συνείδηση τόσο μιαρή και μολυσμένη που ακόμη και ο Πόντιος Πιλάτος θα έβρισκε βολικό να λογοδοτεί. Παρά επίσης τη διπρόσωπη τακτική του Υπουργείου Δικαιοσύνης να ψηφίζει φαινομενικά προοδευτικούς νόμους, οι οποίοι όμως εμπεριέχουν στην ίδια τους τη διατύπωση τη δυνατότητα της μη εφαρμογής τους από τους δικαστές, δείχνει τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμών καi όχι ουσίας να έχει επενδύσει στην καταστολή της παραβατικότητας του λευκού κολάρου.

Αυτή είναι η συγκυρία και αυτά είναι τα γεγονότα. Θεωρώ τον δικαστικό αγώνα που καλούμαι να δώσω για την απαλλαγή μου από όλες τις κατηγορίες στο εφετείο μια στιγμή του αγώνα ενάντια στο βαθύ αστυνομικό κράτος, ενάντια στην ποινική καταστολή και τα ακραία δόγματά της. Μια ιδιότυπη υπαρξιακά μάχη που κριτής και αντίπαλος ενσαρκώνονται στον ίδιο θεσμό, αυτόν της δικαστικής εξουσίας.

Εγώ με τη σειρά μου θέλω να τονίσω ότι όπως και στο πρωτόδικο έτσι και στο εφετείο δεν θα δηλώσω αθώος και δεν θα παρακαλέσω κανένα δικαστή να με πιστέψει. Δεν είμαι αθώος. Στον ταξικό πόλεμο επέλεξα πλευρά με τους αδικημένους και τους καταπιεσμένους, με τους αποκλεισμένους και τους κυνηγημένους, με τους ενόχους και τους κολασμένους. Οργανώθηκα πολιτικά στον αναρχικό χώρο με το μεγαλεπήβολο πράγματι στόχο να πλήξω τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές του κεφαλαίου και του κράτους του. Όμως αρνήθηκα, αρνούμαι και θα αρνηθώ ξανά τις πράξεις που μου καταλογίζουν. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της ΣΠΦ, δεν συμμετείχα στη συγκεκριμένη ληστεία και προπαντός δεν σκότωσα και δεν θα μπορούσα να σκοτώσω για οποιονδήποτε λόγο και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες έναν άοπλο πολίτη.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Τάσος Θεοφίλου
Φυλακές Κορυδαλλού

την πεμπτη 3/11 20.00 στο γκινη θα συνεχίσει η ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης εν όψη του εφετείου

πηγή