Χαιρετισμός Δημήτρη Κουφοντίνα
Το παλαιστινιακό ζήτημα είναι ζήτημα εισβολής, κατοχής και εθνοκάθαρσης. Ο σιωνισμός, με τις πλάτες των δυτικών ιμπεριαλισμών και κυρίως του αμερικανικού, έχει ρητά διακηρυγμένο στόχο την ακύρωση της ιστορικής ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού, τη διάλυση, την εξόντωση, την εξαφάνισή του. Η ιστορία των τελευταίων 70 χρόνων του σιωνισμού είναι η ιστορία της διαρκούς, ναζιστικού τύπου, γενοκτονίας των παλαιστινίων. Τα τανκς εναλλάσσονται με τις μπουλντόζες και οι βόμβες φωσφόρου συμπληρώνονται με την τρομοκρατία των ισραηλινών εποίκων, τα δηλητηριώδη αέρια, τις (απαγορευμένες) σφαίρες ντουμ-ντουμ, τις συστηματικές δολοφονίες παιδιών, το τσάκισμα των χεριών τους, το θάψιμο στα ισραηλινά μπουντρούμια εκατοντάδων 12χρονων.
Όμως, το παλαιστινιακό ζήτημα είναι πρώτιστα ζήτημα αντίστασης. Με όλα τα μέσα. Απέναντι στη διαρκή Νάκμπα, τον διαρκή ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστινίων, και απέναντι στην πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή του σιωνισμού, αυτός ο λαός, στην προσφυγιά και στα κατεχόμενα, κατάφερε να σταθεί όρθιος, να νικήσει πρώτα την ανημποριά, την απελπισία και τη μιζέρια. Κατάφερε να βρει τον εαυτό του μέσα από τον μοναδικό δρόμο που του είχε απομείνει, τον ενωμένο και δυναμικό αγώνα, και να χτίσει σε αυτήν τη βάση την προσωπικότητά του και να επανακτήσει την ιστορική του περηφάνια. Απέδειξε άλλη μια φορά την ισχύ του τρανού συνθήματος του ΕΑΜ, ότι ένας λαός που αντιμετωπίζει ολομέτωπη επίθεση και κατοχή, έχει να επιλέξει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Ο παλαιστινιακός λαός, από το πρώτο εθνικό συνέδριο το 1964, διακήρυξε ότι το παλαιστινιακό ζήτημα θα λυθεί μόνο στην Παλαιστίνη και με την ισχύ των όπλων.
Ο παλαιστινιακός λαός πολεμά από τότε για τη λευτεριά και την αξιοπρέπειά του και όλοι οι λαοί υποκλίνονται μπροστά του, γιατί το ξέρουν πως είναι από εκείνους τους αγώνες που γίνονται «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι». Αυτός ο αγώνας με όλα τα μέσα, αυτή η περήφανη ανταρσία, αυτή η εξέγερση, ιδιαίτερα τα μεγαλειώδη κινήματα της ιντιφάντα, της πολυσήμαντης ιντιφάντα -που το κίνημά μας χρειάζεται να αναλύσει προσεκτικά και να διδαχθεί από αυτήν-, αποτελούν για εμάς πηγή έμπνευσης.
Η Παλαιστινιακή Αντίσταση, όλα αυτά τα χρόνια, έχει συγκλονίσει βαθιά και γι αυτό έχει όλη την υποστήριξη και όλη την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού. Όμως στον αντίποδα, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό επιβεβαιώνει ξανά όλη την αμερικανοδουλεία του. Οι τελευταίοι απόγονοι των δυναστειών Μητσοτάκη- Παπανδρέου, ως υπουργοί εξωτερικών, ξανάπιασαν το νήμα που είχε αφήσει ο δικτάτορας Ιωαννίδης, για τον πάγιο σχεδιασμό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τον άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ, που εντάσσει τα αδύναμα προτεκτοράτα Ελλάδας-Κύπρου υπό τη σιωνιστική κυριαρχία. Την άθλια φιλοσιωνιστική στροφή συνέχισαν οι Σαμαράς-Βενιζέλος με τα κοινά υπουργικά συμβούλια Ελλάδας-Ισραήλ. Για να την ολοκληρώσει με πρωτοφανή ταχύτητα και υποτακτικότητα η νέα μνημονιακή κυβέρνηση, που δεν άφησε καμιά από τις αρχές της Αριστεράς να μην προδώσει και εξευτελίσει. Ο Τσίπρας διέπραξε το αίσχος να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ, την παλαιστινιακή Αλ Κουντς, ως ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ, και ο υπουργός άμυνας Καμένος υπέγραψε την πιο κατάπτυστη στρατιωτική συμφωνία με το Ισραήλ, τέτοια που δεν έχει υπογράψει άλλη δυτική κυβέρνηση.
Ο ελληνικός λαός, όμως, ξέρει ότι ο αγώνας του αδελφού παλαιστινιακού λαού είναι και δικός του αγώνας. Βιώνουμε κάθε νίκη των αδερφών μας όπου γης, και ιδιαίτερα στην ιστορική και μαρτυρική γωνιά της Παλαιστίνης, σαν δική μας νίκη. Γιατί ο εχθρός μας είναι κοινός, γιατί και ο δρόμος του αγώνα θα είναι νικηφόρος, μόνο αν είναι κοινός.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ, ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ
Δημήτρης Κουφοντίνας
